Κείμενα των γονιών που συμμετείχαν στην ρ/φ εκπομπή "Ο Γολγοθάς της εξάρτησης και η Ανάσταση της απεξάρτησης»
«Ο Γολγοθάς της εξάρτησης και η Ανάσταση της απεξάρτησης»
Αγαπητές ακροάτριες, αγαπητοί ακροατές καλησπέρα σας.
Με επέμβαση του δαίμονα του διαδικτύου και όχι πλέον του τυπογραφείου, πριν από λίγο δεν με ακούγατε. Τώρα όμως διορθώθηκε και εύχομαι σε όλους χρόνια πολλά και καλό Πάσχα.
Ο Γολγοθάς της εξάρτησης και η Ανάσταση της απεξάρτησης το θέμα της σημερινής μας εκπομπής και το 2006 λίγο πριν το Πάσχα, μπήκε ο γιός μου στην κοινότητα, και σύμφωνα με τα δεδομένα της τότε εποχής, έπρεπε το βράδυ της Ανάστασης και την ημέρα του Πάσχα να είμαστε φιλοξενούμενοι στο σπίτι ενός άλλου παιδιού, μαζί με ακόμη δυο οικογένειες.
Δεκαπέντε μέρες μετά την είσοδο του γιού μου στην Κοινότητα και την δική μου στην Ομάδα Δοκίμων, ζούσαμε μια ασφυκτική κατάσταση, πολύ δύσκολη και δεν μπορούσαμε ακόμη να καταλάβουμε τι και πως, τις διαδικασίες, πως ήταν δυνατόν οι άνθρωποι αυτοί να γιορτάζουν Πάσχα, δεδομένου ότι εμείς ήμασταν ακόμη στον Άδη μας, ήμασταν ακόμη στον θάνατό μας.
Βέβαια, δεν μπορώ να σας πω και να σας περιγράψω τα συναισθήματα και τις σκέψεις άλλων ανθρώπων, ούτε καν της γυναίκας μου ή του γιού μου, μπορώ όμως να εκθέσω την δική μου εμπειρία.
Εγώ προσωπικά κουβαλούσα ένα τεράστιο βάρος. Ένα Σταυρό πολύ βαρύ, ο οποίος, όπως τελικά ανακάλυψα, δεν ήταν ένα ξένο αντικείμενο, ένα ξένο σώμα που μου φόρτωσαν, δεν ήταν μια τιμωρία, αλλά ήταν ο ίδιος μου ο εαυτός. Ήταν αυτό ο κακός βολεμένος εαυτός μου που δεν ήθελε να σηκωθεί. Να σηκωθεί και να αναστηθεί.
Ανέβαζα λοιπόν αυτό τον Σταυρό στον προσωπικό μου Γολγοθά και οι βασανιστές μου γύρω μου, δηλαδή οι κακές μου σκέψεις, οι λάθος άνθρωποι με τους οποίους σχετιζόμουν, ο λάθος τρόπος με τον οποίο αντιμετώπιζα τα προβλήματά μου, ήταν εκεί και με μαστίγωναν και με βασάνιζαν, αλλά υπήρξε και για μένα ο Σίμων ο Κυρηναίος, αυτός που σήκωσε τον Σταυρό του Χριστού και αυτός ήταν οι άνθρωποι της Στροφής, ήταν οι άλλοι γονείς, ήταν οι θεραπευτές μου, ήταν αυτοί που ήρθαν και μου είπανε αυτό που λέμε πάντα: μπορείς αλλά όχι μόνος. Και με σήκωσαν, για να τραβήξω τον Γολγοθά μου και να φτάσω στην κορυφή του.
Και επειδή ο μόνος τρόπος για να ξαναβρώ τον εαυτό μου ήταν να τον χάσω, ήρθε ο Θάνατος. Διαλύθηκα. Διαλύθηκα, για να ξαναβρώ τα καλά μου κομμάτια. Να τα ξαναενώσω, να βγω από εκεί και να αναστηθώ. Και να αναστηθώ μαζί με όλους τους γύρω μου.
Η δεύτερη Ανάσταση λοιπόν που πέρασα στην Στροφή ήταν μια καταπληκτική μάζωξη στο σπίτι μου με σαράντα ανθρώπους. Με σαράντα συνταξιδιώτες μου στην Στροφή, με παιδιά καθαρά, με σχέσεις καθαρές. Ήταν μια πραγματική Ανάσταση Ψυχής. Κατέβηκα στον Άδη μου, βρήκα τα κομμάτια μου, τα ξαναένωσα και βγήκα στο φώς.
Και το περίεργο του όλου πράγματος είναι ποιο; Ότι ο θάνατός μου, η κατάβασή μου στο Άδη, έγινε με θόρυβο, έγινε με κλαγγή, έγινε με εκρήξεις, γιατί δεν μπορούσα να καταλάβω αυτό το σύστημα και να μπω μέσα του και υπήρξαν αντιδράσεις και εκρήξεις και φωνές και ανταλλαγές δύσκολων χαρακτηρισμών και άλλα τέτοια πράγματα.
Το ακόμη πιο περίεργο είναι, ότι όταν αναστηθήκαμε και ξαναγυρίσαμε στην ζωή, αυτό έγινε εντελώς αθόρυβα. Ακριβώς όπως η Ανάσταση του Ιησού. Κανένας δεν πήρε είδηση ότι Αναστήθηκε ο Χριστός. Όταν όμως πέθανε στον Σταυρό, σχίστηκε το καταπέτασμα του Ναού, έγινε σεισμός, έγιναν σημεία και τέρατα. Έγιναν τα ίδια προσωπικά μου σημεία και τέρατα και στον δικό μου θάνατο. Στην Ανάστασή μας όμως, δεν έγινε τίποτε. Ήταν μια πολύ ωραία, πολύ ήσυχη, πολύ ήρεμη περίοδος.
Αυτή είναι η εμπειρία μου, αυτό για μένα είναι η εις Άδου Κάθοδος. Η χρήση ήταν η αφορμή που την ξεκίνησα και από την άποψη αυτή χρωστάω πάρα πολλά στον γιό μου που με ανάγκασε να την ξεκινήσω, επειδή έβαλε σε κίνδυνο τον εαυτό του για να με κάνει να καταλάβω πράγματα και να βελτιωθώ εγώ ο ίδιος.
Αν το κατάφερα ή όχι, δεν μπορώ να το πω εγώ, είναι άλλων θέμα να εκφέρουν άποψη πάνω σ’ αυτό. Εγώ ξέρω ότι αισθάνθηκα πολλά πράγματα, δημιούργησα πολύ ωραίες, φοβερές σχέσεις, σταθερές, είμαι αυτή την στιγμή σε θέση να σας μιλάω από το καθαρότερο ραδιόφωνο στον κόσμο, το ραδιόφωνο της Στροφής και εύχομαι σε όλους να βρουν την δική τους Ανάσταση, την Ανάσταση της Ψυχής τους και την ανάταση των συναισθημάτων τους.
Είχα διαλέξει το τραγούδι όμορφη ζωή, διασκευασμένο από το πολύ γνωστό και αγαπητό ιταλικό φιλμ Lavòita è bella, ή ζωή είναι ωραία γιατί ναι, μετά την Ανάσταση η Ζωή είναι ωραία.
Είμαι ο Δημήτρης και είμαστε όλοι καλά.
Πριν από τέσσερα χρόνια πέρασα και εγώ τον δύσκολο Γολγοθά της εξάρτησης. Tι σημαίνει για μένα Γολγοθάς?
· Γολγοθάς είναι όταν το παιδί σου ζει σένα δωμάτιο όπου υπάρχουν αποφάγια μιας εβδομάδας και άπειρα άδεια μπουκάλια Coca-Cola. Tο κρεβάτι μόνο με το στρώμα, χωρίς σεντόνι και βρώμικα ρούχα πεταμένα παντού. Να μην ενδιαφέρεται για τίποτε άλλο παρά μόνο για τη χρήση του.
· Γολγοθάς είναι όταν το παιδί σου ξεκινάει ένα πρόγραμμα απεξάρτησης και στη συνέχεια το εγκαταλείπει.
· Γολγοθάς είναι όταν κλωτσάει και σπάει τις καρέκλες και τα έπιπλα του σπιτιού γιατί δεν του επιτρέπεται να κάνει χρήση.
· Γολγοθάς είναι όταν εγκαταλείπει την κοινότητα και πρέπει να ξεκινήσει πάλι από την αρχή.
· Ο μεγαλύτερος Γολγοθάς είναι όταν ο γονιός αναγκάζεται να διώξει το παιδί του από το σπίτι, δηλαδή να διώξει τη χρήση από το σπίτι, όταν το παιδί του εγκαταλείπει το πρόγραμμα.
· Γολγοθάς είναι όταν το παιδί απαξιώνει τους γονείς του και δεν θέλει καμία επαφή μαζί τους.
· Γολγοθάς είναι όταν βλέπεις το παιδί σου να σηκώνει το δικό του Σταυρό και να προσπαθεί να απεξαρτηθεί. Και εσύ να είσαι δίπλα του να το κρατάς στο χέρι και να του λες «μαζί θα το περάσουμε».
Όμως μετά από ένα Γολγοθά έρχεται πάντα η Ανάσταση. Η Ανάσταση της απεξάρτησης. Έτσι και το δικό μου παιδί. Σιγά-σιγά μαλάκωσε, πίστεψε το πρόγραμμα στο ΚΕΘΕΑ Στροφή και το ακολούθησε.
Είδαμε ξανά μετά από πολύ καιρό ένα όμορφο παιδί με καθαρό βλέμμα. Γέλαγε με τα πιο απλά πράγματα. Άρχισε σιγά-σιγά να μας εμπιστεύεται και να ζητάει τη γνώμη μας για διάφορα θέματα.
Δημιουργήσαμε δυνατούς δεσμούς μεταξύ μας και καταφέραμε όλοι μαζί να διώξουμε τη χρήση.
Στη ΣΤΡΟΦΗ μάθαμε να εξωτερικεύουμε τα συναισθήματά μας, κάτι που πριν δεν κάναμε. Μάθαμε να λέμε «σε αγαπώ», «μου λείπεις», «σε νοιάζομαι», «είμαι δίπλα σου». Μάθαμε να κρατάμε ο ένας το χέρι του άλλου και να προχωράμε όλοι μαζί σαν ένας άνθρωπος.
Μέσα από τη ΣΤΡΟΦΗ ήρθε η Ανάσταση για όλη την οικογένεια μου. Το παιδί μου αφού πέρασε το δικό του Γολγοθά, αναστήθηκε με τη βοήθεια της ΣΤΡΟΦΗΣ.
Τώρα πια στέκεται γερά στα πόδια του, βάζει στόχους και τους πετυχαίνει.
Εύχομαι μέσα από την ψυχή μου κανένας γονιός και κανένα παιδί να μην περάσουν τον Γολγοθά που περάσαμε εμείς. Εύχομαι σε όλους υγεία και καλή Ανάσταση.
ΔΗΜΗΤΡΑ
«Μάνα σε αγαπώ πολύ
Στα δύσκολα μαζί
Αν σε ψάξω είσαι εκεί.
Μία και μοναδική!
Έκανα τη Στροφή!!!»
Αυτό το ποίημα, γραμμένο από τον Δημήτρη, πάνω σε μία πέτρα, σε μια από τις δραστηριότητες της ΣΤΡΟΦΗΣ σε μια εκδρομή στον Ωρωπό, πήρε αναστάσιμη μορφή στη ζωή μου από τη στιγμή που μου την έδωσε και μέχρι και σήμερα που είμαστε στη ΣΤΡΟΦΗ! Έλιωσα από τη χαρά μου και ένιωσα ότι ΝΑΙ γίνεται…!!!! Ήρθε η Ανάσταση και για μένα που ως μητέρα περίμενα. Σε ευχαριστώ ΣΤΡΟΦΗ, σε ευχαριστώ παιδί μου και σε αγαπώ πολύ!
Τι ωραίος τίτλος: «Ο Γολγοθάς της εξάρτησης και η Ανάσταση της Απεξάρτησης» ΕΞΑΡΤΗΣΗ. Μια λέξη, που όταν έρχεται στη ζωή μας, μας υποτάσσει, μας εθίζει, μας ορίζει και μας κυριεύει σαν άγριο θεριό που το μόνο που θέλει και είναι αυτοσκοπός την καταστροφή σου. Έτσι λοιπόν και στη δική μας ζωή η εξάρτηση από τα ναρκωτικά έγινε «κρέμασμα» όπως ο Χριστός στον Σταυρό. Έπρεπε όμως να κρεμαστούμε, να χάσουμε τον έλεγχο, να υποταγούμε για να έρθει η Ανάσταση της απεξάρτησης μέσα από την ΣΤΡΟΦΗ. Μέσα από την ΣΤΡΟΦΗ βγήκαμε από τον Γολγοθά και μπορέσαμε και εγώ και το παιδί μου, εδώ και δυόμιση χρόνια να βρούμε τον ίσιο δρόμο και να βγούμε από το σκοτάδι στο φως.
Αυτό το φως βρήκα και εγώ ως μητέρα, δίπλα στους σπουδαίους ανθρώπους της ΣΤΡΟΦΗΣ και στους γονείς. Εδώ, μου έδωσαν το χέρι να σηκωθώ από το βάθος του σκοταδιού και να βγω στην επιφάνεια. Να δω πιο καθαρά και πάρω δύναμη να βοηθήσω τον εαυτό μου και να δώσω δύναμη και στο παιδί μου στον σπουδαίο αυτό αγώνα του. Τον αγώνα για καθαρή καινούργια ζωή. Το ταξίδι αυτό δεν είναι εύκολο. Προϋποθέτει μεγάλη δύναμη, υπομονή, επιμονή και δουλειά με τον εαυτό σου.
Αυτό που γίνεται εδώ στη ΣΤΡΟΦΗ είναι κάτι μαγικό. Με το να είμαι εδώ στο Σύλλογο και κατ’ επέκταση στο Πρόγραμμα παίρνω δύναμη να τα καταφέρω και κάνω κάτι δημιουργικό. Μετά από υπομονή, επιμονή και πολύ δουλειά με τους θεραπευτές μου, και με συνοδοιπόρους τους γονείς σε αυτή τη μάστιγα των ναρκωτικών, τα δώρα που παίρνεις είναι διπλάσια με όσα προσφέρεις. Απόκτησα γερές βάσεις, να μετατρέψω αυτό τον Γολγοθά σε Ανάσταση που η καθημερινή ζωή έφερε στη ζωή μου και στην οικογένειά μου. Γιατί εδώ χτίζονται σχέσεις, αξίες, συναισθήματα καθοριστικά για το υπόλοιπο της ζωής μας. Και δεν αρκεί να αλλάξει το παιδί. Πρέπει να αλλάξει και ο γονιός. Έτσι ξαναγεννημένοι όλοι, αποδεχόμαστε την Ανάσταση της απεξάρτησης σαν ένα δώρο σωτηρίας, μια δύναμη, που θα κάνει το μέλλον μας πιο φωτεινό πιο καθαρό, πιο γαλήνιο και θα προσφέρει χαρές και όχι άλλες λύπες. Έτσι, η ζωή γίνεται όμορφη και χαρούμενη!
Διάλεξα το τραγούδι «Τον εαυτό του παιδί» του Μάριου Φραγκούλη!
Γιατί…αυτό που μας χρειάζεται στη ζωή είναι αγάπη και φως! Αγάπη από το ένα χέρι και φως από το άλλο! Έτσι έρχεται η Ανάσταση…!
Καλή ακρόαση και εύχομαι σε όλους Καλό Πάσχα με υγεία και πολύ φως!
ΣΤΑΜΑΤΙΚΗ
Γυρνάω πίσω και θυμάμαι. Βρίσκομαι σε μια αυλή παρακολουθώντας μια συναυλία εφήβων του ΚΕΘΕΑ Στροφή. Βλέπω τον γιο μου να τραγουδά και τα μάτια μου τρέχουν ασταμάτητα, δεν μπορώ να σταματήσω. Ένα κλάμα βουβό, γεμάτο πόνο. Οι στίχοι του τραγουδιού γίνονται εικόνες, εικόνες που πονάνε….
«Το τρενάκι γυρνούσε φωτισμένο και αχνό στον αέρα
κάτω η θάλασσα μ’ ένα καράβι, το φεγγάρι πιο πέρα
σε θυμάμαι συχνά που φορούσες ένα άσπρο φουστάνι
σε κρατούσα απ’ το χέρι, ότι ζούμε μου λες, δε μου φτάνει»
Ναι.. τα καλοκαίρια μας στο Ναύπλιο, στην παραλία με τα καράβια, πιασμένοι χέρι-χέρι, μια οικογένεια όλη μαζί, στο τρενάκι, γέλια, φωνές, τραγούδια, αναμνήσεις,… από τα παιδικά τους χρόνια, τότε που το μόνο που μας ένοιαζε ήταν πως να τα κάνουμε χαρούμενα.. και μαζί τους και εμείς,.. οι γονείς, τότε που ήταν όλα όμορφα….
«Κι εγώ που ζω για πάντα εδώ κι όλο φεύγω το τέλος πριν να δω
κάθε νύχτα που περνάει γυρίζω ξανά σκοτάδι γίνομαι και παραδίνομαι
στο ρυθμό σου που καίει, ακόμα, αυτό το σώμα που μένει χρόνια χωρίς σκιά
κάθε νύχτα που περνάει σαν ταινία, κι ό,τι ζήσαμε προβάλλεται με φόντο την πλατεία
Κάθε νύχτα που περνάει πάντα εδώ
Κι όλο φεύγω, πριν μείνουμε μόνοι το τέλος μη δω»
Δύσκολη εικόνα αυτή εδώ, τότε που ζούσε έξω μόνος, στο δρόμο, σε φίλους, αυτός και η ..σκιά του.., τότε που γύρναγε τα βράδια και έμπαινε στο κήπο μας και ξενυχτούσε με το πιστό του φίλο, το σκύλο μας, την Ήρα. Τότε που όλοι μας ματώναμε, πονάγαμε, τότε που ήταν όλα δύσκολα… Χτύπησε την πόρτα του σπιτιού μας η χρήση.... και μπήκε μέσα… Ήρθε να μου στερήσει την οικογένεια μου. Άλλαξε το παιδί μου. Το μετέτρεψε σε ένα άγριο πλάσμα. Κατέλαβε το σώμα και το μυαλό του. Ζούσα με το παιδί μου και δεν το αναγνώριζα. Την μια στιγμή ήταν ήρεμος, την άλλη αγρίμι. Σαν να φορούσε ένα προσωπείο. Ένα σίδηρο προσωπείο. Μας χειριζόταν όσο καλύτερα γινόταν. Έκανε καλά την δουλειά της η χρήση.
Ο Γολγοθάς της εξάρτησης, αυτό τον Γολγοθά τον πέρασε το παιδί μου και μαζί του όλη η οικογένεια. Τα σημάδια της χρήσης πονάνε όταν τα φέρνω στο νου μου… έχουν μείνει βαθιά χαραγμένα μέσα μου.
Στην αρχή μπερδεύεσαι, ξεγελιέσαι, σκέφτεσαι, μεγαλώνει, αλλάζει, είναι η εφηβεία, δικαιολογίες στον εαυτό σου..δεν γνωρίζεις την αλήθεια. Αυτή όμως δυναμώνει, θεριεύει και ξεσπά, και τότε δεν μένει τίποτα μυστικό.
Και τότε αρχίζει και ο δικός σου Γολγοθάς. Και εκεί είναι που παρακαλάς να μπορούσες να πάρεις το Σταυρό του παιδιού σου, να το ελαφρώσεις, να κουβαλάς εσύ όλους τους Σταυρούς….
Τον βλέπεις να ανεβαίνει κουβαλώντας τον Σταυρό της χρήσης. Και είναι τόσο βαρύς. Και όσο προχωρά τόσο πιο πολύ ματώνει, τόσο πιο πολύ σκοντάφτει και σέρνεται, τόσο πιο πολύ υποφέρει, τόσο πιο πολύ κοιτάει τον ουρανό για μια αχτίδα ελπίδας, κουράγιου. Πιστεύει ότι η ανηφόρα θα βγάλει στο φως και όλα θα είναι υπέροχα, θα είναι μέσα στην αγαλλίαση, στη χαρά.
Και εσύ εκεί δίπλα, κουβαλάς τον δικό σου Σταυρό. Και ψάχνεις τρόπους διαφυγής. Γιατί ξέρεις πολύ καλά ότι το τέλος είναι …φριχτό. Και αν κερδίσει η χρήση, δεν θα υπάρχει επιστροφή. Και παλεύεις να τον σταματήσεις. Πρέπει να πλησιάσεις κοντά, πρέπει να του δώσεις να καταλάβει ότι δεν είναι μόνος του. Ότι είσαι εκεί, μαζί του. Πρέπει να γυρίσει το βλέμμα του επάνω σου, να σε αναγνωρίσει, να σε θυμηθεί, να σε εμπιστευθεί ξανά, να σε δει πίσω από το σίδηρό προσωπείο της χρήσης..
Να απλώσει το χέρι για βοήθεια. Και ναι πάνω στο Σταυρό να πεθάνει η χρήση και όχι αυτός. Να την ξεγελάσει, να φύγει μακριά, και να έρθει η Ανάσταση της απεξάρτησης, μέσα από ένα λαμπρό φως, και όλα να είναι καθαρά, καινούργια από την αρχή ξανά.
Όταν ήρθαμε στο ΚΕΘΕΑ ΣΤΡΟΦΗ αμέσως καταλάβαμε την διαφορά, είναι άλλοι άνθρωποι αυτοί εδώ. Χτύπησα την πόρτα της για βοήθεια. Και βοήθεια πήρα. Και μας έμαθαν πως να αντιμετωπίζουμε τα δύσκολα. Μας έδειξαν τον τρόπο να παλέψουμε και να διώξουμε την χρήση, να βγάλουμε το προσωπείο της, να δούμε το παιδί μας. Να το στηρίξουμε με σκληρή αγάπη. Να ακουμπήσει επάνω μας και να ξέρει ότι θα τον κρατήσουμε όρθιο, ΟΤΙ ΚΑΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ. Γιατί τον θέλουμε μαζί μας, τον αγαπάμε και είμαστε ο ένας για τον άλλον στήριγμα, είμαστε οικογένεια.
ΣΤΡΟΦΗ στάθηκες δίπλα μου, με σήκωσες από το πάτωμα, έσωσες το παιδί μου και όλη την οικογένεια. ΣΤΡΟΦΗ, χτίζεις παλάτια ακόμα και μέσα από συντρίμμια, μας μαθαίνεις να πιστεύουμε στον εαυτό μας.
Γιατί στη ΣΤΡΟΦΗ έχουμε αξίες, αγάπη χωρίς ανταλλάγματα, αλληλεγγύη, νοιάξιμο, ζωή, ελευθερία συναισθημάτων.. μαθαίνουμε ότι ο άνθρωπος έχει μεγάλες δυνατότητες. Η θέληση είναι το παν. Μέσα από «ατυχήματα, αναποδιές, δυσκολίες» βγαίνει μια άλλη δύναμη. Τίποτα δεν τελειώνει, αν δεν το θελήσουμε εμείς.
Σε ευχαριστώ Στροφή!
Το τραγούδι που διάλεξα είναι το: «Knockin’ on Heaven’s Door» των Guns N’Roses. Σε εκείνη την πρώτη συναυλία του γιου μου με την μπάντα της ΣΤΡΟΦΗΣ, στις 7 Ιουλίου 2016, μόλις 7 ημέρες πριν είχε φύγει ο πατέρας μου, ο παππούς του, που τον είχε λατρέψει. Με αυτό το τραγούδι κλαίγοντας τον αποχαιρετούσε κοιτώντας τον ουρανό.
ΘΕΟΔΩΡΑ
