ΣΤΑΜΑΤΙΚΗ Α.

"Ο Μαραθώνιος της Ζωής "

Η διαδρομή ενός μαραθωνίου μοιάζει με την ίδια τη ζωή. Στην αρχή ξεκινάει πάρα πολύ όμορφα στην πορεία έρχονται οι δύσκολες ανηφόρες και κατηφόρες! Οι δυσκολίες της ζωής! Μόνο με προσήλωση, σταθερότητα και αποφασιστικότητα η πορεία προς το τέλος, έχει ένα μοναδικό στόχο το "φως"!

Εδώ στη στροφή κάθε γονέας το κάθε παιδί ξεκινάει το δικό του μαραθώνιο με ένα και μοναδικό στόχο και σκοπό, την καθαρή ζωή!
Μέσα από εδώ καταφέραμε γονείς και παιδιά να γνωρίσουμε καλύτερα το χαρακτήρα μας, να βελτιωθούμε, να εξελιχθούμε και να γίνουμε καλύτεροι σε όλους τους τομείς και για τον εαυτό μας και για την οικογένειά μας!

Θεωρώ ότι το βασικό συστατικό για να εξελιχθεί ένας μαραθώνιος είναι τα όρια.
Όταν πιέζεις και φτάνεις στα όριά σου ανακαλύπτεις ένα κομμάτι του μυαλού σου.
Από το νου ξεκινάνε όλα όσα πρέπει να τιθασεύσεις.
Ο νους ξεκινά τις δεύτερες σκέψεις και σου βάζει το μικρόβιο του για ποιον λόγο να συνεχίσεις να τον καταπονείς για ποιον λόγο πρέπει να συνεχίσεις. Τότε χρειάζεται να κοιτάξεις βαθιά μέσα σου να έρθεις αντιμέτωπος με τους φόβους σου τις ανασφάλειες σου την ίδια τη ζωή λίγο πριν τον τερματισμό.
Εκείνη τη στιγμή, λοιπόν πρέπει να κοιτάξεις το τέρμα, να πιαστείς από κάπου και να συνεχίσεις. Εκεί ακριβώς βγαίνει μπροστά η ψυχή μας ή αποφασιστικότητα μας και η θέληση μας να πετύχουμε τον στόχο μας.
Μία ψυχή, την οποία προσωπικά έχω συναντήσει και έχω έρθει αντιμέτωπη σε πολύ δύσκολες καταστάσεις με τον εαυτό μου και το παιδί μου και έχει πράγματι αστείρευτη δύναμη!!!!

Εάν δεν ήμουν στην Στροφή δεν θα είχα πάρει αυτή την δύναμη να παλέψω!!!
Οι άνθρωποι εδώ της Στροφής μου έδωσαν το σύνθημα " δεν εγκαταλείπω"!!!
Μέσα από τις θεραπευτικές διαδικασίες μαθαίνεις να κυνηγάς διαρκώς το όριο. Βάζεις όρια στον εαυτό σου και στους γύρω σου. Αναθεωρείς και συνειδητοποιείς κάποια πράγματα και τότε έρχεται η αναγέννησης !!!

Σημασία δεν έχει ο χρόνος, αλλά πρέπει βιώσει ο καθένας την δική του προσωπική εμπειρία και να κάνει τον δικό του προσωπικό άθλο!!!
Είμαι περήφανη για τον Δημήτρη που κατά την διάρκεια της διαδρομής του στην Στροφή και με την στήριξη του προγράμματος αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής τμήμα Διοίκηση Επιχειρήσεων και ετοιμάζεται να ολοκληρώσει και να αποφοιτήσει από τη Στροφή.

Όπως είπα στην αρχή η ζωή είναι ένας μαραθώνιος. Έχει τα πάνω και τα κάτω της. Κάποιες φορές καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε πολλές δυσκολίες άλλες έχει απλά λιακάδα!!!
Νιώθω αιώνια ευγνωμοσύνη γιατί εδώ στη Στροφή, ήρθε η λιακάδα και στην δική μου οικογένεια !
Καλή συνέχεια!!!

Διάλεξα το τραγούδι "Το τυχερό αστέρι" γιατί από μια δυσκολία πάντα έρχεται η ευκαιρία να γεννηθεί κάτι όμορφο και αιώνιο!!!Η καθαρή ζωή!!!
Εύχομαι το 2024 να γίνει η Στροφή το τυχερό αστέρι σε κάθε παιδί σε κάθε οικογένεια που έχει ανάγκη!!!

Καλές γιορτές με υγεία και αγάπη!!!

ΜΑΡΙΑ Γ.

Μπορείς κι εσύ…

Οι περισσότεροι άνθρωποι ,στο άκουσμα της λέξης μαραθώνιος, το μυαλό τους πηγαίνει στο τρέξιμο, την αντοχή, την κούραση… ακόμα και την εξάντληση.
Δεν είναι τυχαίο πως πολλές φορές παρομοιάζουμε μια εξαντλητική μέρα λέγοντας πως κάναμε Μαραθώνιο …
Στην Στροφή, η λέξη αυτή παίρνει άλλη διάσταση διότι εδώ ο Μαραθώνιος είναι θεραπευτικός.

Πρόκειται για μια πολύ σημαντική θεραπευτική διαδικασία όπου συμμετέχουν τα παιδιά ή οι γονείς.

Πρόσφατα είχα την ευκαιρία να παρευρεθώ βοηθητικά, με την ευθύνη της φροντίδας, στον μαραθώνιο των παλαιών μελών.
Γονείς που βρίσκονται λίγο πριν την αποφοίτηση τους.
Ήταν μια συγκλονιστική εμπειρία που την μοιράστηκα με άλλες τρεις μητέρες. Την Σοφία, την Δήμητρα και την Μάρω…
Μας δόθηκε η ευκαιρία να βρεθούμε για λίγη ώρα μέσα στην αίθουσα μαζί τους…
Όλοι αυτοί οι γονείς που θα αποφοιτήσουν είναι και στην ομάδα αγκαλιάς. Αυτή την μαγική ομάδα που στήριξε το δικό μου παιδί όταν ήταν στον ξενώνα, που μου έδωσε την ευκαιρία να κοιμηθώ για πρώτη φορά πολύ πιο ήρεμη νιώθοντας ασφάλεια που το παιδί μου ήταν στην Αγκαλιά τους.
Οι ίδιοι άνθρωποι που λίγο πριν τον δικό τους τερματισμό, εμψυχώνουν εμάς που είμαστε στην αφετηρία.

Μας δίνουν δύναμη να προχωράμε λέγοντας μας, μπορείτε κι εσείς…
Μας δείχνουν τον δρόμο…
Όπως ακριβώς συμβαίνει σε έναν αγώνα αντοχής…
Και στο τέλος ,λίγο πριν αποχωρήσουμε μας έκλεισαν όλοι μαζί με μια τεράστια αγκαλιά…κι εμείς στο κέντρο παίρνοντας πολλή αγάπη και δύναμη για να συνεχίσουμε προς τον δικό μας τερματισμό…
Τόσο έντονα συναισθήματα και τόσο αληθινά…που μόνο εδώ συμβαίνουν…
Κλείνοντας θέλω να πω
πως νιώθω τεράστια ευγνωμοσύνη και αγάπη για όλους τους ανθρώπους της Στροφής που μας στηρίζουν και μας δείχνουν κάθε στιγμή την αγάπη τους….

Έχω επιλέξει ένα τραγούδι της Sia το Never give up …γιατί ότι και να γίνει να θυμάστε πως δεν εγκαταλείπουμε ποτέ.
Σας εύχομαι καλές γιορτές με υγεία και αγάπη.

 
ΞΑΝΘΗ Λ.

Ένας αγώνας η ζωή μας…

Ένας αγώνας η ζωή μας. Κάθε στιγμή, κάθε ώρα, κάθε μέρα είναι κι ένας μικρός ή μεγάλος αγώνας με ορίζοντα το μεγάλο στόχο, το μεγάλο όνειρο του καθενός. Θα μπορούσα να πω με βεβαιότητα ότι πρόκειται για έναν υπέρτατο αγώνα ζωής, έναν μαραθώνιο…

Ο άνθρωπος είναι φτιαγμένος για να παλεύει. Σε κάθε περίπτωση και κάθε στιγμή. Η ζωή μας ένας συνεχής ανήφορος. Ένα πάλεμα. Μέχρι να φτάσουμε στο πρώτο ξέφωτο ξεκινά και πάλι η ανάβαση. Χρειάζονται σωματικές και ψυχικές αντοχές καθώς και γερά νεύρα. Σ’ αυτή την ανάβαση κρύβεται η όλη γοητεία και το νόημα της ζωής. Δυσκολίες, περιπέτειες, αποτυχίες, πεσίματα, βουλιάγματα που πάντα όμως τα ακολουθούν νέοι αγώνες, νέα παλέματα, νέα οράματα και στόχοι.

Απ’ τη γέννησή του κι ίσαμε την αναχώρησή του απ’ τον κόσμο της φθοράς ο άνθρωπος είναι «καταδικασμένος» να μάχεται. Έχει τόσα πολλά να μάθει, τόσες πολλές δεξιότητες ν’ αποκτήσει. Εφόδια μας είναι η εμπιστοσύνη στο θεό, πίστη στην προσπάθεια χωρίς απογοήτευση όμως και εξάρσεις. Χρειάζεται να έχουμε προσοχή, αυτοέλεγχο, αυτοπεποίθηση, αγάπη για τον συνάνθρωπο-συνοδοιπόρο μας και υπομονή.

Η υπομονή είναι μια ήρεμη δύναμη, δεν είναι παθητικότητα και παραίτηση. Είναι αθόρυβη και αποτελεσματική. Αυτή φέρνει μαζί της και άλλες αρετές, την πίστη, την ταπείνωση, την αποδοχή της ματαίωσης, την αγάπη και τη συγχώρεση. Όταν λείψει η υπομονή, κυριαρχούν τα πάθη και κινδυνεύουμε να μην φτάσουμε στον προορισμό μας
.
Ο μαραθώνιος της ζωής μας δεν είναι φυσικά μια ευθεία γραμμή. Επιβάλλεται να έχει στροφές, ανηφόρες και κατηφόρες. « Να εύχεσαι να είναι μακρύς ο δρόμος γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις» όπως έλεγε και ο Καβάφης στην Ιθάκη του.

Στην ανηφόρα της δικής μου ζωής ευτυχώς που εμφανίστηκε μπροστά μου η μεγάλη ΣΤΡΟΦΗ του ΚΕΘΕΑ. Δεν με φόβισαν οι δυσκολίες που συνάντησα, δεν με πτόησαν οι ανηφόρες που έβλεπα μπροστά μου. Αυτή η στροφή οδήγησε την πορεία του παιδιού μου και της οικογένειάς μου σε καθαρούς δρόμους και μας ξαναέβαλε στη σωστή διαδρομή προς τη ΖΩΗ και την ΕΥΤΥΧΙΑ. Μόνο Ευγνωμοσύνη και Απέραντη αγάπη νιώθω για το πρόγραμμα του ΚΕΘΕΑ ΣΤΡΟΦΗ που βρίσκεται τώρα και για πάντα συνοδοιπόρος μου σε αυτόν τον μαραθώνιο της δικής μου όμορφης ζωής. Γιατί τώρα μπορώ να καμαρώνω το γιο μου καθαρό, με αξίες ζωής και γεμάτο αποφασιστικότητα να κάνει το δικό του αγώνα στην πάλη της ζωής του με εφόδια που έχει κατακτήσει με την αξία του, την προσπάθειά του και την επιμονή του κατά τη διάρκεια του όμορφου αλλά δύσκολου αυτού ταξιδιού του στο πρόγραμμα της κοινότητας.

Αγαπημένοι μου ακροατές, στη ζωή τίποτα δεν μας χαρίζεται. Το κάθε τι αποκτάται με κόπους, θυσίες, αγώνες. Όλοι εκείνοι που πραγματοποίησαν τα όνειρά τους το πέτυχαν γιατί δεν παραιτήθηκαν, όταν βρέθηκαν μέσα σε εμπόδια και φουρτούνες. Έμειναν προσηλωμένοι στο στόχο, κοίταζαν πάντα τη φωτεινή πλευρά του φεγγαριού και προχωρούσαν υποτάσσοντας κάθε εμπόδιο στο δρόμο τους. Η πραγματική τραγωδία στη ζωή δεν είναι η αποτυχία μας να πραγματοποιήσουμε τα όνειρά μας, είναι η απουσία, η έλλειψη ονείρων.

Άνθρωπος που δεν ονειρεύεται, που δεν έχει στόχους στη ζωή του, που δεν έχει ευγενείς φιλοδοξίες για τον ίδιο και τους άλλους γύρω του διάγει βίο ανούσιο και χωρίς προοπτική. Και φυσικά δεν είναι αρκετό μόνο να κάνουμε όνειρα. Όπως πολύ σωστά σημείωσε ο ιδρυτής της Microsoft Bill Gates “Το να κάνεις όνειρα έχει μηδενική αξία. Όλοι μπορούν να κάνουν όνειρα”. To σημαντικό είναι να αναλαμβάνεις δράση για την υλοποίηση αυτών των ονείρων. Να μη μένουν στη σφαίρα της φαντασίας. Σωστά έχει ειπωθεί πως ένα όνειρο που δεν συνοδεύεται από δράση παραμένει μια ανούσια ευχή.

Ένα όνειρο που συνοδεύεται από δράση μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Όσο μικρό ή μεγάλο και αν είναι ένα όνειρο ποτέ δεν θα μπορεί να πραγματοποιηθεί αν δεν γίνει το πρώτο μικρό βήμα. Γι’ αυτό είναι σημαντικό να ξεκινήσει κανείς τολμώντας. Και να ‘χει πάντα υπόψη του πως κανένα εμπόδιο δεν θα πρέπει να σταθεί ικανό να αποτρέψει την πραγμάτωση ενός ευγενούς ονείρου.

Εμείς εδώ οι γονείς της Στροφής οραματιζόμαστε την καθαρή ζωή των παιδιών μας, ευχόμαστε να αγκαλιαζόμαστε χωρίς το φόβο των ουσιών να εισχωρεί ανάμεσά μας, ευχόμαστε να κερδίσουμε πίσω τη Ζωή που μας αξίζει. Αγωνιζόμαστε, τρέχουμε σε αυτόν μαραθώνιο και δεν εγκαταλείπουμε ποτέ!

Επέλεξα το τραγούδι «Τρέχω, Τρέχω» του Νίκου Πορτοκάλογλου και του Σταύρου Λογαρίδη γιατί αναφέρεται στην ατέρμονη διαδικασία του αγώνα της ζωής.

Λατίνου Ξανθή…η μητέρα του Θοδωρή Μ.

ΔΗΜΗΤΡΗΣ Γ.

Οι Μαραθώνιοι της ζωής.
Με αφορμή την πραγματοποίηση του τεσσαρακοστού πλέον κλασσικού Μαραθώνιου της Αθήνας μας δίνεται η ευκαιρία να σκεφτούμε τι σημαίνει η δυνατότητα να τρέξει κάποιος άνθρωπος αυτή την απόσταση, σε αυτή την διαδρομή με όλο τον κόπο, την προσπάθεια και την ιστορική βαρύτητα που έχει. είναι και μια ευκαιρία να παραλληλίσουμε την αθλητική δραστηριότητα με την γενική πορεία της ζωής μας και για εμάς, με την πορεία μας στην Στροφή και στην απεξάρτηση.
Είναι γνωστό ότι για να συμμετάσχει κάποιος σε έναν Μαραθώνιο, χρειάζεται πίστη, επιμονή, υπομονή, προσπάθεια, εκπαίδευση, προπόνηση, κόπο, πόνο, βοήθεια, πείσμα, αποφασιστικότητα. Το ίδιο χρειάζεται και όποιος άνθρωπος και κάθε οικογένεια που αποφασίζει να ξεκινήσει μια διαδρομή απεξάρτησης από ουσίες, για να βοηθήσει ένα η περισσότερα μέλη της που είναι στην χρήση. Η ίδια υπερπροσπάθεια, ή ίδια δύσκολη διαδρομή, η ίδια επιμονή απαιτούνται για να ολοκληρωθεί μια πορεία σε πρόγραμμα απεξάρτησης. Όμως η ίδια λύτρωση, η ίδια χαρά η ίδια ικανοποίηση περιμένει στο τέλος όσους τολμήσουν, πονέσουν και αντέξουν.
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε το γεγονός ότι ένα από τα δυνατότερα θεραπευτικά μέσα που διαθέτουμε, είναι μια διαδικασία που λέγεται ακριβώς «Θεραπευτικός Μαραθώνιος». Αυτός που έγινε πριν από λίγο καιρό και που τόσο πολύ επηρρέασε όσους συμμετείχαν. Αυτός στον οποίο συμμετείχε κάποτε και ένα δικό μας παιδί που σήμερα έχουμε την χαρά, την συγκίνηση και την περηφάνεια να τον βλέπουμε πρώτο Έλληνα στον τερματισμό των 42 χιλιομέτρων και αναφέρομαι φυσικά στον αγαπημένο μας Παναγιώτη Καραΐσκο.
Πριν από αρκετά χρόνια, όταν ήμασταν ακόμη στις επάλξεις, είχα την χαρά και την τιμή να συνεργαστώ με τον πατέρα του στον Σύλλογο οικογένειας. Σε ένα γράμμα του λοιπόν, για διαδικαστικά θέματα, έγραψε μεταξύ άλλων:
«Το επόμενο βήμα είναι να συνειδητοποιήσουμε όλοι πως εδώ καταθέτουμε ένα μέρος από την ψυχή μας. Εδώ καταφύγαμε όταν ήμασταν δύσκολα.
Ένοιωσα ότι συνέβαλλα και εγώ στον δύσκολο αγώνα κατά των ουσιών.
Ένοιωθα χαρά βλέποντας παιδιά να τελειώνουν την Κοινότητα, την επανένταξη, και το follow up, όπως και τον γιό μου που από την Κοινότητα πέρασε στην επανένταξη.
Για όλους αυτούς τους λόγους συνεχίζω να αγωνίζομαι».
Και μαζί του συνέχισαν και άλλοι να αγωνίζονται. Και ήρθαν και περισσότερες οικογένειες και μπήκαν σε αυτό τον Μαραθώνιο, το έπαθλο του οποίου είναι η ίδια η ζωή. Πολλοί μάλιστα, αν και ήρθαν πιστεύοντας ότι η απεξάρτηση είναι ένα κατοστάρι, παρέμειναν, έτρεξαν τον δικό τους δύσκολο μαραθώνιο, τερμάτισαν και εξελίχθηκαν σε υπερ-μαραθωνοδρόμους, που για πολλά χρόνια τρέχουν μεγαλύτερες διαδρομές βοηθώντας άλλους να μην εγκαταλείψουν τον αγώνα τους. Είναι αυτοί οι άνθρωποι που αποκαλούμε leader και αφιερώνουν ένα μεγάλο μέρος του χρόνου τους στο να βοηθάνε άλλους γονείς. Σε αυτούς που βοήθησαν εμένα πηγαίνει η σκέψη μου, σε αυτούς που είναι ακόμη μαζί μας αλλά και σε αυτούς που έφυγαν νωρίτερα.
Και θα κλείσω με τα λόγια μιας νέας κοπέλας, μαραθωνοδρόμου, που έτρεξε και τερμάτισε στον τεσσαρακοστό, φίλης και φιλόλογου η οποία έγραψε τα εξής:
“Νιώθω την παρουσία των ανθρώπων μου που κουβαλάω στην ψυχή και στην καρδιά μου! Εκεί δεν έχουν χαθεί ποτέ αλλά παραμένουν και με συντροφεύουν σε κάθε στιγμή της ημέρας και της νύχτας. Κάτι σαν φύλακες-άγγελοι, των οποίων η παρουσία, μου είναι αισθητή όταν τρέχω. Είναι σα να βρίσκομαι σε άλλη διάσταση από άλλον κόσμο… και μετά τερματίζω! ”.
Με αυτά σας αφήνω, σαν τροφή για σκέψη. Εύχομαι καλές διαδρομές και ανοιχτούς δρόμους στους δρομείς και πίστη, αντοχή και δύναμη στους αγωνιστές της ζωής

 
ΒΙΒΗ Κ.

Μαραθώνιος ζωής: Οι Μαραθώνιοι της ζωής μας.

Όλοι θέλουμε και προσπαθούμε να είμαστε Μαραθωνομάχοι. Μπορεί να είναι από επιλογή ή να μας το φέρει η ζωή. Μάλλον όμως γεννιόμαστε με την ψυχή ενός Μαραθωνομάχου. Τουλάχιστον μια πλευρά της ύπαρξής μας είναι γεμάτη δύναμη, βάζουμε ωραίους στόχους και τους παλεύουμε και δεν το βάζουμε κάτω μέχρι να τους φτάσουμε. Το βιώνουμε αυτό από τις πρώτες στιγμές της ύπαρξής μας. Οι ώρες που γεννιέται ένα παιδί, είναι τέτοιες στιγμές. Νοιώθεις την ακατανίκητη ορμή της ζωής: το βρέφος περνάει με τιτάνια επιμονή και δύναμη το μητρικό σώμα και αναδύεται στο φως της δικής του ύπαρξης. Κι αμέσως ψάχνει να κερδίσει τη θέση του στην τρυφερή αγκαλιά των γονιών του. Ψάχνει να βυζάξει το γάλα της ζωής. Επιμένει να ανοίξει τα μάτια στο φως, να δει, να ακούσει. Χαμογελάει, αγγίζει και χαίρεται το άγγιγμα, ανασηκώνεται, ορθώνει το κεφάλι. Κερδίζει λεπτό το λεπτό την κίνηση, παλεύει να περπατήσει, να πάρει τη θέση του στον κόσμο. Να μάθει να πιάνει το ψωμί, το κουτάλι, το χέρι της μαμάς. Να κερδίσει τις αγκαλιές, το μοίρασμα, τις λέξεις και το μαγικό τους κόσμο. Να μοιραστεί τις σκέψεις και τις επιθυμίες του. Να πάρει και να δώσει αγάπη. Να σκαρφαλώσει στο δέντρο. Να πηδήξει το γεφυράκι. Να αναμετρηθεί με τη νύχτα και το σκοτάδι και την απουσία και τον αποχωρισμό. Να βιώσει τις επιθυμίες του και τη χαρά της ικανοποίησής τους. Ή την αγωνία της ματαίωσης. Να δημιουργήσει τα έργα του. Να στήσει ένα ψηλό πύργο με τουβλάκια ή με άμμο, πιο ψηλό κάθε φορά. Να ζωγραφίσει ένα μπαλόνι. Να πετάξει έναν αητό. Να πάρει το μεγάλο δρόμο για το μεγάλωμά του. Με άλματα, πραγματικά άλματα.

Που τα καμαρώνουμε οι μεγάλοι. Αλλά πολύ συχνά, πάρα πολύ συχνά, δεν ξέρουμε, δεν μπορούμε και δεν έχουμε τη θέληση να υποστηρίξουμε πραγματικά τους καθημερινούς μαραθώνιους της ζωής των παιδιών μας. Και κάποιες φορές, αποτυχαίνουμε στο δικό μας μαραθώνιο αγώνα, το μαραθώνιο του γονιού. Ίσως γιατί έχουμε ξεχάσει να παλεύουμε πραγματικά στη ζωή μας για τα ουσιαστικά πράγματα, από κάποιο σημείο και μετά. Ίσως γιατί μας είχαν εγκαταλείψει οι δικοί μας γονείς όταν προσπαθούσαμε να χτίσουμε τη δική μας ζωή. Ίσως γιατί κι εκείνοι αφού προσπάθησαν και ξαναπροσπάθησαν και ξαναπροσπάθησαν και δεν είχαν βρει υποστήριξη και τελικά είχαν παραδεχτεί με απόγνωση μέσα τους πως δεν γίνεται τίποτα και δεν έχουν άλλο δρόμο παρά να υποταχτούν στη μοίρα τους.

Ίσως πάλι γιατί τώρα το μήνυμα των καιρών διαλαλεί πως δεν χρειάζεται και πολλή προσπάθεια. Ας ‘’κουλάρουμε’’ καλύτερα και τα πράγματα θα πάρουν το δρόμο τους. Τα όνειρα και οι ανάγκες μας με το μαγικό ραβδάκι της επιθυμίας μας θα έρθουν να μας βρουν. Με ένα μαγικό νεύμα όλα θα πάνε καλά. Κι αυτό είναι ανθρώπινο φυσικά. Η ζωή δεν αξίζει να είναι μόχθος κάθε λεπτό. Όλοι λαχταράμε μια ζωή στοργική και γενναιόδωρη, που θα μπορούσε να μας κερνάει πιο συχνά χαρές και αγκαλιές και στόχους χωρίς προσπάθεια πολλή! Τα παιδιά μας να μεγαλώνουν και να γίνονται ευτυχισμένα, ανεξάρτητα και δημιουργικά πλάσματα χωρίς να πέσουν και να πληγωθούν. Να που πληγώνονται όμως, κι εμείς που τα παιδιά μας έπεσαν στις ουσίες, το ζούμε με πολύ πόνο.

Το πρότυπο της σύγχρονης ζωής, μας αποκοιμίζει, θολώνει τη σκέψη και μας πάει μακριά από τις πραγματικές μας ανάγκες. Υπάρχει μια θολή και ύπουλη υπόσχεση πως αν ακολουθήσουμε τις επιλογές που μας προτείνονται από την μαζική κουλτούρα , με ένα μαγικό τρόπο όλα θα πάνε καλά. Το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να μπούμε δυναμικά στο μαραθώνιο της οικονομικής και κοινωνικής επιτυχίας. Δίνουμε πολύ βάρος εκεί, πρακτικά και συναισθηματικά, και χανόμαστε, χάνουμε και τους ανθρώπους που αγαπάμε και μας αγαπούν και μας χρειάζονται και τους χρειαζόμαστε.

Όταν το πιο ουσιαστικό νόημα της ζωής μας, η ζωή των παιδιών μας, γκρεμιστεί, μπαίνουμε από την αρχή στο Μαραθώνιο της Ζωής. Εδώ στην κοινότητά μας, οι γονείς, είμαστε μαραθωνοδρόμοι. Τρέχουμε μαζί και δίπλα στα παιδιά μας, που κάνουν το δικό τους Μαραθώνιο, κυριολεκτικά για να ξαναπάρουμε τη ζωή απ’ την αρχή, για να κερδίσουμε λεπτά, ώρες, μέρες ζωής. Κάθε λεπτό καθαρής ζωής που κερδίζουμε, αυτά και μόνο, τα λεπτά, οι ώρες, οι μέρες της καθαρής ζωής, αυτά είναι οι άθλοι μας. Έχει προσπάθεια τεράστια, κόντρα στην απελπισία και την παραίτηση. Να αναποδογυρίσεις με τεράστια πίστη το φόβο και την παραίτηση. Να μη δεχτείς πως δεν υπάρχει επιστροφή από τη χρήση. Να διώχνεις το φόβο που σου κόβει τα ήπατα και να χτίζεις την ελπίδα, χιλιοστά χιλιοστό, πάνω σε λεπτά και μερόνυχτα απελπισίας και πανικού. Να φτιάχνεις με τα χέρια σου ξανά το αύριο των παιδιών μας. Με μια αγκαλιά αληθινή. Με μια φράση που είπες ή δεν είπες, αν δεν χρειαζόταν να την πεις. Με ένα νυστέρι που καθαρίζει από μέσα σου πράγματα που έκανες χωρίς να τα πιστεύεις. Με ένα ‘’σ’ αγαπώ’’, ‘’σε εμπιστεύομαι’’, ‘’έκανα λάθος’’, ‘’προσπαθώ’’, ‘’είμαι εδώ’’, ‘’θα τα καταφέρεις’’ ‘’κι εγώ θα τα καταφέρω’’. Λόγια που είναι γιατρικό καμιά φορά να τα πεις, αλλά μετράνε πραγματικά να τα κάνεις πράξη κάθε λεπτό. Κάθε λεπτό, μέσα στην καρδιά σου, και προπαντός στην καθημερινή σου πράξη. Έτσι περνάμε τους δικούς μας Μαραθώνιους. Έτσι αρχίζουμε και γευόμαστε τη ζωή και το χαμόγελό της ξανά.

Το τραγούδι που διάλεξα είναι το «Όλο τρέχω” του Χρήστου Κούρτογλου”

 
ΘΕΟΔΩΡΑ Δ.

Ο Μαραθώνιος !!!

Ο αγώνας ονομάζεται έτσι από την ιστορική διαδρομή του Αθηναίου στρατιώτη ημεροδρόμου.
Μετά την νικητήρια μάχη του Μαραθώνα (490 π.Χ.) κατά των Περσών, ο Μιλτιάδης θέλοντας να μεταφέρει τα νικητήρια νέα στην Αθήνα, έστειλε τον Αθηναίο ημεροδρόμο στρατιώτη Φειδιππίδη, ο οποίος έτρεξε πάνοπλος όλη την απόσταση χωρίς διακοπή από το πεδίο της μάχης στην Αθήνα και μπήκε στην Συνέλευση της Βουλής, όπου αναφώνησε "Νενικήκαμεν" (νικήσαμε) πριν καταρρεύσει και πεθάνει.
Οι περισσότεροι συμμετέχοντες σε Μαραθώνιο δεν τρέχουν μόνο για να κερδίσουν, απλά θέλουν μόνο να τερματίσουν. Σημαντικότερο για τους περισσότερους δρομείς είναι ο προσωπικός χρόνος τερματισμού τους.

Κατά τη διάρκεια του αγώνα το μυστικό είναι ο αθλητής να κρατήσει ένα σταθερό ρυθμό και να ακολουθήσει μια καλή στρατηγική. Στα τελευταία 10 χλμ του αγώνα ο αθλητής δεν έχει αρκετή ενέργεια. Αυτό λέγεται «χτυπώ τον τοίχο» (hit the wall) και είναι ένα συναίσθημα απότομης αναπάντεχης εξάντλησης.
Μαραθώνιος, όπως ακούσατε και από τους προηγούμενους γονείς «Μαραθώνιος είναι η ΖΩΗ». Παρομοιάζουμε τα 42.195 μέτρα της πορείας του με όλη την ζωή.

Σε κανένα μας δεν χαρίστηκε τίποτα, παρά μόνο κατακτιέται, με κόπο, με υπομονή, με ζωντανό πνεύμα που ακούει, βλέπει και αποτυπώνει όλα τα πολύτιμα. Σε σας τα παιδιά της Στροφής, είσαστε πολύ τυχερά που είσαστε εδώ, μαζί μας. Μπορεί να κάνατε μια στραβοτιμονιά, μπορεί να φτάσατε σε επικίνδυνα μονοπάτια, να γνωρίσατε το πρόσωπο με την μάσκα, αλλά εδώ έχετε την ευκαιρία να δείτε την όψη της αληθινής ζωής. Και αυτή η όψη έχει να σας διδάξει πολλά, πως να δυναμώσετε το «ΟΧΙ» σας και που να λέτε «ΝΑΙ» και να το παλεύετε.
Γίνετε εσείς οι απόστολοι για τους φίλους σας, ακόμα και αυτούς που δεν γνωρίζετε, της δύναμης που έχετε μέσα σας, καλά κρυμμένη, πίσω από το βόλεμα της καθημερινότητας τους.

«Δεν είναι τίποτα να πεθάνεις. Είναι τρομακτικό να μη ζεις.» Βίκτωρ Ουγκώ
Ζει δυο φορές αυτός που ζει καλά.

Bon Jovi – Runaway / Στίχοι
Στον δρόμο που ζείτε
όσα ρωτάς σε όλη σου τη ζωή…..
Αλλά ζούσες σε ένα άλλο κόσμο
Προσπαθειτε να περάσετε το μήνυμά σας
Κανείς δεν άκουσε ούτε μια λέξη που είπατε
Θα έπρεπε να την είχαν δει στα μάτια σου
Τι συνέβαινε στο κεφάλι σου
Ωχ, δραπέτη
Το κορίτσι του μπαμπά έμαθε γρήγορα
Όλα αυτά που δεν μπορούσε να πει