Κείμενα γονιών και εθελοντών του Συλλόγου Οικογένειας, όπως ακούστηκαν στο web radio του ΚΕΘΕΑ ΣΤΡΟΦΗ στην εκπομπή της Δευτέρας 16 Μαΐου 2022 με θέμα: «Της ΣΤΡΟΦΗΣ Το Οικογενειακό Κύτταρο!»
Η Ψυχική Οικογένεια
«Η οικογένεια παίζει καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση του ψυχισμού. Ένα παιδί πριν καν έρθει στον κόσμο κατέχει μια θέση τόσο συμβολικά ως όνομα και φαντασιακά ως επιθυμία των γονέων αλλά και ενδοψυχικά στο μεταβατικό μεταξύ τους χώρο, τον λεγόμενο γαμήλιο περιέκτη. Μέσα στην οικογενειακή σύσταση έρχεται ένα παιδί με ένα ατελές ψυχικό όργανο που περιέχει τα ένστικτα, την σκοτεινή και απροσπέλαστη πλευρά της προσωπικότητας. Σ’ αυτό το χάος το παιδί κατευθύνεται μόνο από την ικανοποίηση των ενστικτωδών αναγκών του και διακατέχεται από την αρχή της ηδονής όντας τρόπον τινά πρωτόγονο. Στη συνέχεια δημιουργείται ένας ενδοψυχικός πυρήνας, το Εγώ που είναι οργανωμένο, πολιτισμένο, διέπεται από την αρχή της πραγματικότητας, αναπαριστά τη λογική και προάγει την κοινωνικοποίηση κατά Μπακιρτζόγλου.
Αυτό συμβαίνει εφόσον το παιδί επενδύει την ψυχική ενέργεια στον περιβάλλοντα κόσμο αλλά και όταν ενδοβάλλει τα αντικείμενά του. Έτσι θα δομηθεί το Εγώ μέσω ταύτισης με το περιβάλλον. Ο Winnicott μιλά για μια μητέρα που επαγρυπνά, εμπεριέχει και κρατά το παιδί όταν είναι αρκετά καλή για να δανείζει αναπαραστάσεις, να νοηματοδοτεί και να ευχαριστεί, αποτελώντας το πρώτο περιβάλλον του παιδιού. Ακολουθώντας τα αναπτυξιακά στάδια το παιδί εισέρχεται στην τριαδικότητα οιδιποδειακά, εκεί που ο πατέρας έρχεται όπως λέει ο Λακάν μέσα από την πατρική μεταφορά, να πάρει τη θέση που συμβόλιζε αρχικά η πράξη της απουσίας της μητέρας. Έτσι δομείται ένας νέος ψυχισμός, το υποκείμενο «παιδί» που εισάγεται στον πολιτισμό και μέσα από τους κανόνες συγγένειας οργανώνεται ο κόσμος του.
Στη σύγχρονη εποχή νέες μορφές οικογένειας αναδύονται αφού νέοι τύποι συμβίωσης προστίθενται στο κοινωνικό τοπίο. Παραδείγματα αποτελούν οικογένειες μονογονεϊκές, ανασυγκροτημένες, θετές, οικογένειες που έχουν αποκτήσει παιδί με τη χρήση βιοτεχνολογίας. Παρόλο που στην Ελλάδα ακόμα εξακολουθεί να εκλαμβάνεται ως η «καλύτερη», αξιολογικά, μορφή οικογένειας η πυρηνική, με μια μαμά έναν μπαμπά σε σχέση γάμου που ζουν με τα παιδιά τους κάτω από την ίδια στέγη, πολλές από τις προαναφερθείσες οικογενειακές δομές είναι υπαρκτές. Ισχυροί ψυχικοί δεσμοί μπορούν να διατηρούν το οικογενειακό πλέγμα διυποκειμενικών σχέσεων και να προάγουν τη λειτουργία του οικογενειακού συστήματος όποια μορφή κι αν φέρει. Η πρώτη κοινωνική ομάδα, η οικογένεια, έχει ψυχική υπόσταση και προκειμένου να ζήσει, να εξελιχθεί και να ευδοκιμήσει χρειάζεται ανάμεσα σε άλλα δεξιότητες όπως επικοινωνία, σεβασμό, αποδοχή, ενσυναίσθηση και φυσικά κράτημα και εμπερίεξη.»
SISTER SLEDGE - WE ARE FAMILY (1979) OFFICIAL VIDEO
Δημήτρης Τ., μεταπτυχιακός φοιτητής
Φέρνουμε την άνοιξη
Επιλογή μου το τραγούδι «Το ψωμί είναι στα τραπέζι»
Καλλιτέχνης: Πουλόπουλος Γιάννης
Άλμπουμ: Η γειτονιά των αγγέλων Συνθέτης: Θεοδωράκης Μίκης
Στιχουργός: Καμπανέλλης Ιάκωβος Έτος Κυκλοφορίας: 1964
Το ψωμί είναι στο τραπέζι
το νερό είναι στο σταμνί
το σταμνί στο σκαλοπάτι
δώσε του ληστή να πιει
Το ψωμί είναι στο τραπέζι
το νερό είναι στο σταμνί
το σταμνί στο σκαλοπάτι
δώσε του Χριστού να πιει
Δώσε μάνα του διαβάτη
του Χριστού και του ληστή
δώσε μάνα να χορτάσει
δωσ’ του αγάπη μου να πιει.
Βιβή Κ.
«Οικογένειες μεγάλες, οικογένειες μικρές. Οικογένειες με τέσσερα, με τρία με δύο παιδιά, με ξαδέρφια ή χωρίς ξαδέρφια. Οικογένειες με έναν, με δύο, με κανέναν γονιό, με θείους, με θείες, παππούδες και γιαγιάδες ή και χωρίς. Οικογένειες χωρίς παιδιά αλλά με σκύλους, με γάτες και καναρίνια. Οικογένειες φίλων, οικογένειες που διαμορφώθηκαν στην εργασία μας ή σε πλαίσια όπως η ΣΤΡΟΦΗ, γιατί πολλές φορές σε οι άνθρωποι εκεί σε ξέρουν καλύτερα και σου έχουν σταθεί όσο κανένας άλλος. Τί σημαίνει στα αλήθεια οικογένεια;
Η δική μου οικογένεια είναι λίγο διαφορετική από κάποιες άλλες καθώς και οι δύο μου γονείς είναι κωφοί. Πολλές φορές ένιωθα περίεργα γιατί δεν είχαμε τις ίδιες συνήθειες με τις άλλες οικογένειες τριγύρω αλλά όσο τα χρόνια περνούσαν και έβλεπα πως αυτές οι φαινομενικά «άρτιές» και «δίχως προβλήματα» οικογένειες που πολλές φορές κριτίκαραν την δική μου, δεν ήταν τελικά τόσο αγαπημένες και δεμένες. Δε ήταν τέλειες όπως νόμιζα. Σκέφτομαι, ποια είναι στα αλήθεια η φυσιολογική οικογένεια; Υπάρχει τέλεια οικογένεια; Χρειάζεται να ακούς και να μιλάς για να αγαπάς; Χρειάζεται να τα έχεις όλα; ΟΧΙ θέλω να φωνάξω με όλη μου την δύναμη. Θέλει να νοιάζεσαι πραγματικά... και αυτό δεν το κάνουν όλοι.
Μεγαλώνοντας άκουγα την φράση «οικογένεια είναι οι άνθρωποι που έχουμε επιλέξει να έχουμε δίπλα μας» και συμφωνώ. Σίγουρα κανένας δεν μπορεί να αμφισβητήσει τους δεσμούς αίματος μεταξύ των βιολογικά συνδεδεμένων μελών της οικογένειας μας και την κληρονομικότητα της. Όμως, αυτό δεν σημαίνει πως πρέπει οφείλουμε τα πάντα σε αυτούς και η αγάπη μας να είναι άνευ όρων. Για τους περισσότερους από εμάς εκεί έξω υπάρχουν άνθρωποι με τους οποίους δεν μας ενώνουν οι βιολογικοί και νομικοί δεσμοί της οικογένειας όμως μας έχουν σταθεί περισσότερο από την γραφειοκρατικά και εξ αίματος «πραγματική» οικογένεια μας. Στην ΣΤΡΟΦΗ άκουσα πολλές ιστορίες που ενίσχυσαν αυτή την άποψη αφού συνειδητοποίησα πως ενώ συγκεκριμένα μέλη κάποιων οικογενειών είχαν ανάγκη από φροντίδα και υποστήριξη, πολλές φορές δεν τους δινόταν από αυτούς που ήταν αναμενόμενο. Όμως η οικογένεια της ΣΤΡΟΦΗΣ ήταν πάντα εκεί, να αναπληρώνει για κάθε κενό x10 και αυτό με γεμίζει ελπίδα. Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να προσθέσω κάποιες αποχαιρετιστήριες σκέψεις που έγραψα όταν ολοκλήρωσα την πρακτική μου στην ΣΤΡΟΦΗ.
Όταν μίλησα πρώτη φορά με την Κυρατσώ στο τηλέφωνο, ένιωσα αμέσως πολύ οικεία. Το ίδιο και όταν επισκέφτηκα για πρώτη φορά το Σύλλογο Οικογένειας. Θυμάμαι είχα αναφέρει στην Κυρατσώ πως το μέρος θυμίζει σπίτι. Τώρα πια μπορώ να πω πως είναι στα αλήθεια ένα μεγάλο, φιλόξενο σπίτι. Σπίτι για τους γονείς και τις οικογένειες που έχουν ανάγκη από την υποστήριξη μιας άλλης, μεγάλης οικογένειας, αυτή την ΣΤΡΟΦΗΣ. Ο σύλλογος οικογένειας δεν θύμιζε σε τίποτα άλλα κέντρα που παρέχουν Ψυχολογική υποστήριξη που συνήθως είναι άδεια και ψυχρά. Στον σύλλογο οικογένειας γέμιζες ψυχικά από τις όμορφες κουβέντες που άκουγες και τα ζεστά συναισθήματα που ένιωθες αλλά και σωματικά αφού πάντα σε κέρναγαν κάτι που είχαν ετοιμάσει οι γονείς του Συλλόγου. Θαυμάζω το πόσο προσέχει ο ένας τον άλλον χωρίς να γνωρίζονται καλά ή να περιμένουν κάτι πίσω. Κάτι στον αέρα τους ενώνει, μάς ενώνει!
Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να επισημάνω πόσο σημαντική υπήρξε για εμένα η ομάδα ραδιοφώνου των γονέων της ΣΤΡΟΦΗΣ, η οποία και αυτή σαν μικρότερη οικογένεια με δέχτηκε όταν έκανα την πρακτική μου και σαν εθελόντρια πλέον. Δεν θα ξεχάσω ποτέ όταν στην προετοιμασία μίας εκπομπής εξέφρασα τον θαυμασμό μου προς το δέσιμο των γονιών της ομάδας και ένας πατέρας μου είπε «είσαι και εσύ μέρος αυτής της ομάδας». Πραγματικά αυτό με συγκίνησε.
Τελικά οι οικογένειες φτιάχνονται, θέλουν κόπο και χρόνο και δεν είναι όλες ίδιες. Μεγαλώνοντας κάποιοι φίλοι, αδέρφια και ξαδέρφια έκαναν τα δικά τους παιδιά και απέκτησαν την ιδιότητα του γονέα, δημιουργώντας την δική τους οικογένεια. Τους βλέπω και αναρωτιέμαι πως μπορεί να νιώθουν, με έναν περίεργο τρόπο νιώθω πως μέσα από αυτούς μεγαλώνει και η δικιά μου οικογένεια. Νιώθω αγάπη και θαυμασμό χωρίς να είναι τα δικά μου παιδιά. Έτσι ένιωθα κάθε φορά που έβλεπα τα παιδιά από την κοινότητα στα οποία θαύμαζα την ευγένεια τους, την συλλογικότητα, την επιμονή, την υπομονή και την υπευθυνότητα τους. Μακάρι όλα τα παιδιά να έπαιρναν μια γεύση από το τι πάει να πει να είσαι μέρος μιας τέτοιας οικογένειας όπως η ΣΤΡΟΦΗ.
Σε λίγα χρόνια θέλω να ελπίζω πως θα μεγαλώσω και εγώ την δική μου οικογένεια και ελπίζω να σταθώ αντάξια της αγάπης που τους αξίζει αλλά και να ανταποδώσω όσα έχω λάβει τόσα χρόνια από τις οικογένειες που έχω υπάρξει μέλος κυριολεκτικά και μεταφορικά!»
Ben E. King - Stand By Me
Αναστασία Τ., μεταπτυχιακή φοιτήτρια
«Με οικογένεια»
«Αγαπημένο βιβλίο. Όσες φορές και να το διάβαζα μικρή, πάντοτε με συγκινούσε. Ζούσα μαζί με την μικρή Περίνα τις περιπέτειες της, εκεί σ' ένα κάρο, µε την άρρωστη μητέρα της και το γάιδαρό της, τον οποίο είχε ονομάσει Παλικάρι, τον μοναδικό της φίλο. Ένιωθα την αγωνία της, χαιρόμουν με την καλοσύνη της, την υπομονή της, την υπερηφάνεια της, την εργατικότητα της, την εξυπνάδα της που στο τέλος καταφέρνει να κερδίσει την εμπιστοσύνη των ανθρώπων παραμερίζοντας συμφέροντα και δυσκολίες. Ένα βιβλίο για τους απόκληρους και τους βασανισμένους της ζωής. Τη δύναμη της παιδικής ψυχής απέναντι στην κακία του κόσμου.
Ο μπαμπάς μου, είχε αναλάβει την ευθύνη της οικογένειας. Η μαμά μου την ανατροφή των παιδιών και τη φροντίδα του σπιτιού. Πατριαρχικό μοντέλο οικογένειας. Περάσαμε δυσκολίες, γίναμε μετανάστες, φθάσαμε στην Αυστραλία, στην άλλη άκρη του κόσμου. Ζήσαμε χρόνια μακριά. Η ξενιτιά όμως ήταν δύσκολη και έτσι γυρίσαμε στην πατρίδα. Και ξαναβρεθήκαμε όλοι μαζί, θείοι και ξαδέλφια, γίναμε μια αγκαλιά και μεγαλώναμε μαζί. ΜΕ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ. Δεν θέλαμε καμία δικαιολογία για να βρεθούμε μεταξύ μας.
Έτσι μεγάλωσα. Ενωμένοι όλοι. Τα παιδιά παίζαμε... οι μεγάλοι τα δικά τους. Όλοι και όλα μαζί. Αναμνήσεις... από εκείνες τις παιδικές μας, σκανδαλιές, δειλά βήματα εξερεύνησης. Το σπίτι μας, το φρούριο μας, το καταφύγιο μας, το αποκούμπι μας, η αγκαλιά μας, η ασφάλεια μας, η εμπιστοσύνη. Δεν είχαμε ανάγκη από πολλά πράγματα, είχαμε ο ένας τον άλλον, επικοινωνούσαμε...
Νιώθω υπερήφανη για τους γονείς μου. Αναπολώ την εποχή εκείνη. Μπορεί να μην καταλαβαίναμε σαν παιδιά το μέγεθος των προβλημάτων, αλλά τίποτα δεν μας έκανε να αμφιβάλουμε για την αγάπη τους και την αφοσίωση τους. Οι δυσκολίες περνάγανε χωρίς να μας βαραίνουν, τις βλέπαμε, τις νιώθαμε, αλλά δεν μας φοβίζανε.
Και ήρθε η ώρα να ξεκινήσω την δική μου οικογένεια. Στα μάτια μου είχα την γονεϊκή μου οικογένεια, ήθελα να νιώσω τα ίδια συναισθήματα, όπως όταν ήμουν παιδάκι. Να μεταφέρω τις γνώσεις μου, τις εμπειρίες μου. Να ξαναζήσω το παρελθόν. Τις κούνιες, τα παιχνίδια, τα πρώτα βήματα, τα βιβλία, το σχολείο. Μόνο που τώρα δεν ήμουν εγώ το παιδί, το κέντρο του κόσμου. Βρισκόμουν σε άλλο ρόλο, ως γονέας και σε άλλη εποχή, το πρότυπο της πατριαρχικής οικογένειας είχε αρχίσει να χάνεται. Τώρα δουλεύαμε και οι δύο γονείς.
Προσαρμοστήκαμε. Αλλάξαμε. Κατανοήσαμε. Οι αξίες, οι αρχές που είχα πάρει από την γονεϊκή μου οικογένεια με στηρίξανε, με βοηθήσανε για να τις μεταφέρω στα δικά μου παιδιά, ώστε να τα μεγαλώσω μαζί με τον σύζυγο μου να γίνουν δυνατά, με αρχές, με αξίες, υπερήφανα για τα επιτεύγματα τους, χαρούμενα, ανεξάρτητα. Να συνεχίσουν, να ξετυλίξουν το δικό τους μίτο, να συνεχίσουν το δικό τους μονοπάτι, να δώσουν και αυτά ότι έχουν στην καρδιά τους. Γιατί αυτό είναι η συνέχεια, η γενιά, το καταγεγραμμένο DNA μας.
Και εκεί που πιστεύαμε ότι όλα τα κάναμε καλά, βρήκε τρύπα στην οικογένεια και μπήκε η χρήση να μου πάρει το παιδί, να μου διαλύσει την οικογένεια. Ο μεγάλος μου γιος δεν μπόρεσε να κλείσει τα αυτιά του στις Σειρήνες και μαγεύτηκε και άρχισε να χάνεται στο δρόμο του. Στην αρχή μπερδευτήκαμε. Εφηβεία. Δύσκολη εφηβεία λέγαμε. Βέβαια πέρναγε από το μυαλό μας, αλλά δύσκολα να το πιστέψουμε.
Και η δυσκολία αυτή με έφερε κοντά σε μία άλλη οικογένεια. Στην οικογένεια μου προστέθηκε και η ΣΤΡΟΦΗ. Και η οικογένεια μου μεγάλωσε, διευρύνθηκε. Απέκτησα αδέλφια που με στηρίξανε όταν η ζωή θέλησε να με ταρακουνήσει δυνατά. Παλέψαμε και τα καταφέραμε. Ενώσαμε τα κλαράκια μας και γίναμε «δεμάτι», και γίναμε όλοι μαζί δυνατοί.
Στην ΣΤΡΟΦΗ που έσκυψε πάνω μας, μας αγκάλιασε και μας έδειξε τον τρόπο να κλείσουμε την τρύπα που βρήκε η χρήση και να βάλουμε τα όρια μας στην νέα μας αναγεννημένη οικογένεια και μας έσπρωξε να πετάξουμε με τα δικά μας φτερά, να την κάνουμε δυνατή οφείλω την αμέριστη ευγνωμοσύνη μου, την αγάπη μου και το σεβασμό μου στο έργο που προσφέρει.
Σε ευχαριστώ ΣΤΡΟΦΗ. Σήμερα είμαστε όλοι μαζί, πιασμένοι, δεν χωρίζουμε, δεν διαλυόμαστε, έχουμε δεσμό αίματος, σεβασμού και αγάπης, απλώνουμε ο ένας το χέρι στον άλλο και τραβάμε όποιον ξεφεύγει από την πορεία μας, γιατί δεν θέλουμε να τον χάσουμε, γιατί αγαπιόμαστε, πονάμε.
Ο κόσμος όλος να καταρρεύσει αν έχεις μια οικογένεια που σε αγαπά και σε στηρίζει, ξέρεις ότι υπάρχει πάντα μια γωνίτσα ασφαλής για σένα. Μπορεί να υπάρχουν διαφορές, να δημιουργούνται εντάσεις, όμως την δεδομένη στιγμή που η ζωή σου βάζει δύσκολα, ξέρεις ότι η αγάπη τους θα είναι εκεί να σε σηκώσει. Είναι οι αγαπημένοι σου.
Στο άκουσμα της λέξης «οικογένεια», στο μυαλό μας σχηματίζονται εικόνες γεμάτες τρυφερότητα, αγάπη, ασφάλεια, θαλπωρή, ψυχική, νοητική και συναισθηματική ολοκλήρωση.
Ως μέλος μιας οικογένειας οι αναμνήσεις σου, οι χαρούμενες ή οι λιγότερο χαρούμενες στιγμές, οι δυσκολίες, το σπίτι, τα οικογενειακά τραπέζια, οι βόλτες, όλα έχουν μοναδική αξία.. Είναι η αγκαλιά της οικογένειας. Μια αγκαλιά δεδομένη και πάντα ανοιχτή…
Οικογένεια, η ζωή μου όλη. Ευχαριστώ πολύ για αυτή την ευλογία.
Επέλεξα το τραγούδι «Chosen Family» ερμηνευμένο από την Rina Sawayama και τον Elton John. Το αφιερώνω στην οικογένεια μου και στην «εκλεκτή» οικογένεια της ΣΤΡΟΦΗΣ»
«…..Δείξε μου τα ποτάμια που διέσχισες, τα βουνά που πέρασες,
Δείξε μου ποιος σε έκανε να περπατήσεις μέχρι εδώ
Χαλάρωσε,… άσε το βάρος σου κάτω
(Ωχ) Είσαι καλά τώρα
Δεν χρειάζεται να είμαστε συγγενείς για να σχετιστούμε
Δεν χρειάζεται να μοιραζόμαστε γονίδια ή επώνυμο
Είσαι η εκλεκτή μου, επιλεγμένη οικογένεια
Λοιπόν, αν δεν φαινόμαστε ίδιοι;
Περνούσαμε το ίδιο πράγμα
………………………..
Δώσε μου ένα στυλό και θα ξαναγράψω τον πόνο
Όταν είσαι έτοιμος, θα γυρίσουμε σελίδα μαζί
…………….
Ναι, είσαι, είσαι
η εκλεκτή, επιλεγμένη οικογένειά μου»
Δώρα Δ.
«Οικογένεια»
«Όταν ακούω τη λέξη «Οικογένεια» το πρώτο πράγμα που νιώθω είναι ζεστασιά, δέσιμο και αγάπη. Έτσι ένιωσα και όταν ήρθα στη ΣΤΡΟΦΗ στο Σύλλογο Οικογένειας.
Όταν μπήκα στη μεγάλη οικογένεια της ΣΤΡΟΦΗΣ ένιωσα μεγάλο δέσιμο με τους γονείς του Συλλόγου Οικογένειας και με βοήθησαν όλοι τους πάρα πολύ.
Η οικογένεια είναι λέξη ιερή και έτσι πρέπει να τη αντιμετωπίζουμε. Έχω τρία παιδιά και στη ΣΤΡΟΦΗ ήρθα για τον μεγαλύτερο γιο μου που ήταν χρήστης ουσιών. Μπήκε και αυτός στην οικογένεια της ΣΤΡΟΦΗΣ και βοηθήθηκε απ’ όλα τα παιδιά και το προσωπικό ώστε να σταματήσει τη χρήση. Εγώ από την μεριά μου έκανα ομάδες με άλλους γονείς και βοηθήθηκα πολύ και μπόρεσα να ενώσω ξανά την οικογένεια μου.
Μετά από πέντε χρόνια στο πρόγραμμα της ΣΤΡΟΦΗΣ, μετά από πολλές ομάδες και μεγάλη προσπάθεια κατάφερα να έχω ενωμένη οικογένεια. Και αυτό για μένα είναι το πιο σημαντικό.
- Ευχαριστώ το προσωπικό της ΣΤΡΟΦΗΣ για όλα όσα πρόσφερε στην οικογένεια μου.
- Ευχαριστώ την ομάδα μου για την στήριξη και την βοήθεια στην οικογένεια μου.
- Ευχαριστώ όλη την ΣΤΡΟΦΗ για τη βοήθεια που μου έδωσε ώστε να χαίρομαι εγώ τώρα μια ενωμένη και ευτυχισμένη οικογένεια.
- Σε ευχαριστώ ΣΤΡΟΦΗ για όλα. Σου είμαι ευγνώμων!!!»
Τραγούδι : Θα είμαι κοντά σου όταν με θες – Αλκίνοος Ιωαννίδης
Δήμητρα Κ.
«Οικογένεια, θείο δώρο»
«Ο κόσμος είναι ένα βουνό
τα λόγια του πετούνε
αντιλαλούνε στις πλαγιές
σε μας ξαναγυρνούνε.
Καλύτερα να μη μιλάς
κακές αν κάνεις σκέψεις
μα αν συλλογάσαι όμορφα
είναι χρυσές οι λέξεις.
Ο κόσμος είναι ποταμός
και θάλασσα που αφρίζει
άμα μολύνεις το νερό
πια, δεν σε καθαρίζει.
Καλύτερα να μη μιλάς
αν δεν πολυκατέχεις
μα αν ξέρεις, μην κρατάς κρυφό
τον θησαυρό που έχεις.
Οι παραπάνω στίχοι είναι από το τραγούδι «ο κόσμος είναι ένα βουνό» σε εκτέλεση του Παντελή Θαλασσινού. Στίχοι: Γιώργος Κορδέλλας και Μουσική: Δημήτρης Παπαδημητρίου. Η ένταξή μου στην οικογένεια της ΣΤΡΟΦΗΣ μου φέρνει εικόνα από τα παιδικά μου χρόνια. Δύσκολα μεν, ανέμελα δε. Ο κόσμος λοιπόν, που συναντά ο καθένας από εμάς, που έρχεται σε αυτή τη ζωή και βλέπει το πρώτο φως, είναι η οικογένειά του. Το πρώτο σχολείο της ζωής, όπου μαθαίνεις να συλλογάσαι όμορφα, να κάνεις καλές σκέψεις και να χαίρεσαι στην παιδική ηλικία.
Οικογένεια! Το πιο γερό σύμπλεγμα, το πρωταρχικό και βασικό κύτταρο κάθε κοινωνίας που δημιουργήθηκε από την γέννηση και ολοκληρώνεται μέχρι το τέλος της ζωής όλων των ανθρώπων. Ένα θείο δώρο, που κατέχει ξεχωριστή θέση σε όλους τους θεσμούς της κοινωνίας μας. Ένας λίθος γερός, αέναος και ανιδιοτελής!!!
Ο κόσμος εκτός από βουνό, είναι και ένας απέραντος ωκεανός που ποτέ δεν ξέρεις τι κρύβει μέσα του, όπως λέει και το τραγούδι! Εκεί που όλα είναι ήσυχα, όμορφα και λειτουργικά στην οικογένεια, ή τουλάχιστον νομίζεις ότι έτσι είναι, έρχεται η στιγμή που χάνεσαι, χάνεις τον κόσμο κάτω από τα πόδια σου, κλονίζεται το δημιούργημα αυτό και έρχεται η χρήση. Ανοίγεται μια μεγάλη τρύπα που πρέπει να κλείσεις για να μην χαθείς από τη ζωή. Γκρεμίζεται ότι έχει χτιστεί και ότι έχουμε ονειρευτεί, οι ρόλοι μπερδεύονται και όλο αυτό το οικοδόμημα, η οικογένεια, τείνει να γκρεμιστεί.
Σιγά σιγά χάνονται οι οικογενειακές στιγμές χαράς και απόλαυσης των αγαθών που δημιουργήσαμε ως οικογένεια με γερά θεμέλια και βάση, όπως εμείς νομίζαμε σωστά, και έρχεται η απογοήτευση.
Έρχεται η ώρα που αγωνιάς, προβληματίζεσαι και υπομένεις όλη αυτή τη συμπεριφορά του παιδιού σου που είναι στα ναρκωτικά και υπομένεις... Και ελπίζεις…! Ελπίζεις ότι όλα θα περάσουν όλα θα είναι νηφάλια την επόμενη μέρα. Έλα όμως που αυτό δεν ισχύει. Ζεις μια πραγματικότητα διαφορετική με πολλές ενδείξεις και ανακαλύπτεις ότι όλα αλλάζουν μέσα στη καθημερινότητα σου και σε όλη την οικογένεια. Η κακή και βίαιη συμπεριφορά, η αλλαγή των σχέσεων και αλλαγή φίλων αλλά και η απομάκρυνση από την οικογένεια είναι αυτά τα σημάδια που με έκαναν και μένα να αναζητήσω βοήθεια να τρέξω, να μάθω τι πρέπει να κάνω για να σώσω το παιδί μου από το σίγουρο θάνατο.
Ζούσα δύσκολες στιγμές. Ρώτησα, έτρεξα, επέμεινα και βρέθηκα σε αυτή την σπουδαία και ανεκτίμητη οικογένεια της ΣΤΡΟΦΗΣ. Εδώ ξανάβίωσαν οι αρχές και οι αξίες μιας οικογένειας. Βρήκα αληθινές σχέσεις, καθοδήγηση και ενδιαφέρον, από τους σπουδαίους ανθρώπους της ΣΤΡΟΦΗΣ, για το τι πρέπει να κάνουμε και το πως, για τη ζωή του παιδιού μου, για την ζωή την ίδια. Βρήκαμε μεγάλη συμπαράσταση και αγάπη. Μπήκαμε σε μια οικογένεια με γερά θεμέλια για να ξαναφτιάξουμε πάλι την ζωή μας από την αρχή και να ξαναβρούμε πάλι τις βάσεις μας και τις ρίζες μας. Ο αγώνας μας δύσκολος μα όχι ακατόρθωτος. Εδώ στην ΣΤΡΟΦΗ όλα «γίνονται». Βρήκαμε την δύναμη για να τα καταφέρουμε. Φτάσαμε ως εδώ, γιατί ξεβολευτήκαμε, συμμετείχαμε ενεργά, με συνέπεια, δεχτήκαμε και αποδεχτήκαμε όλες τις αλλαγές που έπρεπε να γίνουν σε εμάς και την οικογένειά μας. Εμπιστευτήκαμε το πρόγραμμα τους σπουδαίους θεραπευτές και τους γονείς του Συλλόγου Οικογένειας.
Το ίδιο συνεχίζουμε να κάνουμε μέχρι σήμερα γιατί είμαστε μια μεγάλη οικογένεια, αντέχουμε και προχωράμε. «Όλοι μαζί μπορούμε».
Χρόνια πολλά στην μεγάλη οικογένεια της ΣΤΡΟΦΗΣ και σε όλες τις οικογένειες που παλεύουν. Θέλω να ευχηθώ να μην χάνουν την πίστη τους να ελπίζουν, γιατί αρκεί μια σωστή στιγμή, μια σωστή επιλογή, για να σωθεί ένα παιδί όπως σώθηκε και το δικό μου. Τώρα ο Δημήτρης, είναι στην επανένταξη και χαίρεται το δώρο αυτό «την ίδια την ζωή».
Καλή συνέχεια!!!»
Ο κόσμος είναι ένα βουνό- Παντελής Θαλασσινός
Σταματική Α.
Οικογένεια
«Από τη στιγμή που αρχίσαμε να συζητάμε ως θέμα της εκπομπής την Οικογένεια, το μυαλό μου πήδαγε από τις παιδικές μου μνήμες στην εποχή που έγινα εγώ μητέρα και μετά πήγαινε σε εικόνες και στιγμές από την οικογένεια της ΣΤΡΟΦΗΣ. Όσο συζητούσαμε θυμήθηκα την μητέρα μου, που όταν της ζητούσα να μιλήσουμε για κάτι που με απασχολούσε, είτε αυτό ήταν συναίσθημα που δεν μπορούσα να το αποκωδικοποιήσω, είτε ήταν γεγονός που μου είχε δημιουργήσει ένα συναίσθημα, είτε απορία μου για το παρελθόν ή το μέλλον και τη θέση μου μέσα σε αυτό, σχεδόν πάντα ξεκινούσε να μου μιλάει ζωγραφίζοντας σε ένα χαρτί ομόκεντρους κύκλους. Στο κέντρο ήμουν πάντα εγώ, η ψυχή μου, η ουσία μου και κάθε επόμενος κύκλος που με περιέβαλλε ήταν οι γονείς μου, η ευρύτερη οικογένεια, το σχολείο, οι φίλοι, η εργασία μου, τα ενδιαφέροντά μου … ή σε άλλες περιπτώσεις οι κύκλοι ήταν γεγονότα, συναισθήματα, σκέψεις δικές μου, συμβουλές, εμπειρίες… και με εργαλείο αυτούς τους κύκλους, με βοηθούσε να κατανοήσω ένα συναίσθημα, ή να καταλήξω σε μια απόφαση ή να αναγνωρίσω τι θέλω.
Αυτοί οι κύκλοι, πέρα από το γεγονός ότι με βοηθούσαν να ξεκαθαρίσω πολλά, με έμαθαν να σκέφτομαι τη ζωή σαν ομόκεντρους κύκλους. Όλα ήταν ένας ακόμη κύκλος, που διεύρυνε τη ζωή μου, τις γνώσεις μου, τις δυνάμεις μου. Έτσι, λοιπόν, σαν 3 μεγάλους ομόκεντρους κύκλους μπορώ να σας μεταφέρω τις εμπειρίες μου σαν μέλος των τριών οικογενειών που ανήκω ως τώρα. Ο πρώτος είναι η γονεϊκή μου οικογένεια, ο δεύτερος η οικογένεια που δημιούργησα εγώ ως γονέας και ο τρίτος είναι η οικογένεια της ΣΤΡΟΦΗΣ.
Στην αρχική οικογένεια, όταν ήμουν παιδί, θυμάμαι πως ένιωθα ασφαλής και αγαπημένη. Ήταν όμορφα συναισθήματα που μου δημιουργούσαν μια γαλήνια διάθεση. Δεν ήταν όλα ρόδινα και είχα και ανησυχίες και ανασφάλειες και δυσκολίες, αλλά το σπίτι μου ήταν το κάστρο μου. Και ένιωθα χαρά.
Στην δεύτερη οικογένειά μου, όταν παντρεύτηκα και έκανα παιδιά, ήθελα να προσφέρω πίσω όλα τα θετικά συναισθήματα που είχα πάρει όταν ήμουν μικρή. ‘Όμως παρόλο που ήμουν συνειδητή και παρούσα και αγαπούσα τα παιδιά πάρα πολύ υπήρχε μια διαφορά. Το άγχος αν θα τα καταφέρω, αν είμαι αρκετή, αν είμαι ικανή, αν είμαι τέλεια, μου στερούσε πράγματα. Ένιωθα ενοχές που δεν με άφηναν να απολαύσω όσο ήθελα και όσο μου άξιζε τον ρόλο μου ως μητέρα.
Και φτάσαμε στον τρίτο κύκλο, στη ΣΤΡΟΦΗ. Βέβαια, εδώ ήρθαμε με αφορμή την χρήση της κόρης μας. Αλλά μέσα στην οικογένεια της ΣΤΡΟΦΗΣ στην οποία ενταχθήκαμε, επαναπροσδιόρισα το ρόλο μου ως γονιός. Κατασιγάστηκε η τελειομανία και η ανασφάλεια ότι δεν είμαι αρκετή. Κατάλαβα ότι τα παιδιά, όπως και όλοι μας, αυτό που χρειάζονται βασικά, είναι μια ανοιχτή αγκαλιά και έναν άνθρωπο να τα ακούει ουσιαστικά. Αγάπη, στοργή και όρια, τίποτε άλλο.
Τώρα πια είμαι ήρεμη, ξέρω πως είμαι αρκετή, απολαμβάνω την οικογένεια που έχω και τελικά βλέπω πως κοντά σε μας είναι πιο ήρεμα και ευτυχισμένα και τα παιδιά. Και έτσι οι τρεις κύκλοι, οι τρείς οικογένειες είναι σαν να έγιναν ένα…μια μεγάλη αγκαλιά.»
Ελεωνόρα Ζουγανέλη, Γιάννης Ζουγανέλης - Να Φυλάγεσαι
Σίσσυ Α.
