ΜΑΡΙΑ Γ.

Δικαίωμα στην καθαρή ζωή

Στις 20 Νοεμβρίου κάθε έτους έχει οριστεί ως η παγκόσμια ημέρα του παιδιού. Ωστόσο δεν είναι απλά και μόνο μία ημέρα γιορτής, αλλά είναι μια ημέρα ευαισθητοποίησης για τα παιδιά όλου του κόσμου που έχουν βιώσει την βία με την μορφή της κακοποίησης, της εκμετάλλευσης και των διακρίσεων.

Ενώ θεωρητικά θα έπρεπε να έχουμε προοδεύσει και να έχουμε φτιάξει μια κοινωνία ιδανική για τα παιδιά μας, αντιθέτως έχουμε καταφέρει η κοινωνία μας να είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για αυτά…
Όπως φαίνεται τα 54 άρθρα των δικαιωμάτων των παιδιών δεν είναι αρκετά…

Σε πολλές χώρες μαίνεται ο πόλεμος και τα παιδιά αυτών των χωρών ζουν σε συνθήκες εξαθλίωσης, πολλά από αυτά ορφανά και κάποια άλλα χάνουν την ζωή τους.
Παιδιά που είναι θύματα εκμετάλλευσης και κακοποίησης.
Παιδιά που δεν μεγαλώνουν ως παιδιά και από πολύ νωρίς αναλαμβάνουν βάρη δυσανάλογα της ηλικίας τους.
Παιδιά που η κοινωνία μας αδυνατεί να τα προστατέψει και βουλιάζουν στις ουσίες και την παραβατικότητα.
Που ούτε εμείς, οι γονείς τους καταφέραμε να τα προστατέψουμε.

Όταν ανακάλυψα πως το δικό μου το παιδί είχε μπλέξει στον άθλιο κόσμο των ουσιών και της παραβατικότητας διαλύθηκε όλος μου ο κόσμος.…Έτρεμα στην ιδέα πως μπορεί και να το χάσω. Με κυρίευσε ο φόβος και το σκοτάδι…
Και εκεί κάπου είδα μια ηλιαχτίδα, ένα φως. Αυτό το φως άκουγε στο όνομα Στροφή. Το ακολούθησα με πίστη και έκτοτε φώτισε τις ζωές όλων μας.
Είναι αναφαίρετο δικαίωμα του κάθε παιδιού, να μεγαλώνει σε ένα ασφαλές πλαίσιο.
Να μεγαλώνει σε ένα περιβάλλον με αγάπη, φροντίδα και όρια. Όπως ακριβώς είναι η κοινότητα.

Ο Στέλιος μου είναι 18 μήνες ΚΑΘΑΡΟΣ. 18 μήνες με κοιτάει με καθαρό βλέμμα και καθαρή ψυχή.
Τον αγαπώ και είμαι πάρα πολύ υπερήφανη για εκείνον.
Το παιδί μου κατέκτησε το δικαίωμα για μια καθαρή ζωή…το κέρδισε.
Ένα αναφαίρετο δικαίωμα για όλα τα παιδιά του κόσμου…

Έχω επιλέξει το τραγούδι “ Κάποτε θα έρθουν να σου πουν”
Σε εκτέλεση του Βασίλη Παπακωνσταντίνου και της Γιώτα Νέγκα.
…γιατί αν γλιτώσει το παιδί …υπάρχει ελπίδα…

 

 
ΞΑΝΘΗ Λ.

Το δικαίωμα στη ζωή για όλα τα παιδιά....

Η 20η Νοεμβρίου έχει καθιερωθεί ως «Παγκόσμια Ημέρα για τα Δικαιώματα του Παιδιού». Αφορά τα παιδιά, τα οποία αποτελούν το μέλλον και αυτή τη μέρα γιορτάζουν. Είναι τα παιδιά που θα έπρεπε να αγαπούν και να αγαπιούνται, να χαίρονται τους φίλους και το παιχνίδι, να πηγαίνουν στο σχολείο, να μεγαλώνουν αθώα. Αντ’ αυτών, τα παιδιά σήμερα γίνονται θύματα ανείπωτης βίας που κυμαίνεται παντού από τον ενδοοικογενειακό εκφοβισμό, την παραμέληση και τη σεξουαλική κακοποίηση, την εκπόρνευση έως την παιδική εργασία, τις διακρίσεις, τη στρατολόγηση τους σε τάγματα ανηλίκων, την ακραία φτώχεια και τον πόλεμο. Η Παγκόσμια Ημέρα για τα δικαιώματα του Παιδιού γιορτάζεται την 20η ημέρα του Νοέμβρη, στόχο έχει την ενημέρωση, ευαισθητοποίηση και δημιουργία των συνθηκών εκείνων που κατοχυρώνουν τα δικαιώματα του κάθε παιδιού, όπως αυτά ορίζονται από τη διεθνή σύμβαση του ΟΗΕ.

Πιστεύω ότι η πρόσβαση των νέων ανθρώπων στην εκπαίδευση, στην ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και σε ευκαιρίες προσωπικής εξέλιξης –από παιδιά μικρής ηλικίας μέχρι τους νέους που κάνουν τα πρώτα τους επαγγελματικά βήματα– αποτελεί ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα που μπορούμε να κάνουμε όλοι, από κοινού, προκειμένου να χτίσουμε ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά μας, θεωρώντας αυτονόητη βέβαια την ύπαρξη ειρήνης και ασφαλούς οικογενειακού περιβάλλοντος.

Ως εκπαιδευτικός πιστεύω ακράδαντα και το εφαρμόζω πιστά, στα όσα χρόνια εργάζομαι, ότι στο παιδί χρειάζεται πρωτίστως να καλλιεργηθεί η συναισθηματική νοημοσύνη, η οποία αναφέρεται στην ικανότητα του ατόμου, να αναγνωρίζει και να κατανοεί τα συναισθήματα τόσο τα δικά του όσο και των άλλων. Να τα χειρίζεται αποτελεσματικά και να δημιουργεί διαρκώς κίνητρα για τον εαυτό του. Η συναισθηματική νοημοσύνη, είναι μια πύλη προς μια ισορροπημένη ζωή. Είναι το βασικό συστατικό σε κάθε πτυχή της ζωής μας.

Ως γονιός οφείλω να παρέχω στο παιδί μου όλα τα εργαλεία με τα οποία θα μάθει να λειτουργεί ως άνθρωπος και πολίτης με σωστή παιδεία και αγωγή. Στην προσπάθειά μου αυτή ζήτησα βοήθεια από το ΚΕΘΕΑ πριν 2 χρόνια, όταν ο γιος μου ενεπλάκη με τις ουσίες. Η πολιτεία θα πρέπει να φροντίζει να υπάρχουν δομές και χώροι πλαισιωμένοι από επιστήμονες και ειδικά καταρτισμένο προσωπικό, το οποίο θα προσφέρει την κατάλληλη βοήθεια στα παιδιά που έχουν χάσει το δρόμο τους και έχουν μπλέξει με το κόσμο των ουσιών. Είναι δικαίωμα του παιδιού να αξίζει σωστής καθοδήγησης και βοήθειας να ξαναβαδίσει στο φωτεινό μονοπάτι της ζωής και καθήκον της πολιτείας να παρέχει τον τρόπο με τον οποίο αυτά τα παιδιά θα κερδίσουν πίσω τη ζωή τους. Να στηρίζει αυτά τα προγράμματα όπως το ΚΕΘΕΑ και τα ενισχύει έμπρακτα.

Οφείλουμε ως ενήλικες να μην ξεχνάμε και το παιδί που κρύβουμε μέσα μας, να το φροντίζουμε, να το αγαπάμε και να το ακούμε. Κάθε παιδί αξίζει φως και ήλιους στη ζωή του...όπως λέει και το τραγούδι που διάλεξα του Μάριου Φραγκούλη για ένα δρόμο γεμάτο φως και μια ζωή με ήλιο....

 

 
ΔΗΜΗΤΡΗΣ Γ.
Τα παιδιά διδάσκουν;

Αν τα παιδιά μπορούν να μας διδάξουν, σε εμάς τους μεγάλους, τι είναι αυτό που θα μπορούσαμε να μάθουμε από αυτά, και κυρίως τι είμαστε διατεθειμένοι να μάθουμε;

Τα μικρά παιδιά, τουλάχιστον στην εποχή μου, πριν από πενήντα και περισσότερα χρόνια, δεν θεωρούνταν άτομα ικανά να διδάξουν στους ενήλικες οτιδήποτε, αφού δεν αναγνωριζόταν η συναισθηματική δυναμική τους και η ικανότητα του ενστίκτου που είναι τόσο αναπτυγμένες στην νεαρή ηλικία. Τα μικρά παιδιά ήμασταν αποδέκτες μιας σχετικά παρεξηγημένης αγάπης, που δεν άφηνε περιθώρια αποδοχής ή απόρριψης των ηθικών αρχών και των πεποιθήσεων που προσπαθούσαν να μας επιβάλλουν (είναι γνωστή η παροιμία «το παιδί και το σκυλί όπως τα μάθεις»).

Άλλωστε τα παιδιά γενικά, δεν ήταν αποτέλεσμα πραγματικής θέλησης και διάθεσης για δημιουργία οικογένειας που να βασίζεται στον αλτρουισμό και την ανιδιοτέλεια των γονιών, αλλά τις περισσότερες φορές καθορίζονταν από κοινωνικές συμβάσεις, συνήθειες, συμφέροντα, θρησκευτικές πεποιθήσεις και άλλα.

Σε ένα τέτοιο ιδεολογικό περιβάλλον και κάτω από την συνεχή οικονομική πίεση και την έξωθεν επιβαλλόμενη ανάγκη δημιουργίας οικογένειας, μαζί με το σχετικά χαμηλό μορφωτικό επίπεδο του μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού, δεν υπήρχαν και πολλοί γονείς διατεθειμένοι ή ικανοί να αφουγκραστούν και να αναγνωρίσουν αυτό που τα παιδιά τους είχαν να πουν και να διδάξουν.

Το έντονο συναίσθημα, που υποστηρίζεται από την παιδική αθωότητα, δεν ήταν αντικείμενο εξέτασης και λόγος σκέψης. Το κλάμα, το γέλιο, η αμεσότητα του λόγου, η αδυναμία επιδόσεων κυρίως στο σχολείο (που αντιμετωπιζόταν πάντα ως τεμπελιά), η στυγνή υποταγή στις κοινωνικές παραδοχές και φυσικά η απόρριψη κάθε διαφορετικότητας, ήταν ο κανόνας που έπνιγε κάθε παιδικότητα. Να αναφέρω εδώ εν παρόδω, το μακρινό 1965, όταν ήμουν στην πρώτη δημοτικού, ο συμμαθητής μου Ζαχαρίας, που τον φωνάζαμε Ζάκη, ερχόταν στο σχολείο με το αριστερό του χέρι δεμένο με γάζα στο σώμα του, επειδή ήταν φυσικός αριστερόχειρας! Το «φυσιολογικό» όμως ήταν να είναι δεξιόχειρας. Και αυτή την κατάσταση υποστήριζε και το σχολείο! Για την ιστορία, ο Ζαχαρίας εξελίχθηκε σε έναν καλό σκιτσογράφο και ζωγράφισε αρκετά παιδικά βιβλία, φυσικά με το αριστερό του χέρι!

Κάνοντας ένα άλμα στον χρόνο, θα έλεγα ότι δεν άλλαξαν και πολλά πράγματα, ή μάλλον κάτι άλλαξε προς το καλύτερο και κάτι προς το χειρότερο. Κι εγώ προσωπικά μεγάλωσα εν πολλοίς τα παιδιά μου με τα στερεότυπα και τους τρόπου που ανάφερα παραπάνω. Γι’ αυτό άλλωστε βρέθηκα στην Στροφή. Γιατί ένα από τα παιδιά μου, σε πολύ μικρή ηλικία, κάτω από την αφόρητη πίεση της οικογένειας και με την έλλειψη επικοινωνίας που μας χαρακτήριζε, κατέφυγε στη χρήση για να ανακουφιστεί και να μας προειδοποιήσει ότι κάτι στην οικογένεια δεν δουλεύει.
Βρεθήκαμε έτσι σ’ αυτή την ευρύτερη αλλά πραγματική, σοφή και έμπειρη οικογένεια της Στροφής και αρχίσαμε επί τέλους να ακούμε και να διδασκόμαστε από τα παιδιά μας. Με τον δύσκολο αλλά πολύ αποτελεσματικό τρόπο.

Ευτυχώς όμως, σιγά – σιγά τα πράγματα αλλάζουν και παρά τις τόσες δυσκολίες σε όλο τον κόσμο, πρέπει να ελπίζουμε ότι θα μάθουμε επιτέλους να αφουγκραζόμαστε τις πραγματικές ανάγκες και επιθυμίες όλων των παιδιών σε όλο τον κόσμο, αφού άλλωστε σε αυτά θα τον αφήσουμε.

Τραγούδι: Λαυρέντης Μαχαιρίτσας | Τερατάκια τσέπης

 

 
ΣΤΑΜΑΤΙΚΗ Α.

«ΠΑΙΔΙ ΞΑΝΑ»

Παιδική ηλικία! Πόσο τρυφερή και ευαίσθητη είναι η παιδική ηλικία. Περνάει και δεν ξαναγυρίζει πίσω αυτός ο χρόνος. Όσο μεγαλώνουμε και σκληραίνουμε ως άνθρωποι αναπολούμε παιδικές στιγμές. Ανατρέχω πίσω στην δική μου παιδική ηλικία και ξεπηδούν ωραίες αναμνήσεις που κρατώ σαν θησαυρό. Όταν είμαι απογοητευμένη, κουρασμένη και προβληματισμένη ανασύρω με το μυαλό μου αυτές τις εικόνες με μεγάλη ευχαρίστηση. Ο χρόνος τότε είχε υπόσταση γιατί ζούσαμε την κάθε στιγμή ανέμελα χωρίς άγχος, χωρίς ένα κινητό στο χέρι. Γελούσαμε, νιώθαμε, μυρίζαμε και δημιουργούσαμε πολύ όμορφες εικόνες που μέχρι και σήμερα είναι ανεξίτηλα χαραγμένες στη μνήμη μου.

Στη σημερινή εποχή η κατάσταση με τα παιδιά είναι πολύ διαφορετική. Ενώ έχουν εκμηδενιστεί οι αποστάσεις, ενώ υπάρχει αφθονία αγαθών, το άγχος και η κούραση στα παιδιά είναι περισσότερο. Η ευχαρίστηση λιγότερη. Πολλά προβλήματα μέσα στην οικογένεια. Ως συνέπεια η απομόνωση και η δυσκολία στην επικοινωνία. Παιδιά ζούνε μέσα σε δύσκολες καταστάσεις αγωνίας και φόβου μέσα στο οικογενειακό περιβάλλον τους και δεν μπορούν ή δεν ξέρουν πώς να το διαχειριστούν. Μένουν στο σκοτάδι, μέσα σε παραβατικές συμπεριφορές με εντάσεις και ψέματα και διστάζουν να μιλήσουν. Κλείνονται στον εαυτό τους και είναι επιρρεπείς. Η χρήση έρχεται να τους δοκιμάσει και να παλέψει μαζί τους. Θέτουν τον εαυτό τους και την ζωή τους σε κίνδυνο. Οι γονείς είναι στην πρώτη θέση μάχης για να γλυτώσουν τα παιδιά τους από τον θάνατο.

Η σωστή κατεύθυνση και η αλλαγή έρχεται εδώ στη Στροφή. Με πίστη, υπομονή και δύναμη γίνεται η αλλαγή. Το παιδί μαθαίνει να ακούει, μαθαίνει να δέχεται, μαθαίνει να νιώθει και να αγκαλιάζει ξανά. Μαθαίνει να δέχεται αγκαλιά και να δίνει αγκαλιά. Μαθαίνει να βάζει όρια ξανά. Μαθαίνει να βλέπει τις αξίες της ζωής από μικρά πράγματα και να συνδέεται με ανθρώπους και στιγμές. Μαθαίνει να αξιολογεί πρόσωπα και καταστάσεις και να λύνει διαφωνίες και προβλήματα χωρίς βία, χωρίς ουσίες. Νιώθει ασφάλεια, προστασία και αγάπη. Εδώ στη Στροφή ξαναγίνεται παιδί.

Γονείς πρέπει να είμαστε προσεκτικοί στα σημάδια που δείχνουν τα παιδιά και να μην τα αγνοούμε. Τα παιδιά μας ως έφηβοι μπορεί να θέλουν να είναι αυτόνομα και ανεξάρτητα ωστόσο περιμένουν την σωστή κατεύθυνση για να βρουν το σωστό δρόμο.

Κανένα παιδί χωρίς φροντίδα κανένα παιδί με εξαρτήσεις! Σε ευχαριστώ Στροφή! Αιώνια ευγνωμοσύνη!

Αφιερώνω το τραγούδι σε όλα τα παιδιά και σε όλους εκείνους που δείχνουν την ίδια τρυφερότητα και αγάπη σε αυτά, όπως η Κυρατσώ, ο Αντώνης και όλο το προσωπικό της Στροφής όλα αυτά τα χρόνια μέχρι και σήμερα, με την ευχή μου όλοι μαζί ν’ αλλάξουμε τον κόσμο!
Τραγούδι :
1.    Το παράπονο Ελευθερία Αρβανιτάκη
2.    Τα παιδιά ζωγραφίζουν στον τοίχο

 

 
ΒΙΒΗ Κ.

Παιδί και χρήση

Όταν φέρνεις στον κόσμο ένα παιδί και το κρατάς για πρώτη φορά στην αγκαλιά σου, όλο το φως του κόσμου ξεχειλίζει την καρδιά. Η αρχαία καλοσύνη αναβλύζει ξανά από μέσα μας, μόλις κρατήσουμε το καινούργιο πλάσμα. Η θωριά του ξαναστεριώνει την εμπιστοσύνη στη ζωή. Η μοσχοβολιά της ανάσας του, φέρνει μπροστά μας μέρες ηλιόλουστες κι ευωδιαστές. Όταν το θεϊκό του χαμόγελο χαράζει στο μυστηριακό του πρόσωπο, τότε αλήθεια, τότε, ο ήλιος είναι βέβαιος για τον κόσμο.

Ακόμα κι αν το παιδί έρχεται σε δύσκολους καιρούς, πάλι ο ερχομός του, η δύναμη της παρουσίας του, παραμερίζει το σκοτάδι. Κι έτσι πώς να χωρέσει στο μυαλό μας πως αυτή η θεόσταλτη ύπαρξη μπορεί να συναπαντηθεί με εγκατάλειψη, στέρηση, βία, αδιαφορία, κακοποίηση φυσική ή συναισθηματική ή σεξουαλική, πείνα, αρρώστια, ατύχημα, θάνατο, χρήση, πόλεμο; Νοιώθουμε φρίκη και μόνο να περάσουν τέτοιες σκέψεις απ’ το μυαλό μας. Επιστρατεύουμε όλες τις προσευχές, όλη μας τη δύναμη, ό,τι έχουμε και δεν έχουμε, όλη την αγάπη και όση σοφία κι εμπειρία μας έχει δώσει η δική μας ζωή, για να προστατέψουμε τα παιδιά μας απ’ το κακό.

Δεν το καταφέρνουμε ολοκληρωτικά. Ζούμε σ’ έναν κόσμο που τυραννιέται από αδιέξοδα και προκαλεί λαβωματιές. Ελαφρότερες ή βαρύτερες. Καμιά φορά και θανάσιμες λαβωματιές. Όπως η χρήση που έχει λαβώσει τα δικά μας παιδιά.
Και η αρχή του κακού ξεκίνησε κι απ’ τα δικά μας χέρια. Κάπου δεν καταφέραμε να οπλίσουμε το παιδί μας ενάντια στον κίνδυνο.
Γιατί και η δική μας ζωή, μάλλον, δεν πατούσε σε στέρεα θεμέλια.
Πόσο πονάς να βλέπεις ένα παιδί, το παιδί σου, να βασανίζεται βαθιά, προσπαθώντας να πνίξει τις πληγές του, να ξεγελάσει την απελπισία του με τη χρήση... Είναι απ’ τα πιο οδυνηρά πράγματα που μπορεί να ζήσει ένας γονιός. Ο πόνος για το παιδί σου, η τεράστια αγωνία όταν δεν ξέρεις τι να κάνεις για να του σταθείς, σου σκίζει την καρδιά.

Μέσα στην απελπισία σου μπορεί να σε φωτίσει ο καλός άγγελος που νοιάζεται για τα παιδιά. Ο άγγελος που δεν στέργει να χάνονται παιδιά. Παιδιά με φωτεινό χαμόγελο που αναζητούν την αλήθεια και την αγάπη και πέφτουν σε μια σκοτεινή χοάνη. Στο εμπόριο της ζωής των νέων.

Υπάρχει ο άγγελος της καθαρής ζωής. Της ζωής. Ο ‘Άγγελος των παιδιών μας. Άγγελος επί γης. Που στήθηκε με αγάπη πολλή. Με νοιάξιμο και αρχές. Με κόπο πολύ και αυτοθυσία. Με ανιδιοτέλεια και γνώση. Με έρευνα και αναζήτηση διαρκή. Εκ του μηδενός. Με τα χέρια και τις καρδιές των ανθρώπων, που βάζουμε την ψυχή μας εδώ και 40 χρόνια για να στεριώσει στη γη ο άγγελος της ζωής των παιδιών μας. Τον έχουμε απόλυτη ανάγκη, εμείς οι καθημερινοί άνθρωποι, τον άγγελο της ζωής. Κι όταν βλέπουμε πως οι ηγέτες μας δεν πολυνοιάζονται, αισθανόμαστε απορία, δυσάρεστη απορία και λύπη. Αλλά η λύπη δεν μας σταματάει. Ίσα ίσα δυναμώνει την ακλόνητη θέλησή μας να στηρίξουμε μ’ όλη μας τη δύναμη τον άγγελο της ζωής. Το ΚΕΘΕΑ, που είναι ένας απ’ τους πιο σημαντικούς φορείς για τη σωτηρία των παιδιών.
Γι’ αυτό και σας καλούμε φίλοι και φίλες που μας ακούτε, αν μας βρείτε στο δρόμο να υποστηρίζουμε τον άγγελο της ζωής, να πορευτείτε μαζί μας. Ελάτε δίπλα μας!

 

ΘΕΟΔΩΡΑ Δ.

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ!
Η Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού υιοθετήθηκε ομόφωνα από τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών στις 20 Νοεμβρίου του 1989. Μία περίοδος 40 χρόνων μεσολάβησε, από την Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου το 1948, για να αναγνωριστεί η ανάγκη για διευκρίνηση των παιδικών δικαιωμάτων. Η Ελλάδα επικύρωσε την Σύμβαση μόλις τον Δεκέμβριο του 1992.
Η 20η Νοέμβρη έχει οριστεί ως η Παγκόσμια ημέρα για τα Δικαιώματα του Παιδιού.
Με αφορμή την επέτειο αυτή στη σημερινή μας εκπομπή, αποφάσισα διαβάζοντας ποίηση να μην ξεχάσουμε και σήμερα την πολύτιμη παρουσία κάθε παιδιού στον κόσμο.

Ανώνυμος ποιητής
«Κάποτε ήσουν και ήμουν παιδί. Και τα παιδιά του σήμερα θα είναι κάποτε εγώ και εσύ.
Γι’ αυτό όταν τους μιλάς ή τους απευθύνεις το λόγο
να τους κοιτάς στα μάτια και να έχεις τα αυτιά σου ανοιχτά.
Δεν είσαι δα και τίποτα παραπάνω από εκείνα. Μόνο κάτι δεκαετίες γηραιότερος.
Και βέβαια, θεωρείσαι σοφότερος και έχεις «φάει» τη ζωή με το κουτάλι.
Αλλά ποιος είναι πιο σοφός;
Τι πιο σοφό από την ανεμελιά σε ένα κόσμο που δυστυχεί;
Η πραγματικότητα είναι ένα μεγάλο παιχνίδι
και το παιχνίδι τους είναι μία μικρή πραγματικότητα.
Αν διαλύσεις τούτο τον παραλληλισμό το παιχνίδι εξαφανίζεται,
η σκληρή πραγματικότητα παραμένει.
Χάνεται η πρόβα και η παράσταση της επιβίωσης
αρχινά βεβιασμένα και επώδυνα.
Και ο παιδικός ψυχισμός ανήμπορος να συνδιαλλαχτεί με τις βαρβαρότητες
ξεκινά να εσωτερικεύσει τις «κακές μάγισσες» και τους «λύκους».
Γίνονται ένα με το είναι του και ξεκολλάνε πιο δύσκολα από τα παιδικά αθλητικά παπούτσια με «χριτς-χρατς».
Τα παιδιά είναι η συνέχεια μας, άφησε τα να σου μιλήσουν και θα καταλάβεις πόσο σημαντικό είναι να παλέψεις και για τα δικά τους δικαιώματα.»
Διάλεξα το τραγούδι: Διονύσης Σχοινάς – «είμαι ακόμα παιδί»

Τα παρακάτω ποιήματα, αν γίνεται ας τα διαβάσει κάποιος κατά την διάρκεια της εκπομπής.
Οδυσσέας Ελύτης, «Παιδί με το γρατσουνισμένο γόνατο»
(απόσπασμα από τον Ήλιο τον Πρώτο)

«Παιδί με το γρατσουνισμένο γόνατο
Κουρεμένο κεφάλι όνειρο ακούρευτο
Ποδιά με σταυρωμένες άγκυρες
Μπράτσο του πεύκου γλώσσα του ψαριού
Αδερφάκι του σύννεφου!
Κοντά σου είδες ν’ ασπρίζει ένα βρεμένο βότσαλο
Άκουσες να σφυρίζει ένα καλάμι
Τα πιο γυμνά τοπία που γνώρισες
Τα πιο χρωματιστά
Βαθιά-βαθιά ο αστείος περίπατος του σπάρου
Ψηλά-ψηλά της εκκλησίτσας το καπέλο
Και πέρα-πέρα ένα βαπόρι με φουγάρα κόκκινα.
Είδες το κύμα των φυτών όπου έπαιρνεν η πάχνη
Το πρωινό λουτρό της το φύλλο της φραγκοσυκιάς
Το γεφυράκι στη στροφή του δρόμου
Αλλά και τ’ αγριοχαμόγελο
Σε μεγάλους χτύπους δέντρων
Σε μεγάλα λιοστάσια παντρειάς
Εκεί που στάζουν από τα ζουμπούλια δάκρυα
Εκεί που ανοίγει ο αχινός τους γρίφους του νερού
Εκεί που τ’ άστρα προμηνούν τη θύελλα.
Παιδί με το γρατσουνισμένο γόνατο
Χαϊμαλί τρελό σαγόνι πεισματάρικο
Παντελονάκι αέρινο
Στήθος του βράχου κρίνο του νερού
Μορτάκι του άσπρου σύννεφου!»    Γιάννης Ρίτσος, «Για το παιδί»…..
(Aπόσπασμα από το ποίημα «Αναφυλλητό»)

 «Τα παιδιά θέλουν παπούτσια
τα παιδιά θέλουν ψωμί
θέλουνε και φάρμακα
δούλεψε και συ.

Γέλα κλαίγε κι όλο λέγε
το παιδί: ζωή.
Τίποτ’ άλλο, Ζωή.
Ζύμωνε στη σκάφη
πρώτο σου ζυμάρι, πρώτο σου ψωμί
ένα καλυβάκι μια μικρούλα αυλή
για το παιδί.

Ζύμωνε το χώμα
με το δάκρυ δάκρυ
φτιάξε ένα χωμάτινο πουλί
να πετάει τη νύχτα
και να κελαηδεί
για το παιδί.

Τούτη είναι η ζωή μας
τούτο το μεγάλο, τίποτ’ άλλο
γέλα κλάψε, πες ό,τι θες
Το παιδί ζωή: ζωή
τίποτ’ άλλο!»
Γιάννης Κοντός, «Τι έγιναν τα παιδιά του Κάρολου Ντίκενς»
(Γιάννης Κοντός, «Ο αθλητής του τίποτα», Κέδρος)
«Χάθηκαν προσωρινά, γίνανε σκιές,
με παρακολουθούν για δευτερόλεπτα, μέσα από την ομίχλη,
πιάνουν την άκρη του παλτού μου.
Χειμώνας είναι γι αυτά, βαρύς, με χιόνια.
Με παπούτσια χαλασμένα, με αισθήματα
κουρέλια τριγυρνάνε άσκοπα στους δρόμους,
κάτω από φανάρια του δεκάτου ενάτου αιώνα.
Το χιόνι σφυρίζει και τα χτυπάει αλύπητα.
Προσπαθεί να τα σβήσει από τις σελίδες των
βιβλίων. Αυτά όμως επιμένουν να τριγυρνάνε
στη μνήμη μας, να μας τυραννούν, να μας συντροφεύουν.
Χλωμά και πεινασμένα μας περιμένουν
στη γωνιά, με τους ώμους να διψούν
για χάδι. Σούρουπο τα είδαμε για πρώτη
φορά και μα έφεραν τα πιο παράτολμα σχέδια.
Εκεί που σβήνει η μουσική, κρύβονται φοβισμένα
τα παιδάκια κοιτώντας το φεγγάρι.»