Και ξαφνικά όλα αποκτούν αξία……
Αν πέρυσι τέτοια εποχή μάς έλεγε κάποιος ότι έναν χρόνο αργότερα θα ζούσαμε ως πλανήτης μια φοβερή καταιγίδα, κανείς δεν θα τον πίστευε.
Ανησυχία, ανασφάλεια, προβληματισμός, τα πρώτα συναισθήματα για το αύριο των παιδιών μας, το δικό μας, της ανθρωπότητας. Ξαφνικά, η απαιτητική καθημερινότητα και το τρέξιμο να προλάβουμε τον χρόνο, σταμάτησαν.
Οι πρώτες μέρες ήταν δύσκολες για όλους μας. Πώς να προσαρμοστείς σε μια άλλη πραγματικότητα; Πρώτα έρχεται το συναίσθημα και μετά η λογική.
Αναρωτιόμαστε συνεχώς αν αυτή η συγκυρία έγινε για να μας θυμίσει τις απλές, πολύτιμες αξίες της ζωής!
Μοιάζει σαν απομόνωση! Μας ενοχλεί, δεν το κρύβουμε…. αυτή η στέρηση της ελευθερίας, η στέρηση να επισκεφτούμε τα παιδιά μας, τους γονείς μας, η στέρηση να είμαστε δίπλα στα αγαπημένα μας πρόσωπα. Είναι όμως απαραίτητο για να έχουμε τις λιγότερες δυνατές απώλειες και να διαφυλάξουμε τον πλούτο μας, την υγεία μας.
Δεν χάνουμε την ελπίδα μας! «Αν δεν έχεις αυτό που αγαπάς, αγάπα αυτό που έχεις» και ήρθε η στιγμή να επανεκτιμήσουμε την αξία της οικογένειας, της φιλίας, του συνάνθρωπού μας. Την αξία της ίδιας της ζωής. Αυτό είναι το θέμα με τη ζωή. Είναι εύθραυστη, πολύτιμη και απρόβλεπτη, και κάθε μέρα είναι ένα δώρο, όχι ένα δικαίωμα.
Δεν παλεύουμε για τον εαυτό μας αλλά για ένα κοινό όφελος, την υγεία μας. Ας μη διστάζουμε να αισθανόμαστε ευγνώμονες για όσα έχουμε. Παραπονιόμαστε πολλές φορές ότι δεν έχουμε ανθρώπους γύρω μας που να μας αγαπούν ή να μας καταλαβαίνουν. Και όμως τώρα είναι η ώρα για να δείξουμε αλληλεγγύη, ενσυναίσθηση, δύναμη. Είναι μια συλλογική προσπάθεια. Ας βάλουμε, λοιπόν, όλοι ένα λιθαράκι σε αυτόν τον κοινό αγώνα απέναντι στην πανδημία.
Είναι στη φύση του ανθρώπου να του λείπει ό,τι δεν έχει.
Τι μας λείπει;
Η επαφή με τα παιδιά μας, με τους ανθρώπους μας, οι αγκαλιές μας!
Υπακούοντας όμως στις οδηγίες της δύσκολης κατάστασης που όλοι βιώνουμε, μένουμε σπίτι για να κρατηθούμε υγιείς, προσμένοντας με ηρεμία τη στιγμή που θα τελειώσει αυτός ο εφιάλτης και θα ξαναγυρίσουμε στην κανονικότητα.
Είμαστε αισιόδοξοι ότι η επιστροφή θα μας βρει πιο ώριμους, εκτιμώντας τις απλές και μικρές χαρές της ζωής.
Νιώθουμε πως διανύουμε όλοι μας μια περίοδο μεταβατική, μια περίοδο που θα μας κάνει διαφορετικούς, καλύτερους, πιο προσηλωμένους στους στόχους μας, περισσότερο «ανθρώπινους». Αλλά κυρίως, νιώθουμε πως παλεύουμε για κάτι όλοι μαζί και αντιμετωπίζουμε με αξιοπρέπεια και ωριμότητα ένα τόσο σοβαρό παγκόσμιο γεγονός.
Σήμερα περισσότερο από ποτέ όλα αποκτούν μεγαλύτερη αξία!
Ένας ιός μας ανάγκασε να κάνουμε ένα βήμα πίσω και να κοιτάξουμε από το παράθυρο της ζωής τι βρίσκεται μπροστά μας. Περιμένοντας το αύριο, χάνουμε το τώρα που μας ανήκει. Είναι άδικο να κρατάμε μια χούφτα ουρανό και να περιμένουμε πότε θα γίνει έκλειψη για να θαυμάσουμε.
Είμαστε πολύ τυχεροί και ευγνώμονες, γιατί εμείς έχουμε βρει ασφάλεια και φροντίδα στην αγκαλιά της ΣΤΡΟΦΗΣ. Έχουμε βρει το δικό μας καταφύγιο. Έχουμε την ευκαιρία να βρούμε τον εαυτό μας και να τον κρατήσουμε ζωντανό. Ζωντανό, δραστήριο, ανυπόμονο να δημιουργήσει, να νικήσει το φόβο, να ανακαλύψει ικανότητες και όρια που δεν είχε χρειαστεί μέχρι τώρα να φτάσει, να βρει τη δύναμη να κάνει σχέδια για το μέλλον, να βρει το κουράγιο να ονειρευτεί.
Όλα είναι στο μυαλό μας… Το μυαλό είναι το μεγαλύτερο παράθυρο στον κόσμο. Είμαστε σπίτι… Για αρκετό χρονικό διάστημα. Μας περιορίζει ο χώρος; Αυτό έχει ημερομηνία λήξης. Είμαστε αισιόδοξοι. Δεν έχει σημασία ο χώρος. Σημασία έχει που βρίσκεται το μυαλό μας.
Έναν άνθρωπο μπορεί να τον περιορίσεις αν του στερήσεις τα εργαλεία του, είτε αυτά είναι κάποιο μουσικό όργανο, είτε είναι τα πινέλα του, είτε η πένα του και το χαρτί του! Αλλά και πάλι έχει το μυαλό του! Αυτό δύσκολα το περιορίζεις…. μπορεί να ταξιδέψει οπουδήποτε και να δημιουργήσει τα πάντα μέσα από το τίποτα! Μπορεί να φτάσει παντού! Και εμείς αυτό κάνουμε. Βρισκόμαστε δίπλα στους ανθρώπους μας, στα αγαπημένα μας πρόσωπα με χίλιους δυο τρόπους.
Πώς;
Υπάρχει μια μικρούλα λέξη που εμείς οι απλοί άνθρωποι την κουβαλάμε… ΥΠΟΜΟΝΗ λέγεται.
Και δεν τη χάνουμε ποτέ.
Δεν πρέπει να τη χάσουμε!!! Γιατί; Για ένα χαμόγελο, μια ματιά, μια ζεστή και τρυφερή αγκαλιά.
Για τα παιδιά μας, για την υγεία μας, για τη ζωή μας.
Αυτό που ζούμε δεν είναι παρά μια παύση και μια επανεκκίνηση για να δούμε τη ζωή με άλλο
μάτι! Μας θυμίζει μια υπόσχεση που δώσαμε στον εαυτό μας……Να μην τα παρατάμε ποτέ!
Το Πάσχα αυτό είναι διαφορετικό. Δεν θυμίζει το Πάσχα της Στροφής. Όλοι μαζί όμως φτιάχνουμε μια τεράστια αγκαλιά και ευχόμαστε από τα βάθη της καρδιάς μας Καλή Ανάσταση με ελπίδα και αισιοδοξία! Μια αγκαλιά και για λίγο ο χρόνος σταματά…..Μια αγκαλιά, γιατί το ΕΜΕΙΣ κρύβει τεράστια δύναμη!
Σύλλογος Οικογένειας
ΚΕΘΕΑ ΣΤΡΟΦΗ
