Αν οι αφηρημένοι εξπρεσιονιστές ισχυρίστηκαν πως φέρνουν το θεατή αντιμέτωπο με μια εικόνα που δεν μπορεί να γίνει άμεσα αντιληπτή με τη πρώτη ματιά δημιουργώντας έτσι την αίσθηση ότι βρισκόμαστε "μέσα" στο έργο, ο Δημήτρης Φουτρής στοχεύει ακριβώς στο αντίθετο· να μας υπενθυμίσει δηλαδή ότι μονάχα σαν απλοί παρατηρητές "έξω" από την εικόνα, μέσα από μία λιτή γλώσσα, την βυζαντινή -που μας είναι απευθείας οικεία- με την ανάποδη ή ανεστραμμένη προοπτική της, μπορούμε να προσεγγίσουμε καθετί πνευματικό και να στοχαστούμε πάνω σε έννοιες. Αυτό που έχει σημασία εδώ, δεν είναι η ψευδαίσθηση που μας δίνει η ρεαλιστική απεικόνιση ενός τόπου, παρά τα υπαινικτικά και άπιαστα μονοπάτια στα οποία μας οδηγεί η συμβολική αναπαράστασή του μέσα από απλές και γνώριμες φόρμες.

Επιπλέον, μία από τις βασικές ιδέες του Μοντερνισμού η οποία μεταφέρθηκε και στην σύγχρονη εποχή είναι η πίστη πως οι άνθρωποι μπορούν να τα καταφέρουν απαλλαγμένοι από κάθε είδους δόγμα και φυσικά μακριά από κάθε υπερβατικό σύστημα. Κι ενώ το έργο που σχηματίζεται θα έλεγε κανείς πως εικονογραφεί ένα τοπίο καθαρά βυζαντινό, από αυτό απουσιάζει πλήρως κάθε είδους μορφή και φυσικά το υπερβατικό στοιχείο. Κάτω από αυτή τη σκοπιά, ο Φουτρής διασταυρώνει στη ζωγραφική του τα όρια μεταξύ φυσικού και πολιτισμικού, μεταξύ τυπικού και άμορφου χρησιμοποιώντας όχι μόνο φορμαλιστικά αλλά και δομικά δάνεια από την χριστιανική παράδοση για να χτίσει μία ολόδικη του σύγχρονη γλώσσα.

Απόκρημνα βράχια και σπηλιές συνθέτουν τα απειλητικά και συνάμα γαλήνια τοπία της ζωγραφικής του. Σπασμένα γυαλιά, πέτρες και σταγόνες από χρυσό χρώμα οριοθετούν τη αντίδραση και μαρτυρούν την τελική σύγκρουση. Ο ήχος, η κινούμενη εικόνα και το κείμενο συμπληρώνουν το τοπίο σαν μια σειρά σημειώσεις πάνω στην ίδια σκέψη. Σε μία εποχή που έχει χαρακτηριστεί από αποτυχημένες ουτοπίες, η φαντασία προβάλει σαν το μόνο είδος επιβίωσης και ο Φουτρής διατυπώνει ξεκάθαρα μία συνειδητή προσπάθεια να παρουσιάσει μία μη-υπερβατική, κοσμική τέχνη που εμπεριέχει ακόμα την ελπίδα. Ο γκρεμός ως σύμβολο δεν σημαίνει απαραίτητα αδιέξοδο, πτώση ή θάνατο, αλλά το τέλος ενός δρόμου και το ξεκίνημα ενός άλλου.

Στο βίντεο, ο θεατής βουτάει μέσα στο μυαλό του καλλιτέχνη ο οποίος μοιάζει να διάβασε κάποιο ποίημα που τον στοίχειωσε. Ένα μυστήριο φως που αστράφτει τον οδηγεί από την μία σκηνή στην άλλη και μαρτυρεί την πεποίθηση του πως η αλήθεια συχνά δεν κατακτάται με τη γνώση αλλά μπορεί να είναι μοιραία και αποκαλυπτική. Η τέχνη του Φουτρή μας αφήνει έτσι με μία σαφή αίσθηση κοινωνικού και φιλοσοφικού προβληματισμού. Πως τελικά η πρόοδος στην οποία πιστέψαμε και μας δίδαξαν έφτασε να μας στοιχειώσει και ποιο θαύμα αναμένουμε τη στιγμή που αντικρίζουμε τον γκρεμό; Φύση, ουσία, ύλη, χώρος, εσωτερικότητα, εμπειρία, δράση και ένταση βρίσκονται στο κέντρο αυτού του στοχασμού.

Επιμέλεια κειμένου: Χριστίνα Ανδρουλιδάκη

Οι φωτογραφίες αποτελούν παραχώρηση του καλλιτέχνη και της γκαλερί Ιλεάνα Τούντα.

Πληροφορίες εκδήλωσης

Anonymous Star Project Space

Ερμού 6, 8ος όροφος, Αθήνα,

Τετάρτη, Παρασκευή: 17.00-20.00

Σαββάτο: 12.00-16.00 

Είσοδος ελεύθερη

Πηγή