|
Άκουσέ την αλλιώς στο ραδιόφωνο της ΣΤΡΟΦΗΣ!
Κείμενα της ρ/φ εκπομπής με θέμα: «Δεν εγκαταλείπω – δεν εγκαταλείπομαι» που μεταδόθηκε τη Δευτέρα 4/3/2019 από τις 15.00 έως τις 17.00 από τη συχνότητα του Web Radio STROFI.
“Δεν εγκαταλείπω την προσπάθεια, τον αγώνα για μια ζωή καθαρή, μια ζωή με αξίες, με στόχους.” Αυτό είναι το μήνυμα που στέλνουν σε όλους όσοι κάποια στιγμή, όπως κι εκείνοι, λιγοψύχησαν, ήταν στα πρόθυρα της παραίτησης και της υποχώρησης.
ΑΥΓΗ
Αίθουσα δικαστηρίου ανηλίκων. Στο εδώλιο του κατηγορουμένου ο πρωτότοκος γιος μας. Κατηγορείται για κατοχή ναρκωτικών ουσιών. Έχουμε φορέσει όλοι τα καλά μας ενδύματα και προσωπεία για να αποδείξουμε ότι από νεανική απερισκεψία και εντελώς τυχαία και αναπάντεχα βρέθηκε με ποσότητα ουσιών πάνω του. Να στηρίξουμε το παιδί μας για να απαλλαγεί των κατηγοριών προσδοκώντας όμως την παραπομπή του σε κάποιο πρόγραμμα απεξάρτησης.
Όταν ανακοινώθηκε η απόφαση έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου. Ορίστηκαν λίγες συνεδρίες με τους υπεύθυνους στον συμβουλευτικό σταθμό του ΚΕΘΕΑ Στροφή στα δικαστήρια. Είχαμε πείσει τους πάντες για την ευκαιριακή χρήση και το τυχαίο παράπτωμα χάνοντας έτσι και την τελευταία μας ευκαιρία να τον σώσουμε. Και το χειρότερο είχαμε οι ίδιοι συμβάλλει σ’ αυτό.
Διαπιστώνοντας τις επόμενες μέρες το πόσο χειριστικός είχε γίνει και προς εμάς αλλά και προς τους υπεύθυνους του ΚΕΘΕΑ ΣΤΡΟΦΗ και την δικαστική επιμελήτρια προβάλλοντας τα καλά του στοιχεία που αδιαμφισβήτητα διέθετε αποφασίσαμε να μιλήσουμε στους υπεύθυνους του ΚΕΘΕΑ Στροφή στα δικαστήρια για να τους αποκαλύψουμε την αλήθεια που επιμελώς είχα αποκρύψει σε προηγούμενη συνάντηση που είχα μαζί τους.
Μιλώντας τους λυτρώθηκα και από τα ψεύδη που είχα ισχυριστεί όταν τους πρώτο συνάντησα αλλά κυρίως γιατί όταν κάθισα απέναντί τους και είπα « το παιδί μου είναι χρήστης» αποδέχτηκα το πρόβλημα, το είδα κατάματα και ένιωσα τεράστια δύναμη για να μην εγκαταλείψω τον αγώνα.
ΝΟΤΑ
“Δεν εγκαταλείπω”. Μία έκφραση που με αντιπροσωπεύει απόλυτα. Δεν είναι τυχαίο ότι στο σώμα μου έχω γραμμένη την φράση «μένω δυνατή». Με έχει βοηθήσει πολύ γιατί ξέρω ότι πρέπει να είμαι δυνατή σε όποια δυσκολία αντιμετωπίζω για να μην εγκαταλείψω.
Δεν λέω ότι έχω περάσει εύκολα. Έχουν υπάρξει περίοδοι όπου ένοιωθα οι δυνάμεις μου και οι αντοχές μου να με εγκαταλείπουν, όμως μόλις σκεφτόμουν ότι θα τα παρατήσω, αμέσως μία ανεξήγητη υπερδύναμη με κυρίευε και έπαιρνα βαθιά ανάσα και συνέχιζα με πιο πολύ φόρα. Και στο κάτω -κάτω ειδικά στη στροφή να εγκαταλείψω τι; Την ζωή του παιδιού μου; Μου είναι αδιανόητο. Εδώ τα πράγματα δεν είναι εύκολα αλλά όλα γίνονται αρκεί να πιστέψεις και να έχεις επιμονή σε όλο αυτό. Αυτό συμβαίνει γιατί δεν είμαι μόνη. Έχω την ομάδα μου που αποτελείται από άλλους γονείς όπου είμαστε εδώ για τον ίδιο λόγο και σκοπό. Έχω τους θεραπευτές μου, που σε όποια δυσκολία έχω να αντιμετωπίσω με βοηθάνε για να την ξεπεράσω.
Δεν εγκαταλείπω. Έχω αρχίσει έναν αγώνα δύσκολο και θα τον τελειώσω όσος χρόνος και να χρειαστεί. Είμαι σίγουρη γι΄αυτό και ειδικά στο παιδί μου όπου μου δίνεται η ευκαιρία του τονίζω ότι το πρόγραμμα θα το ολοκληρώσουμε. Και δεν το λέω εγωιστικά, αλλά ξέρω ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Χαίρομαι γιατί το μήνυμα το έχει πάρει και αυτό μου έδειξε να καταλάβω από την διακοπή που είχε κάνει για δώδεκα ημέρες, και σχεδόν σε καθημερινή βάση έβαζε και ξαναέβαζε ένα συγκεκριμένο τραγούδι, το οποίο έχω επιλέξει να ακουστεί, και μέσα από αυτό κατάλαβα πόσο τον βοηθάω στο να μην εγκαταλείψει και εκείνος. Άρα το τελικό μου συμπέρασμα είναι ότι: Δεν εγκαταλείπω και όλα θα γίνουνε.
ΒΑΣΙΛΗΣ
Τι δεν εγκαταλείπω; Τους ευγενείς στόχους μου και τα όνειρα μου!
Μια μέρα πριν περίπου τρεισήμισι χρόνια εμφανίστηκε μπροστά μου μια πρόκληση. Μια πρόκληση διαφορετική από τις άλλες, που είχε να κάνει με την ίδια τη ζωή του γιου μου, που ήταν χρήστης ουσιών.
Κάποιες φορές, προσπαθούμε να αρχίσουμε τα πάντα από την αρχή, περιμένουμε εκείνη την ημέρα που θα αλλάξει η ζωή μας. Αλλά πάλι συναντάμε νέα εμπόδια και απογοητευόμαστε.
Στάθηκα τυχερός γιατί βρέθηκα στη στροφή, που με αγκάλιασε και με βοήθησε να καταλάβω τι έχω να αντιμετωπίσω και πως πρέπει να το πολεμήσω.
Από εκεί και πέρα ήταν και είναι θέμα δικό μου. Στόχος ζωής που δεν εγκαταλείπω.
Όταν έχεις τον κατάλληλο τρόπο σκέψης η επίτευξη του στόχου είναι βεβαιότητα για σένα.
Μάθε λοιπόν να σπρώχνεις περισσότερο όταν βρίσκεις εμπόδια γιατί η ήττα δεν είναι επιλογή.
Πρέπει πάντα να θυμάσαι ένα πράγμα: ποτέ να μην παραιτείσαι από τον αγώνα, τη μάχη.
Δεν έχει σημασία αν έχεις χάσει μία ή πολλές μάχες. Η ζωή συνεχίζεται!
Οι μεγαλύτεροι εχθροί είναι κρυμμένοι μέσα σου, τεμπελιά, φόβος, αμφιβολία, αναποφασιστικότητα.
Να γίνεις πολεμιστής για να πραγματοποιήσεις τα όνειρα σου, ιππότης για τους στόχους σου και στρατιώτης για τις επιθυμίες σου. Η ζωή είναι ένας διαρκής αγώνας και οι δυνάμεις που έχει ο καθένας μας μέσα του ανεξάντλητες.
Να βλέπουμε τα εμπόδια σαν προκλήσεις. Να λέμε, είναι δυνατόν και μπορώ να το καταφέρω.
Ναι υπάρχουν στιγμές ψυχικής και σωματικής κούρασης και απογοήτευσης. Αλλά αυτές δεν πρέπει να είναι το τέρμα.
Μη δειλιάζεις, μην εγκαταλείπεις, μην παραιτείσαι…..Ποτέ δεν ξέρεις τι θα φέρει το αύριο.
Μην εγκαταλείπεις τον ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ.
Η ελπίδα χάνεται μόνο αν την αφήσεις να σβήσει.
ΒΙΒΗ
Πολλές φορές, μας έρχονται στο δρόμο μας καταστάσεις που απαιτούν να αναμετρηθείς με τον εαυτό σου, με το κουράγιο σου όλο, αυτό που έχεις, κι αυτό που δεν έχεις και πρέπει να βρεις.
Η χρήση που ξεσπάει στην οικογένεια φέρνει τους γονείς, κι όλα τα μέλη της, σε μια τέτοια οριακή συνθήκη.
Τότε, οι προηγούμενες εμπειρίες ζωής, οι μάχες που έχουμε δώσει μέχρι τότε, μπορεί να μας δώσουν μια βάση να πατήσουμε. Ταυτόχρονα όμως τότε καταλαβαίνουμε, ότι ενώ είχαμε παλέψει στη ζωή, ωστόσο ήταν και πολλά που μας ξεπέρασαν, τα παραβλέψαμε, κάναμε πίσω.
Αυτό ένοιωσα, όταν συνειδητοποιήσαμε ότι έχουμε να αντιμετωπίσουμε τη χρήση. Τομή στη ζωή, σαν νάπρεπε ν’ αρχίσουμε απ’ την αρχή, φερμένοι σ’ άγνωστη Γη.
Μ’ έπνιξε ή λύπη. Μου πήρε καιρό να στεγνώσουν τα δάκρυα. Κύλαγαν κι αυτά, αλλά σιωπηλά και παράμερα, πού καιρός πια να δώσεις χρόνο και στη λύπη... Και θυμός με κατάκλυζε: με μένα, γι’ αυτά που είχα αφήσει απερίσκεπτα να περάσουν, για την οικογένειά μου, για τον κόσμο όλο... Μα δεν ήταν καιρός για μεταμέλειες και καταμερισμούς... Τώρα αρπάζεις απ’ το λαιμό τη λύπη και το θυμό σου και τα βάζεις να μετουσιωθούν, να θεμελιώσουν την απόφασή σου να παλέψεις. Γιατί τώρα μετράει μόνο η απόφαση να παλέψεις, η μάχη. Μόνο αυτή. Πήρες απόφαση, δεσμεύτηκες να βάλεις φρένο στον κατήφορο, τώρα, όχι αύριο.
Το πώς, δεν το ξέρεις στην αρχή. Δεν ξέρεις πώς γίνεται, δεν τόχεις ξανακάνει. Γι’ αυτό ρωτάς αυτούς που κι αυτοί προσπαθούν, ή τόχουν καταφέρει ήδη. Ακούς, ακούς με ευλάβεια, αφήνεις με ταπεινότητα στην άκρη, τη σοφία που θαρρείς πως κάτεχες. Μεγάλη ανάγκη και στήριγμα η σοφία και το παράδειγμα των συνοδοιπόρων μας στο έργο της απεξάρτησης.
Το μεγαλύτερο βαρίδι στην απόφασή μου να παλέψω ήταν ο φόβος. Πιο παραλυτικός κι απ’ τη λύπη κι απ’ τις ενοχές και το θυμό και το ξάφνιασμα και την αμηχανία του άγνωστου και το ξεγύμνωμα απ’ τις βεβαιότητές μου. Φόβος να τα βάλεις με τη χρήση, τον ανίκητο Μινώταυρο, που έτσι και πέσεις στο λαβύρινθό του, λέει ο μύθος της παραίτησης, έχεις χάσει για πάντα το δρόμο της επιστροφής.
Φόβος πως τα κότσια μου δεν θα με βγάλουν πέρα σ’ αυτή τη μάχη. Με πάω χωρίς πολλά πολλά στα άπατα της ψυχής μου. Εκεί, στα άδυτα της ύπαρξής μου, χτυπώ θύρες μισόκλειστες: Κουράγιο μου πού είσαι;;;! αντοχή μου, ελπίδα μου, δύναμή μου, πείσμα μου, παλληκαριά μου, καρδιά που δεν κάνεις πίσω, πού είσαστε; Με ταρακουνάω, χτυπάω συναγερμό, με το καλό και με το ζόρι: μουδιασμένη ακόμα η καρδιά, αβέβαια μικρά βήματα, ένα μικρό τρέμουλο σε κάθε κίνηση. Αλλά, είμαι εδώ, μ’ όλες οι εφεδρείες που διαθέτει κάθε άνθρωπος. Που όταν τις χρειαστείς είναι πάντα εκεί, πρόθυμες, ανεξάντλητες. Είμαι εδώ λοιπόν, δεν τα παρατάω. Μέρα τη μέρα, λεπτό το λεπτό κερδίζονται μικρές αλλαγές, ό,τι πιο ενθαρρυντικό σ’ αυτήν την προσπάθεια! Κάπου κάπου γίνονται και άλματα, και τότε βάζω φτερά.
Μα η καθημερινότητα της κάθε προσπάθειας, όχι μόνο στην απεξάρτηση, δεν είναι η άμεση, μεγάλη απολαβή. Η προσπάθεια για ζωή καθαρή από ουσίες κι άλλες εξαρτήσεις, είναι δρόμος μακράς αντοχής. Για μαχητές που έχουν δεσμευτεί πραγματικά. Γιατί σε καμιά προσπάθεια δεν είναι δεδομένο το αύριο εκατό τοις εκατό, ούτε και ανέφελο.
Ήταν φορές που ένοιωσα την ψυχή μου να φτάνει στην άκρη της, να στέκομαι στο χείλος μιας αδιέξοδης καμπής.
Ή να με παίρνει το παράπονο.
Κι άλλες φορές ν’ αγανακτώ, προπαντός όταν έπεφτε το φως πάνω στα δικά μου σκοτάδια, αυτά που αν δεν τ’ άγγιζα, δεν τα δεχόμουνα και δεν τ’ άλλαζα, θα πήγαινε στράφι ο κόπος μας να βγούμε από τη χρήση. Δυσανασχετούσα τότε, γιατί στο κάτω κάτω, έλεγα, δεν πήγα εγώ στη χρήση, ούτε ήμουν και η χειρότερη μητέρα του κόσμου.
Ήταν και φορές που είχα ικετεύσει να πάρει το γονεϊκό φορτίο της απεξάρτησης απ’ τους ώμους μου, ένα στοργικό χέρι: οι θεραπευτές, η τύχη, η καλή μας μοίρα.
Δεν είμαστε από ατσάλι οι άνθρωποι, σκεφτόμουν τότε, όταν ένοιωθα να με παίρνει από κάτω ο φόβος και η παραίτηση. Είμαστε, είμαι ευάλωτη, τρωτή, φτιαγμένη κι από χώμα.
Οι μέσα φωνές που βάζουν τρικλοποδιές σε κάθε προσπάθεια δεν λείπουν ποτέ! Γιατί είναι αλήθεια πως είμαστε κι από χώμα! Μα είμαστε φτιαγμένοι επίσης κι από αέρα κι από νερό κι από φωτιά κι από πνοή ζωής και τίποτα δεν μπορεί να μας δέσει πραγματικά τα χέρια μπροστά σε κανένα αδιέξοδο! Γι’ αυτό όταν αποφασίσουμε να παλέψουμε τη χρήση, κερδίζουμε το στόχο μας!
Μεγάλο δώρο να πορευόμαστε με τη ζωή!
ΟΛΓΑ
Είμαι μητέρα και βρίσκομαι στο πρόγραμμα του ΚΕΘΕΑ ΣΤΡΟΦΗ εδώ και τρία χρόνια. Έφτασα εδώ απελπισμένη αναζητώντας βοήθεια για τον γιό μου τον Αριστοτέλη, όταν επιτέλους διαπίστωσα ότι έκανε χρήση ουσιών και χρειαζόταν επειγόντως παρέμβαση και βοήθεια. Ακολουθώντας τις οδηγίες και τις κατευθύνσεις των ειδικών θεραπευτών του προγράμματος καταφέραμε να πείσουμε το παιδί μας να έρθει στο πρόγραμμα, στη συνέχεια να μπει και να ολοκληρώσει την Κοινότητα και τώρα την επανένταξη και μάλιστα χωρίς διακοπές.
Μια πορεία -δυο τρεις αράδες όλο κι όλο να τις γράψεις- που όμως περικλείει απίστευτο πόνο, μεγάλη δυσκολία, ανησυχία, άγχος, πίεση, αμφιβολία, αγωνία… Είναι μια πάλη με τον εαυτό και με τους γύρω μας με αναθεωρήσεις και επανατοποθετήσεις συνεχώς.
Δρόμος μακρύς και δύσκολος που πολλές φορές μας φέρνει αντιμέτωπους με τα όριά μας. Πόσες φορές -για μια στιγμούλα μόνο- ευτυχώς, δεν ένιωσα πως λιγοστεύουν οι δυνάμεις μέσα μου και οι αντοχές μου! Μέχρι να φανεί ξανά ένα φωτεινό σημάδι κάπου και η ελπίδα και η πίστη έπαιρναν ξανά το χώρο τους μέσα μου. Γινόμουν πιο αποφασιστική και πιο θαρραλέα. Το παιχνίδι της ψυχής του γονιού που είναι αποφασισμένος να βοηθήσει το παιδί του, να ζήσει μακριά από τις εξαρτήσεις, με αξιοπρέπεια και καθαρότητα.
Στη διάρκεια αυτής της πορείας μαθαίνουμε να επιστρατεύουμε όλες τις δυνάμεις, κρυφές και φανερές, που έχουμε μέσα μας προκειμένου να τα βγάλουμε πέρα. Αντλούμε δύναμη και θάρρος από το χαμόγελο και τον ενθαρρυντικό λόγο των ανθρώπων του Προγράμματος, από την ενσυναίσθηση, το τρυφερό άγγιγμα και την ζεστή αγκαλιά των γονιών συνοδοιπόρων. Μαθαίνουμε να ακούμε τις σκληρές αλήθειες και να τις μετατρέπουμε σε αλλαγές που είναι αναγκαίες για την εξέλιξή μας. Καλλιεργούμε την υπομονή στις αντιξοότητες και την επιμονή στους στόχους μας.
Τίποτα δε χαρίζεται! Παλεύουμε κάθε μέρα, γινόμαστε πιο δυνατοί, γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι.
ΣΩΤΗΡΗΣ
Είναι φοβερό να ζεις αυτό που μπορεί να κάνει η εξάρτηση. Να τυλίγει και να πνίγει το παιδί σου. Και να φέρνει έτσι ανελέητα αυτή την παραλυσία των συναισθημάτων. Η εξάρτηση να γίνεται ζωντανό τέρας παραμυθιών. Αφού παραλύει τα όμορφα συναισθήματα του παιδιού σου, να βγάζει το δηλητήριο της βίας, ακόμη και της παρανομίας. Μεταμορφώνει σε τέρας το δικό σου παιδί. Για να μην το αναγνωρίζεις, αλλά και για να το φοβάσαι. Και τα γεγονότα πάνε να σε πνίξουν. Όταν η θλίψη πάει και αυτή να τυλίξει σαν τέρας το σώμα σου και το μέσα σου και όλο σου το είναι. Ιδίως, όταν το τέρας αυτό φτάνει σε άκρα. Να συλλαμβάνεται το παιδί σου και να δικάζεται.
Από μια τύχη, από ένα παιχνίδι της ζωής, το τέρας αυτό προειδοποιεί, βασανιστικά αλλά και σωτήρια αργά. Δίνει στη σκέψη σου το χρόνο να αναζητήσεις το κατάλληλο όπλο. Και δεν εγκαταλείπεις. Πας ως γονιός στο Δικαστήριο και μετά την ήπια απόφαση -συναντήσεις στο Συμβουλευτικό Σταθμό Δικαστηρίων του ΚΕΘΕΑ ΣΤΡΟΦΗ- να λες την αλήθεια στην επιμελήτρια και στο Σταθμό. Την πρώτη σου μεγάλη αλήθεια. Ξέρετε, το παιδί μου έχει μετατραπεί σε τέρας. Και ζητάς όπλο απεγνωσμένα και αποφασιστικά.
Και προστρέχεις, τελικά, εκεί όπου στο δίνουν. ΚΕΘΕΑ ΣΤΡΟΦΗ. Εκεί όπου νιώθεις ότι το τέρας των ναρκωτικών σε καλεί σε έναν αγώνα. Που σε μαθαίνουν ότι δεν είναι άνισος. Και η ευστοχία της νίκης είναι η επιδεξιότητα της μεταβολής του φόβου, της θλίψης και του πένθους σε αγώνα θάρρους, τόλμης και αγάπης σκληρής.
Έτσι, το τέρας του παραμυθιού παίρνει στα μάτια σου την πραγματική εικονική του μορφή. Μια παρομοίωση είναι, μια εικόνα τρομακτική που το πραγματικό βάθος του παιδιού σου δεν μπορεί να το αλλοιώσει. Μια εικόνα εξωτερική, γιατί δεν είναι αυτό που εσύ γέννησες. Αλλά και μια εικόνα που έχει τη δύναμη να πνίγει.
Και έτσι, αποφασίζεις ότι το παιδί σου θα ζήσει. Και θα δικαιώσει τη ζωή που του χάρισες… Και κάθε λεπτό και κάθε ώρα και μέρα παλεύεις χωρίς να εγκαταλείπεις. Γιατί το τέρας αυτό μπορεί να έχει τη μορφή παραμυθιού, αλλά είναι πραγματικό και αντιστέκεται να μην αποκαλυφθεί το βάθος του παιδιού σου.
Και δίνεις όρκο γονιού. Να αξιοποιήσεις το όπλο της απεξάρτησης που εσύ παίρνεις στις Ομάδα σου στο ΚΕΘΕΑ ΣΤΡΟΦΗ. Και έπειτα, αυτό το όπλο να παραδώσεις στο παιδί σου. Και υπομένεις χωρίς να φοβάσαι τη βία του τέρατος. Που προσπαθεί να σπάσει το σπίτι σου και συ να αντιστέκεσαι χωρίς να φοβάσαι. Να βάζεις φραγμούς και όρια στο τέρας και αυτό να βρυχάται. Να προσπαθεί να σε κάνει να δειλιάσεις, να βγάζει δυνατές φωνές και βρισιές. Και συ να το δαμάζεις, κυρίως να μην φοβάσαι, να πιάνεις ήρεμα και αποφασιστικά τα χέρια του, να αποτρέπεις.
Να απειλεί το παιδί σου μέσω του τέρατος ότι θα φύγει από το σπίτι. Και συ με δύναμη να απαντάς μπροστά του, γιατί νιώθεις ότι το τέρας απειλεί και όχι πραγματικά αυτό που κρύβει το τέρας, το ίδιο σου το παιδί σου δηλαδή. Τα ναρκωτικά ουρλιάζουν και απειλούν, όχι το παιδί σου.
Και να φεύγει το παιδί σου από το σπίτι. Και συ να έχεις τη δύναμη του γονιού από την Ομάδα σου και να ορκίζεσαι πως τέρας δεν θα ξαναδεχτείς στο σπίτι σου. Και ότι τα ναρκωτικά έφυγαν από το σπίτι σου που άρχισε επιτέλους να μην τα δέχεται και να τα φιλοξενεί. Και να το λες στο παιδί σου. Τα ναρκωτικά έφυγαν, όχι εσύ. Και έτσι, να έχεις ήσυχη τη συνείδησή σου. Και να κερδίζεις την πρώτη μάχη. Να γυρίζει πίσω στο σπίτι σου το παιδί σου με το τέρας κοιμώμενο.
Και κάθε φορά που το τέρας ξυπνούσε, όταν έβλεπε τα δύσκολα στα όρια του σπιτιού, στο Κέντρο Συμβουλευτικής, εσύ να μην εγκαταλείπεις. Να το παλεύεις σε έναν αγώνα υπεροχής σου. Νέα όρια μετά από κάθε διακοπή, πρόκληση απέναντι στα ναρκωτικά. Θα το πατήσεις, θα το λιώσεις το τέρας. Που αντιστέκεται με νέες απειλές, με απειλές δήθεν αυτοκτονίας, με δήθεν αυτοτραυματισμούς. Και συ να δείχνεις ατάραχος, γιατί είσαι σίγουρος ότι νικάς. Να αφιερώνεσαι στον αγώνα. Και να μην εγκαταλείπεις.
Και να δικαιώνεσαι. Το παιδί σου να παίρνει τα όπλα του ΚΕΘΕΑ ΣΤΡΟΦΗ: Κέντρο Συμβουλευτικής, Κοινότητα, Επανένταξη.
Και τώρα, στα είκοσι τρία του χρόνια, να βλέπεις το παιδί σου να συνεχίζει το δρόμο της ζωής που του χάρισες. Καθαρό σε ψυχή. Πλούσιο σε ψυχή. Και να σε κάνει πιο πλούσιο σε ζωή. Η νεότητα του παιδιού σου. Που γεμίζει το σπίτι. Που γεμίζει τη ζωή του. Ξανά με όνειρα. Κυρίως, με αγάπη για τη ζωή.
Η ζωή του υπάρχει, γιατί δεν εγκατέλειψες, δεν παραιτήθηκες από γονιός. Και αυτό το μάθημα αγκαλιάζει τη ζωή σου ολάκερη.
ΘΕΟΔΩΡΑ
Σείεται η σκάλα από τα μικρά που τρέχουν σαν κατσικάκια. Οι φωνούλες τους ακούγονται σαν τιτιβίσματα μικρών πουλιών. Ανάμεσα τους ένα κοριτσάκι με κλαμένα ματάκια ανεβαίνει τη σκάλα του δημοτικού σχολείου και κάθε φορά το βλέμμα της πέφτει σε μια επιγραφή «δεν μπορώ=δεν θέλω». Και κάθε φορά πεισμώνει περισσότερο. «Θα τα καταφέρω. Δεν υπάρχει ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ, παρά μόνο ΔΕΝ ΘΕΛΩ. Και όταν θέλει κάποιος, μετακινεί και βουνά.»
Μοιάζει με ταινία μικρού μήκους αυτή μου ή θύμηση. Δεν καταλάβαινα καλά την γλώσσα, Έλληνες μετανάστες. Οι γονείς μου έφυγαν για καλύτερα αλλά δεν τα κατάφεραν. Παρόλο που η μητρική μου γλώσσα ήταν τα Ελληνικά, στο σχολείο μπέρδευα τις δύο γλώσσες και αυτό με δυσκόλευε στα μαθήματα. Με αυτό το πείσμα μεγάλωσα. Και τα εμπόδια πολλά. Αλλά έτσι δεν είναι η ζωή?
Καθώς μεγάλωνα κατάλαβα ότι ο κόσμος της τέχνης ήταν για μένα το όνειρο μου. Και άρχισα να δουλεύω και να σπουδάζω ταυτόχρονα. Σπούδασα μουσική, ξενυχτούσα να διαβάσω, ζάλιζα την οικογένεια μου με τις ώρες εξάσκησης στο πιάνο. Δεν εγκατέλειψα. Δεν άφησα κανέναν να με πείσει ότι δεν μπορώ να αγγίξω αυτό που αγαπούσα. Στόχος μου να τα καταφέρω. Ήταν φωτιά μέσα μου.
Στην πορεία ήρθε η οικογένεια, τα παιδιά, η αγωνία να τα καταφέρεις σε όλα… Ώσπου μια μέρα χτύπησε την πόρτα του σπιτιού μου η χρήση. Ήρθε να μου στερήσει την οικογένεια μου. Και άλλαξε το παιδί μου. Το μετέτρεψε σε ένα άγριο πλάσμα. Κατέλαβε το σώμα και το μυαλό του. Μαχαιριά στην καρδιά. Έβλεπα το πρωτότοκο μου, που μόχθησα να μεγαλώσω να χάνεται στη δίνη της χρήσης. Και χανόμουν και εγώ μαζί του. Και όλη η οικογένεια. Γκρεμός. Έπρεπε να κάνω κάτι να μη χαθεί το παιδί μου. Δεν εγκατέλειψα, δεν την φοβήθηκα, πως μπορούσα άλλωστε?
Τότε ήταν που φάνηκε ένα φως στον ορίζοντα. Με τράβηξε κοντά του και έλαμψε μέσα μου. Ζέστανε την καρδιά μου. Μου έδειξε ότι δίπλα στο γκρεμό υπήρχε ένα μονοπάτι δύσβατο στην αρχή, με εμπόδια, αλλά στον ορίζοντα υπήρχε ένας δρόμος χωρίς εμπόδια. Ευθύς, όμορφος.
Και μου έδειξε το δρόμο. Κάθε φορά που η χρήση έβγαινε μπροστά, εγώ την έδιωχνα με όλο μου το είναι. Την άφησα έξω από το σπίτι. Ακόμα και όταν με δύναμη και ξύλα χτύπαγε την πόρτα του σπιτιού μου. Ακόμα και όταν βρέθηκα στο τμήμα, στα δικαστήρια. Καταστάσεις πρωτόγνωρες για μένα, ήξερα ότι με προκαλούσε, πάταγε εκεί που πόναγα περισσότερο. Στη ζωή του παιδιού μου. Στροφή στάθηκες δίπλα μου, με σήκωσες από το πάτωμα, έσωσες το παιδί μου και όλη την οικογένεια. Στροφή, χτίζεις παλάτια ακόμα και μέσα από συντρίμμια, μας μαθαίνεις να πιστεύουμε στον εαυτό μας.
Εσείς παιδιά που είσαστε χαμένοι στο κόσμο της χρήσης, σταματήστε ένα λεπτό και θυμηθείτε τα όνειρα σας. Μην αφήνεται τους άλλους να σας πείθουν ότι δεν μπορείτε να τα αγγίξετε. Μην τους ακούτε, περιγράφουν τη δική τους ατολμία να τα κυνηγήσουν. Αγαπήστε τον εαυτό σας. Φροντίστε το.
Ελάτε εδώ στη Στροφή, θα βρείτε το νόημα της ζωής που κάπου στο δρόμο χάσατε. Αξίζει να προσπαθήσετε ακόμα και όταν γύρω σας όλα έχουν γκρεμιστεί, αρκεί να πιστέψετε στον εαυτό σας. Μη σας σταματάνε οι ειρωνείες των άλλων, όταν δουν ότι πετύχατε θα μετανιώσουν. Αλλά δεν πρέπει να αγωνίζεστε για να αποδείξετε τίποτα σε κανένα, μόνο στο εαυτό σας το οφείλετε, στην ψυχή σας που μετράει τόσες και τόσες πληγές.
Εάν έχετε ένα όνειρο δουλέψτε σκληρά, μην εγκαταλείπετε. Γιατί όσο και να το θάψετε κάπου στο βάθος μέσα σας, σα δικαστής θα ξυπνήσει μία μέρα και θα ζητήσει το λόγο. Και θα μετανιώσετε. Και τότε θα προτιμάτε ακόμα και την αποτυχία, από τη σιγουριά μίας ολόκληρης ζωής. Μην τους κάνετε τη χάρη. Όσο και αν προσπαθούν να σας τα στερήσουν. Όσες φορές και αν πέσετε. Γενναίοι θα είστε μόνο αν σηκωθείτε.
Ο πιο εύκολος δρόμος είναι να παραιτηθείτε από τα πάντα επειδή το μονοπάτι είναι δύσβατο και δεν είμαστε μαθημένοι στις δυσκολίες. Θέλουμε τα πάντα να είναι εύκολα και να πραγματοποιούνται με την μία. Οι ευχές χωρίς πράξη εξαφανίζονται! Έτσι οι στόχοι μας χάνονται.
Τα όνειρά βρίσκονται στο μέλλον. Και περιμένουν. Θα χρειαστεί να κοπιάσετε, να στερηθείτε για λίγο, να προσπαθήσετε. Αλλά όταν τα αγγίξετε θα νοιώσετε πλημμυρισμένοι από ευτυχία. Γιατί επιτέλους τα καταφέρατε! Γιατί η δική τους ομορφιά ξεπέρασε κάθε ασχήμια. Και τότε, επιτέλους, θα ξεκουραστείτε, έτοιμοι πια να χαρείτε τους κόπους σας.
Μην εγκαταλείψετε ποτέ. Γιατί η αλήθεια, η ευαισθησία και η προσπάθεια στο τέλος πάντα νικούν!
Και στη ΣΤΡΟΦΗ θα βρείτε το σπίτι σας. Πιστέψτε με…..
Εγκαταλείπεις μόνο όταν πάψεις να κάνεις όνειρα.
ΔΗΜΗΤΡΑ
Δυο μικρές λεξούλες που κρύβουν τόσο πόνο, τόση αγωνία αλλά και θάρρος, δύναμη, αποφασιστικότητα. Όταν τις διαβάζω η πρώτη σκέψη που κάνω είναι ότι: ΔΕΝ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΩ ποτέ τα παιδιά μου τον Χαράλαμπο, τον Γιώργο και τον Γιάννη και κυρίως τον πρωτότοκο γιο μου Χαράλαμπο που σαν πρώην χρήστης με χρειάζεται περισσότερο και ξέρει ότι πάντα θα είμαι δίπλα του.
ΔΕΝ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΑ ούτε όταν διέκοψε δυο φορές από την κοινότητα και έλεγε ότι δεν ήθελε να συνεχίσει άλλο στο πρόγραμμα. Με υπομονή, επιμονή και μεγάλη δύναμη με τη βοήθεια των θεραπευτών και της ομάδας μου συνέχισα να προσπαθώ και να ΜΗΝ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΩ.
ΔΕΝ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΩ ποτέ ούτε τον δεύτερο γιο μου τον Γιώργο, ούτε τον τρίτο γιο μου τον Γιάννη και θα είμαι δίπλα τους να τους στηρίζω σε κάθε δυσκολία τους. Σήμερα όλη η οικογένεια μαζί συνεχίζει στο πρόγραμμα της ΣΤΡΟΦΗΣ και κάθε μέρα που περνάει μας φέρνει πιο κοντά στην αλήθεια και την ειλικρίνεια.
ΔΕΝ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΩ την ομάδα μου εδώ στη ΣΤΡΟΦΗ γιατί είναι οι άνθρωποι μου αυτοί που με βοηθούν να προχωρήσω παρακάτω και να πετύχω τους στόχους μου και τα όνειρα μου.
ΔΕΝ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΩ ποτέ το μωρό που γεννιέται χωρίς ανάσα, σχεδόν νεκρό, μελανιασμένο και άτονο που είναι ξεγραμμένο και η μαμά του ρωτάει με αγωνία; << γιατί δεν κλαίει; >> Σαν μαία καλούμαι να το βοηθήσω και όταν μετά από υπεράνθρωπη προσπάθεια μαζί με την ομάδα μου, ακούμε ένα αδύναμο κλάμα σαν γατάκι, όλοι γύρω του γελάμε και κλαίμε συγχρόνως από την ένταση και το φόβο μήπως το χάναμε. Δεν θα το εγκαταλείπαμε ποτέ….
Τέλος ΔΕΝ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΩ τον εαυτό μου γιατί εδώ έμαθα να τον αγαπώ.
ΔΕΝ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΩ τις επιθυμίες μου…
ΔΕΝ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΩ τους στόχους μου…
ΔΕΝ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΩ τα όνειρα μου…
ΔΕΝ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΩ την εικόνα που μου έρχεται στο μυαλό όταν κλείνω τα μάτια: «Ν’ ανοίγω ένα παράθυρο και ν ’αγναντεύω την καταγάλανη θάλασσα, άλλοτε ήρεμη και άλλοτε ανταριασμένη και έξω στην κάτασπρη, ασβεστωμένη αυλή, κόκκινες γλάστρες με βασιλικούς, τριανταφυλλιές και ένα μεγάλο τραπέζι όπου θα κάθονται τα παιδιά μου με τις οικογένειες τους.
ΔΕΝ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΩ…»
Ακολουθούν μηνύματα των παιδιών της ομάδας ραδιοφώνου της Θεραπευτικής Κοινότητας ΣΤΡΟΦΗ
ΠΑΝΤΕΛΗΣ
Όταν ήμουν έξω εγκατέλειπα τα πάντα. Εγκατέλειπα το σχολείο μου, τους φίλους μου, τις δραστηριότητες που έκανα, εγκατέλειπα ακόμα και τους ίδιους μου τους γονείς.
Αυτό που με έκανε να εγκαταλείπω, ήταν πάντα η χρήση, οι παρέες και οι συμπεριφορές που είχα.
Το να εγκαταλείπω δεν με οδηγούσε πουθενά ουσιαστικά. Το μόνο που κατάφερνα ήταν να μην νιώθω γεμάτη τη μέρα μου και να νιώθω μόνος μου.
Τελευταία φορά που εγκατέλειψα ήταν στις 26/11/2019, την ημέρα που έφυγα από την Κοινότητα χωρίς τις διαδικασίες, χωρίς κανένα νόημα και αφήνοντας οκτώ φίλους μου πίσω. Από τότε δεν έχω εγκαταλείψει τίποτα, και πάνω από όλα την προσπάθεια που κάνω για να μείνω καθαρός. Γιατί ξέρω πόσο ωραία, σημαντική και με πόσα πλούσια συναισθήματα είναι η ζωή, και το χειρότερο είναι ότι η ζωή είναι μόνο μία!
ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ
Στην Κοινότητα μπήκα στις 16 Νοεμβρίου του 2017. Ήμουν κλειστός. Δεν ήθελα να είμαι εδώ καθόλου, ένιωθα πως κανείς δεν ήταν εδώ για εμένα, δεν ένιωθα ασφάλεια πουθενά και με κανέναν. Μπαίνοντας λοιπόν στην Κοινότητα μαζί με την Μαρία και τον Χαράλαμπο είδα πολλά παιδιά που δεν τα ήξερα.
Κάθε μέρα που πέρναγε εγώ δεν έβρισκα τίποτα, γιατί έτσι επέλεγα. Ήθελα να φύγω κάθε μέρα και πιο πολύ.
Όταν λοιπόν ήμουν ένα μήνα και δεκαεννέα ημέρες στην Κοινότητα διεκδίκησα για δεύτερη φορά και μπήκα στα νέα μέλη.
Ήμουν για πρώτη φορά πολύ χαρούμενος για τον εαυτό μου, ήταν το πρώτο πράγμα που ένιωθα πως είχα καταφέρει και ήταν σημαντικό για μένα στη ζωή μου. Από εκεί και μετά άλλαξε πολύ η επιλογή μου στο να μείνω καθαρός. Είχα κοντά μου δυο ανθρώπους που τους είχα για πρότυπο και τους αγάπησα πολύ. Τον Δημήτρη και τον Πέτρο. Περνώντας ο καιρός λοιπόν μπήκα πολύ πιο μέσα στην Κοινότητα. Όταν έφτασα λοιπόν στους οκτώ μήνες, είχα χάσει κάθε νόημα του να είμαι εδώ. Μπορεί να το έκρυβα, αλλά όσο κι αν το έκρυβα φαινόταν. Ένιωθα πολύ μόνος. Είχα τόσα θέματα που δεν άφηνα κανέναν να με πλησιάσει και να είναι κοντά μου. Με τον καιρό η κατάσταση έμενε ίδια και εγώ δεν άλλαζα, είχα φτάσει πολύ καιρό στην κοινότητα και απομυζούσα.
Πίστεψα όμως στον εαυτό μου την στιγμή που κανείς δεν πίστευε σε εμένα. Το έκανα εγώ για τον εαυτό μου, δούλεψα πολύ και γύρισα όλη την κατάσταση με όλους και πρώτα από όλα με εμένα. Έτσι έμεινα εδώ μετά από τόσα όσα πέρασα, Έμεινα εδώ. Έχω χαρεί τόσο πολύ για όλα όσα έχω πετύχει, πράγματα που ποτέ δεν περίμενα πως θα καταφέρω. Αρχίζω και βρίσκω τον εαυτό μου σχεδόν δεκαέξι μήνες καθαρός.
ΔΕΝ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΠΩ
Η ζωή έχει πολλές δυσκολίες σε ό,τι και να κάνεις. Πολλές φορές πρέπει να χάσεις πράγματα για να μπορέσεις να τα εκτιμήσεις. Το πιο δύσκολο πράγμα στη ζωή σου είναι να αντιμετωπίσεις τον ίδιο σου τον εαυτό. Να τον βάλεις απέναντι για να πετύχεις την αλλαγή σου. Το ότι το κάνεις αυτό δεν σημαίνει πως πάντα κερδίζεις. Θα βρεθείς να χάνεις και να κάνεις βήματα πίσω. Επιτρέπεται να πέσεις όμως επιβάλλεται να σηκωθείς. Αυτό που μου έχει μάθει η Κοινότητα είναι το να μην εγκαταλείπω στα χτυπήματα και να μην κάνω πίσω. Ακόμα κι αν χρειαστεί να κάνω πίσω έχω πάντα στο νου μου πως πολλές φορές χρειάζεται να κάνω ένα βήμα πίσω για να πάω δυο μπροστά.
|
