ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ για μένα σημαίνει:

Αγάπη, τρυφερότητα και ασφάλεια, φροντίδα και νοιάξιμο, αποδοχή και παρότρυνση, πόνο και  θλίψη, μεγάλωμα, ελπίδες και όνειρα, στόχους, προσπάθεια, αυτοθυσία…

 

«Η οικογένεια είναι ένα πολύ δυναμικό και μεταβαλλόμενο σχήμα ανθρώπων»

Οι πρώτες αναμνήσεις πονούν πολύ. Ο άνθρωπος με τον οποίο είχα τον πιο ισχυρό δεσμό στην οικογένεια, η μητέρα μου αρρωσταίνει και φεύγει από τη ζωή, αφήνοντας ένα τρομερό κενό πίσω της… Τέσσερα παιδιά από 5-10 χρόνων μόνα με τον πατέρα τους. Έχω απωθήσει βαθιά εκείνη την περίοδο των παιδικών μου χρόνων. Πένθος, πόνος, απελπισία και απόγνωση. Η ψυχραιμία και η στωικότητα του πατέρα μου, η απίστευτη αντοχή του στα δύσκολα, καθώς και η απόφασή του να μείνουμε ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ είναι αυτό που δεν μας άφησε να σκορπίσουμε… Ώσπου… μετά από κάποιο χρονικό διάστημα μια γλυκιά υπέροχη γυναίκα μπήκε στο σπίτι μας και στη ζωή μας… Απέκτησα ξανά μητέρα!  Μου κράτησε το χέρι, ομόρφυνε τη μικρή ζωή μου και με μεγάλωσε… Με απίστευτη αγάπη, αφοσίωση και υπομονή μεγάλωσε και τα τέσσερα παιδιά της οικογένειας.

Αυτή που εγώ, μαζί με τον σύντροφό μου, έφτιαξα κι έγινα σύζυγος και μητέρα. Μια οικογένεια που την ξεκίνησα με πολλές ελπίδες και όνειρα. Γέννησα το πρώτο μου παιδί και πετούσα από τη χαρά μου. Κι όταν μετά από 8 χρόνια γέννησα και το δεύτερο ήμουν ευτυχισμένη!  Όλα με τα παιδιά και για τα παιδιά, να μην τους λείψει τίποτα. Πολλή δουλειά και πολλή αφοσίωση! Ώσπου ο μικρότερος γιος στην εφηβεία του πια άρχισε να κάνει χρήση ναρκωτικών ουσιών και ήρθε να ταρακουνήσει  συθέμελα την οικογένεια… ερείπια… Μέχρι που ήρθαμε στη μεγάλη Οικογένεια της ΣΤΡΟΦΗΣ και  αντλήσαμε δύναμη και κουράγιο και γνώση ώστε να  φτιάξουμε ξανά την οικογένειά μας  με αγάπη και αξιοπρέπεια!

Είμαι περήφανη που παρά τα δύσκολα  δε σκορπίσαμε, που σαν οικογένεια  παραμένουμε ενωμένοι, δυνατοί και αγαπημένοι…

 

 

Όταν ακούω τη λέξη οικογένεια μου έρχεται στο μυαλό η εικόνα του σπιτιού μας όπου μεγάλωσα …. και μέσα σε αυτό το σπίτι υπήρχε ο παππούς, η γιαγιά, οι γονείς μου και η μεγάλη μου αδελφή. Πολύ συχνά αυτή η οικογένεια μεγάλωνε με συγγενείς και φίλους… θυμάμαι περίμενα πως και πώς να έρθει το σαββατοκύριακο για να μπορέσω να είμαι μαζί με τα αγαπημένα μου ξαδέλφια …. θυμάμαι όταν ερχόταν το βράδυ ετοιμαζόμασταν να κοιμηθούμε στρωματσάδα παρέα όλοι κάτω στο πάτωμα.

Το σπίτι που έμενα ήταν πολύ μικρό ..ένα υπόγειο κάπου στο Κολωνό αλλά ήταν τόσο ασφαλές και σίγουρο που δεν φοβόμουν τίποτα….. Αυτή την ασφάλεια που ένιωθα και τι σιγουριά γ ’αυτό το σπίτι δεν είχε να κάνει με τους τέσσερις μικρούς τοίχους του σπιτιού αλλά με τους ανθρώπους που ζούσαμε σε αυτό το σπίτι….. θυμάμαι τη μητέρα μου να μας φροντίζει, να μας έχει πάντα καθαρούς, να μοσχομυρίζει το σπίτι μας με τα φαγητά της και πάντα να μας βλέπει στα μάτια της τα πιο όμορφα παιδιά του κόσμου…

 

Ο πατέρας μου η κολώνα του σπιτιού μας το πρότυπο μου που τον περίμενα πως και πώς να έρθει από την δουλειά του για να νιώσω την ασφάλεια ότι κανείς δεν μπορεί να μας μαλώσει …

 

Τα ξαδέλφια μου που τα αγαπώ πάρα πολύ γιατί έχω να θυμάμαι μόνο γέλια και χαρές …

 

Το παππού και τη γιαγιά που επαναλάμβαναν  συνέχεια τις ίδιες ιστορίες για να καταφέρουν να μας ταΐσουν…. 

 

Μεγαλώνοντας με τη σειρά μου και εγώ απέκτησα την δική μου οικογένεια που πραγματικά νιώθω τυχερός γιατί έφερα στο κόσμο δυο υπέροχα παιδιά που μέσα από δυσκολίες και χαρές με έμαθαν να είμαι Πατέρας 

 

Για μένα λοιπόν οικογένεια είναι όλοι αυτοί η άνθρωποι που σας ανέφερα και τους αγαπώ πολύ μα πάνω απ’ όλα νιώθω τυχερός που τους είχα στη ζωή μου γιατί με μάθανε να αγαπώ να σέβομαι και να δημιουργώ …

 

 

 

Η αγκαλιά του μπαμπά μου, η χούφτα του χεριού της μαμάς μου, η βουτιά στο κρεβάτι τους μαζί με τον αδελφό μου, τα δώρα μας την Πρωτοχρονιά, η απώλεια και ο πόνος, το σμίξιμο και ο χωρισμός

Και πόσο γρήγορα περνούν τα χρόνια ….

Και μετά η δική μου οικογένεια….

Η αγάπη και  η προσμονή

Τα στραβά ποδαράκια

Τα πρώτα βήματα

Τα βουρκωμένα μάτια στην κορυφή της σκάλας

Και γέλια και κλάματα

Και φροντίδα και ευθύνη

Και ξενύχτι και αγωνία και κόμπος στο λαιμό

Και χαρά και ευτυχία και χαρούμενες φωνούλες στα πάρτι γενεθλίων

Και φόβος και άγχος και αδυναμία και αδιέξοδα

Και όνειρα και ακροθαλασσιές  με κουβαδάκια και σωσίβια

Και μεγαλώματα και εντάσεις  και εκρήξεις και δοκιμασίες

Και μεγάλες αγκαλιές και  χαμόγελα να βγουν όμορφες οι φωτογραφίες

Και όλα αυτά μαζί να κολυμπάνε σε μια θάλασσα αγάπης άλλοτε τρικυμισμένης και άλλοτε πλατιάς  και γαλήνιας.

 

Οικογένεια, «η γενιά που διαμένει στο ίδιο σπίτι», μια σύνθετη λέξη,… οίκος και γένος, όπου η αρχαία λέξη “Οίκος” δεν αφορά μόνο το οικοδόμημα που στέγαζε την οικογένεια, αλλά ολόκληρο το ανθρώπινο και περιουσιακό της δυναμικό, το ζευγάρι και τα παιδιά του, τους ηλικιωμένους γονείς, τα προστατευόμενα μέλη της ευρύτερης οικογένειας, τη γενιά, τη συνέχεια της ζωής.

 

Στα δικά μου μάτια «οικογένεια» είναι η δική μου οικογένεια, ο σύντροφος μου, τα παιδιά μου, οι γονείς μας, τα αδέλφια μας με τις οικογένειες τους, οι θείοι μας και τα ξαδέλφια μας.

 

Έτσι μεγάλωσα. Ενωμένοι όλοι. Τα παιδιά παίζαμε,.. οι μεγάλοι τα δικά τους. Όλοι και όλα μαζί. Αναμνήσεις,.. από εκείνες τις παιδικές μας, σκανδαλιές, δειλά βήματα εξερεύνησης. Το σπίτι μας, το φρούριο μας, το καταφύγιο μας, το αποκούμπι μας, η αγκαλιά μας, η ασφάλεια μας, η εμπιστοσύνη. Δεν είχαμε ανάγκη από πολλά πράγματα, είχαμε ο ένας τον άλλον, επικοινωνούσαμε. Οι δυσκολίες περνάγανε χωρίς να μας βαραίνουν, τις βλέπαμε, τις νοιώθαμε, αλλά δεν μας φοβίζανε.

 

Και ήρθε η ώρα που φτερουγίσαμε με τα δικά μας φτερά. Ξεκινήσαμε την δική μας οικογένεια. Δειλά στην αρχή, παιχνιδιάρικα. Στα μάτια μου είχα την γονεϊκή μου οικογένεια, ήθελα να νοιώσω τα ίδια συναισθήματα, όπως όταν ήμουν παιδάκι. Να μεταφέρω τις γνώσεις μου, τις εμπειρίες μου.

 

Και αρχίσαμε να διαβαίνουμε το δικό μας μονοπάτι. Αυτό που διαλέγαμε, ημέρα με την ημέρα. Μεγαλώναμε μαζί, εμείς ξαναζούσαμε τα παιδικά μας χρόνια, ξαναπήγαμε στις κούνιες, παίξαμε με τα παιχνίδια τους, διαβάσαμε ξανά από την αρχή, ζήσαμε την αγωνία τους, την χαρά τους, τις λύπες τους. Συμμετείχαμε, ήταν σαν να ξανά είμαστε εμείς παιδιά, η προέκταση μας. Προσπαθήσαμε να τους δώσουμε ότι είχαμε στη καρδιά μας. Είχαμε όμως και τον ρόλο των γονιών. Μέσα από αυτό ωριμάσαμε. Αλλάξαμε. Κατανοήσαμε. Και ως εκ θαύματος, οι αναμνήσεις μας από την γονεϊκή μας οικογένεια, έγιναν πράξεις. Ήταν σαν να ήταν κρυμμένες κάπου και βγήκανε στο φως αυθόρμητα, όταν τις είχαμε ανάγκη. Και μας βοηθήσανε. Γιατί αυτό είναι η συνέχεια, η γενιά, το καταγεγραμμένο DNA μας.

 

Μεγαλώνουμε τα παιδιά μας, να γίνουν δυνατά, με αρχές, με αξίες, υπερήφανα για τα επιτεύγματα τους, χαρούμενα, ανεξάρτητα. Να συνεχίσουν, να ξετυλίξουν το δικό τους μίτο, να συνεχίσουν το δικό τους μονοπάτι, να δώσουν και αυτά ότι έχουν στην καρδιά τους, γιατί «άμα δεν το χαρίσεις δεν μπορείς και να το κρατήσεις».

 

Και είμαστε όλοι μαζί, πιασμένοι, δεν χωρίζουμε, δεν διαλυόμαστε, έχουμε δεσμό αίματος, απλώνουμε ο ένας το χέρι στον άλλο και τραβάμε όποιον ξεφεύγει από την πορεία μας, γιατί δεν θέλουμε να τον χάσουμε, γιατί αγαπιόμαστε, πονάμε.

 

Οικογένεια, η ζωή μου όλη. Ευχαριστώ πολύ για αυτή την ευλογία.

 

 

Για μένα υπάρχει η πρώτη οικογένεια των γονιών μου, αυτός ο γερός πυρήνας που με έβγαλε στον έξω κόσμο προστατευμένο και μου έμαθε να αγαπώ και να συνδιαλέγομαι. Πολλές χαρές αλλά και βαθύς πόνος για την απώλειά τους.
 

 

 

Η οικογένεια είναι ο βατήρα πάνω στον οποίο το παιδί θα σταθεί για να κάνε το άλμα του στον κόσμο και την μετέπεια ζωή. 
 

 

 

 ΑΛΕΞΗΣ

 

«Δηλαδή Αλέξη, αν δεν ήσασταν εσείς, η οικογένειά σου δηλαδή ο Γιώργος μπορεί και να χάνονταν»

Αυτή την κουβέντα την είπε ένας συνάδελφος στη δουλειά, ο πρώτος άνθρωπος εκτός οικογένειας και εκτός προγράμματος  που αναγνώριζε το ρόλο της οικογένειας  σε αυτή τη δύσκολη προσπάθεια.

Ναι αν δεν υπάρχει η οικογένεια είναι πολύ εύκολο ο Αλέξης, η Μαρία ο καθένας να χαθεί μέσα σε μια δυσκολία.

Ναι, είναι η οικογένεια που θα λειτουργήσει σαν φάρος και θα βοηθήσει να βρει το δρόμο της επιστροφής αυτός  που χάθηκε.

Είναι η οικογένεια που θα γίνει το λιμάνι που στα ήρεμα νερά του θα βρει τη γαλήνη το μέλος της που χάθηκε στην τρικυμία.

Είναι η οικογένεια που ενωμένη, σύσσωμη και δυνατή θα πει όχι όταν πρέπει, θα βάλει όρια και κανόνες στη λειτουργία της για να μην ξαναχαθεί κάποιο μέλος της.

Έτσι την ήθελα την οικογένεια μου πάντα, όμως στην πορεία εξαιτίας λαθών, κάπου χαθήκαμε. Η χρήση βρήκε χώρο και μπήκε στο σπίτι μας.

Τότε η Μαρία η σύζυγός μου και εγώ αποφασίσαμε να ενταχθούμε σε μίαν άλλη οικογένεια, την οικογένεια της ΣΤΡΟΦΗΣ, ζητώντας βοήθεια για να σώσουμε τη δική μας οικογένεια. Μπορεί να μη μας συνδέουν δεσμοί αίματος με τα άλλα μέλη, μας ενώνει όμως η ανάγκη να δούμε το φως του φάρου που δείχνει το δρόμο της επιστροφής.

Μας ενώνει η ανάγκη να επανέλθει η γαλήνη στις οικογένειες μας.

Μας ενώνει η ανάγκη να μάθουμε να αγαπάμε σωστά, να επαναπροσδιορίσουμε τα όρια και τούς κανόνες λειτουργίας της οικογένειας μας. 
Μετά από εμάς ακολούθησαν και τα παιδιά μας και εντάχθηκαν και αυτά στην καινούρια οικογένεια το καθένα για δικούς του λόγους όλοι όμως με έναν κοινό σκοπό να μη χαθεί κανείς από την οικογένειά μας και για κανέναν λόγο.

Στην καινούρια λοιπόν αυτή οικογένεια την οικογένεια της ΣΤΡΟΦΗΣ, αισθάνθηκα και αισθάνομαι νοιάξιμο, θαλπωρή, εμπιστοσύνη, αλληλεγγύη, γαλήνη, σιγουριά, ασφάλεια.

Με αυτά τα εφόδια στα χέρια καταφέραμε να πετάξουμε έξω από την οικογένειά μας με τη χρήση, τη βία, το κακό και έχουμε ξεκινήσει να χτίζουμε τον κυματοθραύστη που θα κάνει και πάλι την οικογένειά μας ένα ασφαλές, σίγουρο, γαλήνιο λιμάνι.

ΣΩΤΗΡΗΣ

Η κουζίνα
«Το κρεμμύδι ψιλοκομμένο και το λάδι που το τσιγαρίζει. Να γίνει ξανθό το κρεμμύδι. Ξανθό σαν το μαλλί σου. Και το κρέας που θα πέσει μέσα να πάρει τη μυρωδιά του. Και να αλλάξει χρώμα από το λαδοκρέμμυδο. Να κατεβάσει υγρά. Και να βράζει αργά, με οσμές και γεύσεις μαγικές. Όπως το σώμα σου, όπως τα σώματά μας. Εκεί να πετάξω και τα φυλλαράκια του μαϊντανού. Και της λουΐζας. Και της δάφνης. Και ένα μπαχάρι, να τρίψω το κόκκινο πιπέρι. Και να απολαμβάνω τις μυρωδιές. Και ταυτόχρονα την κουζίνα. Τον χώρο της. Και μαζί το σπίτι όλο. Και σένα. Και εσάς…

Οι μυρωδιές μεταμορφώνουν το σπίτι. Σαν μαγικό φίλτρο. Παραμύθι γίνομαι. Την ομορφιά την απλώνω στο χώρο. Και πετάγομαι μέχρι τον κήπο. Και απολαμβάνω τη μυρωδιά από το άγγιγμα του δυόσμου και του δεντρολίβανου. Όταν θέλω να πάρω δυνάμεις, αγγίζω τις μυρωδιές.

Και επιστρέφω στην κουζίνα. Ελέγχω την κατσαρόλα με τη σιγανή βράση. Το κόχλασμα ελαφρύ και δημιουργικό.

Και αρχίζω το καθάρισμα των κυδωνιών. Κίτρινος καρπός, στυφός. Λεπτές φέτες-κορδέλες γεμίζουν το μπολ του νερού. Επί δύο ώρες κόβω. Θέλω να απολαύσω την αλλαγή του χρώματος του κυδωνιού. Στην κατσαρόλα που βράζει. Γίνεται κόκκινο. Τι όμορφο κόκκινο. Μου θυμίζει τις πυρωμένες μέρες μας. Και τη φωτιά των παιδιών μου. Τη φλόγα τους.

Στο μεταξύ σβήνω το φαγητό. Αφού δοκιμάσω το κρέας. Λιώνει στο στόμα. Όπως και η ζωή μου. Στο στόμα λιώνει διαρκώς.

Το κυδώνι έχει μπει στην κατσαρόλα. Βράζει και κοκκινίζει. Το σιρόπι ετοιμάζεται. Η ζάχαρη, το νερό, η γλύκα. Και γεμίζει γλύκα ο χώρος. 

Σας περιμένω. Για να κάνω και το κρητικό πιλάφι. Έχω ήδη έτοιμο το μέτρημα. Έξι κούπες ζωμού κότας στην κατσαρόλα, δύο αντίστοιχες κούπες καρολίνα ρύζι περιμένουν. Το μάτι της κουζίνας για να βράσει το νερό θα το ανάψω ένα τέταρτο πριν να έρθετε. Πρέπει να βάλω το ρύζι μέσα στο βραστό νερό τη στιγμή που θα μπείτε στο σπίτι. Θα το ανακατεύω διαρκώς, ενώ θα σας μιλώ. Και η μυρωδιά του θα σας σπρώχνει προς την κουζίνα.

Εκεί στο χώρο της κουζίνας θα παιχτεί άλλη μια οικογενειακή παράσταση. Εκεί, στην κουζίνα, είναι η οικογένειά μας. Χειροκροτήματα, συγκινήσεις, συγκρούσεις βουβές ή φανερές, γέλια. Εκεί, χρόνια τώρα… δεκαετίες…

Οι μυρωδιές, η γεύση, οι αισθήσεις. Μπλέκονται με τη ζωή μας. Και σαν ατμομηχανή η κουζίνα οδηγεί τη ζωή μου… τη ζωή μας... Με επιτυχία. Στις ασφαλείς ράγες του ταξιδιού σε γνώριμους και νέους τόπους.»

Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας το θαύμα της γέννησης ενός μωρού όπως το βιώνω εγώ καθημερινά.

Για να γεννηθεί ένα μωρό χρειάζεται πολύ προσπάθεια, ιδρώτας, κλάμα, πόνος και αγωνία.

Σφίγγεις τα δόντια και περιμένεις.

Τα μάτια σου γυρίζουν γύρω-γύρω στην αίθουσα τοκετών. Βλέπεις τα φώτα, τα μηχανήματα, τα εργαλεία, μία θερμοκοιτίδα στη γωνιά και σκέφτεσαι : «Τι χρειάζονται όλα αυτά;»

Φοβάσαι, θες να τελειώσεις γρήγορα με τη γέννα σου. Με ρωτάς : «Πότε θα γεννήσω;». Σου χαμογελάω ήρεμα και σου λέω : «Όλα στην ώρα τους. Το μωρό θέλει τον χρόνο του. Υπομονή». Ο άντρας σου, σου σφίγγει το χέρι και παίρνεις δύναμη.

Έρχεται ο πόνος, κάθε φορά και πιο δυνατός. Σκέφτεσαι : «Θεέ μου, πότε θα τελειώσει αυτό το μαρτύριο;». Φοβάσαι ότι θα πεθάνεις.

Θέλεις να σταματήσεις την προσπάθεια, νομίζεις ότι δεν θα τα καταφέρεις, είσαι τρομοκρατημένη.

Το μωρό σε πιέζει όλο και περισσότερο. Σου δίνω δύναμη, σου λέω, θα τα καταφέρεις, είσαι δυνατή. Συνεχίζεις την προσπάθεια και βάζεις όλη σου τη δύναμη, ξανά και ξανά.

Είναι δύσκολο, αλλά μετά καταλαβαίνεις ότι το σώμα σου είναι φτιαγμένο για να ανταπεξέλθεις και να γεννήσεις το μωρό σου.

Κοιτάτε το μωρό σας και νοιώθετε αγάπη, δέσιμο, τρυφερότητα αλλά και ευθύνη. Σαν σε όνειρο ακούτε τη φωνή μου να σας λέει :

«Συγχαρητήρια τώρα έχετε τη δική σας οικογένεια»

«Είσαστε ευλογημένοι…»