ΣΙΣΣΥ Α.
Γράμμα στα παιδιά του κόσμου
Για να συνδεθώ με τα παιδιά γύρισα πίσω στην παιδική μου ηλικία. Πώς έβλεπα τον κόσμο; Ποια ήταν τα κυρίαρχα συναισθήματα; Ποιες ήταν οι ανάγκες μου;
Θυμάμαι, να θεωρώ όσα είχα γύρω μου, δεδομένα. Το σπίτι, το φαγητό την οικογένεια, την φροντίδα. Έβλεπα τον κόσμο συχνά μέσα από τα μάτια και τις αντιδράσεις των γονιών μου, αλλά και των παππούδων και των γιαγιάδων μου… «αυτό είναι καλό, αυτό κακό, αυτό, για προσπάθησέ το, έλα να σε βοηθήσω…».
Συχνά, όταν έπρεπε να αποφασίσω μόνη μου μπερδευόμουν. Όχι γιατί δεν ήξερα τι θέλω, αλλά γιατί φοβόμουν μήπως αυτά που ήθελα δεν επιτρέπονταν ή ήταν πάνω από τις δυνάμεις μου και δεν ήθελα να ακούσω το όχι.
Τότε, κοιτούσα μέσα μου και έβρισκα τις ισορροπίες μου, αλλά και τη δύναμή μου μέσα από την αγάπη που δεχόμουν. Την αγάπη, τη φροντίδα, αλλά και τα όρια. Περίεργο, σκεφτόμουν καθώς μεγάλωνα. Όταν μου βάζουν όρια, νοιώθω ότι είμαι δυνατή, αλλά και ότι είμαι ορατή και με αγαπάνε.
Τα όρια τα ξανασυνάντησα στην Στροφή. Εδώ, μέσα από τον αγώνα που κάναμε, μαζί με την κόρη μας, για να βγάλουμε από τη ζωή μας τα ναρκωτικά, επανατοποθετήθηκα -ως ενήλικη πια και ως γονέας- απέναντι στα όρια. Ξαναθυμήθηκα τι ένιωθα και τα επανεκτίμησα.
Και όταν, με τη βοήθεια της Στροφής και των ομάδων μου τα επανατοποθέτησα στη ζωή μας, πιο συνειδητά και με συγκεκριμένο στόχο, ξαναένιωσα δυνατή. Και μπόρεσα αυτή μου την δύναμη, να την μεταφέρω και στην οικογένειά μου. Μια δύναμη ακλόνητη, που με έκανε υπερήφανη.
Υπερήφανη για το παιδί που ήμουν και πώς εξελίχθηκα. Υπερήφανη και για τα παιδιά που μεγάλωσα και τα βλέπω να ωριμάζουν, να ανθίζουν, να αλλάζουν μέρα τη μέρα.
Και μια μόνο λέξη στέκεται πάνω από όλη αυτή τη διαδρομή και όλες τις φάσεις της…
Η Αγάπη…
Η αγάπη που πήρα, η αγάπη που έδωσα… και οι συνοδοιπόροι της: Η Πίστη, η Ελπίδα και η Σοφία. ----
Γράμμα στα παιδιά του κόσμου
Εγώ ως παιδάκι, λοιπόν. Με ήθελαν. Έπρεπε να έχουν παιδί, πολλά παιδιά, για να κερδίσουν μια θέση -και εκτίμηση- στην παραδοσιακή κοινότητα που ζούσαν. Και μια προοπτική επιβίωσης για το αύριο το δικό τους και της κοινότητας. Τα παιδιά, τα καλά παιδιά, ήταν τότε ο μόνος τρόπος της προσωπικής και κοινωνικής καταξίωσης. Οφείλαμε λοιπόν να υπάρξουμε, να επιβιώσουμε, να είμαστε καλά και να είμαστε και καλά παιδιά. Φρόνιμα, υπάκουα, προκομένα, χωρίς απαιτήσεις, και να μην ντροπιάζουμε τους γονείς. Να είμαστε χειροπιαστή απόδειξη ότι οι γονείς μας ήταν ικανοί και άξιοι στον κόσμο. Δεν υπήρχε και πολύς χώρος για χαρά και απόλαυση, να γεμίζει η καρδιά σου μόνο και μόνο που είσαι γονιός, μόνο και μόνο που είσαι παιδί. Ήταν όλα ένα χρέος που έπρεπε με κόπο να βγει πέρα. Μόχθος από τους γονείς και μόχθος από τα παιδιά. Με ελάχιστη υποστήριξη, καμία υποστήριξη στην πραγματικότητα. Οι οικογένειες πάλευαν για να μεγαλώσουν τα παιδιά και τα παιδιά πάλευαν για να μεγαλώσουν, σαν από μόνα τους, και να σταθούν στα πόδια τους. Πάλευαν με τη φτώχεια, την καταπίεση, τους περίκλειστους ορίζοντες. Αυτή ήταν η ζωή. Έβρεχε στις φτωχογειτονιές, φόβο, λύπη και προσδοκίες.
Μετά τα παιδιά έγιναν κουμπιά, κουκιά, βλαστάρια, αποκούμπια ή βάσανα. Τέτοια. Πώς να τα αντέξεις όλα και να βγεις αλώβητη...
Και μετά ήρθε η αλλαγή, η ζωή στις πολιτείες, η αστική ζωή. Εδώ στήσαμε την ενήλικη ζωή μας. Τώρα εδώ η ζωή τρέχει γρήγορα και άτσαλα, ορμητικό ποτάμι. Κάναμε τα δικά μας παιδιά, σα στα ψέματα και πάλι. Κύκλοι της ζωής, απανωτοί, κάθε παιδί που έρχεται, καινούργιο κλαδάκι, τρυφερό, στο μεγάλο δέντρο της ζωής. Κάθε γενιά είχε το δικό της δέντρο, γερά ριζωμένο στη γη, λουσμένο στον ήλιο ή τα σύννεφα, πλάι στο δροσερό νερό. Μα εδώ πια οι γενιές ξεκινάνε και ξεριζώνονται και τα δέντρα με τα κλαδιά, παλιωμένα και τρυφερά, παίρνουν δρόμο για αλλού. Για πού; Ποιος προλαβαίνει να το νιώσει..., μας πήρε το ποτάμι. Νιώθω το ξερίζωμα, ακούω το κρα...κ, κρα...κ, ανεπαίσθητο, και η καρδιά πονάει.
Μα η καλή μου μοίρα, μου έχει δέσει τη ζωή μου με πολλά νεαρά ανθρώπινα πλάσματα. Νέους και έφηβους και παιδιά, να αστράφτουν με τα δώρα της ζωής. Βυθίζομαι στην καλοσύνη και την ευφυϊα τους.
Είμαστε την προηγούμενη Κυριακή στα γενέθλια του πιο μικρού στην οικογένειά μας -εγγονού μου απ’ την αδελφή μου. Όργωνε το πάτωμα -σφαίρα- μπουσουλώντας ανάμεσα στα εννιά ξαδέρφια του, θριαμβευτής από αγκαλιά σε αγκαλιά! Πόση ευτυχία στο ανέφελο βλέμμα και το ιαματικό γέλιο του!
Όλοι μας, κολυμπούσαμε όλη την ώρα στην ευφροσύνη που μοίραζε γενναιόδωρα ο Σίμος μας. Και πιο πολύ τα μεγαλύτερα ξαδέρφια, σε μια μεγάλη σκάλα ηλικιών. Αυτά, λίγο πολύ, τα έχει αρπάξει ήδη η δίνη του μεγαλώματος σε μια άγρια πραγματικότητα. Αλλά την Κυριακή, έγιναν ελαφροφτέρουγα πουλιά και γέμισαν φως το σπιτάκι της γιορτής. Δυο απ’ αυτά τα πολύτιμα πλάσματα κινδύνεψαν από τη χρήση, αναλογίστηκα, καθώς ο καλός ίσκιος της μεγάλης παρέας γέμιζε την ψυχή μου. Το ξελεφτέρωμά τους το χρωστάμε στο ΚΕΘΕΑ, είπα μέσα μου. Κι έκανα ένα γοργό νοερό ταξίδι στην αγκαλιά της Στροφής με ευγνωμοσύνη μεγάλη.
Βάλσαμο και πολύτιμη απαντοχή, και η μόνη ελπίδα, το αληθινό νοιάξιμο για τα παιδιά. Και ο μοναδικός αντίλογος στην αδιαφορία και κακομεταχείριση των παιδιών που πολεμάμε να τα κρύψουμε, μα δεν μπορεί να κρυφτεί.
Ας είμαστε εδώ, όσο μπορεί ο καθένας, και πιο πάνω απ’ το μπορετό, με όλη μας την ψυχή, για τα παιδιά. Κινδυνεύουν, και δεν έχουμε καιρό για χάσιμο.
Διάλεξα το τραγούδι «Ταχεία». Με συγκινεί πάντα ο στίχος «Της χαράς το τρένο τρέχα να προλάβεις, πάνω το εισιτήριο γράφει σ΄ αγαπώ»
Γράμμα στα παιδιά του κόσμου
Σφίξου δυνατά κάτω. Λίγο ακόμα. Έλα λίγο ακόμα. Έλα θα τα καταφέρεις. Είσαι πολύ δυνατή. Πάμε πάλι, έλα άλλη μια φορά και τελειώνεις. Σφίξου δυνατά και θα γεννήσεις το πιο όμορφο παιδί στο κόσμο. Το δικό σου παιδί, το μονάκριβο σου.
Κάπως έτσι γεννιούνται τα παιδιά σ όλο το κόσμο. Κάπως έτσι γεννιέται το μέλλον μας.
Εγώ σαν μαία που είμαι, έχω φέρει στον κόσμο πολλά παιδιά. Το παιδί σου δίνει χαρά, αγάπη και σε κάνει μεγάλες αγκαλιές. Όλα τα παιδιά έχουν δικαίωμα στην αγάπη και την τρυφερότητα.
Δυστυχώς η εποχή που ζούμε είναι πολύ σκληρή για τα παιδιά και πρέπει όλοι να αντισταθούμε στην σκληρότητα, τις δυσκολίες και τον βομβαρδισμό των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.
Το δικό μου το παιδί ήρθε στην ΣΤΡΟΦΗ και από χρήστης έγινε πρώην χρήστης. Η ΣΤΡΟΦΗ τον αγκάλιασε, όπως αγκαλιάζει όλα τα παιδιά που την χρειάζονται. Στην ΣΤΡΟΦΗ βρήκε αγάπη, στοργή, βοήθεια και κατανόηση.
Η ΣΤΡΟΦΗ τον βοήθησε να αγαπήσει τον εαυτόν του και να μην το τιμωρεί κάνοντας χρήση ουσιών. Το παιδί μου με την βοήθεια της ΣΤΡΟΦΗΣ έχει αλλάξει πολύ. Έχει βάλει ΟΡΙΑ στη ζωή του που τον έχουν βοηθήσει πολύ, έχει αγαπήσει τον εαυτόν του και έχει όρεξη για ζωή.
Εγώ τον καμαρώνω και εύχομαι να είναι πάντα καλά μακριά από ουσίες.
Εύχομαι σε όλα τα παιδιά του κόσμου να είναι καλά μακριά από χρήση ουσιών και εύχομαι το προσωπικό της ΣΤΡΟΦΗΣ να συνεχίσει να βοηθά τα παιδιά μας με αγάπη και ευσυναίσθηση όπως κάνει εδώ και πολλά χρόνια.
Σ ευχαριστώ ΣΤΡΟΦΗ για την αγάπη που μου προσφέρεις καθημερινά και την βοήθεια που δίνεις στα παιδιά μας.
Η ΣΤΡΟΦΗ επίσης δίνει στα παιδιά και πολλές υποτροφίες σε ιδιωτικά κολέγια .Όλα λοιπόν είναι φροντισμένα με τον καλύτερο τρόπο από τη ΣΤΡΟΦΗ και κανένας γονιός δεν πρέπει να ανησυχεί για το μέλλον του παιδιού του.
Η ΣΤΡΟΦΗ προσφέρει την καλύτερη δυνατή εκπαίδευση και τα παιδιά εξελίσσονται μέσα στην ΣΤΡΟΦΗ.
Σ ευχαριστούμε ΣΤΡΟΦΗ για όλα όσα προσφέρεις στα παιδιά μας.
Σ ευχαριστούμε ΣΤΡΟΦΗ που στηρίζεις και φροντίζεις τα παιδιά μας.
«Γράμμα προς τα παιδιά του καινούργιου κόσμου»
Αγαπητά μου παιδιά του καινούργιου Κόσμου, κατά τον Δημόκριτο, «Παιδεία εστί ου την υδρίαν πληρώσαι, αλλά ανάψαι αυτήν». Δηλαδή Παιδεία είναι όχι το γέμισμα ενός άδειου δοχείου (που στην προκειμένη είναι ο εγκέφαλος του παιδιού), αλλά άναμμα ψυχής, είναι φως. Σήμερα εγκαταλείψαμε, σβήσαμε την ψυχή του παιδιού και στραφήκαμε στον εγκέφαλό του, γεμίζοντάς τον με περιττές, άχρηστες, πολλές φορές, πληροφορίες.
Πολλοί φανεροί και κυρίως «αόρατοι» εχθροί πλήττουν την ζωή μας και την καθημερινότητα μας. Ο κόσμος είναι ένα βουνό και θάλασσα που αφρίζει. Ο κοσμάκης έξω φοβάται και σκέφτεται: «Εγώ να μπω σε ξένα χωράφια; Δεν τα παρατάω καλύτερα; Που να μπλέξω τώρα; Και έτσι τα παιδιά σήμερα απομακρύνονται, απομονώνονται και σωπαίνουν.
Αγαπητά μου παιδιά σας γράφω αυτό το γράμμα για να σας πω πως ήμουν σαν παιδί στη δική μου γενιά μισό αιώνα πριν.
Λοιπόν ακούστε:
Θεωρούμαι η «Τυχερή Γενιά» καθώς έζησα σε μια εποχή μεγάλης οικονομικής άνθησης. Είμαστε η γενιά που από μικρή ηλικία παρακολουθούσαμε ασπρόμαυρη τηλεόραση. Ακούγαμε πολύ ραδιόφωνο μέσω των FM από πειρατικούς σταθμούς συγκεκριμένης εμβέλειας και συχνότητας όπου περιμέναμε με ανυπομονησία τις αφιερώσεις από τους φίλους μας.
Δεν υπήρχαν κινητά. Θυμάμαι περνούσαμε όλη τη μέρα μας έξω τρέχοντας και παίζοντας. Δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν με όλα τα παιδιά της γειτονιάς για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα κι άλλα ομαδικά παιχνίδια. Μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Δεν γυρνούσαμε σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους.
Είχαμε καυγάδες μεταξύ μας στο παιχνίδι αλλά όχι βία και αυτό που λέμε σήμερα «τσαμπουκά». Πέφταμε, χτυπούσαμε μα ήταν κάτι συνηθισμένο δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Φτιάχναμε παιχνίδια εικονικά μόνοι μας χρησιμοποιώντας ξύλο όπως αυτοκινητάκια, φτιάχναμε σφεντόνες και κυνηγούσαμε βατράχια στα αυλάκια των δρόμων. Οι γονείς μας ήταν λιγότερο καταπιεστικοί, πολλές φορές αγνώμων στην καθημερινότητά μας. Η λέξη ανεξαρτησία είχε άλλη διάσταση, σχεδόν δεν υπήρχε στο μυαλό μας.
Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας ολομόναχοι πηγαίναμε και γυρίζαμε γύρω γύρω από το χωριό μέχρι τα σπίτια των φίλων μας για να τους φωνάξουμε να παίξουμε.
Πώς τα καταφέραμε?
Είχαμε την τύχη να μεγαλώσουμε σαν παιδιά. Είχαμε ελευθερία, επαφή, αποτυχία και επιτυχία. Ο φόβος σχεδόν ανύπαρκτος. Οι κανόνες ήταν πιο χαλαροί σχεδόν ανύπαρκτοι και τα παιχνίδια γίνονταν πιο διασκεδαστικά έξω στη φύση. Οι Φίλοι ήταν πραγματικοί και ορατοί μέσα από την καθημερινή επαφή. Υπήρχε και η απογοήτευση, ωστόσο γινόμασταν πιο δυνατοί, πιο υπεύθυνοι και ανεξάρτητοι.
Γονείς όλων των παιδιών του σήμερα πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα προσεκτικοί στα σημάδια που δείχνουν τα παιδιά και να μην τα αγνοούμε. Να τους δείξουμε την σωστή κατεύθυνση σε όλα τα παιδιά που παραστράτησαν στον ψεύτικο αυτό κόσμο και γέμισαν την ζωή τους με ουσίες αλλά χωρίς ουσία.
Εμείς την σωστή ουσία και σημασία της ζωής την πήραμε από την «Στροφή». Ήρθε στην οικογένειά μου, στο παιδί μου ως εταίρος θεμελιώδης πόλος της καθαρής ζωής μας. Με πίστη, υπομονή και δύναμη και μεγάλη θεραπεία μαζί με τους σπουδαίους ανθρώπους της «Στροφής» γίνεται η αλλαγή. Εδώ στη «Στροφή» το παιδί μου ξανάγινε παιδί. Βρήκε ένα καταφύγιο μέχρι και σήμερα. Ένιωσε ασφάλεια, στοργή προστασία και αγάπη. Πέρασε με φυσικό τρόπο από όλες τις θεραπευτικές διαδικασίες χωρίς υποκατάστατα. Μέσα από την ενθάρρυνση βρήκε λύσεις. Βρήκαμε λύσεις και γίναμε πιο δυνατοί. Ξαναγεννηθήκαμε.
Όταν είμαι απογοητευμένη, κουρασμένη και προβληματισμένη από το σήμερα ανασύρω εικόνες και ανατρέχω πίσω και στην δική μου παιδική ηλικία. Ξεπηδούν ωραίες ευχάριστες αναμνήσεις που κρατώ σαν θησαυρό.
Εύχομαι στα παιδιά του καινούργιου αυτού κόσμου να γεμίσουν με πολλές όμορφες εικόνες την ζωή τους ξεκινώντας από την Στροφή για μια καθαρή ζωή από εδώ και πέρα!!!
Πάμε Μαζί!!!!!
Διάλεξα το τραγούδι «Τα παιδιά ζωγραφίζουν στον τοίχο» με την Τάνια Τσανακλίδου και σε μουσική του Γιώργου Χατζηνάσιου. Το αφιερώνω σε όλα τα παιδιά του κόσμου και ιδιαίτερα σε όλους εσάς αγαπητά μου παιδιά «που η φωνή σας τον κόσμο αλλάζει».
ΓΡΑΜΜΑ ΣΕ ΕΣΑΣ, ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΟΥ, σε όλα τα παιδιά του κόσμου!!
Παιδί μου, με αφορμή αυτή την ραδιοφωνική εκπομπή, θέλησα να σου γράψω και να σου δώσω να καταλάβεις ότι σκοπός μου όμως είναι να σε βοηθήσω να γίνεις ένας ευτυχισμένος άνθρωπος. Τώρα πιστεύω τα μαθήματα της ζωής να σε ωρίμασαν και να σταθείς να με ακούσεις κα ίσως λίγο μετά να αναλογιστείς όσα σου πω. Μεγάλωσες πια και ενώ είσαι παιδί, δεν είσαι πια.
Ο χρόνος παιδί μου, σου δίνει την ευκαιρία να σκεφτείς. Ένας θησαυρός από λάθη που έγιναν για να μην επαναλάβεις εσύ. Πέτα μακριά σου όσα αποδείχθηκαν λάθος. Πως αλλιώς θα πας εσύ πιο μπροστά από εμένα? Ξέρω είναι δύσκολο να δεχθείς τα λόγια μου, χωρίς να προσπαθήσεις να τα κατανοήσεις. Μη κάνεις λοιπόν λάθη που ξέρεις, δεν είναι ανάγκη να τα βιώσεις από πρώτο χέρι. Έχεις την ευκαιρία σου να απαλλαγείς από αυτά και να χτίσεις μια πολύ όμορφη ζωή.
Μη χάνεις τον δρόμο σου, πίστεψε στον εαυτό σου και στις δυνάμεις σου. Δεν χρειάζεται να ζεις όπως οι άλλοι. Κατέκτησε την ευτυχία του εαυτού σου και μοίρασε την αγάπη που γεμίζεις. Μην σκορπάς τον αυτοσεβασμό σου και την αξία σου στα άγρια σκυλιά που απλά σε θέλουν μικρό, ασήμαντο και φοβισμένο, με λιγότερη αξία από αυτούς.
Να αγαπάς τον εαυτό σου. Μην πληγώσεις καμία ψυχή. Είσαι ελεύθερος να κάνεις ότι θελήσεις στην ζωή σου, αρκεί να μην καταπατάς ανθρώπους.
Να σέβεσαι τους ανθρώπους, χωρίς να σημαίνει πως δεν πρέπει να είσαι επιλεκτικός με ποιους θα σπαταλάς τον χρόνο σου. Ο χρόνος είναι άπιαστος, σαν τους κόκκους της άμμου και θα ρέει μέσα από τα χέρια σου. Είναι πολύτιμος.
Να αγκαλιάζεις τον θυμό, όπως και την αγάπη. Ο θυμός, όταν τον αισθάνεσαι σου μιλάει, προσπαθεί να σε προστατεύσει και να σε απομακρύνει από καταστάσεις που δεν είναι για σένα.
Να μην επιτρέπεις σε κανέναν να καταπατά τα όρια σου.
Να είσαι ευγενικός. Να τολμάς να ζητάς συγνώμη, όταν πρέπει και το νιώθεις.
Να προσφέρεις απλόχερα την βοήθεια σου, όταν μπορείς.
Να λες πάντα την αλήθεια. Να θυμάσαι πως η αλήθεια είναι πηγή ελευθερίας.
Παιδί μου, είσαι το απίστευτο δώρο ζωής που μου έδωσε τον τίτλο της μητέρας. Η καρδιά σου ήταν ή πρώτη καρδιά που δημιούργησα και ο χτύπος της καρδιάς μου ήταν ο πρώτος χτύπος που άκουσες ποτέ. Το καλό του να είσαι μαμά τριών παιδιών είναι ότι έχεις έναν ξεχωριστό δεσμό με το καθένα. Έτσι και εγώ για το καθένα παιδί έχω και μια άλλη κουβέντα να πω.
Εδώ στην Στροφή, προσπαθούμε όλοι μαζί. Γονείς και παιδιά. Παιδιά δεν είστε μόνα σας. Αν νομίζετε ότι δεν καταλαβαίνουμε τον θυμό σας, την πικρία σας, το στρες σας, κάνετε λάθος. Ζούμε μαζί σας και παλεύουμε με όλες μας τις δυνάμεις.
Εύχομαι στα παιδιά μου και στα παιδιά όλου του κόσμου να βρουν το δρόμο τους και να ζήσουν όσο πιο ευτυχισμένα γίνεται και όταν γίνουν και αυτά γονείς να έχουν να πουν ένα καλό λόγο για εμάς τους γονείς τους.
Διάλεξα ένα τραγούδι που με συγκινεί πολύ κάθε φορά που το ακούω. Πρώτη φορά το άκουσα όταν ο γιός μου τελείωνε το νηπιαγωγείο. «Θα βρεθούμε ξανά» με την χορωδία του Δημήτρη Τυπάλδου.
