ΜΑΡΙΑ Γ.

Η Στροφή μας δείχνει τον δρόμο…

Οικογένεια…μια λέξη που αποτελείται από 10 γράμματα. Μόνο που μέσα σε αυτή την απλή λέξη κρύβεται ολόκληρο το θαύμα της ανθρωπότητας.
Όπως όλοι μας, μεγάλωσα με την πατρική μου οικογένεια και πολύ σύντομα αποπειράθηκα να δημιουργήσω την δική μου…. ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα.
Έφτασα 45 χρονών για να γνωρίσω τι σημαίνει πραγματικά οικογένεια και αυτό έγινε όταν εισαχθήκαμε στην Στροφή.
Στην Στροφή μας έφερε ο Στέλιος ο οποίος παρουσίασε τα συμπτώματα της νοσηρής κατάστασης που ζούσαμε και την ονομάζαμε οικογένεια.
Διαφωνίες, εγωισμός, θυμός, έλλειψη επικοινωνίας και συνεργασίας. Σκληρότητα και αδιαφορία. Αυτό το συνονθύλευμα εμείς το ονομάζαμε οικογένεια.
Στην Στροφή γνώρισα ανθρώπους που με αποδέχονται χωρίς να με κρίνουν . Που μέχρι πριν δεν τους γνώριζα και όμως τους νιώθω οικογένειά μου!
Είναι εδώ για να με αγκαλιάσουν όταν πονάω, να με στηρίξουν όταν πέφτω και να με βοηθήσουν να δω τα λάθη μου και να τα διορθώσω.
Πλέον στην οικογένειά της Στροφή είμαστε όλα τα μέλη της "οικογένεια" μου και προσπαθούμε να επαναπροσδιορίσουμε τις σχέσεις μας, να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι και κυρίως καλύτεροι γονείς. Στόχος μας είναι να γίνουμε μία αληθινή οικογένεια!
Με φροντίδα, νοιάξιμο και αγάπη. Χωρίς να κρίνουμε αλλά να βοηθάμε ο ένας τον άλλον, να αλληλοστηριζόμαστε. Ενωμένοι σαν μια γροθιά.
Όπως ακριβώς μας διδάσκει η Στροφή γιατί η Στροφή μας δείχνει τον δρόμο…
Στο ερώτημα τι σημαίνει οικογένεια για μένα θα σας μιλήσω με παραδείγματα…
Οικογένεια για μένα είναι όταν η κόρη μου η Βαρβάρα βλέποντας με σε δυσκολία μου λέει" μαμά, άσε με να σε φροντίσω". . .
Όταν ο γιος μου ο Χρήστος κάνει 150 χιλιόμετρα με μόνο σκοπό να με βοηθήσει και πάντα μου υπενθυμίζει πως ότι χρειαστώ θα είναι δίπλα μου…
Όταν ο σύζυγός μου ο Τάσος, πάρα τις δυσκολίες μεταξύ μας, με στηρίζει και δεν με αφήνει να λυγίσω…
Όταν ο Στέλιος μου, που είναι στην κοινότητα και παλεύει για την ζωή του, με ρωτάει αν η υγεία μου είναι καλά και μου λέει "Σ ‘αγαπώ"
Όλα αυτά για μένα είναι η οικογένεια. Κι αν δεν τα καταφέραμε πριν , με την καθοδήγηση των ανθρώπων της στροφής θα τα καταφέρουμε σίγουρα τώρα.
Θα κλείσω το κείμενο μου με μια εικόνα από την έξοδο μου με το παιδί μου. Εγώ και ο Στέλιος, μπροστά στο μνημείο του άγνωστου στρατιώτη και με ένα υπέροχο δειλινό…σιωπηλοί αλλά γεμάτοι συναισθήματα. Μια στιγμή δική μας που την είχαμε ξαναζήσει 10 χρόνια πριν όταν ο Στέλιος ήταν παιδάκι ακόμα. Και χάρη στην Στροφή το ξαναζήσαμε …κάτι που πριν ένα χρόνο δεν θα φανταζόμουν πως θα ξανασυμβεί…πως θα το ξαναζήσω!!!
Στροφή θα είμαι πάντα ευγνώμων για όλα αυτά που μου προσφέρεις.

Έχω επιλέξει το τραγούδι του Διονύση Σχοινά "Συγκοινωνούντα δοχεία» γιατί η οικογένεια για μένα σημαίνει πρώτα απ’ όλα επικοινωνία και ευσυναίσθηση. Να νιώθεις πως νιώθει το κάθε μέλος της οικογένειας και να το στηρίζεις.

 

ΞΑΝΘΗ Λ.

Οικογένεια: πρόκειται για μια κοινωνική ομάδα που έχει τις ρίζες της από την αρχή της γέννησης του κόσμου. Ποιήματα, λογοτεχνικά κείμενα, τραγούδια, πίνακες και παντός είδους έργα έχουν φτιαχτεί για να εξυμνήσουν τη σπουδαιότητα και την ιερότητα της λέξης και του δεσμού μεταξύ των μελών της.
Γιατί όμως κάτι τόσο ιερό και σημαντικό να γιορτάζεται μόνο μια μέρα το χρόνο; Η ύπαρξη της οικογένειας είναι ο θεμέλιος λίθος της ζωής του ανθρώπου. Από αυτή ξεκινά η ζωή και μέσα από τους δεσμούς με τα μέλη της πορευόμαστε. Κάθε μέρα θα έπρεπε να είναι μέρα γιορτής, μέρα χαράς και μέρα επιβράβευσης της οικογένειας.
Είμαι το μεγαλύτερό παιδί μιας πενταμελούς οικογένειας και παρόλες τις δυσκολίες που υπήρχαν, το συναίσθημα της αγάπης κυριαρχούσε και ήταν δυνατό. Ξέρω ότι οι γονείς μου ήταν και είναι εκεί παρόντες να με στηρίξουν και να με καθοδηγήσουν στο μονοπάτι της ζωής μου. Δεν ένιωσα ποτέ μόνη και αβοήθητη. Ξέρω ότι μπορώ να βασιστώ πάνω τους ακόμη και τώρα που μεγάλωσα και έχω πλέον τη δική μου οικογένεια. Είναι σημαντικό να νιώθεις ότι ανήκεις κάπου και ότι δεν είσαι αποκομμένος και μόνος.
Όταν ήρθε η ώρα να κάνω και εγώ τη δική μου οικογένεια, τα συναισθήματα που βίωσα και ακόμη βιώνω ήταν μοναδικά. Από τη στιγμή της γέννησης των παιδιών μου μέχρι και σήμερα έχω βιώσει δυνατές και ανεπανάληπτες εμπειρίες .
Για μένα η οικογένεια είναι ένα συναίσθημα. Είναι ένα βίωμα μαγικό και ξεχωριστό. Δεν είναι απλά οι σχέσεις μεταξύ των μελών του. Είναι ένας κύκλος συναισθημάτων που βιώνονται συχνά και επαναλαμβάνονται. Ποτέ όμως δεν σε κουράζει η επανεμφάνισή τους. Είναι η αγάπη, η ζεστασιά, η εμπιστοσύνη, η ασφάλεια, το νοιάξιμο, η ελευθερία, ο σεβασμός, η χαρά, η λύπη, το άγχος, η πίστη και η ελπίδα. Από τη στιγμή που γίνεσαι γονιός αρχίζει ένας αγώνας δρόμου, με προσπάθεια πολλή, με δυσκολίες και εμπόδια που όμως η πίστη και η αγάπη μας δίνουν ώθηση να τα υπερνικήσουμε. Αυτός είναι ο ρόλος του γονιού άλλωστε να είναι εκεί παρών στο μεγάλωμα των παιδιών του, στις χαρές τους και στις λύπες τους, στις δυσκολίες τους αλλά και στα κατορθώματά τους.
Στη δική μου οικογένεια εμφανίστηκε κάποια στιγμή το μεγάλο πρόβλημα της χρήσης του γιού μου. Και όλα έγιναν άνω κάτω. Σαν μια βόμβα που έπεσε από το πουθενά και γκρέμισε την μέχρι τότε ήσυχη οικογένειά μας, την φαινομενικά ήρεμη οικογένεια μας. Η χρήση των ουσιών σήκωσε το χαλί κάτω από το οποίο κρύβαμε τις βαθιές αληθινές μας σκέψεις και συναισθήματα, αυτά που μας ενοχλούσαν, που θα θύμωναν και δεν φανερώναμε ποτέ.
Όμως η οικογένειά μας ενώθηκε, μια γροθιά για να σπάσουμε το δίχτυ της χρήσης που τύλιξε τον Θοδωρή μας. Εγώ, ο πατέρας του Θοδωρή και ο αδελφός του τον αγκαλιάσαμε και με δύναμη ψυχική και βαθιά θέληση τον οδηγήσαμε να βοηθήσει τον εαυτό του αλλά και εμάς. Παρόλο που εγώ και ο πατέρας του έχουμε χωρίσει ως ζευγάρι, είμαστε ενωμένοι ως γονείς για την προστασία των παιδιών μας. Στην κοινότητα της Στροφής, ο Θοδωρής μας βρήκε μια δεύτερη οικογένεια και εκεί όπου αποτύχαμε εμείς ως γονείς στη διαπαιδαγώγηση του γιού μας, έρχεται η Στροφή να μας δείξει τον τρόπο να επαναπροσδιορίζουμε τις σχέσεις μας, τα όρια μας και τη συμπεριφορά μας με στόχο να γίνουμε καλύτεροι γονείς για τα παιδιά μας αλλά και για εμάς τους ίδιους ως μοναδικά άτομα με ξέχωρες προσωπικότητες.
Η οικογένεια της Στροφής είναι η οικογένεια που όλοι θα θέλαμε να έχουμε και να ζούμε εντός της. Με όρια ξεκάθαρα, με απόλυτη τήρησή τους χωρίς γκρίνια και αμφισβήτηση, με αγάπη, με φροντίδα, με ειλικρινές ενδιαφέρον, με ξεκάθαρες κουβέντες και καθαρότητα στον λόγο και στις πράξεις, μα πάνω απ’ όλα με καθαρές ζωές απαλλαγμένες από κάθε χρήση και εξάρτηση.
Επιλέγω το τραγούδι : «Να με προσέχεις» του Νίκου Πορτοκάλογλου και της Ελένης Τσαλιγοπούλου και το αφιερώνω στους γιούς μου με την υπόσχεση να τους προσέχω όπως μπορώ και για όσο μπορώ και ότι θα φροντίσω να είμαι δίπλα τους στα εύκολα αλλά και στα δύσκολα, για όσες φορές πέσουν και για όλες τις φορές που θα τους βοηθήσω να σηκωθούν.

 

 
ΔΗΜΗΤΡΗΣ Γ.

ΗΜΕΡΕΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ

Αγαπημένες ακροάτριες, αγαπημένοι ακροατές,
Στο γράψιμο του κειμένου μου για την σημερινή εκπομπή, η οθόνη του υπολογιστή και το πληκτρολόγιο, ήταν πολύ εχθρικά απέναντί μου. Η οθόνη έμενε πεισματικά άδεια και το πληκτρολόγιο απελπιστικά σιωπηλό. Χίλιες σκέψεις πέρναγαν από το μυαλό μου, αλλά δεν έβρισκαν τον τρόπο να αποτυπωθούν με λέξεις. Σκέφτηκα ακόμη και να ειδοποιήσω ότι δεν θα μπορούσα σήμερα να συμμετέχω στην εκπομπή.

Τότε όμως θυμήθηκα ότι η οικογένεια μιλάει σε ένα πολύ ζεσταίνει ένα πολύ ιδιαίτερο μέρος της καρδιάς σου. Και κατάλαβα ότι δεν έπρεπε να σκεφτώ, αλλά να αισθανθώ, να νοιώσω, για να μπορέσω να γράψω, να περιγράψω να εκφράσω τι σημαίνει για μένα οικογένεια. Έτσι, αποσυνδέθηκα από τις συνειδητές μου σκέψεις και άνοιξα την καρδιά και την ψυχή μου. Γιατί εκεί συνήθως φωλιάζουν οι αλήθειες μας, τα λάθη μας, οι καλές και οι κακές μας ενέργειες, οι εμπειρίες μας, οι δυσκολίες, οι ήττες και οι νίκες μας. Εκεί βρίσκονται τα συναισθήματά μας.

Και να που άρχισαν να ξετυλίγονται οι εικόνες μιας ζωής. Η επί 40 χρόνια πια σύντροφός μου και σύζυγος στα καλά και τα άσχημα, τα τέσσερα παιδιά μου, οι δυο εγγονές μου, η σύντροφος του γιού μου, η αγαπημένη μου αδερφή με την δική της οικογένεια, οι φίλοι που έγιναν εξ αγχιστείας συγγενείς. Πλούτος σχέσεων, συναισθημάτων, σκέψεων και εμπειριών.

Αλλά και στιγμές δύσκολες. Η φυσική απώλεια των γονιών μας, που όμως εξακολουθούν να είναι μαζί μας, στην σκέψη, στις αναμνήσεις μας σε αυτό που είμαστε σήμερα. Οι δυσκολίες πρακτικής και οικονομικής φύσης, η κούραση, η έλλειψη πείρας και εμπειρίας στην ανατροφή των παιδιών και τέλος, η χρήση. Η χρήση που όρμισε σαν λαίλαπα στην οικογένειά μας και απείλησε να την διαλύσει. Που πάγωσε τα συναισθήματά μας και προσπάθησε να εξαφανίσει τον μόνο πραγματικό δεσμό μας, την Αγάπη. Που μας συντάραξε και μας ταρακούνησε σαν σεισμός για να μας γκρεμίσει.

Που μας έφερε όμως στην Στροφή. Και εδώ μάθαμε πάλι πώς να είμαστε πραγματικά οικογένεια. Μέσα από μεγάλες δυσκολίες, με αντιρρήσεις, με θυμούς, με ξεσπάσματα, αλλά και με κατανόηση, με αποδοχή, με αγάπη. Εδώ μάθαμε ότι μια οικογένεια, μπορεί να μην είναι μόνο από κοινή γενιά και μπορεί να μην αποτελείται μόνο από άτομα.

Εδώ ανακαλύψαμε μια οικογένεια φτιαγμένη από οικογένειες για οικογένειες. Από ανθρώπους που αντιμετώπισαν τον όλεθρο της χρήσης για ανθρώπους που τώρα τον αντιμετωπίζουν. Από ανθρώπους που έλυσαν το πρόβλημα και παρέμειναν για να βοηθήσουν και άλλους να το λύσουν. Μια οικογένεια που αποτελείται και από θεραπευτές και εθελοντές με την ίδια θέληση και τα ίδια ψυχικά αποθέματα που καθοδηγούν όσους έρχονται ζητώντας βοήθεια.

Έτσι και εμείς. Στην Στροφή, μάθαμε πάλι πώς να είμαστε πραγματικά οικογένεια. Πώς να αγαπάμε τα παιδιά μας. Πώς να λειτουργούμε όλοι μαζί. Πώς να μην αφήνουμε τις δυσκολίες που αναπόφευκτα θα εμφανίζονται, να μας διαλύουν. Δεν γίναμε η ειδυλλιακή και ανύπαρκτη οικογένεια των τηλεοπτικών διαφημίσεων, αλλά μια αληθινή, καθημερινή οικογένεια, με τα προβλήματα, τις ανησυχίες, τα άγχη της και την ρουτίνα της, που τόσο μας είχε λείψει στην διάρκεια της χρήσης.
Σήμερα, 16 χρόνια μετά από την προσέγγισή μας στην στροφή, η οικογένειά μας είναι ενωμένη όσο ποτέ άλλοτε αν και τα παιδιά μας ζούνε όλα μακριά μας. Δυο βρίσκονται στην Αθήνα, ένα στο εξωτερικό και ένα στην Κρήτη, όπου ζούμε και εγώ με την γυναίκα μου, αλλά σε άλλη πόλη. Είμαστε όμως πιο κοντά από ποτέ. Ξέρουμε ότι στην ανάγκη, όλοι θα τρέξουν για όλους, ότι επικοινωνούμε πραγματικά και βοηθά ο ένας τον άλλο. Ξέρουμε ότι υπάρχει πολλή Αγάπη μεταξύ μας και μάθαμε να το δείχνουμε και να το λέμε.

Και η οικογένεια μεγαλώνει. Με την απόκτηση νέων μελών, με την είσοδο άλλων από άλλες οικογένειες με τις οποίες επίσης δημιουργούνται δεσμοί, με την είσοδο των δικών μας μελών σε άλλες οικογένειες και πάει λέγοντας. Το σημαντικότερο όμως, είναι ότι οι ανησυχίες μας για τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας είναι οι κοινές ανησυχίες που έχουν όλοι οι γονείς και οι παππούδες. Η σκιά της χρήσης απομακρύνεται όλο και περισσότερο κάθε μέρα, χάρη στην οικογένεια της Στροφής. Γιατί κάθε μέρα, είναι Ημέρα Οικογένειας.

 

ΒΙΒΗ Κ.

22 Μάη, «Οικογένεια»

Τις τελευταίες δεκαετίες νιώθουμε μέσα στη φωλιά της οικογένειας να βασιλεύει η αναστάτωση. Μένουμε κάπως μόνοι και ξεκομμένοι ο ένας με τον άλλον και ξεμακραίνουμε στα χωριστά μας δωμάτια, τα χωριστά ωράρια, τις χωριστές επιλογές και τους εγωκεντρικούς στόχους. Φυσικά έχει νόημα να φύγουμε από το βαρύ καλούπι που έδενε τις παλιότερες οικογένειες. Εκείνα τα δεσμά εμπόδιζαν την αυτονομία, την ελεύθερη έκφραση και την ατομική εξέλιξη του κάθε μέλους στο βωμό της συνοχής της οικογένειας. Ιδιαίτερα τα παιδιά έπρεπε να δώσουν μάχες για να απογαλακτισθούν από την οικογένεια, δηλαδή τους μεγάλους, και να χτίσουν τη δική τους ζωή.

Έτσι οι οικογένειες τις τελευταίες δεκαετίες αντιμετωπίζουμε τεράστιες δυσκολίες: γονείς χαμένοι, χωρίς μπούσουλα και κάπου ν’ ακουμπήσουμε. Συνθήκες ζωής σχεδόν αφύσικες, που ροκανίζουν τον ποιοτικό χρόνο με τα παιδιά και τους συντρόφους μας. Και το πιο δύσκολο απ’ όλα: το μπέρδεμα που ζούμε όλοι για τις αξίες της ζωής. Αλήθεια, ζούμε για να έχουμε οικονομική άνεση και να «καλοπερνάμε» με μια ζωή μοδάτη και φανταχτερή ή θέλουμε πάνω απ’ όλα ανθρώπινες ζεστές σχέσεις, ειλικρίνεια, συνεργασία και αγάπη μέσα στην οικογένειά μας. Θέλουμε να χτίσουμε έναν πύργο κλειστό για την οικογένειά μας ή θέλουμε να νοιαστούμε και να συνδεθούμε μέσα σε πλατύτερα δίκτυα, με άλλους γονείς, με τη γειτονιά μας, με την πόλη μας, μ’ όλο τον κόσμο, και να πάμε όλοι μαζί για έναν καλύτερο κόσμο;

Οι οικογένειες που είμαστε στη Στροφή, αυτά τα μεγάλα ερωτηματικά ζήσαμε και αυτά παλεύουμε καθημερινά. Προσπαθούμε να ελευθερωθούμε από τη συμβατικότητα και τον καθωσπρεπισμό που βασάνιζε τις παλιότερες οικογένειες και να χτίσουμε από την αρχή τις φωλιές μας πάνω στην αγάπη, την ελευθερία, την ευθύνη και τη συνεργασία. Θέλουμε το σπίτι μας και κάθε σπίτι καθαρό για τα παιδιά μας. Καθαρό από εξαρτήσεις, καθαρό από φόβο, ψέμα και συμβιβασμούς.

Ε, δεν είναι πολύ εύκολα όλα αυτά, αλλά δεν είναι και αδύνατα! Έχουμε καταφέρει πολλά και γι’ αυτό γιορτάζουμε με πολλή χαρά και αισιοδοξία τη μέρα την αφιερωμένη στην οικογένεια.

Διάλεξα και αφιερώνω στην οικογένειά μου, σε κάθε μέλος της οικογένειάς μου ένα τραγούδι παραδοσιακό. Το αφιερώνω στα αδέλφια μου τα ομοαίματα. Στον άντρα μου, στα παιδιά μου, στα εγγόνια μου. Στα ανίψια και τα ξαδέρφια μου.

Ιδιαίτερα το αφιερώνω στα αδέρφια μου της Στροφής, που δεκαετίες αγωνιζόμαστε για έναν καθαρό κόσμο. Στο προσωπικό της Στροφής που μας δείχνει συνέχεια το δρόμο με γνώση και αγάπη πολλή. Στα παιδιά της Στροφής, που αλλάζουν τον κόσμο με τη συγκλονιστική κραυγή τους κάθε δειλινό.

Το τραγούδι είναι το «πάνω στην τριανταφυλλιά, χτίζει μια πέρδικα φωλιά», τραγουδισμένο από μια παραδοσιακή κομπανία της Μακεδονίας.


 
 

ΣΤΑΜΑΤΙΚΗ Α.

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ
Είμαι η Σταματική και είμαι καλά. Είμαι καλά γιατί είμαι μέσα στη οικογένεια της Στροφής! Η Ζωή, μου ήρθε ως ένα πολύτιμο θείο δώρο, πριν από 53 χρόνια σε μια μικρή επαρχιακή πόλη την Σπάρτη. Οι γονείς μου σε μεγάλη ηλικία σήμερα 90 και 80 χρονών ο μπαμπάς και η μαμά αντίστοιχα, αξίζουν την αγάπη το σεβασμό το νοιάξιμο και τη φροντίδα μου καθώς μου χάρισαν τη ζωή. Πέρασα ανέμελα παιδικά χρόνια με τις αγκαλιές του παππού και της γιαγιάς!!! Έχω όμορφες αναμνήσεις παιδικές με μουσική, τραγούδι και πολλά ωραία οικογενειακά τραπέζια μαζί με τις αδερφές μου. Πέρα από αυτό όμως έκαναν αμέτρητες θυσίες και οι ίδιοι για να μας μεγαλώσουν, , μαζί με τις δύο ακόμη αδερφές μου και να μας προσφέρουν όσα είχαμε ανάγκη σωματικά και συναισθηματικά. Σε κάποια πέτυχαν σε άλλα λιγότερο. . . .
Οι γονείς μου στερήθηκαν οι ίδιοι την καλή ζωή σε εισαγωγικά, την καλοπέραση μέσα από τα ταξίδια, τις εκδρομές. Μοναδικός τους σκοπός τα παιδιά τους. Έφτιαξαν ένα όμορφο σπιτικό, δημιούργησαν μέσα από την γη, μας χαρίσανε απλόχερα την αγάπη τους και την χαρά να ζούμε εμείς σήμερα με άνεση. Δίνουν νόημα στην ύπαρξή μας και το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε για αυτούς είναι να τους δείχνουμε σεβασμό αγάπη και νοιάξιμο μέχρι τα βαθιά τους γεράματα!!!!
Το πολυτιμότερο όμως Θείο δώρο είναι η ύπαρξη και η ζωή του ίδιου μου του παιδιού του Δημήτρη. Ο όρος οικογένεια, πήρε σάρκα και οστά και την κανονική βαθύτερη έννοια της μέσα από τη Στροφή. Δεν ήξερα και δεν μπορούσα να φανταστώ ό, τι υπάρχει μία τέτοια οικογένεια χωρίς να σε κρίνει, χωρίς να σε κατακρίνει και μόνο βοήθεια να σου χαρίζει.
 Η οικογένεια της Στροφής λοιπόν, με βοήθησε περνώντας από συμπληγάδες πέτρες και χίλια κύματα να είμαι εδώ κοντά σας σήμερα ασφαλής και να εκφράζω την ευγνωμοσύνη μου τη χαρά μου την ελπίδα μου και το σεβασμό μου για τη ζωή και την πολύτιμη αξία της οικογένειας! Βρήκαμε το πραγματικό νόημα και ξανά ονειρευτήκαμε εδώ. Ανάμεσα σε ανθρώπους αληθινούς που μας έδωσαν το χέρι και έσκυψαν στο πρόβλημα μας για να βοηθήσουν!!!!!!! Θέλει κόπο, υπομονή, πίστη, όρια αγάπη και αφοσίωση. Έτσι χτίζεται μια οικογένεια! Να είναι καλοτάξιδη η οικογένειά της Στροφής πάντα!!! Εύχομαι όμορφα απάνεμα ταξίδια σε όλες τις οικογένειες των ανθρώπων που γνωρίζω και αγαπώ!!!
Διάλεξα το τραγούδι “Stand by me” του Ben E. King γιατί έτσι όπως η Στροφή στάθηκε πλάι μας , κοντά μας έτσι θα προχωρήσουμε ασφαλείς χωρίς φόβο με νέους ορίζοντες και με γερά θεμέλια για εμένα και την οικογένεια μου! Σε ευχαριστώ Στροφή, σε ευχαριστώ παιδί μου !
 
 

ΘΕΟΔΩΡΑ Δ.

Οικογένεια για μένα σημαίνει ζεστασιά

Όσο χρονών κι αν φτάσει ο άνθρωπος πάντα έχει την ανάγκη ν’ ανήκει κάπου! Η ασφάλεια που νιώθει ένας άνθρωπος μέσα στην οικογένειά του, δεν έχει να κάνει με τα χρόνια του…Όσους χειμώνες και καλοκαίρια κι αν μετράει κανείς, όταν ανήκει σε μια αγαπημένη οικογένεια, ξέρει ότι έχει ένα ασφαλές καταφύγιο να κουρνιάσει όταν όλα πάνε στραβά.

Όταν είσαι μέλος μιας αγαπημένης οικογένειας, τότε έχεις σίγουρα μια μεγάλη «αποθήκη» όμορφων αναμνήσεων. Οι βόλτες στην εξοχή, οι κυριακάτικοι περίπατοι, οι τεμπέλικες αγκαλιές στο κρεβάτι τα πρωινά, τα οικογενειακά τραπέζια, όλες οι κοινές αναμνήσεις, ακόμη κι οι πιο μικρές οικογενειακές στιγμές έχουν μοναδική γλύκα.

Σε μια οικογένεια θα υπάρχουν βέβαια και στιγμές έντασης, στιγμές που θα παραφερθείς, θα φωνάξεις, θα προσβάλλεις, θα πεις βαριές κουβέντες, θα εκτοξεύσεις κατηγορίες προς πάσα κατεύθυνση. Και μετά, θα μετανιώσεις, θα αγκαλιαστείς, θα φιληθείς, θα πεις την πιο ειλικρινή σου συγγνώμη και όλα θα περάσουν… Γιατί οι αγαπημένοι άνθρωποι της οικογενείας σου -όπως κι εσύ- ξεχνούν και έχουν μάθει να συγχωρούν. Γι' αυτό είναι οι «αγαπημένοι» σου.

Αυτή είναι η «αγκαλιά της οικογένειας!» Μια αγκαλιά δεδομένη και πάντα ανοιχτή

Διάβασα κάπου:
«Στη ζωή σου θα συμβούν πολλά πράγματα. Άλλα καλά, άλλα άσχημα. Θα γελάσεις, θα κλάψεις, θα χαρείς, θα στενοχωρηθείς. Θα γνωρίσεις πολλούς ανθρώπους. Κάποιοι θα μείνουν, κάποιοι θα φύγουν. Να θυμάσαι, όμως, ένα πράγμα. Εμείς θα είμαστε πάντα εδώ για εσένα. Ό,τι και να χρειαστείς. Ακόμα και για τις στιγμές που δε θα θέλεις να μοιραστείς με τον κόσμο. Ακόμα και όταν θα φοβάσαι ότι θα σε απορρίψουν. Ακόμα και να μας χωρίζουν χιλιόμετρα. Ακόμα και όταν δε θα είμαστε εδώ. Γιατί η οικογένεια ζεσταίνει ένα πολύ ιδιαίτερο μέρος της καρδιάς σου. Αυτό που σου δίνει κουράγιο να συνεχίσεις. Αυτό που αποτελεί το στήριγμά σου. Τη βάση σου. Τη δύναμή σου»

Ο κόσμος μπορεί να καταρρέει αλλά αν έχεις μια οικογένεια που σ’ αγαπά και σε στηρίζει, τότε δεν καταρρέει ποτέ ολόκληρος, υπάρχει μια γωνίτσα του που είναι ασφαλής για σένα. Η οικογένειά σου…

Όταν τα μέλη μιας οικογένειας αγαπιούνται πραγματικά, είναι δεδομένη η στήριξη και η αγάπη των δικών σου ανθρώπων όταν σου βάζει δύσκολα η ζωή.

Έτσι και στην δική μου οικογένεια, εκεί που πιστεύαμε ότι όλα τα κάναμε καλά, βρήκε τρύπα στην οικογένεια και μπήκε η χρήση να μου πάρει το παιδί, να μου διαλύσει την οικογένεια. Ο μεγάλος μου γιος δεν μπόρεσε να κλείσει τα αυτιά του στις Σειρήνες και μαγεύτηκε και άρχισε να χάνεται στο δρόμο του. Στην αρχή μπερδευτήκαμε. Εφηβεία. Δύσκολη εφηβεία λέγαμε. Βέβαια πέρναγε από το μυαλό μας, αλλά δύσκολα να το πιστέψουμε.

Μια δυσκολία με έφερε κοντά σε μία άλλη οικογένεια. Στην οικογένεια μου προστέθηκε και η ΣΤΡΟΦΗ. Και η οικογένεια μου μεγάλωσε, διευρύνθηκε. Απέκτησα αδέλφια που με στηρίξανε όταν η ζωή θέλησε να με ταρακουνήσει δυνατά. Παλέψαμε και τα καταφέραμε. Ενώσαμε τα κλαράκια μας και γίναμε «δεμάτι», και γίναμε όλοι μαζί δυνατοί.

Στην ΣΤΡΟΦΗ που έσκυψε πάνω μας, μας αγκάλιασε και μας έδειξε τον τρόπο να κλείσουμε την τρύπα που βρήκε η χρήση και να βάλουμε τα όρια μας στην νέα μας  οικογένεια και μας έσπρωξε να πετάξουμε με τα δικά μας φτερά, να την κάνουμε δυνατή οφείλω την αμέριστη ευγνωμοσύνη μου, την αγάπη μου και το σεβασμό μου στο έργο που προσφέρει.

Σε ευχαριστώ ΣΤΡΟΦΗ. Σήμερα είμαστε όλοι μαζί, πιασμένοι, δεν χωρίζουμε, δεν διαλυόμαστε, έχουμε δεσμό αίματος, σεβασμού και αγάπης, απλώνουμε ο ένας το χέρι στον άλλο και τραβάμε όποιον ξεφεύγει από την πορεία μας, γιατί δεν θέλουμε να τον χάσουμε, γιατί αγαπιόμαστε, πονάμε.

Οικογένεια, η ζωή μου όλη. Ευχαριστώ πολύ για αυτή την ευλογία.

Διάλεξα το τραγούδι των :The Chainsmokers with Kygo - Family  
 

ΣΙΣΣΥ Α.

Οικογένεια

Τι είναι, αλήθεια, οικογένεια; Η οικογένεια από την οποία γεννηθήκαμε; Η οικογένεια που φτιάξαμε εμείς; Χωράνε στην εξίσωση οι φίλοι, οι πραγματικοί φίλοι, που μοιραστήκαμε, γελάσαμε, κλάψαμε μαζί και ξέρουμε πως θα είναι δίπλα μας για πάντα; Και οι υπόλοιποι άνθρωποι που μας αγαπάνε; Παππούδες, γιαγιάδες, θείες και θείοι, ξαδέλφια… πού αρχίζουν και πού τελειώνουν αυτές οι σχέσεις, όταν δημιουργήσεις οικογένεια; Πόσο ανοιχτό μπορεί ή πρέπει να είναι ένα σπίτι; Και σε ποιες συνθήκες επιλέγουμε το ένα ή το άλλο;

«Η οικογένεια είναι ιερή», ηχούν συχνά στα αυτιά μου τα λόγια της Ειρήνης, όταν είμασταν στην ομάδα της κινητοποίησης. Ένα μας παιδί που έμπλεξε με τα ναρκωτικά, τα συναισθήματά μας που ξεχείλιζαν, χωρίς πια να τα ορίζουμε και φράσεις όπως αυτή, μας άνοιξαν τα μάτια στην πραγματικότητα. Η καρδιά μας μπορεί να παρέμενε ανοιχτή προς όλους, αλλά αφού παντρευτήκαμε και κάναμε παιδιά, δεν γινόταν να έχουμε και όλους τους υπόλοιπους μέσα στο σπίτι και με τον έναν ή τον άλλον τρόπο να μας κατευθύνουν τη ζωή. Γιατί; Διότι δεν θα μεγαλώναμε, δεν θα δυναμώναμε και δεν υπάρχει πιο επικίνδυνη συνθήκη από έναν αδύναμο γονιό.

Στη Στροφή έμαθα να εκτιμώ και να προστατεύω τον ρόλο μου σαν μητέρα. Έμαθα πως μεγάλωμα και προστασία χωρίς ευδιάκριτα και σταθερά όρια, δεν υπάρχει. Κατάλαβα πως η πραγματική οικογένεια, αγαπά, φροντίζει και στηρίζει, αλλά χάνει τον ρόλο της όταν λειτουργεί μέσα από φόβους και ενοχές. Και αφού πάτησα γερά στα πόδια μου και μπορούσαν τα παιδιά μου να στηριχτούν σε μένα, έμαθα πως μπορούσα όχι μόνο να προσφέρω, αλλά και να απολαμβάνω την αγάπη, την φροντίδα και την ασφάλεια, μέσα από σχέσεις που φρόντισα να είναι γερές, καθαρές, αληθινές… και νοιώθω πραγματικά ευγνώμων γι΄αυτό…