Κείμενα γονιών του Συλλόγου Οικογένειας, όπως ακούστηκαν στο web radio του ΚΕΘΕΑ ΣΤΡΟΦΗ στην εκπομπή της Δευτέρας 31 Ιανουαρίου 2022 με θέμα: «Ένα δώρο… χάρισμά σας!»
«Ξενώνας Συλλόγου Οικογένειας ΚΕΘΕΑ ΣΤΡΟΦΗ. Εγώ, μέλος της ομάδας Αγκαλιάς, να συμμετέχω στην φιλοξενία του Κ., που προετοιμάζεται να κάνει εισαγωγή στην Κοινότητα. Σπουδαία ομάδα. Ώρα 4 το απόγευμα. Ο Κ. κοιμάται στην μεσημεριάτικη ξεκούραση και εγώ καθισμένη στο γραφείο των γονιών, που συμμετέχουν κατά την φιλοξενία παιδιού στον ξενώνα. Κάνω την πρώτη σκέψη: να γράψω το κείμενό μου για την ραδιοφωνική εκπομπή.
Ποιά η έμπνευση; Το θέμα της εκπομπής αυτής: Το δώρο! Το δώρο….αν δεν το χαρίσεις δεν θα το κρατήσεις! Κάνω την δεύτερη σκέψη: Πόσο χαίρομαι που είμαι μαζί με το παιδί αυτό και προσφέρω έτσι, με αυτό τον τρόπο. Πόση ευγνωμοσύνη νιώθω για όσα πρόσφερε η Στροφή στο παιδί μου, τον Δημήτρη, και προσφέρει μέχρι και σήμερα; Πόσα καλά πράγματα και συναισθήματα έχω πάρει μέσα από την Στροφή, μέσα από το Σύλλογο Οικογένειας, τους θεραπευτές και τους αγαπημένους γονείς και παιδιά;
Πήρα χαρτί λοιπόν και αποτύπωσα τις σκέψεις μου: τι σημαίνει…το Δώρο… για μένα.
Από πολύ μικρή τα δώρα που έπαιρνα ήταν συγκεκριμένη εποχή, δύο φορές το χρόνο. Χριστούγεννα και Πάσχα. Ήταν μεγάλη η χαρά τη στιγμή που τα ανοίγαμε, μαζί με τις αδερφές μου. Όλες τις διακοπές των γιορτών, παίζαμε ασταμάτητα. Η μόνη παύση ήταν για φαγητό και ύπνο. Το καλύτερο και πιο όμορφο δώρο που θυμάμαι τότε, μικρή, ήταν μία κούκλα και ένα ντόμινο. Το ντόμινο κάναμε πολλές ώρες να το φτιάξουμε, με μεράκι και όρεξη, μαζί με τις αδερφές. Σε μία στιγμή έβλεπες όλα τα κομμάτια να πέφτουν. Η κούκλα μου άρεσε γιατί την φρόντιζα, την άλλαζα, την τάιζα και ευχόμουν τότε, θυμάμαι, να βρω ανθρώπους και φίλους στη ζωή μου τόσο όμορφους. Από τότε, έχω κρατήσει αυτή την κούκλα, στο πατρικό μου στο χωριό.
Το πολυτιμότερο όμως δώρο για μένα και για τον γιο μου ήταν η Στροφή. Ένα δώρο ζωής! Ο γιος μου ο Δημήτρης έχει τελειώσει την Κοινότητα και είναι τώρα στην επανένταξη.
Όταν έμαθα για τη χρήση όλο το ωραίο οικοδόμημα που είχα χτίσει για την οικογένεια έπεσε σαν το ντόμινο. Όσα νόμιζα ότι είχα χτίσει σε σωστά θεμέλια γκρεμίστηκαν σε ένα λεπτό όπως και το ντόμινο που έπαιζα παιδί.
Όμως, εδώ στη στροφή πήρα τη ζωή του παιδιού μου πίσω. Το ταξίδι αυτό δεν είναι εύκολο. Προϋποθέτει μεγάλη δύναμη, υπομονή, επιμονή και δουλειά με τον εαυτό σου. Γιατί εδώ χτίζονται σχέσεις, αξίες, συναισθήματα καθοριστικά για το υπόλοιπο της ζωής μας. Τα δώρα που παίρνεις είναι διπλάσια από όσα προσφέρεις. Εδώ συνάντησα ανθρώπους που μου έμαθαν πως πρέπει να πλησιάσω το παιδί μου και να φέρομαι, να μοιράζομαι. Οι θεραπευτές πάντα δίπλα μας. Στον αγώνα αυτό, ο γονιός πάντα δίπλα και ασπίδα και τόξο.
Μέχρι και σήμερα, μέσα από τη συμμετοχή μου στο Σύλλογο, στο Διοικητικό Συμβούλιο, σε όλες τις δράσεις, μέσα από την ομάδα, μου δίνεται η ευκαιρία να δώσω και εγώ με τη σειρά μου όλα αυτά τα δώρα, τα συναισθήματα που ένιωσα και με έκαναν πιο δυνατή, πιο σίγουρη, πιο ώριμη να αντιμετωπίσω κατάματα το πρόβλημα και να ανασύρω πτυχές του εαυτού μου που φοβόμουν και παρασυρόμουν και εγώ στη δίνη της εξάρτησης και του σκοταδισμού. Έτσι λοιπόν, το φως, το δώρο της Αναγέννησης, της ζωής και οι στόχοι που έβαλα για τον εαυτό μου και το παιδί μου μπήκαν ως πιο σημαντικοί παράγοντες για να συνεχίσουμε τη ζωή μας παραπέρα.
Μέχρι και σήμερα κρατάω μόνο το καλό και την αγάπη για αυτό που κάνουμε και θα συνεχίσω να παλεύω για τη ζωή.
Η ζωή είναι ένα δώρο! Είμαστε υγιείς και είμαστε καλά και κάθε μέρα πρέπει να λέμε ένα ευχαριστώ γιατί τίποτα δεν είναι δεδομένο. Έμαθα μέσα από τη Στροφή ότι ακόμα και μία δυσκολία είναι ένα δώρο γιατί στο τέλος θα μείνουν τα καλά και θα γίνουμε καλύτεροι.
Το μόνο δώρο μετά την Στροφή, που θέλω να μου κάνεις παιδί μου, είναι να ζήσεις μία όμορφη ζωή. Εύχομαι να βρεθείς ανάμεσα σε εμπνευσμένους ανθρώπους πού θα σε κάνουν να αναπτυχθείς και να καλλιεργηθείς ως άνθρωπος με την καρδιά και την ψυχή και να βρεις αληθινή αγάπη και ειλικρίνεια. Να κοιτάς την ομορφιά τριγύρω σου. Να φροντίζεις τον εαυτό σου σαν να είναι ο σημαντικότερος άνθρωπος στον κόσμο.
Εσείς που μας ακούτε αγαπητοί φίλοι, αγαπητοί γονείς και αντιμετωπίζετε πρόβλημα με το παιδί σας, ακόμη και αν το παιδί σας αρνείται, μπορείτε να κάνετε το ωραιότερο δώρο στο παιδί σας και στον εαυτό σας για μια ομορφότερη ζωή. Ελάτε στην Στροφή. «Μπορείς αλλά όχι μόνος!»
Κάθε μέρα είναι ένα Δώρο.
Να το ανοίγεις.
Μην το πετάς! (Στέφανος Ξενάκης, «Το Δώρο»)…
Το τραγούδι που διάλεξα είναι
DON'T FORGET THE SUN / ΜΗΝ ΞΕΧΝΑΣ ΤΟΝ ΗΛΙΟ - ΑΡΕΤΗ ΚΕΤΙΜΕ μουσική και σύνθεση Δημήτρη Καρρά.
Καλή ακρόαση και καλή συνέχεια! Σας ευχαριστώ!»
Σταματική
«Τα δώρα είναι μαγικά και σίγουρα δεν κρίνονται από το κόστος τους. Δεν έχει σημασία μικρά ή μεγάλα, τα δώρα μας λένε: «Σε θυμήθηκα, είσαι σημαντικός/ή για εμένα, γι΄αυτό σου αφιέρωσα χρόνο, προβληματίστηκα, έψαξα, φαντάστηκα τι θα σου έδινε χαρά, χαμόγελο, ευχαρίστηση και αγάπη. Σου το προσφέρω γιατί μου αρέσει να δίνω και να παίρνω από σένα χαρά, ικανοποίηση. Ένα χαμόγελο σου, μια αγκαλιά είναι το καλύτερο αντάλλαγμα».
Τα αληθινά δώρα εκφράζουν αγάπη και έχει σημασία ο τρόπος που τα προσφέρουμε. Το δώρο φέρνει δώρο.
Στη πορεία της ζωής έμαθα να παρατηρώ, όχι απλά να βλέπω, έμαθα να βλέπω την ψυχή. Παντού υπάρχει ένα δώρο, ακόμα και πίσω από την ασχήμια, την καταστροφή πολλές φορές, υπάρχει κρυμμένη ομορφιά. Τολμώ να κοιτάξω, να ψάξω και να βρω, να επιλέξω, να μοιραστώ. Ψάχνοντας, βάζοντας στόχο πάντα να βρούμε το δώρο μας κάθε μέρα βρίσκουμε το δρόμο μας, το μονοπάτι μας, κερδίζουμε την ζωή μέρα μέρα, στιγμή με τη στιγμή, διότι τίποτα δεν μας χαρίζεται, ακόμα και η ίδια η ζωή. Κάθε μέρα είναι ένα δώρο. Η ζωή η ίδια είναι δώρο. Να τη ζεις μη την προσπερνάς. Να είσαι εκεί. Να την απολαμβάνεις. Ο χρόνος δεν σταματάει.
Τα καλύτερα δώρα έρχονται μετά από τα δύσκολα, τότε πρέπει να τα ανοίγουμε, να τα χαιρόμαστε, να τα δείχνουμε σε άλλους. Δώρο για μένα είναι και η ΣΤΡΟΦΗ. Έψαξα τον εαυτό μου, αναμετρήθηκα με μένα, κοίταξα κατάματα τους φόβους μου και ελευθερώθηκα από αυτούς.
Ένα από τα δώρα της Στροφής είναι το ραδιόφωνο για μένα. Το ότι σήμερα μπορώ και γράφω τις σκέψεις μου και τις μοιράζομαι μαζί σας, είναι κάτι που δεν υπήρχε ποτέ στο μυαλό μου.
Δώρα της είναι και οι στιγμές που έζησα μαζί σας.
Θυμάμαι ένα Σάββατο μεσημέρι, στα αθλητικά. Τα παιδιά της κοινότητας έπαιζαν ποδόσφαιρο με τα αδέλφια και τους γονείς. Εκείνο το Σάββατο στην ομάδα έπαιζαν τρία μέλη της οικογενείας. Μπαμπάς, γιός και κόρη. Τι ευτυχία να τους βλέπω όλους μαζί.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την ημέρα που ο Πέτρος πρώτο-τραγούδησε στην μπάντα της Στροφής.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την ημέρα που πρώτο-έλαβα μέρος στην Κραυγή.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ την διαδρομή μου στην Στροφή. Πήγα με πόνο, απελπισία, τον θάνατο μπροστά μου. Και σήμερα είμαι ήρεμη, με ελπίδα, εμπιστοσύνη και χαμόγελο.
Ναι, η ΣΤΡΟΦΗ για μένα είναι ένα δώρο ζωής. Σας ευχαριστώ πολύ όλους.»
Διάλεξα το τραγούδι «The gift of life»: Kenny Gamble / Leon Huff ερμηνευμένο από τον Tendy Pendergrass.
|
This gift of life
Oh, I treasure it above everything
This gift of life
I'm so thankful, Lord knows I'm thankful to be livin'
Ah, it's the only thing you can't buy with money
And it's the only thing that you can't buy
And it's such a blessing to be born
This gift of life
Oh, I really love, I really love, I really love
I love this feelin'
This gift of life
Every day, it keeps on, it keeps on, it keeps on revealin'
All the wonderful, the marvelous, and the glorious things of all
I'm so thankful that I'm alive with this gift of life
Said, I'm truly blessed, yes, I am
With this gift of life
It's so wonderful, it's so wonderful, wonderful (this gift of life)
It's so wonderful
And I wanna thank you for giving me the privilege just to live
So I that I can give all that I can
I'm so thankful to be able to make this long, long journey
Oh, Lord, I appreciate all the little things that you do
'Cause I like, I like the sunshine
And I like the cloudy days
I like the rain
I like snow
And I like to hear, I just like to hear the wind blow
I like everything on this earth
This gift of life
Source: LyricFind
This Gift of Life lyrics © Warner Chappell Music, Inc
|
Αυτό το δώρο της ζωής
Ω, το εκτιμώ πάνω από όλα
Αυτό το δώρο της ζωής
είμαι τόσο ευγνώμων, ο Κύριος ξέρει ότι είμαι ευγνώμων που ζω.
Αχ, είναι το μόνο πράγμα που δεν μπορείς να αγοράσεις με χρήματα
Και είναι το μόνο πράγμα που δεν μπορείς να αγοράσεις
Και είναι τόσο ευλογία να γεννηθείς
Αυτό το δώρο της ζωής
Ω, αγαπώ πραγματικά, αγαπώ πραγματικά, αγαπώ πραγματικά αγαπώ
αυτό το συναίσθημα'
Αυτό το δώρο της ζωής
Κάθε μέρα, συνεχίζει, συνεχίζει, συνεχίζει να αποκαλύπτει
όλα τα υπέροχα, τα θαυμάσια και τα ένδοξα πράγματα όλων
Είμαι τόσο ευγνώμων που ζω με αυτό το δώρο της ζωής
Είπε, είμαι πραγματικά ευλογημένος, ναι, είμαι
με αυτό το δώρο της ζωής
Είναι τόσο υπέροχο, είναι τόσο υπέροχο, υπέροχο (αυτό το δώρο της ζωής)
Είναι τόσο υπέροχο
Και θέλω να σας ευχαριστήσω που μου δώσατε το προνόμιο να ζήσω
έτσι ώστε να μπορώ να δώσω ό,τι μπορώ
, είμαι τόσο ευγνώμων που μπορώ να κάνω αυτό το μακρύ, μακρύ ταξίδι
Ω, Κύριε, εκτιμώ όλα τα μικρά πράγματα που κάνεις
γιατί μου αρέσει, μου αρέσει η λιακάδα
και μου αρέσουν οι συννεφιασμένες μέρες
Μου αρέσει η βροχή
Μου αρέσει το χιόνι Και μου αρέσει να ακούω, απλώς μου αρέσει να ακούω
τον άνεμο
όπως όλα σε αυτή τη γη
Αυτό το δώρο της ζωής
Πηγή: LyricFind
Τραγουδοποιοί: Kenny Gamble / Leon Huff
Στίχοι This Gift of Life © Warner Chappell Music, Inc
|
Θεοδώρα
«Το δώρο μου στην κόρη μου
Αγαπημένη μου Μάρω,
Επιτέλους καταφέρνω σήμερα να σου γράψω και να σου στείλω δωράκι ένα γράμμα αγάπης. Να σημειώσω στο χαρτί αυτά που δεν προλαβαίνουμε στο καθημερινό τρέξιμο να μοιραστούμε.
Σ’ αγκάλιασα προχτές και σου είπα μισή λέξη στοργής στην πόρτα, την ώρα που γύριζες από μια ακόμα κουραστική μέρα στη δουλειά σου. Η αγκαλιά μας πνίγηκε μέσα στις αγκαλιές και τα αιτήματα και τα ερωτηματικά και τις επείγουσες ανάγκες των παιδιών που σε περιμένουν σαν καλή, παντοδύναμη νεράϊδα. Η ζωή τρέχει, λέω, με τις προτεραιότητές της που ορίζουν τους χρόνους μας. Οι καρδιές μας μπορούν να περιμένουν, σκέφτομαι. Θα τα πούμε κάποια στιγμή, πού θα πάει. Πάει κι όλας ένας μήνας απ’ το ‘22 και ακόμα ούτε μια μέρα δεν βρήκαμε να πούμε δυο κουβέντες. Και δεν πρόλαβα πάλι να σου πω πόσο σ’ αγαπώ…
Δεν είναι τα λόγια που μετράνε, το ξέρουμε. Είναι οι πράξεις. Και μ’ αυτές μάθαμε οι δυο μας να μοιραζόμαστε το νιάξιμο, να παίρνουμε και να δίνουμε αγάπη. Ένα φαγάκι που μου έστειλες, μια σκέψη, μια πληροφορία, ένα ραντεβού για το γιατρό, δυο ψώνια απ’ τη λαϊκή. Φροντίζω τον κήπο σας. Διορθώνεις τη στέγη μας. Σου στενεύω το παντελόνι και μου κόβεις τα μαλλιά. Μου φτιάχνεις μια ζωγραφιά και σου λέω μια ιστορία απ’ τη Ζηλίστα. Μας τραγουδάς ισπανικά και αφρικάνικα τραγούδια στο λιοστάσι που μαζεύουμε τις ελιές. Με καθοδηγείς στις δυσκολίες μου με τον υπολογιστή κι εγώ σου ερμηνεύω κάποια αρχαία λέξη.
Αυτά τα τόσο μικρά, τόσο καθημερινά και τόσο αυτονόητα. Μόνο τέτοια είναι τα αμοιβαία δώρα μας. Κι όμως, είναι πολλές φορές που θέλω πολύ να σου χαρίσω κάτι πολύ, μα πάρα πολύ ξεχωριστό, που θα κάνει την καρδιά σου να σκιρτήσει απολαυστικά, να μαγευτεί, να χοροπηδήσει σαν ανέμελο παιδί, που επιτέλους αγγίζει το πιο άπιαστο όνειρό του.
Πάω πίσω, στα δικά μου μικρά χρόνια, στην άφατη ευχαρίστηση που ένιωσα όταν ο καλός μας παππούλης έφερε σε μένα και την αδελφή μου κόκκινα δερμάτινα παπουτσάκια. Τα είχε αγοράσει στη μεγάλη πολιτεία για μας. Πήραμε ευλαβικά κι ανοίξαμε καρδιοχτυπώντας τα πανέμορφα κουτάκια και το διπλό θαύμα ανοίχτηκε μπροστά μας! Μείναμε άφωνες για λίγο, κι ύστερα στήσαμε χορό γύρω γύρω από τα μαγικά δώρα μας! Έλαμπαν σαν τριαντάφυλλα! Ούτε που τολμήσαμε να σκεφτούμε να τα φορέσουμε στα γδαρμένα μας πόδια που είχαν συνηθίσει στην ξυπολησιά! Τα φορέσαμε μόνο στις λίγες, επίσημες μέρες και πάντα μετά φόβου θεού! Αλλά η ύπαρξή τους ήταν κάτι που άλλαζε το μέσα μας εντελώς.
Τα βλέπαμε στη θέση τους, ολοπόρφυρα κι ολοκαίνουργα, σαν αφόρετα σχεδόν, και τα ακούγαμε να μας βεβαιώνουν πως ο παππούς μάς σκέφτηκε και μας αγαπάει, πως υπάρχουν στον κόσμο χρώματα ζεστά και λαμπερά! Και προπαντός πώς κάπου κάπου υπάρχει στον κόσμο ομορφιά πολλή και αγάπη πολλή, έστω κι αν δεν φυτρώνουν παντού! Και λάμποντας σαν αστέρια στο σανιδένιο ντουλαπάκι που τα φυλάγαμε, μας τραγουδούσαν τα παπουτσάκια πως ναι, μπορούμε κι εμείς να τη συναντάμε κάπου κάπου τη χαρά, όποτε θελήσει να μας τιμήσει!!!
Και κυρίως, μας ψιθύριζαν τα πορφυρά παπουτσάκια, δεν φτάνει να την περιμένουμε άπραγες τη χαρά και την αγάπη, όταν θα θελήσουν να έρθουν, όόόχι δεν φτάνει…. καλύτερα να σηκώνουμε τα μανίκια και να τις φτιάχνουμε, να τις γεννάμε απ’ την αρχή, να τις πλάθουμε πετραδάκι πετραδάκι με τους ανθρώπους της καρδιάς μας δίπλα δίπλα! Και να φυτεύουμε σπόρους αγάπης στα περιβόλια και στις στράτες του κόσμου μπας και λιγοστέψει σιγά σιγά η ξεραΐλα της λύπης!
Γι’ αυτό τώρα σου γράφω. Για να μην ξεχνιόμαστε ούτε εσύ ούτε κι εγώ στη σκόνη της καθημερινότητας και λησμονήσουμε αυτά που θεμελιώνουν τη ζωή. Θέλω να σου πω πόσο, πόσο καλότυχη είμαι που είσαι εδώ. Που σε θωρώ κι ανοίγεις μια πύλη φως. Η φωνή σου, η ανάσα σου, το τραγούδι σου στεριώνουν την ελπίδα. Ο λόγος σου, οι πράξεις σου, ο βίος σου ριζώνουν στο τώρα και χτίζουν το αύριο.
Λυπάμαι, αγανακτώ στιγμές, στιγμές που οι μέρες γίνονται βαριές από κάματο, ελλείψεις και απουσίες. Τότε με ζώνει κατάκαρδα η λαχτάρα να μπορούσα, λέει, να φέρω τον κόσμο όλο στα χέρια σου, να ξαποστάσεις λίγο. Χαμογελάς καθώς συμπληρώνεις τον επιτελικό χάρτη της ερχόμενης εβδομάδας, σβήνοντας, αλλάζοντας και προσθέτοντας ευθύνες, ωράρια, κόστη και στόχους. Μου δείχνεις τα καθημερινά μέτωπα και μου περιγράφεις εν συντομία τους στρατηγικούς ελιγμούς σας μεταξύ επιβίωσης και ζωής. Λάμπεις το φως της ανθρωπιάς. Το μέτωπό σου, οι παρειές, η κόμη και τα ζεστά σου χεράκια πλημμυρίζουν νιφάδες χαράς το χώρο που δημιουργείς. Πόσο σε αγαπώ!
Η μαμά»
Διάλεξα το τραγούδι "World Dance" του Yanni "_1080p From the Master! "Yanni Live! The Concert Event"
Ή το Yanni - Nostalgia - Live at Royal Albert Hall
Βιβή
«Ο κύριος Δώρος (από το Αθηνόδωρος, όνομα κι αυτό!), περπατούσε σκυφτός ως συνήθως, με τα χέρια στις τσέπες. Γύρω στα πενήντα του πια, δεν ένιωθε να έχει κάτι στην ζωή του που να έχει πραγματική αξία. Μια αδιάφορη δουλειά, που παρά το ότι την κάνει με επιμέλεια και στον τομέα του είναι σχετικά καλός, δεν τον γεμίζει με εκείνη την μύχια ικανοποίηση που θα περίμενε. Το σπίτι του κάπου στην περιφέρεια του κέντρου της μεγαλούπολης, δεν είναι ούτε καλύτερο ούτε χειρότερο από άλλα σπίτια της μεσαίας αστικής τάξης. Έχει και οικογένεια. Μια γυναίκα και τρία παιδιά. Τίποτε το ιδιαίτερο και εδώ. Ζούνε ακόμη μαζί κάτω από την ίδια στέγη, αλλά φαίνεται ότι δεν υπάρχει και τίποτε που να τους ενώνει πια. Μιλάνε όλοι μαζί και δεν ακούει κανείς, καθένας τραβάει τον δρόμο του και σηκώνει το δικό του μπαϊράκι. Οι σχέσεις περιορίζονται στην διεκπεραίωση των καθημερινών αναγκών και τίποτε περισσότερο.
Μόνο τώρα τελευταία ένα γεγονός ήρθε να ταράξει την μονοτονία και το τέλμα στο οποίο βυθίζονταν όλο και περισσότερο. Και να ήταν τίποτε ευχάριστο, ποιος να έλεγε κουβέντα. Δυστυχώς, πριν από μερικά χρόνια, μπήκε στην ζωή τους η χρήση ουσιών. Ο γιός του, ξεκίνησε την χρήση από το γυμνάσιο και τα πράγματα πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο. Συλλήψεις, δικαστήρια, επιμελητές ανηλίκων, τρέξιμο, φωνές, μαλώματα, ξενύχτια, αγωνία, θυμός. Γιατί όπως και να το κάνουμε, γιός του είναι. Όσο και να έχει θυμώσει, όσο και αν κουράζεται, όσο και αν αντιδρά, τον αγαπάει. Δεν θέλει να τον χάσει, δεν θέλει να τον δει εξαθλιωμένο, αλλά θέλει και να ξεμπλέκει γρήγορα με όλη αυτή την κατάσταση.
Οι μέρες κυλάνε δύσκολα. Παρακολουθούν και πρόγραμμα απεξάρτησης. Δύσκολα πράγματα. Πρέπει να πηγαίνει και ο ίδιος. Γιατί τώρα; Αυτός έκανε χρήση; Αυτός έμπλεξε; Ας πάρουν αυτό το μειράκιο που πίνει και ας αφήσουν τον ίδιο στην ησυχία του. Έχει και μια αξιοπρέπεια, και ένα όνομα στην κοινωνία (μάλλον).
Για δυο χρόνια, κάθε φορά που ανοίγει την πόρτα για να βγει από το σπίτι, νιώθει μια φοβερή επιθυμία να την ξανακλείσει και να μην πάει πουθενά. Να κάτσει σε μια γωνιά στο παγωμένο σπίτι του και να βυθιστεί παθητικά στην μιζέρια και την μαυρίλα του. Όλοι έχουν παιδιά που προοδεύουν, που τα χαίρονται, που είναι υπερήφανοι γι’ αυτά, που τους αγαπάνε. Και αυτός τίποτε. Τρία απόμακρα, άβουλα, φυγόπονα πλάσματα, που γι’ αυτά ούτε καν υπάρχει.
Ακόμη και η κυρία Γαλάτεια, η γυναίκα του, φαίνεται πια να τον ανέχεται μόλις και μοιάζει περίεργο που ακόμη δεν τον παράτησε και αυτή. Με τους φίλους του δεν βρίσκεται πια. Δεν έχει ούτε διάθεση να τους συναντάει, ούτε και βρίσκει πια κοινά ενδιαφέροντα ή σημεία επαφής μαζί τους. Σε όσους είπε για την κατάσταση του γιού του, βρήκαν κάποια συμβατικά λόγια να του πούνε, με εκείνο το ύφος όμως που σημαίνει, ευτυχώς που δεν συνέβη σε μένα.
Δυό χρόνια τώρα, πασχίζει να μαζέψει τα κομμάτια του και να αποφασίσει που θέλει να πάει την ζωή του. Οι μέρες κυλάνε βουβά και οι νύχτες χειρότερα. Τίποτε, μηδέν, σκοτάδι. Εφιάλτες, αϋπνίες, κακοδιαθεσία, τσακωμοί. Όλα του φταίνε, αισθάνεται αδικημένος από τα πάντα και τους πάντες, κανένας δεν ακούει και δεν δέχεται την γνώμη του, αισθάνεται σαν να μην υπάρχει.
Και επειδή ενός κακού μύρια έπονται, ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας, τον καθηλώνει για ένα μήνα στο νοσοκομείο. Μέσα στην απελπισία του σκέφτεται ότι αν καταλήξει άσχημα όλο αυτό, ίσως να είναι μια λύση. Άλλωστε δεν πιστεύει ότι θα λείψει σε κανένα, ούτε και αισθάνεται ότι θα εγκαταλείψει κανένα. Αφού έτσι κι αλλοιώς, αισθάνεται ξένος με όλους.
Γυρίζει στο σπίτι του σχεδόν θεραπευμένος λίγο μετά την Πρωτοχρονιά. Μόνο η κυρία Γαλάτεια είναι λίγο πιο κοντά του, φοβισμένη ίσως από την αρρώστεια και προσπαθώντας όσο μπορεί να τον υποστηρίξει.
Την ημέρα των Θεοφανείων, αργία, με περίεργο τρόπο, βρίσκονται στο τραπέζι όλη η οικογένεια. Τα παιδιά του δεν είχαν κανονίσει εξόδους με παρέες και φίλους, η γυναίκα του δεν δούλευε, ο ίδιος ήταν πάντα εκεί, βόλεψε, πράγμα σπάνιο, να φάνε όλοι μαζί. Καθόταν στο γραφείο του και περίμενε να γίνει το φαγητό. Όταν τον φώναξαν, το τραπέζι στρωμένο, το φαγητό μοσχομυριστό, η σόμπα αναμμένη, παράξενα πράγματα, πρωτόγνωρα, σπιτικά. Κάθισε στην θέση του, και πάνω από το πιάτο του βρήκε μια κάρτα.
Πρώτη φορά γινόταν κάτι τέτοιο. Τα συναισθήματα, οι ευχές, οι σκέψεις, δεν κυκλοφορούσαν εύκολα σε αυτό το σπίτι. Τι συνέβαινε; Σίγουρα τίποτε καλό δεν θα ήταν. Με καχυποψία και αγωνία, διάβασε την κάρτα.
«Καλώς επέστρεψες. Τα πολυτιμότερα δώρα, δίνονται μόνο μια φορά, επειδή ακριβώς είναι πολύτιμα. Αρκεί να τα καταλάβουμε και να τα εκτιμήσουμε. Από δω και πέρα, θα σε νοιαζόμαστε και θα σε φροντίζουμε περισσότερο».
Του κόπηκε η ανάσα. Μια τεράστια έκρηξη έγινε στο μυαλό του και τα μηνίγγια του κόντεψαν να σπάσουν. Κλείστηκε τρέχοντας στο γραφείο του, μόνος με την κάρτα και έκλαψε όσο δεν είχε κλάψει ποτέ στην ζωή του. Κανείς δεν του χτύπησε την πόρτα, και με περίεργο τρόπο, δεν τον πείραξε. Πέρασε όλη την νύχτα εκεί. Καθιστός και ξάγρυπνος.
Το επόμενο πρωί, πιο ξεκούραστος και πιο χαρούμενος από ποτέ άλλοτε, άνοιξε την πόρτα στο φως και την δροσιά του πρωινού και βυθίστηκε στην πρώτη μέρα της υπόλοιπης ζωής του.
Και επιτέλους βρήκε τον τρόπο να ανταποδώσει τα δώρα που δεν ήξερε ότι του δόθηκαν.»
Δημήτρης
«Είμαι η Δήμητρα και είμαι 51 χρόνων. Έχω πάρα πολλά δώρα στη ζωή μου αλλά ένα είναι πολύ ξεχωριστό για μένα.
Ήταν θυμάμαι πριν τρία χρόνια σε μια συναυλία της μπάντας της Στροφής στο Σύνταγμα. Εκεί ήταν μαμάδες από το καλλιτεχνικό εργαστήρι.
Ο Χαράλαμπος ο γιός μου εκείνη την περίοδο είχε διακόψει από το πρόγραμμα και έκανε συναντήσεις στο Κέντρο Συμβουλευτικής Εφήβων.
Όταν πήγαμε στη Συναυλία της μπάντας τον πήρε τον Χαράλαμπο η θεραπεύτρια του η Νάνσυ και πήγαν μαζί στο καλλιτεχνικό εργαστήρι. Εκεί ο Χαράλαμπος έφτιαξε ένα δαχτυλίδι από σύρμα και μου το πρόσφερε. Αληθινά δεν έχω δεχτεί πιο ωραίο δώρο. Ήταν πολύ συγκινητικό που έφτιαξε κάτι για μένα.
Το δαχτυλίδι αυτό όποτε το φοράω μου δίνει δύναμη και νιώθω πολλή αγάπη. Θα μου πείτε σιγά ένα συρμάτινο δαχτυλίδι είναι δεν έχει καμία αξία. Και όμως τα πιο όμορφα δώρα είναι τα απλά, τα ταπεινά γιατί κλείνουν μέσα τους πολλή αγάπη.
Εύχομαι σε όλους σας να παίρνετε δώρα με πολλή αγάπη και τρυφερότητα όπως εγώ.»
Δήμητρα
«Όταν προτάθηκε το θέμα της εκπομπής, για κάποιο λόγο μπερδεύτηκα. Μου άρεσε που θα μιλούσαμε για δώρα, αλλά δεν καταλάβαινα την συνέχεια του τίτλου. «Αν δεν το χαρίσεις δεν θα το κρατήσεις»… Μα, αφού είναι δώρο, γιατί να θέλω να το κρατήσω, σκεφτόμουν. Και αφού το χάρισα, πώς θα το κρατήσω… Παιδεύτηκα μόνη μου για πολλές μέρες και με έπιασε μια απογοήτευση… Δεν θα γράψω τίποτε, έλεγα στον εαυτό μου, αφού ούτε καν τον τίτλο δεν καταλαβαίνω… Μέχρι που ζήτησα βοήθεια από τον Γιώργο. Του είπα τι με προβλημάτιζε και με έκπληξη τον άκουσα να μου λέει, «αφού είναι δώρο θα το χαρίσεις, τι θα το κάνεις, γιατί μπερδεύεσαι;»! Και μιλήσαμε λίγο πάνω σε αυτό.
Εκείνη την ημέρα πραγματικά ένοιωσα πως πήρα ένα δώρο από τον Γιώργο. Με βοήθησε να ξεκαθαρίσω τις σκέψεις μου και τελικά να συμμετέχω με ένα ακόμη κείμενο στην εκπομπή, πράγμα πολύ σημαντικό για μένα … και το δώρο το πήρα γιατί αυτό που με προβλημάτιζε το χάρισα, το μοιράστηκα. Και έτσι, κατάλαβα ακόμα καλύτερα, τον τίτλο της εκπομπής!
Αλλά κατάλαβα, συνειδητοποίησα θα πω καλύτερα, και κάτι άλλο, την ανακούφιση που νιώθεις όταν ανοίξεις μια πόρτα στον εαυτό σου και μοιραστείς τις ανησυχίες σου, τους φόβους σου ή τις ανασφάλειές σου, με τους ανθρώπους στους οποίους μπορείς να ακουμπήσεις. Δεν χρειάζεται να είμαστε καλοί σε όλα, ούτε να... σφίγγουμε τα δόντια για να τα βγάλουμε πέρα και βασικά δεν χρειάζεται να είμαστε μόνοι μας! Και μπορούμε όλοι να εκπαιδευτούμε στο να δίνουμε, αλλά αρχικά, στο να δεχόμαστε δώρα, ξεκινώντας από κάτι μικρό, από κάτι εύκολο, όπως ο τίτλος που μας μπέρδεψε και δεν μπορούμε να γράψουμε ένα κείμενο. Και μετά, λίγο λίγο, να ζητήσουμε βοήθεια σε κάτι ενδεχομένως πιο σημαντικό ή δύσκολο. Και τότε θα αρχίσουν να έρχονται τα δώρα και θα αρχίσουμε να αναγνωρίζουμε και να δεχόμαστε τη φροντίδα και θα έρθει και η στιγμή που θα το νιώσουμε πως είμαστε σημαντικοί για κάποιον ή ίσως και για πολλούς. Και θα το πιστέψουμε πως αξίζουμε, πως είμαστε ορατοί! Γιατί είμαστε!»
Σίσσυ
