Μια εξέγερση στον Κορυδαλλό καίει την κοινότητα του `ΕΝ ΔΡΑΣΕΙ`

Γράφει ο ΙΟΣ

Ενα ρεπορτάζ βασισμένο στις αφηγήσεις των κρατουμένων-μελών της θεραπευτικής Κοινότητας που βίωσαν μια πολύ δύσκολη νύχτα και μια ακόμα δυσκολότερη επόμενη ημέρα.

Το να μπορέσει κάποιος να περιγράψει με ακρίβεια ένα γεγονός που κι ο ίδιος έζησε, όπως για παράδειγμα μια σκηνή εγκλήματος ή ένα τρομακτικό περιστατικό, είναι από τα δυσκολότερα πράγματα.

Κρατούμενοι-αυτόπτες μάρτυρες της τελευταίας άγριας αλλά και ευτυχώς αναίμακτης εξέγερσης στον Κορυδαλλό που συνοδεύτηκε με την ολοσχερή καταστροφή της Κοινότητας του ΚΕΘΕΑ Εν Δράσει, ξεδιπλώνουν τη δική τους εκδοχή για τη νύχτα της Κυριακής 23 Σεπτεμβρίου 2012.

Το «χρονικό ενός προαναγγελθέντος θανάτου» τιτλοφορεί το ρεπορτάζ του ο Νίκος. Μακριά από τις πολιτικά χρωματισμένες, τηλεοπτικά διογκωμένες και κυρίως αυθαίρετες ερμηνείες δημοσιογράφων και μη, για τα κίνητρα, τις αιτίες και τα ακριβή περιστατικά, οι κρατούμενοι περιέγραψαν την εικόνα ως αυτόπτες μάρτυρες.

Ενα σπονδυλωτό ρεπορτάζ γραμμένο με πολλές διαφορετικές ματιές αλλά και με πολλά κοινά στοιχεία που συνθέτουν εκδοχές και εικόνες αυτής της εξέγερσης.

Πώς ξεκίνησαν όλα

«Λίγη ώρα πριν από το νυχτερινό κλείσιμο της φυλακής, καθώς παρακολουθούσα το βραδινό δελτίο ειδήσεων, ξαφνικά ακούστηκαν φωνές ανθρώπων που έτρεχαν στους διαδρόμους της φυλακής.

Σταδιακά οι φωνές άρχισαν να δυναμώνουν και ν’ ακούγονται μεταλλικοί χτύποι, ποδοβολητά πλήθους και σπασίματα γυαλιών και αντικειμένων στον έτσι κι αλλιώς περιορισμένο χώρο της φυλακής, καταστρέφοντας ό,τι έβρισκαν στο διάβα τους. Τότε συνειδητοποίησα ότι είχε ξεκινήσει εξέγερση των κρατουμένων», γράφει ο Νίκος.

Ο Γιάννης στην αρχή δεν ανησύχησε: «Αυτή η Κυριακή είχε ξεκινήσει και τελείωνε όπως κάθε Κυριακή. Και ενώ προετοίμαζα τον προγραμματισμό της επόμενης ημέρας, άκουσα φωνές στον διάδρομο και φασαρία.

Στην αρχή δεν έδωσα σημασία γιατί πίστεψα ότι είναι μία από τις καθημερινές φασαρίες που γίνονται μέσα στη φυλακή, και σαν μέλος της Κοινότητας δεν μ’ ενδιαφέρει και δεν ανακατεύομαι σε φασαρίες. Μέσα σε λίγο χρόνο η φασαρία είχε εξαπλωθεί σε όλη την πτέρυγα».

Ο Prince συμπληρώνει: «Από μέρες και την Κυριακή γινόταν απεργία στη φυλακή για να αλλάξει ο νόμος της φυλακής, και στο τέλος τίποτε δεν έγινε. Ετσι αρχίσανε οι φασαρίες». Είναι η πρώτη πληροφορία για τις πιθανές αιτίες αυτής της έκρηξης, και ακολουθούν κι άλλες…

Γράφει ο Χρήστος: «Η φυλακή είχε αποχή από το συσσίτιο με τη συνδρομή υπαλλήλων, ενώ μερίδα κρατουμένων δεν ήθελε να πάρουμε το γιαούρτι και το κρουασάν που δίνονται τις ημέρες της απεργίας.

Λίγο πριν κλείσει το προαύλιο είχα μια αίσθηση ότι κάτι γίνεται στη Β’. Τον τελευταίο μήνα γενικά ήμουν ανήσυχος ότι θα είχαμε γεγονότα, διότι ήξερα από παλιότερη εξέγερση».

Πράγματι, τον τελευταίο καιρό υπήρχε μια άφωνη σχεδόν διαμαρτυρία με αποχή από τα μεροκάματα, σε όλες τις φυλακές, μια διαμαρτυρία για τη συνεχή υποβάθμιση όχι απλώς της ποιότητας αλλά της ίδιας της δυνατότητας να ζήσουν οι κρατούμενοι.

Είναι χαρακτηριστική η περιγραφή του Νέναντ: «Ολα ξεκίνησαν την Κυριακή 23/9/2012 νωρίς το μεσημέρι γύρω στις 2 η ώρα. Σε ένα θάλαμο και εξαιτίας των πολλών νεύρων, της έντασης, της πείνας και του εξευτελισμού της ζωής των κρατουμένων έγινε μεγάλος καβγάς.

Εδώ και τέσσερις εβδομάδες για φαγητό τρώγαμε μόνο μισή φρατζόλα ψωμί, 350 γρ., ένα λουκάνικο Φρανκφούρτης άβραστο, μια ντομάτα και το βράδυ ένα γιαούρτι κι ένα κρουασάν. Μετά από τον καβγά σε εκείνο τον θάλαμο, η ένταση απλώθηκε παντού στην πτέρυγα.

Οι Αραβες είχαν ήδη αποφασίσει ότι από την επόμενη μέρα (24/9) εάν η διεύθυνση της φυλακής δεν κάνει κάτι ν’ αλλάξει το φαγητό θα κάνανε απεργία πείνας».

Τα γεγονότα της άγριας νύχτας

Οι περιγραφές των κρατουμένων έχουν πολλά κοινά σημεία, όπως κοινά και παρόμοια είναι και τα συναισθήματά τους τις πέντε ώρες του χάους των καταστροφών, των δακρυγόνων και της φωτιάς.

Μερικά μόνο αποσπάσματα αρκούν για να αντιληφθεί ο καθένας τι ακριβώς έγινε: «Εκείνη η νύχτα για μένα ήταν πολύ δύσκολη, παρ” όλο που στη ζωή μου έχω περάσει διάφορες περιστάσεις σχεδόν ίδιες.

Εκείνη τη νύχτα είδα να κινδυνεύει η ζωή μου και δεν είχα τη δυνατότητα να την προστατέψω. Μου φαινόταν πως είχα τα χέρια δεμένα» γράφει ο Durim, ενώ ο Χρήστος συμπληρώνει:

«Πρωτοστατούν στα επεισόδια αυτοί που είναι στη χειρότερη θέση. Αυτοί που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα. Ο διάδρομος έχει πλημμυρίσει νερά, τα καλώδια κολυμπάνε στο νερό, με το παραμικρό κόψιμο μας χτυπάει όλους το ρεύμα. Οι ώρες περνούν, ακούω να σπάζει ο τοίχος, η πόρτα δεν ξέρω πού βγαίνει στο προαύλιο, ακούω να παίρνουν μπάρες και σίδερα από το γυμναστήριο να βγαίνουν έξω».

Ο Γιάννης βλέπει από τον θάλαμο: «Μέσα σε μισή ώρα είχαν σπάσει τα πάντα στην πτέρυγα, από τηλέφωνα μέχρι λάμπες, σωλήνες, σκουπιδοτενεκέδες.

Από το παράθυρο του θαλάμου που φαίνεται η έξοδος στο παλιό προαύλιο όπου είχε γίνει η απόδραση του Παλαιοκώστα και πλέον είναι κλειστό, ακουγόταν φασαρία. Κοίταξα και φαίνονταν άνθρωποι να προσπαθούν να ανοίξουν την πόρτα από το ισόγειο για να βγουν έξω», και ο Δημήτρης προσθέτει:

«Ολοι μαζί αρχίσανε με σκουπόξυλα και σίδερα, ξεκινήσανε να σπάνε λάμπες, τηλέφωνα και βάζανε φωτιές στα χαρτόνια που είχανε μαζέψει. Είχε γεμίσει καπνό όλη η φυλακή. Κάποια στιγμή μαζεύτηκε μια ομάδα με 5-6 άτομα και ήρθανε έξω από τον θάλαμό μας και μας βρίζανε.

Αναγκαστήκαμε και βγήκαμε έξω, είχε γεμίσει όλη η φυλακή καπνό και δεν μπορούσαμε να αναπνεύσουμε. Εκεί φοβήθηκα για τη ζωή μου, είχαν ρίξει και δακρυγόνα, δεν μπορούσα να πάρω αέρα».

Η Κοινότητα καίγεται

Τα παράπονα των κρατουμένων για το πώς οδήγησε αυτή η εξέγερση στο κάψιμο της Κοινότητας είναι πολλά και δεν κρύβουν τη βεβαιότητά τους για το ότι συχνά οι υπόλοιποι κρατούμενοι δεν τους βλέπουν με καλό μάτι.

Είναι φυσικό αυτό όταν μια θεραπευτική διαδικασία πέρα από όλα τα άλλα έχει στόχο να απομακρύνει τα μέλη της από τις συνήθειες και τις συμπεριφορές της φυλακής.

«Αφού είχαν σπάσει ό,τι μπορούσαν μέσα στην πτέρυγα, στη συνέχεια και μετά από αρκετή προσπάθεια βγήκαν στο παλιό προαύλιο της πτέρυγας, το οποίο δεν χρησιμοποιείται πια.

Εκεί οπλίστηκαν και με άλλα σίδερα που είχε το προαύλιο και προσπαθούσαν να εισβάλουν στον χώρο της Κοινότητας του ΚΕΘΕΑ. Αυτό δεν έγινε δυνατόν και έτσι το μόνο που κατάφεραν ήταν να την πυρπολήσουν» εξιστορεί ο Σπύρος και συμπληρώνει ο Παναγιώτης :

«Οταν βγήκαν έξω έκαναν φασαρία και πέταγαν πέτρες στους αστυνομικούς που βρίσκονταν έξω. Ταυτόχρονα έσπασαν και τα τζάμια της Κοινότητας και έβαλαν φωτιά για να την κάψουν».

Απελπισμένος ο Μ.: «Εβλεπα ότι βάζουν φωτιά στην Κοινότητα από ζήλια και ένιωσα συγκίνηση, πόνο, θυμό και στεναχώρια γιατί σκέφτηκα ότι όλα, η προσπάθεια για τη ζωή μου… τέλος και ότι κατέστρεψαν τη ζωή μου ξανά και δεν ξέρω τι θα κάνω». Με την ίδια ματιά και ο Αλεξ:

«Μόλις άρχισαν να βάζουν φωτιά μέσα στις πτέρυγες τότε κατάλαβα ότι τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά και επικίνδυνα για τη ζωή μου, γιατί δεν ήξερα τι θα γίνει μ” εμένα που είμαι μέλος του ΚΕΘΕΑ. Αυτοί οι άνθρωποι δεν με σέβονται καθόλου για κάποιο λόγο που ξέρουν μόνοι τους». Αντίστοιχη και η περιγραφή του Bledar:

«Στην αρχή προσπαθούσαν να σπάσουν την Κοινότητα πετώντας πέτρες και σίδερα στα παράθυρα και στην πόρτα, αν και κάποιοι πήγαν να τους σταματήσουν. Τότε αυτοί πείσμωσαν περισσότερο και άρχισαν να βάζουν φωτιά μέσα στην Κοινότητα. Τα γύρω κτίρια ήταν γεμάτα από αστυνομικούς, οι οποίοι δεν προσπάθησαν να τους σταματήσουν».

Την εξέλιξη περιγράφει συγκλονιστικά ο Νίκος: «Στις 22.00 υποχώρησε η πρώτη πόρτα και απέμεινε άλλη μια για να βγουν οι κρατούμενοι στο προαύλιο, την οποία αμέσως άρχισαν να χτυπούν μανιωδώς με σίδερα, και ήταν θέμα χρόνου να τη σπάσουν.

Γύρω στις 22.30 η πόρτα υποχώρησε και ένα εξαγριωμένο πλήθος από όλες τις εθνικότητες ξεχύθηκε στο προαύλιο. Ηταν οι πιο απελπισμένοι, ήταν εκείνοι που δεν έχουν να περιμένουν κανέναν και τίποτε.

Εριξαν την περίφραξη και έφτασαν ακριβώς έξω από το κτίριο. Παράλληλα έσπασαν το κιγκλίδωμα γύρω από το προαύλιο και βγήκαν στη νεκρή ζώνη μεταξύ προαυλίου και εξωτερικού τοίχου της φυλακής.

»Τότε αντέδρασαν οι δυνάμεις καταστολής ρίχνοντας δακρυγόνα. Ηταν πλέον σαφές ότι το μόνο που ενδιέφερε τις δυνάμεις καταστολής ήταν να μην αποδράσει κάποιος κρατούμενος. Μόλις οι κρατούμενοι έβγαιναν στη νεκρή ζώνη έριχναν βροχηδόν χημικά.

Παραμένοντας στον προαύλιο χώρο της φυλακής άναψαν φωτιές για ν’ αντιμετωπίσουν τα χημικά και μην έχοντας κάτι άλλο να καταστρέψουν ξεκίνησαν πρώτα από τις εξωτερικές μονάδες των air-condition της Κοινότητας, τις οποίες διέλυσαν, κατόπιν έσπασαν τα τζάμια των παραθύρων και τέλος πέταξαν φλεγόμενα αντικείμενα μέσα στο κτίριο της Κοινότητας.

Τα εύφλεκτα υλικά ήταν ιδανική πρώτη ύλη για το καταστροφικό έργο της φωτιάς, η οποία μέσα σε ελάχιστα λεπτά τύλιξε μ’ ένα θανάσιμο αγκάλιασμα ολόκληρο το κτίριο.

Ομως και πάλι οι δυνάμεις καταστολής έμειναν άπραγες. Μόνο όταν οι φλόγες άρχισαν να ξεχύνονται από τα μπροστινά παράθυρα του κτιρίου και υπήρχε ο κίνδυνος η φωτιά να μεταδοθεί στα διοικητικά κτίρια των φυλακών εμφανίστηκε ένα πυροσβεστικό όχημα. Απλωσε εναέρια σκάλα και με μια αντλία νερού αρχικά περιόρισε και μετά σε ελάχιστα λεπτά έσβησε τη φωτιά.

Επειδή οι υπόλοιποι κρατούμενοι θεωρούν τα μέλη της θεραπευτικής Κοινότητας ρουφιάνους, συμβιβασμένους και ενδόμυχα τους ζηλεύουν επειδή τους βλέπουν να φροντίζουν τους εαυτούς τους και να βιώνουν σαφώς καλύτερες συνθήκες, χάρη στο πρόγραμμα του Εν Δράσει, η ανασφάλειά μου εκείνη την ώρα γιγαντώθηκε.

Τότε συνειδητοποίησα ότι είμαι και εγώ ένας απλός κρατούμενος όπως οι εξεγερμένοι γύρω μου, με τη μόνη διαφορά ότι εγώ έχω τσιγάρα, τηλεκάρτα και κάποιους να με σκέφτονται και να με περιμένουν έξω από τη φυλακή, ενώ εκείνοι ίσως δεν έχουν τίποτε απ’ όλα αυτά».

Ο Γιάννης αναρωτιέται: «Κάποιοι κοιτούν μέσα από τα τζάμια την Κοινότητα. Ισως δεν γνώριζαν όλοι ότι εκεί είναι η Κοινότητα. Συγχρόνως μπαίνουν μέσα στον θάλαμο και μας απειλούν για να βγούμε όλοι και να κατέβουμε κάτω. Στην αρχή το αποφεύγουμε.

Τελικά βγαίνουμε έξω, εκτός από 2 άτομα για να φυλάνε τον θάλαμο. Φωτιά και σκοτάδι στην πτέρυγα. Αποπνικτική ατμόσφαιρα. Με το ζόρι μάς κατεβάζουν κάτω.

Ολοι με μπλούζες και πετσέτες στο προαύλιο για να μπορούμε να αναπνέουμε από τα δακρυγόνα που είχε ρίξει η αστυνομία. Εγώ αυτή την εμπειρία την είχα ξαναζήσει, αλλά όχι σε τέτοιον βαθμό. Ανασφάλεια, φόβος, μίσος, πόνος. Γιατί τόση κακία για την Κοινότητα;

Δεν υπήρχε λόγος να γίνει όλο αυτό. Πιστεύω ότι όλα αυτά θα μπορούσαν να τα είχαν προλάβει πολύ πριν γίνουν. Αλλά πιστεύω ότι ήταν εσκεμμένο. Αυτή είναι η δικιά μου μαρτυρία».

Ο Durim συνοψίζει: «Επειδή εμείς σαν Κοινότητα πρέπει να κρατάμε μια άλλη στάση, αυτός ήταν και ένας λόγος που κινδυνεύαμε διπλά: και επειδή είχαμε να κάνουμε με τις βρισιές και με τις επιθέσεις που μας έκαναν λόγω που εμείς αποφύγαμε όλες τις φασαρίες και επειδή είδαν ότι εμείς δεν συμμετείχαμε σε αυτά μας επιτέθηκαν».

Δεν παραλείπει εδώ όμως μια μεγάλης αξίας λεπτομέρεια: «Ευτυχώς την ώρα που άνοιξε η πόρτα ήταν απ’ έξω κάποια παιδιά που είχαν διακόψει από το πρόγραμμα και μας βοηθήσανε».

Το «τέλος» και οι… συνέπειες

Οι ώρες περνούσαν και οι αδιέξοδη κατάσταση με τους κουρασμένους και πνιγμένους στα χημικά κρατούμενους άρχισε να ηρεμεί. Πολλοί επιστρέφουν σιγά σιγά στους θαλάμους.

Τάσος: «Ολα τελείωσαν κατά τις 3-4 η ώρα, με τους φύλακες να παίρνουν τον έλεγχο της ακτίνας και να οδηγούν στην απομόνωση κρατούμενους που πίστευαν ότι συνετέλεσαν στη φασαρία». Γιάννης:

«Η κατάσταση συνεχίζεται έτσι. Μέχρι που σιγά σιγά κάποιοι άρχισαν να επιστρέφουν στα κελιά τους γιατί άρχισαν να πέφτουν τα δακρυγόνα και μέσα στην πτέρυγα. Μέχρι που κάποια στιγμή μπαίνουν μέσα υπάλληλοι με μάσκες.

Βλέπω από το παράθυρο την Πυροσβεστική να προσπαθεί με γερανό να σβήσει τα αποκαΐδια. Αλλά μάταια, γιατί ήταν μακριά, και ανώφελα, γιατί πλέον όλα είχαν γίνει στάχτη».

P.: «Από την επομένη ημέρα ήμασταν κλειδωμένοι 24 ώρες για επτά ολόκληρες ημέρες μέσα στον θάλαμο μ” ένα αυγό, μια τομάτα, ένα λουκάνικο και ψωμί για όλες αυτές τις ημέρες. Ηταν πάρα πολύ δύσκολο».

Χρήστος: «Η νύχτα περνάει, όλοι είναι κουρασμένοι, όλοι σιγά σιγά καταλαγιάζουν. Στον θάλαμο είμαστε όλοι εκνευρισμένοι, φοβισμένοι, κουρασμένοι.

Επικρατεί η άποψη ότι το πρωί θα πέσουν τα ΜΑΤ και θα μας χτυπήσουν όλους. Ομως δεν γίνεται έτσι. Σε λίγο μετρούν και κλείνουν τον θάλαμό μας. Η εξέγερση έχει κατασταλεί».

Δημήτρης: «Ηταν μια πολύ δύσκολη εμπειρία για μένα και πρώτη φορά φοβήθηκα τόσο ότι θα πεθάνω από τους καπνούς. Μετά μείναμε μια βδομάδα κλειστοί μέσα στον θάλαμο και αυτό ήταν μια δύσκολη εμπειρία για μένα. Τόσα άτομα σε τόσο μικρό χώρο».

Μαρίνος: «Οσο έβλεπα την Κοινότητα παραδομένη στις φλόγες, στο μυαλό μου ερχόταν κάθε στιγμή που έχω ζήσει σ” αυτόν τον χώρο. Αυτό το πράγμα μου έβγαζε και μια αβεβαιότητα για το αν θα ξαναγίνει η Κοινότητα και αν θα προλάβω να τη δω ξανά όπως ήταν».

Απογοήτευση κι ελπίδα ξανά

Κώστας: «Ημουνα μεταγωγή και γύρισα στον Κορυδαλλό την επομένη ημέρα της εξέγερσης. Αυτό που αντίκρισα ήταν μαυρίλα, στάχτη και ένα βαρύ κλίμα το οποίο μου έκατσε στο στήθος και μ” έπνιξε. Το πρώτο πράγμα που είδα ήταν η Κοινότητα καμένη και στη συνέχεια η ομάδα μου, όλα τα πρόσωπα ζωγράφιζαν θλίψη, στεναχώρια, θυμό και αβεβαιότητα για το αύριο».

Τάσος: «Ισως να μη φτιάξαμε ακόμα τον χώρο μας, μα το ότι είμαστε ακόμα μαζί με τις λιγότερες δυνατές απώλειες με κάνει να γίνομαι κάθε μέρα πιο δυνατός. Δεν τα βάφω μαύρα, αλλά ούτε τα αφήνω και γκρι. Παρ’ όλες τις δυσκολίες εγώ θα τα καταφέρω. Θα βάλω τα χρώματα που τελικά έχουν λείψει από τη ζωή μου».

Junes: «Εβλεπα την Κοινότητα να καίγεται, δυστυχώς δεν μπορούσα να κάνω τίποτα, κινδύνευε η ζωή μας, προσπαθούσαμε να κρατήσουμε ισορροπία στον θάλαμο. Αισθάνθηκα ότι τελειώσαμε, ήταν μέχρι εδώ, είχα χάσει την ελπίδα μου».

Νίκος: «Τα χαράματα της Δευτέρας 24 Σεπτεμβρίου όλα είχαν τελειώσει και η καταστροφή είχε ολοκληρωθεί, όμως για εμάς, τα μέλη της θεραπευτικής Κοινότητας, η προσπάθεια μόλις ξεκινούσε, μιας κι εκτός από τον προσωπικό μας αγώνα για απεξάρτηση είχαμε πλέον να παλέψουμε όλοι μαζί για να ξαναχτίσουμε το «σπίτι» μας και να στεγάσουμε εκεί τις ελπίδες και τα όνειρά μας για μια καινούργια ζωή με αξιοπρέπεια και ανθρωπιά, μακριά από εξαρτήσεις και παραβατικότητα. Η προσπάθεια συνεχίζεται…»

Η Κοινότητα θα φτιαχτεί ξανά και σε αυτό δεσμεύτηκαν όλοι οι αρμόδιοι. Ομως η κρίση και η υποβάθμιση χτυπάει αλύπητα όλες τις φυλακές που ασφυκτιούν, με τους κρατούμενους ακόμα και βαριά αρρώστους χωρίς στοιχειώδη περίθαλψη και με δραματικές μειώσεις ακόμα και στο φαγητό και στα είδη πρώτης ανάγκης.

Το ότι αυτό συνοδεύεται από συνεχή αυστηροποίηση του ήδη σκληρού ποινικού συστήματος. Στερούν ακόμα και την ανάσα σε ανθρώπους απελπισμένους.

Το προσωπικό των σωφρονιστικών ιδρυμάτων είναι εξουθενωμένο από τις περικοπές και τις ελλείψεις, με επιπτώσεις και στη συμπεριφορά απέναντι στους κρατούμενους. Το μείγμα είναι εκρηκτικό και επιβάλλονται λύσεις άμεσα.

Η είδηση από τα… μέσα

Τα περισσότερα ΜΜΕ τη νύχτα εκείνη αλλά και την επόμενη ημέρα το μόνο που ανακάλυψαν ήταν η βολική σύμπτωση της εξέγερσης «των μουσουλμάνων», με μια διαμαρτυρία μουσουλμάνων στην Ομόνοια. Για τις αιτίες της εξέγερσης οι κρατούμενοι γράφουν:

Νίκος: «Επίσημα τα επεισόδια αποδόθηκαν στους μουσουλμάνους κρατούμενους, με αιτιολογία τις συγκρούσεις μεταξύ μουσουλμάνων πιστών, που διαμαρτύρονταν για την αμφιλεγόμενη ταινία για τον Μωάμεθ, και της ελληνικής αστυνομίας, τις οποίες πρόβαλλαν όλοι οι τηλεοπτικοί σταθμοί στα κεντρικά τους δελτία ειδήσεων εκείνο το βράδυ. Η αλήθεια βέβαια, όπως συχνά γίνεται, ήταν διαφορετική.

Σίγουρα η συγκυρία των επεισοδίων έπαιξε ρόλο θρυαλλίδας, όμως κάποια αναταραχή στις φυλακές ήταν θέμα χρόνου να συμβεί. Από καιρό οι φυλακές βρίσκονταν σε αναβρασμό, με τη συνεχόμενη αποχή των κρατουμένων από το φαγητό και την ευεργετική εργασία.

Οι λόγοι είναι γνωστοί. Αθλιες συνθήκες κράτησης, εξοντωτικές και πολλές φορές παράλογες ποινές, ειδικά τους τελευταίους μήνες, και ένας πολυαναμενόμενος νέος και ελαστικότερος κώδικας για τα ναρκωτικά, που όλο έρχεται και ποτέ δεν φτάνει.

»Ο ίδιος ο υπουργός Δικαιοσύνης το είχε παραδεχτεί και επισκέφθηκε μαζί με σύσσωμο το επιτελείο του τις φυλακές της χώρας υποσχόμενος ο ίδιος προσωπικά βελτιώσεις στις συνθήκες κράτησης και στον τρόπο απονομής της δικαιοσύνης, προκειμένου να κατευνάσει τα πνεύματα».

Διονύσης: «Ακούστηκαν διάφορες αβάσιμες πληροφορίες για τα αίτια αυτού του συμβάντος. Πρόκειται όμως για διαφορετικούς λόγους, λόγους που αν ακουστούν απευθείας από τους κρατούμενους θα εκτεθούν πολλά ΜΜΕ και άλλοι παράγοντες που παραπληροφορούν τα ΜΜΕ για το όφελος, τις υπολήψεις τους αλλά και για το κράτος το ίδιο».

Spartak: «Κάποιος ιδιαίτερος λόγος δεν υπήρχε και ούτε κατάλαβα γιατί το έκαναν αυτό το πράγμα. Το περίεργο ήταν ότι η υπηρεσία μπορούσε να το σταματήσει, αλλά για κάποιους δικούς της λόγους δεν το έκανε».

Γιώργος: «Πολλοί θέλησαν να περάσουν το μήνυμα ότι οι αναταραχές αυτές έγιναν για τον λόγο μιας ταινίας που πρόσβαλε τον προφήτη Μοχάμεντ. Στην πραγματικότητα, όμως, τα πράγματα δεν ήταν έτσι.

Εξέγερση έγινε μόνο στην Ε πτέρυγα και σε καμιά άλλη από τις πτέρυγες που υπάρχουν στις φυλακές Κορυδαλλού, και σε όλες υπάρχουν άνθρωποι που είναι μουσουλμάνοι και είναι αρκετοί.

Από κρατούμενο πληροφορηθήκαμε μέσα από τηλεφωνική επικοινωνία ότι όντως έτσι ήταν και τα επεισόδια τα προκάλεσαν μουσουλμάνοι, Ελληνες, Τσιγγάνοι, και ό,τι άλλη εθνικότητα υπάρχει μέσα σε μια φυλακή για λόγους που τελικά δεν έχουν γίνει ξεκάθαροι και ούτε θα γίνουν ποτέ. Ενα ξέσπασμα κρατουμένων ήταν το οποίο πήρε έκταση και τίποτε άλλο παραπέρα».

Erion: «Οι κρατούμενοι άρχισαν να σπάνε και να καίνε, να φωνάζουν και να λένε ότι αυτή η κατάσταση μέσα στις φυλακές δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο. Η τηλεόραση και τα υπόλοιπα μέσα ενημέρωσης μίλησαν πολύ λίγο έως καθόλου.

Οσοι μίλησαν είπαν ότι όλο αυτό έγινε για κάποια ταινία με τον Μωάμεθ. Ομως αυτό δεν είναι αλήθεια. Οι κρατούμενοι είχαν σχεδόν ένα μήνα να φάνε σαν άνθρωποι και οι συνθήκες στις φυλακές δεν είναι ανθρώπινες».

Μαρίνος: «Η μεγαλύτερη ζημιά έγινε στο κτίριο του “ΕΝ ΔΡΑΣΕΙ”, από ανεγκέφαλους ανθρώπους που χωρίς λόγο έκαψαν το κτίριο που στεγάζει τα όνειρα των ανθρώπων που προσπαθούν να απεξαρτηθούν από τα ναρκωτικά.

Μετά από ώρες ενημερωθήκαμε ότι ο πραγματικός λόγος της εξέγερσης αυτής δεν ήταν η ταινία, και όλη αυτή η καταστροφή ξεκίνησε από ανθρώπους κάθε εθνικότητας και θρησκείας και οι μικρές ζημιές που άρχισαν να προκαλούν για δικούς τους λόγους είχαν ως αποτέλεσμα να παρασύρουν κι άλλους και τα επεισόδια να πάρουν τελικά μεγάλη και καταστροφική έκταση».

Γρηγόρης: «Πιθανολογείται ότι αφορμή ήταν η ταινία που αναφερόταν στον Μωάμεθ. Κατά άλλους όμως η εξέγερση πυροδοτήθηκε από τις άθλιες συνθήκες σίτισης και διαβίωσης στις φυλακές, από τον υπερπληθυσμό και από τις διαρκείς αναβολές κατάθεσης και ψήφισης του νομοσχεδίου για τον νέο ποινικό κώδικα.

Ξέρουμε πολύ καλά ότι οι συνθήκες που επικρατούν στις φυλακές και οι κρατούμενοι είναι καζάνια που βράζουν και περιμένουν την αφορμή για να κάνουν μπαμ, και έτσι έγινε!»

Πόσο πολύ σημασία έχει τελικά αυτή η τόσο ώριμη και ψύχραιμη ματιά των κρατουμένων που μέσα σε μια καταστροφή μπόρεσαν να διακρίνουν όσα δεν διέκριναν όσοι σχεδόν αυθαίρετα έδωσαν τις στερεότυπες ερμηνείες τους για τους λόγους που οδήγησαν τα πράγματα σε αυτή την εξέγερση;