Μια μέρα στην Θεραπευτική Κοινότητα ΣΤΡΟΦΗ
Μια μέρα του Φεβρουαρίου ήρθα στην Κοινότητα της ΣΤΡΟΦΗΣ για να επισκεφθώ έναν «δικό μου» άνθρωπο, ένα νέο παλικάρι που αναμετριέται με τον εαυτό του τους τελευταίους 14 μήνες.
Αισθάνθηκα δέος με την αλλαγή που είδα.
Συνάντησα ένα άλλο πλάσμα. Συνάντησα έναν άνθρωπο που είχε απαλλαγεί από τον θυμό του παρελθόντος και έλαμπε από φως της προσωπικής πρόκλησης.
Το χαμόγελό του κατέκλυζε την έκφρασή του.
Η θετικότητα που ακτινοβολούσε το πρόσωπό του με συνεπήρε. Δεν ήταν μόνο ότι είχε αλλάξει τον τρόπο επικοινωνίας του. Δεν ήταν μόνο ότι είχε απαλλαγεί από μπλοκαρίσματα που τον εμπόδιζαν να δει τα πράγματα όπως του αξίζουν να τα βλέπει. Δεν ήταν απλώς ότι δείχνει αποφασισμένος να σμιλεύει τον εαυτό του, κάθε ώρα, κάθε μέρα, με όλες τις δυσκολίες και τις προσωπικές μάχες που αυτό συνεπάγεται τους τελευταίους 14 μήνες. Δεν είναι, φαντάζομαι, μόνο οι προσωπικοί στόχοι που έχει θέσει, οι οποίοι αναπροσαρμόζονται μέσα από αυτόν τον ομαδικό αγώνα της κοινότητας και την ατομική προσπάθεια του κάθε μέλους της.
Κυρίως με θάμπωσε το «άλμα» της μεταμόρφωσης του τελευταίου διαστήματος που είδα στον «άνθρωπό μου», που είναι αποτέλεσμα μιας νέας ταυτότητας, ενός καινούργιου αυτοπροσδιορισμού που διαμορφώνεται μέσα από την υποστήριξη και την καθοδήγηση του προσωπικού της Κοινότητας, από τη συνύπαρξη με τα άλλα μέλη της Κοινότητας και του Ξενώνα, μέσα από προσωπικά στοιχήματα, μέσα από ανάληψη ευθυνών, αλλά κυρίως μέσα από τη συνειδητοποίηση του: «οι δυο μας τώρα!» ως έκκληση στον ίδιο τον εαυτό.
Τίποτα από όσα είδα δεν είναι απλό και εύκολο. Τίποτα από τα προσωπικά κατορθώματα δεν γίνεται από τη μια στιγμή στην άλλη. Θέλει πολύ κόπο, έχει σαφώς πισωγυρίσματα αλλά και άλματα και δρασκελιές. Η προσπάθεια και η αλλαγή προς ένα νέο τρόπο σύναψης σχέσεων γίνεται μέσα από νέα στοχοθέτηση και με νέες αξίες, με κύριες αυτές που θέτουν τα παιδιά στην Κοινότητα της ΣΤΡΟΦΗΣ, δηλαδή της ειλικρίνειας, της εμπιστοσύνης, της αλληλεγγύης, της αγάπης.
Δεν υπάρχουν πια αλισβερίσια, δεν γίνεται παζάρι, όλα έχουν μια καθαρότητα και μια ντομπροσύνη. Δεν υπάρχουν πια ακαθόριστα «παιχνίδια», υπάρχουν όρια και συνέπειες, υπάρχει πρόγραμμα και δουλειά. Υπάρχουν όμως και επιλογές και συζήτηση και νοιάξιμο και συναίσθημα. Όλα γίνονται μέσα από μια συλλογικότητα η οποία λειτουργεί και παράγει γιατί δεσμεύεται προς αυτήν το κάθε μέλος της ατομικά.
Φεύγοντας, αισθάνθηκα αμέτρητη χαρά για την καλή πορεία του «φίλου μου» και όχι μόνο: αναλογίστηκα πόσο χρειάζονται σε εμάς «τους απέξω» κοινότητες σαν αυτή της ΣΤΡΟΦΗΣ όπου μαθαίνεις να υπάρχεις μέσα από την ομάδα, να συνεισφέρεις σε αυτή, να δημιουργεί για αυτή, να την φροντίζεις, να χαίρεσαι με αυτή, να μοιράζεσαι την αγωνία σου μαζί της, να βλέπεις αλλαγές και αποτελέσματα μέσα σε αυτή, να «ακουμπάς» και να εκτίθεσαι σε αυτή.
Ομαδικό πνεύμα χρειαζόμαστε λοιπόν και ως μήνυμα θα ήταν ιδιαιτέρως χρήσιμο για την διαχείριση της τρέχουσας κατάστασης της χώρας μας!
Θέλω να ευχηθώ σε όλα τα μέλη της Κοινότητας ΣΤΡΟΦΗ καλή συνέχεια, καλή δύναμη και καλή αποφοίτηση.
Είσθε όμορφα πλάσματα και θα καταφέρετε να κάνετε θαύματα.
Χαρά Γαλανού – Επιμελήτρια Ανηλίκων
