Tου Nικου Kωνστανταρα

 

 

Τα παιδιά στις φυλακές ανηλίκων στον Αυλώνα είναι πολύ μεγάλα για την ηλικία τους. Φορτωμένα με τα χρόνια που ζουν αποκομμένα από τον κόσμο, με τα χρόνια εγκλεισμού που έχουν ακόμη μπροστά τους. Με τις φόρμες, τα αθλητικά παπούτσια και τις νευρικές κινήσεις τους είναι σαν τους έφηβους σε όλο τον κόσμο. Ομως, τα μάτια τους είναι τα μάτια αυτών που έχασαν τον δρόμο τους, που βυθίστηκαν στα ναρκωτικά και την παρανομία, που έχασαν την εμπιστοσύνη των δικών τους ανθρώπων, που πρόδωσαν ελπίδες (ή που δεν τις είχαν), που φορτώθηκαν ενοχές, απορία, καχυποψία.

 

Παρανόμησαν, δικάστηκαν, βρέθηκαν στον ασφυκτικά κλειστό κόσμο του «Ειδικού Καταστήματος Κράτησης Νέων». Μόνοι, ευάλωτοι, αναγκασμένοι να τα βγάλουν πέρα όπως μπορούν, ζουν τον εφιάλτη κάθε ανθρώπου. Ξεριζωμένοι απ’ όσα γνώριζαν, φορτωμένοι βάρη που δεν κατανοούν, έχουν το βλέμμα αυτού που δεν περιμένει τίποτα καλό. Η ζωή, όμως, θέλει να νικήσει.

Οταν τους δοθεί λίγη προσοχή, λίγη φροντίδα –όταν κάποιος τους ζητεί να κερδίσουν την εκτίμησή του– αρχίζει ο δύσκολος δρόμος. Ο δρόμος από την παραίτηση και τον φόβο προς το ρίσκο της ελπίδας και της συμμετοχής δεν ανοίγει μόνος του – θέλει ανθρώπους που δίνουν τους εαυτούς τους, μέσα και έξω από τα κάγκελα. Θέλει μια κοινωνία που, παρ’ όλα τα προβλήματα που αντιμετωπίζει σε όλα τα επίπεδα, δεν ξεχνάει τους πιο ευάλωτους, αυτούς που είναι κλειδωμένοι στα αμπάρια του πλοίου που παραδέρνει.

Η δική μας κοινωνία είναι απρόσεκτη –και συχνά βάναυση– με τα παιδιά που δεν θεωρεί «δικά της», είτε επειδή γεννήθηκαν από «ξένους» γονείς είτε επειδή έθεσαν εαυτούς εκτός κοινωνίας με τις πράξεις τους.

Προσπαθεί, όμως. Προσπαθεί να διορθώσει τα λάθη και τις αντιλήψεις δεκαετιών. Εδώ και κάποια χρόνια οι διοικήσεις των φυλακών, σε συνεργασία με άλλους κρατικούς και μη φορείς, δημιουργούν ένα πλαίσιο που δίνει την ευκαιρία, εντός των τειχών, να δυναμώσουν οι νεαροί έγκλειστοι, να αρχίσουν τη μακρά ανάδυση, να χρησιμοποιήσουν τον χρόνο για να διαφύγουν.

Χθες, στον Αυλώνα, είδα τη ζωή να επιμένει. Τα παιδιά που συμμετέχουν στη συμβουλευτική κοινότητα του ΚΕΘΕΑ ΣΤΡΟΦΗ για ανήλικους χρήστες γέλασαν, χάρηκαν, αναμετρήθηκαν με τους εαυτούς τους και με όσα έχουν να αντιμετωπίσουν. Τραγούδησαν, έπαιξαν με πάθος όλο το ρεπερτόριο της διαμαρτυρίας, της εύφλεκτης παλικαριάς, της ελπίδας και του πόνου. Στον λίγο χώρο που τους αναλογεί, άνοιξαν διαδρομές σε απρόσμενο μέλλον. Το βλέμμα τους ζεστάθηκε, ξύπνησε, πεταγόταν δεξιά και αριστερά, αναζητούσε άλλο βλέμμα και κατανόηση.

Ηταν ένα δώρο απ’ αυτούς που θα επέστρεφαν στα κελιά. Ηταν δώρο απ’ αυτούς που τους προσφέρουν την ευκαιρία να δημιουργήσουν. «Αξιζε να υπάρχουμε για να συναντηθούμε», είπαν τα παιδιά γενναιόδωρα. Και τελείωσαν με το τραγούδι «Το παιχνίδι παίζεται ακόμα».