ΜΑΡΙΑ Γ.

«Η Ανάσταση της δικής μου ζωής»

Από όσο χρόνων μπορώ να θυμηθώ τον εαυτό μου, το Πάσχα και η Ανάσταση είχαν μια πολύ συγκεκριμένη ιεροτελεστία στο δικό μου μυαλό. Πάσχα στο παιδικό μου μυαλό ήταν η νηστεία, ο επιτάφιος, η αγία κοινωνία και τέλος το βράδυ της Ανάστασης… το οποίο το περιμέναμε καρτερικά να περάσει ώστε να μπορέσουμε να φάμε την παραδοσιακή μαγειρίτσα.

Όλα αυτά σε συνδυασμό με το ψήσιμο του αρνιού και το πασχαλινό μας τραπέζι, συνέθεταν την συνολική εικόνα του Πάσχα. Ποτέ δεν κατανόησα μέσα μου την πραγματική έννοια της Ανάστασης.
Η σύνδεση ήταν μόνο θρησκευτική.

Εγώ σήμερα λοιπόν θα σας μιλήσω για την προσωπική μου Ανάσταση. Ως παιδί μεγάλωσα σε μια οικογένεια με πάρα πολλά προβλήματα. Χωρίς όρια ,χωρίς πειθαρχία και χωρίς συνέπεια. Θα τολμήσω να πω πως μεγάλωσα μόνη μου, καθώς από πολύ μικρή ηλικία βίωσα την παραμέληση και την επίκριση σε πολύ μεγάλο βαθμό.

Από πολύ μικρή ηλικία, είχα ευθύνη και συνέπεια για οτιδήποτε μου συνέβαινε ή για οτιδήποτε χρειαζόμουν. Δεν θυμάμαι πότε να υπήρχε ηρεμία μέσα στο σπίτι μας. Δεν ένιωσα ποτέ ασφάλεια
…Προχωρούσα από το ένα λάθος στο άλλο και η πορεία μου με οδηγούσε με συνέπεια προς την καταστροφή.

Πολλοί, αναφερόμενοι στα εφηβικά χρόνια, λένε πως είναι τα καλύτερα και πιο ξέγνοιαστα χρόνια που βιώνει ο κάθε άνθρωπος στην ζωή του. Για εμένα δεν ισχύει αυτό διότι για πολλά χρόνια, όλα όσα έζησα μόνο ξέγνοιαστα δεν θα τα έλεγα. Τα έθαψα βαθιά, ελπίζοντας πως θα τα ξεχάσω…σαν να μην είχε συμβεί ποτέ τίποτα. Στα 22 μου είχα ήδη στην πλάτη μου ένα πολύ κακό γάμο αγκαζέ με ένα επίσης πολύ κακό διαζύγιο. Μια πολύ σκοτεινή περίοδος της ζωής μου, που προσωπικά με διάλυσε τόσο ψυχολογικά όσο και σωματικά.

Εκείνη την περίοδο τα κυρίαρχα συναισθήματα ήταν του πόνου, της αδικίας και του θυμού… Το αίσθημα της επιβίωσης πιο ισχυρό από ποτέ… Μοναδικό καλό και κινητήριος δύναμη για μένα τα 2 παιδιά που απέκτησα μέσα σε αυτή την δύσκολη συνθήκη… Πάλεψα με όλες μου τις δυνάμεις για να καταφέρω να βγω από όλο αυτό το σκοτάδι …και βγήκα αλλά η λύτρωση δεν είχε έρθει ακόμα…

Πολλά χρόνια παντρεμένη με τον σημερινό μου σύζυγο και έχοντας κάνει τον μετά, ούσα Στέλιο…μου παρουσιάζεται και ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα υγείας… Ο ήδη προβληματικός έγγαμος βίος δυσκόλεψε ακόμα περισσότερο, γιατί η ζωή μου πλέον μοιραζόταν ανάμεσα σε νοσοκομεία, γιατρούς και θεραπείες… Μπορεί να υπήρχε αγάπη μεταξύ μας, αλλά όταν δύο άνθρωποι με δύσκολο παρελθόν παντρεύονται και έχουν άλυτα προβλήματα…παντρεύονται και τα προβλήματά τους…και αυτό μπορεί να οδηγήσει σε ολέθρια αποτελέσματα…

Σε αυτό λοιπόν το κομβικό σημείο βούλιαξα.. σα να πάγωσαν τα πάντα γύρω μου. Αποδέχτηκα την ζωή μου όπως ήταν, με όλα τα βαρίδια στην πλάτη μου… με όλα μου τα προβλήματα και εγώ έψαχνα για διεξόδους.

Σα να ήθελα να ζήσω την ζωή που δεν έζησα…και ταυτόχρονα να ξεχάσω όλα όσα είχα ζήσει…
Το Φεβρουάριο του ‘22 ήρθε και το μεγαλύτερο χτύπημα. Το μικρότερο παιδί μου είχε εμπλακεί με την χρήση…

Όλη η δυσλειτουργία της οικογένειας μας πλέον άρχισε να μας δείχνει τα δόντια της… Πόνος, απελπισία και θυμός… στο μυαλό μου και την ψυχή μου ένα συναισθηματικό χάος …δεν άντεχα ούτε την σκέψη…

Ωστόσο ακόμα και αν μας χώριζαν 1000 πράγματα ,εγώ και ο Τάσος ,χωρίς δεύτερη σκέψη ενώσαμε τις δυνάμεις μας και χτυπήσαμε την πόρτα της Στροφής…έχοντας τυφλή εμπιστοσύνη στο πρόγραμμα από την πρώτη στιγμή….

Ένιωθα πως ήταν η μοναδική ευκαιρία του παιδιού να πάρει την ζωή του πίσω και να ζήσει όλα όσα αξίζει…αλλά συνάμα ήταν και η δική μου ευκαιρία να ζήσω όλα όσα στερήθηκα… Η πορεία μου δεν ήταν εύκολη μέχρι σήμερα ,ούτε θα είναι εύκολη από αύριο…

Έχει πολλές ανηφόρες και αντίστοιχες κατηφόρες…πέφτω και ξανασηκώνομαι, αλλά είμαι εδώ… Και θα είμαι εδώ…

Νιώθω πληθώρα συναισθημάτων, όμορφων και άσχημων, και μαθαίνω να τα διαχειρίζομαι… Συμφιλιώνομαι με το παρελθόν μου και παύω να ντρέπομαι για αυτό… Εκτίθεμαι και νιώθω όλο και πιο δυνατή… Κάνω πράγματα που ποτέ δεν φανταζόμουν πως μπορώ να τα καταφέρω και νιώθω περήφανη… Έπαψα να ρίχνω τις ευθύνες στους άλλους και πλέον τον προβολέα τον ρίχνω πάνω μου για την προσωπική μου βελτίωση ως άνθρωπος και ως μητέρα…

Εδώ γίναμε και πάλι οικογένεια…η σχέση μου με τα μέλη της οικογένειάς μου είναι σαφώς καλύτερη και πλέον μας ενώνουν τα όμορφα συναισθήματα και όχι τα άσχημα… Τόσο τον άντρα όσο και τα παιδιά μου τους αγαπώ, τους καμαρώνω και τους θαυμάζω… Νιώθω σαν να άρχισε η ζωή μου από την Στροφή…

Δεν θα αναφέρω κάτι ουτοπικό… ούτε θα πω πως όλα είναι εύκολα… θα πω όμως πως εδώ όλα είναι αληθινά και ξεκάθαρα, με έντονα συναισθήματα και μόνο για τους δυνατούς, για εκείνους που θέλουν να πάρουν την ζωή τους πίσω…

Και αν μετά τα πάθη ακολουθεί η σταύρωση και μετά η Ανάσταση….δικαιούμαι να πω πως η Ανάσταση της δική μου ζωής ξεκίνησε από την Στροφή και θα είμαι πάντα ευγνώμων για την Κυρατσώ, τους leaders μου και όλα όσα μου προσφέρονται απλόχερα…

Το τραγούδι που επιλέγω για την σημερινή μας εκπομπή είναι το “είσαι εσύ ο άνθρωπός μου”

Και το αφιερώνω στον άνθρωπο που παλεύουμε μαζί για ένα καλύτερο αύριο για όλη μας την οικογένεια. Που δώσαμε μάχες μέσα στην ομάδα μας και πλέον είμαστε μαζί, χέρι -χέρι και προχωράμε με αγάπη και αισιοδοξία..

 
ΞΑΝΘΗ Λ.

Η ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ ΜΟΥ ΖΩΗΣ

Βρίσκομαι αυτή τη στιγμή που γράφω το κείμενο σε ένα καφέ στον τόπο καταγωγής μου, απολαμβάνω το καφέ μου σε ένα όμορφο μέρος κοιτάζοντας τον κόσμο που προχωρά στην πλατεία…άλλοι τρέχοντας να προλάβουν τη δουλειά τους, άλλοι να ξεκουράζονται και να χαλαρώνουν απολαμβάνοντας το ρόφημά τους, τα παιδιά να γυρίζουν από το φροντιστήριο έχοντας ολοκληρώσει τις μαθητικές τους υποχρεώσεις καθώς η μέρα τελειώνει, δίνοντας τη θέση της στα όμορφα χρώματα του δειλινού….Πόσο όμορφο είναι το ηλιοβασίλεμα όταν είναι κάποιος ήρεμος και ευτυχισμένος….

Αναλογίζομαι πότε ήταν η τελευταία φορά που ήμουν και εγώ ανέμελη, ξέγνοιαστη και χωρίς σκοτούρες και προβλήματα να βασανίζουν το μυαλό μου και τη ζωή μου. Σήμερα πάντως είναι μια τέτοια μέρα…Ήρεμη και γαλήνια γιατί αισθάνομαι ότι βιώνω την Ανάσταση της ζωής μου μετά από μια περίοδο έντονου άγχους, πόνου, απελπισίας και απαισιοδοξίας, μια περίοδο των παθών θα έλεγα….

Όλα τα δύσκολα ξεκίνησαν όταν μάθαμε για τη χρήση του γιού μας…Ένας Γολγοθάς ξεκινούσε…πόσο βάρος να αντέξουμε στις πλάτες μας εγώ, ο πατέρας του και ο αδελφός του που ήταν μικρό παιδί και ζούσε μια κατάσταση χωρίς όρια από τη μεριά του αδελφού του, με φωνές, με στεναχώρια, απελπισία και το αδιέξοδο να απλώνεται μέσα στο σπίτι μας….Ένα αβέβαιο μέλλον έκανε την εμφάνισή του, σκοτεινό, γεμάτο άγχος και πόνο που πλαισιωνόταν και από τις ενοχές μας συν τοις άλλοις….Ενοχές για όλα αυτά που θεωρούσαμε ότι είχαμε κάνει λάθος στην ανατροφή του γιού μας…..

Όλες οι δυσκολίες όμως γίνονται διαχειρίσιμες και καμία δεν είναι αξεπέραστη αρκεί να αναζητάς την κατάλληλη βοήθεια και να δέχεσαι να ακούσεις τις συμβουλές ….Το βασικό είναι ότι πρέπει να αποφασίσεις να κάνεις ό,τι χρειάζεται, για να σώσεις το παιδί σου και την οικογένειά σου.

Αυτή τη βοήθεια τη ζητήσαμε από το ΚΕΘΕΑ ΣΤΡΟΦΗ. Βρεθήκαμε ξαφνικά σε άγνωστους δρόμους, η Αμορίου, η Φυλής και η Φλωρίνης, στο κέντρο σχεδόν της Αθήνας, φάνταζαν τρομακτικοί στην αρχή και η ανασφάλεια μας τύλιγε.. Μέσα σε αυτά τα άγνωστα μέρη όμως βρήκαμε απαντήσεις, λύσεις και τη πολυπόθητη βοήθεια…Σιγά σιγά οι δρόμοι αυτοί γέμισαν με τις αγωνίες μας, τους φόβους μας αλλά και την ελπίδα και την αισιοδοξία μας. Αποτελούν πλέον αγαπημένους δρόμους και να ξέρετε γονείς που μας ακούτε, πως εδώ βρίσκεται η σωτηρία της ζωής των παιδιών μας που έχουν μπλέξει με τον κόσμο των ναρκωτικών.

Η πορεία του Γολγοθά μας περνά μέσα από αυτές τις οδούς. Δεν είμαστε όμως μόνοι μας. Το θεραπευτικό προσωπικό του ΚΕΘΕΑ αποτελεί το στήριγμά μας. Αγκαλιάζει τα παιδιά μας, που έχουν χαθεί στον κόσμο των ουσιών αλλά και τις οικογένειές τους, που παλεύουν με τα αρνητικά συναισθήματα. Είναι η βοήθεια που δίνει απλόχερα και κάνει ελαφρύτερο το σταυρό που κουβαλάμε.

Κάποια στιγμή όμως γίνεται το θαύμα.. Δεν χρειάζεται καμιά σταύρωση… μόνο προσπάθεια, πίστη και ελπίδα…ο γιος μου μόλις ξεκίνησε το πρόγραμμα σε σύντομο χρονικό διάστημα βρήκε τον παλιό εαυτό του. Γέμισε με αυτοπεποίθηση, πίστη στη ζωή, έφτιαξε τη σχέση του με τα μέλη της οικογένειάς του, απόκτησε γερές βάσεις να στηρίξει την υπόλοιπη ζωή του, που ξετυλίγεται μπροστά του. Γνώρισε αληθινούς φίλους και έφτιαξε σχέσεις ζωής. Σήμερα βρίσκεται εδώ στον τόπο καταγωγής μου και απολαμβάνει καθαρές ώρες μαζί τους, μοιράζονται στιγμές χαράς και ανεμελιάς.
Η Ανάσταση για μένα έχει γίνει…ζω μέσα το φως και την ευτυχία…καμαρώνω το παιδί μου γερό, απαλλαγμένο από χρήση ουσιών, χαρούμενο, με χαρακτήρα και συμπεριφορά που θαυμάζω!

Εγώ παράλληλα μέσα από τις ομάδες μου, διορθώνω συμπεριφορές που με δυσκολεύουν, προσπαθώ να μάθω να είμαι σωστός γονιός, γιατί ο ρόλος αυτός μας συντροφεύει μια ζωή. Μαθαίνω να διαχειρίζομαι τα λάθη μου με ταπεινότητα και πίστη στη δύναμη της αλλαγής. Μαθαίνω να αγαπώ την Ξανθή, να τη φροντίζω και να αφουγκράζομαι τις ανάγκες της. Ήμουν αόρατη τόσα χρόνια, καθώς η προτεραιότητά μου ήταν η οικογένειά μου και είχα παραμελήσει τον μοναδικό άνθρωπο στον κόσμο που όφειλα να φροντίζω περισσότερο για να μπορώ να φροντίσω έπειτα και τους υπόλοιπους, δηλαδή εμένα….Έτρεφα τόση αγάπη για όλους τους άλλους εκτός από τον εαυτό μου. Εδώ όμως στη ΣΤΡΟΦΗ έκανα στροφή στον τρόπο αντιμετώπισης της ύπαρξης μου. Έμαθα να με αγαπώ και να με φροντίζω…είναι μία διαρκής προσπάθεια αλλά τόσο σημαντική και σπουδαία..

Αυτή τη στιγμή που γράφω, το σκοτάδι έχει πέσει αλλά το φως που έχω μέσα μου φωτίζει για πάντα τη ζωή μου και τη γεμίζει με δύναμη και ελπίδα!

Έχω επιλέξει το τραγούδι I will stand by you «The Pretenders» γιατί αισθάνομαι δίπλα μου τη ΣΤΡΟΦΗ και παίρνω δύναμη από τους ανθρώπους της, το θεραπευτικό προσωπικό, τα παιδιά που αγωνίζονται και τους γονείς που παλεύουν…όλοι μαζί βαδίζουμε αυτό το δρόμο των παθών, που οδηγεί στην Ανάσταση της ζωής μας….

 
ΔΗΜΗΤΡΗΣ Γ.

Η Ανάσταση της δικής μου ζωής.
Σκότος και ζόφος. Μετά από 20 χρόνια αξιοπρεπούς, έγγαμης οικογενειακής ζωής, μπήκε στο σπίτι μας η χρήση. Έρεβος και Τάρταρο. Αν και στην αρχή δεν θέλησα και δεν ήμουν έτοιμος να το καταλάβω και να το αποδεχτώ, ώστε να ξεκινήσω μια διαδρομή Πάθους με σκοπό την Λύτρωση, ήρθε ο Νόμος να με υποχρεώσει να κάνω όσα δεν αποφάσιζα να κάνω ως πατέρας, σύζυγος, οικογενειάρχης. Εγωισμός και θυμός ανάκατα, δεν μου επέτρεπαν να λειτουργήσω με την ψυχή μου και ούτε καν με το μυαλό μου. Πιο εύκολα περνάει το παλαμάρι από την τρύπα της βελόνας. Έβλεπα και δεν ήθελα να δω, άκουγα και έκανα ότι δεν καταλάβαινα, ήξερα και δεν ήθελα να παραδεχτώ.
Ακόμη και όταν οι συνθήκες και ο νόμος με έβαλαν μπροστά στις ευθύνες και απέναντι στον εαυτό μου, δεν αποφάσιζα να αλλάξω τρόπο και δρόμο. Απελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο. Μη με υποχρεώνεις, δεν είναι σωστό, δεν έκανα εγώ τίποτε, δεν φταίω. Γιατί να ανέβω αυτό τον Γολγοθά; Είναι πολύ βαρύς ο Σταυρός του Μαρτυρίου.
Σήμερα όμως, 20 χρόνια μετά από την είσοδό μου στην Στροφή της σωτηρίας, διάβασα ένα άρθρο του Μητροπολίτη Τιράνων, όπου έλεγε ότι η Σωτηρία δεν έρχεται μετά την Ανάσταση, αλλά με την άνοδο στον Σταυρό. Γιατί αυτή η Σταύρωση, είναι μια πράξη ανιδιοτελούς Αγάπης και ο Θεός Αγάπη εστί.
Έτσι ακριβώς ξεκίνησε η Ανάσταση της Ζωής μου. Με το να καταπολεμήσω τα αρνητικά μου συναισθήματα και τους εγωισμούς μου και να αποδεχτώ την Αγάπη που είχα μέσα μου.
Και να το Φως! Το άπλετο φως μια Αναστάσιμης ζωής, με ανθρώπους και ανάμεσα σε ανθρώπους, όπως μόνο εδώ στην Στροφή μπορεί να συμβεί. Μιας ζωής καθαρής, όχι μόνο από ουσίες, αλλά και από χίλιες μικρότητες που μας ταλανίζουν συνεχώς.
Και όσο μεγαλώνω, και τώρα πια γηράσκω, αισθάνομαι ότι δεν προχωρώ προς το τέλος, το σκοτάδι, την απελπισία, τον θάνατο, αλλά προς μια Ανάσταση και Ανάταση Ζωής.

 
ΣΤΑΜΑΤΙΚΗ Α.

Τις Άγιες μέρες του Πάσχα η Ανάσταση κάθε χρόνο είναι μια βαθιά στιγμή που έρχεται να σηματοδοτήσει το νέο, τη νίκη πάνω στα εμπόδια και τις δυσκολίες και να μας θυμίσει ότι το φως θα νικήσει το σκοτάδι, η αναγέννηση θα πατήσει το θάνατο. Μαζί έρχεται κάθε χρόνο η Άνοιξη, όπου ανθίζει η φύση μετά το πέσιμο των φύλλων στο βαρύ χειμώνα.

Η ζωή είναι γεμάτη από αλλαγές!
Αυτή τη περίοδο , εγώ και η οικογένεια μου περνάμε μια περίοδο δοκιμασίας σχετικά με ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας της μητέρας μου και βιώνουμε ο καθένας μας το δικό του Γολγοθά. Είναι στο χέρι του καθενός μας πώς θα αντιμετωπίσουμε τις δοκιμασίες και τις δυσκολίες για να έρθει η δική μας ανάσταση και η αναγέννηση.

Η ανάσταση της δικής μου ζωής ήρθε εδώ στη Στροφή όταν ήρθα απεγνωσμένη και απογοητευμένη μαζί με το παιδί μου για να καταπολεμήσουμε τα ναρκωτικά και την χρήση τον μεγαλύτερο και χειρότερο εχθρό για τα νέα παιδιά και τους γονείς σήμερα.

Ήρθε με τη Συγχώρεση. Απελευθερωθήκαμε από τις συνεχές κακές σκέψεις που μας δηλητηρίαζαν και πυροδοτούσαν πολλές συγκρούσεις διαλύοντας τη ζωή μας. Συγχωρώ σημαίνει: κάνω χώρο για να χωρέσει και το “άλλο”, το “αντίθετο”, συναισθάνομαι και προχωρώ.
Εδώ λοιπόν στη Στροφή βοηθήθηκα να πάρω τη δύναμή μου πίσω από όσα με έφθειραν. Η Ανάσταση της δικής μου ζωής ήρθε με την πίστη και την ελπίδα. Όλη αυτή τη δύναμη που μου έδωσαν οι θεραπευτές, οι γονείς αλλά και τα ίδια τα παιδιά μου έδειξαν ότι υπάρχει φως κοντά, ότι μπορείς αλλά όχι μόνος!!!

Ήρθε με νοιάξιμο, συμπόνια και αγάπη! Κατανόησα πολλά πράγματα και μέσα σε όλα αυτά που έζησα με βοήθησαν για να έχω μία πιο ουσιαστική επικοινωνία με το παιδί μου και τους γύρω μου.

Είμαι ευγνώμων για την Στροφή και γνωρίζω το καλό που έχω στη ζωή μου. Εδώ μπόρεσα να καταπολεμήσω τις ανασφάλειες τους φόβους και το άγχος μου. Ένιωσα πιο δυνατή για αγάπη και δημιουργικότητα απέναντι στην ίδια τη ζωή και τους αγαπημένους μου.

Εσείς που είστε σε μια περίοδο δοκιμασίας, σας κυρίευσαν και ζείτε ζόρικες καταστάσεις γράψτε την δική σας ιστορία εδώ στη Στροφή. Εδώ θα σας στηρίξουν να βγείτε και να αναγεννηθείτε. Εδώ στη Στροφή, θα κερδίσετε τη ζωή σας πίσω.

Εύχομαι σε όλους Καλό Πάσχα και Καλή Ανάσταση !
Να θυμόμαστε το νόημα της Ανάστασης κάθε μέρα. Η ζωή έτσι ,θα βιώνεται πιο φωτεινά!

Το τραγούδι που διάλεξα είναι των String Demons - Σ αγαπώ στίχοι της Λυδία Μπουντουνη
Αφιερωμένο στην αγάπη!
Να είστε όλοι καλά!  

ΘΕΟΔΩΡΑ Δ.

Η ΑΝΆΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΔΙΚΗΣ ΜΟΥ ΖΩΗΣ

Από μικρό παιδί θυμάμαι να περιμένω το Πάσχα σαν μια ιερή γιορτή όπου ένα λαμπρό φωτεινό πέπλο πίστης μας καλύπτει. Είναι όλη η Μεγάλη Εβδομάδα που νιώθω πως κάτι θεϊκό εισέρχεται και επισκιάζει για λίγες μέρες τη ζωή μου. Η καθημερινότητα και οι ρυθμοί ζωής κάθε άλλο παρά ψυχική ηρεμία μου επιτρέπουν. Κατά κάποιο τρόπο, ζω τη δική μου Μεγάλη Εβδομάδα. Είναι τότε που θυμάμαι όλες εκείνες τις στιγμές κατά τις οποίες έζησα τους δικούς μου πόνους, τα δικά μου πάθη και αγωνίες. Μεγάλη βδομάδα, εβδομάδα των παθών..

Πριν μερικά χρόνια, ζούσα το δικό μου Γολγοθά με το παιδί μου. Ήμουν χαμένη μέσα στη λύπη, την απογοήτευση και το θυμό.

Βίωνα την προδοσία από το ίδιο μου το παιδί με τον ίδιο τρόπο που ο Ιούδας πρόδωσε τον Ιησού για τα 30 αργύρια του Καϊάφα. Ζούσα το ψέμα και την μπαγαποντιά να με «συλλαμβάνουν» όπως οι Ρωμαίοι στρατιώτες συλλαμβάνουν τον Θεάνθρωπο στη Γεσθημανή μετά τον Μυστικό Δείπνο.
Κουβαλούσα καθημερινά το δικό μου Σταυρό καθώς πάσχιζα να ανέβω το δικό μου Γολγοθά. Είναι στιγμές που μοιάζει με μικρό ύψωμα και άλλες με την υψηλότερη βουνοκορφή του κόσμου.

Και τότε….. μόλις ανέβηκα το Γολγοθά, φτάνοντας στο σημείο, τσακισμένη σωματικά και ψυχικά και έφτασε η ώρα της Σταύρωσης, συνειδητοποίησα τι θα επακολουθήσει. Σταμάτησα τα πιθανά σενάρια. Στο μυαλό μου επικρατούσε το απόλυτο κενό. Ο θυμός και η λύπη αργά αλλά σταδιακά εξελίσσονταν σε κάτι άλλο. Τις στιγμές αυτές αντίκρυσα τις χαμένες μάχες που έδωσα. Όταν η πυξίδα της ζωής μας στραφεί προς αυτόν τον προσανατολισμό, τότε η έννοια του θανάτου αποκτά άλλη δυναμική.

Έτσι ένοιωθα και εγώ μέσα στο κυκεώνα που ζούσα εγώ και η οικογένεια μου.

Και τότε ήρθε η βοήθεια. Άρχισα να καταλαβαίνω ότι οι στιγμές επάνω στον Σταυρό είναι οι πιο ιερές. Μάθαινα να ξεπερνάω τους φόβους μου, κοιτώντας τους στα μάτια. Ξεκίνησα να συνειδητοποιώ πως όλο αυτόν τον καιρό η δύναμη βρισκόταν μέσα μου. Από εκεί ξεκινάνε και εκεί καταλήγουν όλα. Η δύναμη της συγχώρεσης και της ανάκαμψης σε γεμίζει. Πάνω που είχα αρχίσει να χάνω την πίστη μου, εκεί είναι που άρχισα να γνωρίζω τα όρια. Το κλειδί της επιτυχίας. Τα όρια παντού.

Γονείς και παιδιά.! Η ανάσταση εξάπαντος θα συντελεστεί, όπως ο ερχομός της άνοιξης με το τέλος του χειμώνα. Η σάλπιγγα του Αγγέλου οπωσδήποτε, θα ηχήσει.

Εκείνο, όμως, που έχει σημασία για εμάς είναι να έχουμε εργασθεί σκληρά. Στον αγώνα μας αυτό δεν είμαστε μόνοι μας, έχουμε ανθρώπους δίπλα μας, σε μια διαρκής ετοιμότητα, που με αγάπη μας συντρέχουν και γίνονται χορηγοί της ζωής μας. Η γλύκα των καρπών των αγώνων μας αρχίζει να γίνεται αισθητή, όταν έχει ήδη προηγηθεί η αποδοχή του προσωπικού σταυρού μας. Μη στρέφεται το βλέμμα σας αλλού.

Εμείς οι άνθρωποι της Στροφής, μέσα από τα πάθη μας σας βεβαιώνουμε ότι υπάρχει Ανάσταση. Βιώσαμε, πονέσαμε, μάθαμε.. Το μήνυμα της Ανάστασης, διαδόθηκε σε όλο το κόσμο μέσω της Φωνής των Αποστόλων. Αν δεν υπήρχε αυτή η φωνή, τίποτα δεν θα είχε γίνει. Ανάσταση σημαίνει ελπίδα!! Έτσι και εμείς, γονείς και παιδιά, υψώνουμε το τόνο της φωνής μας, μέσα από την καρδιά μας και διαδίδουμε το μήνυμα της ελπίδας, της Ανάστασης!!!

Όπως η Ανάσταση του Χριστού είναι επακόλουθο του σταυρικού θανάτου Του, έτσι και το πέρασμά μου από το δικό μου Γολγοθά δεν ήταν ο αφανισμός του παιδιού μου, αλλά η γέννα του σε μια καινούργια ζωή.

Ας είναι η ανάσταση αυτής της άνοιξης να τρυπώσει στις καρδιές μας – τη δική σου, τη δική μου, στην κάθε μια ξεχωριστά και ταυτόχρονα σε όλες μαζί. Να κάνει μέσα μας χώρο και να φέρει καινούργια καθαρή και δροσερή πνοή, να καθαρίσει ο νους, να ζωντανέψουν τα συναισθήματα, να βρει είσοδο η αγάπη και να μπει στις καρδιές όλων μας, να φέρει στον κάθε ένα προσωπικά, το θαύμα της “δικής” του ανάστασης έτσι όπως εκείνος την εννοεί και την αναζητά, μέσα του, έξω του, γύρω του, παντού.

Προχωρήστε, κάντε τον αγώνα σας και βγείτε νικητές, γίνεται το φως στο σκοτάδι, η ελπίδα του κάθε ανθρώπου, το παράδειγμα για όλους, δείξτε τους ότι έχουν την δύναμη σας, ότι μπορούν να κερδίσουν, ότι οι δυσκολίες είναι η ίδια η ζωή, αυτές που μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους, αυτές που μας πάνε μπροστά, αυτές που μας κάνουν άτρωτους.

Ας μάθουμε λοιπόν να βαδίζουμε μέσα στο φως, αφήνοντας το να μας ηρεμεί το νου και την καρδιά μας, βαδίζοντας στο δικό μας καθαρό μονοπάτι, βρίσκοντας τη δική μας γαλήνη και ευτυχία!!!

Καλή και λαμπερή γεμάτη θαύματα Ανάσταση σε όλους μας!
Χριστός Ανέστη! Υγεία σε όλους.

Μουσική υπόκρουση: Στα μονοπάτια του Γολγοθά και Αγνή Παρθένε (ορχηστρικό)- Μ. Δεμέτζος
Το τραγούδι που θα ακουστεί μετά είναι το : Rise με την Katy Perry
 

 
ΒΙΒΗ Κ.

H ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΑΝΑΣΤΑΣΗ
Τις μέρες του Απρίλη, που η άνοιξη γελάει, τις φοβάμαι. Εικόνες έρχονται από το παρελθόν και με αναστατώνουν.

Ήμουν στη μέση της ζωής μου. Η γενιά μου είχαμε καταφέρει να πάμε ένα βήμα πιο πέρα από τα βαθιά σημάδια που είχε αφήσει στους γονείς μας ο πόλεμος, η βία, η φτώχεια. Προσπαθούσαμε να ξεπεράσουμε την ασφυξία, τα αδιέξοδα και τα προβλήματα που δεν είχαν επιλυθεί, με ιδέες και πρακτικές παρακινδυνευμένες. Θυμάμαι μια στιγμή με την κόρη μου στο κέντρο της Αθήνας. Πρωινό στην Αιόλου, πνιγμένη από κόσμο, και είχαμε πάει να πάρουμε τα παπουτσάκια της για τη Λαμπρή. Ήταν στην ηλικία που ήθελε να περπατάει χωρίς χεράκι. Κι εγώ, που είχα βασανιστεί από αυταρχικά χέρια που δεν με άφηναν ούτε ρούπι να ανασάνω, ένοιωθα ότι το πιο σημαντικό ήταν να την αφήνω να ανασαίνει και να διαλέγει το βηματισμό της. Αλλά εκείνη τη στιγμή το παράκανα. Έμεινα λίγο πίσω και στάθηκα πίσω από μια κολώνα κι έβλεπα να δω τι θα κάνει. Γύρισε το κεφαλάκι της ανέμελη και με αναζήτησε. Δεν με είδε και σταμάτησε έντρομη κι εγώ έτρεξα να την πάρω αγκαλιά. Σαν να ήταν ένα αστείο, σαν κρυφτό, μα εκείνη έκλαιγε με βαθιούς λυγμούς και καυτά δάκρυα, ώρα στην αγκαλιά μου. Ακόμα συννεφιάζουμε μ’ αυτό.

Μ’ αυτό και με κάτι τέτοια δεν κατάφερα να δώσω στο παιδί μου ένα χώρο ασφαλή, δικό της, τριγυρισμένο από σταθερή, μόνιμη, ελεύθερη και διακριτική μαζί αγάπη και υποστήριξη, για να έχει να πορεύεται και να χαράξει τη δική της ζωή. Ήταν σαν να μην έχει πού να πατήσει στέρεα. Αλλά μήπως κι εγώ είχα τόπο ασφαλή πού να πατήσω και να σταθώ; Αν το είχα, αν το είχα πάρει απ’ τη δική μου οικογένεια, θα ήταν πιο εύκολο να το δείξω και στο λατρεμένο μου κορίτσι.

Λέω τώρα πως δεν έχει νόημα να με κακίζω για τα λάθη μου σαν μητέρα της πολύτιμης θυγατέρας μου. Αλλά πονάει. Σκέφτομαι την παραπάνω στιγμή και άλλες παρόμοιες και τρέχουν αθέλητα τα μάτια μου.

Έτσι ήταν αναπόφευκτο να φτάσουμε στο μη παρέκει. Μας πήρε και μας σήκωσε. Και ήρθαμε, μια ακόμα μπαταρισμένη οικογένεια στη Στροφή. Ζητώντας απεγνωσμένα τόπο να σταθούμε, να πατήσουμε με ασφάλεια. Να ακουμπήσουμε τις ραγισμένες μας καρδιές. Μια αγκαλιά, που δεν είχαμε όταν χρειαζόταν. Βρήκαμε πολλές αγκαλιές. Ένα χώρο που τα δάκρυα δεν είναι μάταια, αλλά ξεπλένουν και επουλώνουν πληγές, λάθη, αμαρτίες. Ένα χώρο που έχεις ένα χέρι να ξαναχτίσεις από την αρχή τη μέσα σου ύπαρξη. Η κοινότητά μας έχει πράξη, δράση, αλλαγή. Και δεν είναι κάτι που τελειώνει! Η δική μου οικογένεια πήρε ένα κλειδάκι για να μπορεί πάντα να βρίσκει ή να χτίζει ένα χώρο αγάπης και ασφάλειας για όπου χρειάζεται. Το θαύμα μπορεί να γίνεται κάθε στιγμή μέσα μας και να το κάνουμε εμείς.

Δίνω μια μεγάάάλη αγκαλιά στα αδέλφια μας στη Στροφή! Καλή ανάσταση!