''Στα παιδιά της ΣΤΡΟΦΗΣ χαρίζω όλη μου την αγάπη και εύχομαι καλό αγώνα και τα ομορφότερα έρχονται"!

Ραλλία Χρηστίδου

Άρχισε μαθήματα κλασικής κιθάρας στα 7 της χρόνια. Ο παππούς της ήταν ιδρυτικό μέλος του «Trio Belcanto» και πιστεύει πως βασικό συστατικό για την ευτυχία είναι η ελευθερία. Ο λόγος για τη Ραλλία Χρηστίδου, καλεσμένη της τελευταίας εκπομπής της ΕΠΙ ΤΟΠΟΥ ΣΤΡΟΦΗ. Σε μια άμεση και φιλική συζήτηση με τα παιδιά του ΚΕΘΕΑ ΣΤΡΟΦΗ η Ραλλία, μία από τις σημαντικότερες τραγουδοποιούς της νέας γενιάς, μίλησε για τα παιδικά της χρόνια, τις μουσικές της επιρροές, τις εξαρτήσεις και την ευτυχία. 

Παρακάτω μπορείτε να διαβάσετε τις δηλώσεις της Ραλλίας Χρηστίδου:

ΓΙΑ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΗΣ:

«Το όνομα μου είναι μικρασιάτικο. Την προγιαγιά μου την έλεγαν Ραλλού.  Δεν γιορτάζω την 1η Σεπτέμβρη, αν και υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που μου στέλνουν τότε χρόνια πολλά. Το Ραλλία δεν είναι παράγωγο του Κρυσταλλία. Προέρχεται από το Ραλλού. Υπάρχει και ένα σχετικό τραγούδι του Χατζηδάκη, «η μικρή Ραλλού».

ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΗΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΤΗΣ ΕΠΙΡΡΟΕΣ:

«Ο πατέρας μου είναι από την Ξάνθη και η μητέρα μου από την Κοκκινιά. Και οι δυο έχουν μικρασιάτικη καταγωγή. Με κάποιο μαγικό τρόπο υπάρχει αυτή η επιρροή στη μουσική μου. Μεταφέρεται, αν και λόγω των σπουδών μου στην κλασική κιθάρα ήμουν αρκετά επηρεασμένη και από τη δυτικότροπη μουσική. Από την άλλη πλευρά, μεγάλωσα σε ένα σπίτι όπου ο πατέρας μου άκουγε αποκλειστικά κλασική μουσική και ορχηστρική. Τίποτα άλλο. Αυτό αποτελούσε και μόνιμη αιτία για τσακωμούς με τη μητέρα μου. Η μαμά καθότι πειραιώτισσα, ήταν του λαϊκού ρεπερτορίου. Όπως και να έχει, αυτό λειτούργησε θετικά γιατί έχω ακούσματα και από τις δύο πλευρές, κάτι που έχει περάσει στον τρόπο που τραγουδώ και γράφω μουσική. Κάνω παντρέματα διαφορετικών ειδών μουσικής χωρίς να το κάνω επί τούτου. Έχω κατηγορηθεί μάλιστα στο χώρο ως προς έλλειψη ταυτότητας. Δεν μου αρέσει όμως τα live μου να έχουν μόνο ένα είδος μουσικής. Δεν μπορώ. Βαριέμαι. Δηλαδή όταν θα φτιάξω ένα πρόγραμμα δεν μπορώ να παίζω επί 2 ½ ώρες μόνο ένα είδος μουσικής. Θεωρώ ότι έχω τη δυνατότητα να υπηρετώ με αξιοπρέπεια σχεδόν όλα τα είδη της μουσικής, χωρίς να έχω την τέλεια φωνή και πιστεύω ότι η εναλλαγή αυτή αρέσει και στον κόσμο.

ΓΙΑ ΤΑ ΣΧΟΛΙΚΑ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑ:

«Σε μικρή ηλικία άκουγα μόνο ξένη μουσική. Κυρίως συγκροτήματα. Δεν είχα κολλήματα με συγκεκριμένους τραγουδιστές. Ερωτευόμουν τραγούδια. Άκουγα διάφορα τραγούδια χωρίς να μένω κολλημένη στο είδος της μουσικής. Στο σχολείο είχαμε στρατόπεδα ανάλογα με τη μουσική που ακούγαμε και είχαμε αντίστοιχο outfit. Δεν πήγα σε δημόσιο, αλλά σε Αρσάκειο. Δεν είχα τα θετικά που μπορεί να έχεις αν πηγαίνεις σε ένα δημόσιο. Για παράδειγμα, δεν είχα παρέες στη γειτονιά που θα μπορούσα να συναντήσω εύκολα. Μέναμε σε διαφορετικές περιοχές και ήταν δύσκολο να συναντήσω τους φίλους μου. Πόσο μάλιστα όταν έχεις μητέρα την Αγγελικούλα που δεν σε αφήνει να πας πουθενά... Να φανταστείτε πρώτη φορά βγήκα μόνη μου για καφέ στην 3^η λυκείου».

ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΠΠΟΥ ΤΗΣ:

«Ο παππούς μου ήταν ένα από τα ιδρυτικά μέλη του ‘Trio Belcanto’, μουσικό τρίο προπολεμικής φάσης. Δυστυχώς, δεν είχε την ευκαιρία από την οικογένεια του να δισκογραφήσει. Έφυγε νωρίς από το συγκρότημα γιατί δεν τον άφησε ο πατέρας του να συνεχίσει. Παρότι ήταν πολύ όμορφος, αυτοδίδακτος, ταλαντούχος και με εξαιρετική φωνή δεν του δόθηκε ποτέ η δυνατότητα να ασχοληθεί με αυτό που αγαπούσε. Ο παππούς μου πάντα ήταν στα μάτια μου σαν ήρωας και τον παρατηρούσα όταν έπαιζε κιθάρα και τραγουδούσε. Με έπαιρνε πάντα μαζί του και μου φαινόταν εξαιρετικό να τραγουδάει και ταυτόχρονα να παίζει κιθάρα. Με επηρέασε τόσο πολύ που ενώ τα περισσότερα παιδιά είχαν ψώνιο να παίρνουν τα αντικείμενα και να τα «μετατρέπουν» σε μικρόφωνα, εγώ τα έπαιρνα και τα έκανα κιθάρες»! 

ΓΙΑ ΤΟ ΡΟΛΟ ΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΣΤΗ ΣΧΕΣΗ ΤΗΣ ΜΕ ΤΗ ΜΟΥΣΙΚΗ: 

Το σχολείο έπαιξε πολύ σημαντικό ρόλο στην ενασχόληση μου με τη μουσική. Στο Αρσάκειο θεωρούνταν προσόν να συμμετέχεις στις σχολικές εκδηλώσεις και να παίζεις μουσική. Ήταν πολύ σημαντικό το να έχεις πάρει πάνω σου ένα κομμάτι από τη κεντρική γιορτή. Δεν θεωρούνταν σημαντικό μόνο από τους καθηγητές αλλά και από τα παιδιά. Πολλοί συμμαθητές μου μάλιστα, έβγαιναν από την τάξη την ώρα του μαθήματος με την πρόφαση να πάνε τουαλέτα και ερχόντουσαν να παρακολουθήσουν την πρόβα μας! 

ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΤΗΣ ΣΤΟ FAME STORY:

«Το Fame Story 1 δεν το είχα δεν καν. Το είχε παρακολουθήσει η μητέρα μου και τσακωθήκαμε για να με πείσει να στείλω βιογραφικό. Δεν το χω μετανιώσει από την άποψη ότι ξέρω πολύ καλά πως αν δεν είχα συμμετάσχει δεν θα υπήρχε κανένας άλλος τρόπος να μπω στη δουλειά. Ακόμα και αν γυρνούσε ο χρόνος πίσω θα δήλωνα ξανά συμμετοχή αρκεί να ήταν με συνθήκες 2004 και όχι με τις σημερινές. Τώρα, δεν θα ασχολούμουν καθόλου». 

ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΡΡΟΗ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΣΚΗΣΕΙ ΕΝΑ TALENT SHOW ΣΕ ΕΝΑ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗ:

Μόλις βγήκα από το Fame Story ένιωθα σαν να με σπρώχνουν πάρα πολλά χέρια πάνω σε ένα τοίχο με καρφιά. Όλη αυτή η διαδικασία με τα reality shows ήταν τότε στην κορύφωση της και εξυπηρετούσε διάφορα συμφέροντα. Επομένως, ήταν παρά πολύ εύκολο να νομίσεις ότι είσαι και καλά κάποιος.

Το καλό με εμένα ήταν πως από την αρχή έβλεπα τι θα συμβεί. Το καταλάβαινα από τα κυριακάτικα live.  Ίσως το παράκανα και λίγο. Θα μπορούσα να το χα χαρεί περισσότερο όλο αυτό. Ήμουν εντελώς αποστασιοποιημένη από αυτή τη διαδικασία και παρεξηγήθηκα πολλές φορές. Κάποιοι με κατέκριναν που δεν έδινα αυτόγραφα. Γιατί όμως να δώσω αυτόγραφο; Αφού δεν είχα κάνει κάτι. Δεν είχα βγάλει καν δίσκο. Τον πρώτο μου δίσκο, το «Με Το Βλέμμα Της Καρδιάς» τον έβγαλα ένα χρόνο αφότου τελείωσε το παιχνίδι. 

Το σχήμα που λειτούργησε περισσότερο το καλοκαίρι του 2004, ήταν το πρόγραμμα του fame story, το οποίο έκανε 81 εμφανίσεις σε 3 ½ μήνες σε Ελλάδα, ΗΠΑ και Καναδά. Κάναμε τεράστια επιτυχία. Ήξερα ότι αν και όταν έβγαινε κάποιος από εμάς για να τραγουδήσει από κάτω γινόταν της τρελής, δεν γινόταν επί προσωπικού, για το παιδί δηλαδή που τραγουδούσε, αλλά ήταν συνέχεια της τηλεόρασης. Ήταν καθαρά θέμα εικόνας. Το ήξερα αυτό και για αυτό το λόγο δεν έκανα τηλεοπτικές διαφημίσεις και αρνήθηκα χρήματα. Αρνήθηκα να κάνω αρπαχτές. Όλη αυτή η κατάσταση δεν με αντιπροσώπευε.  

ΓΙΑ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΗΣ:

«Αγαπώ πάρα πολύ αυτό που κάνω. Είναι η ζωή μου. Δεν ζω χωρίς τη μουσική. Από πέρυσι μάλιστα μπήκα στη διαδικασία να χρηματοδοτώ τη δουλειά μου, ώστε να είναι αυτή που θέλω να είναι. Θέλω να είμαι ενεργή, γιατί δεν ζω χωρίς αυτό. Υπήρχαν και υπάρχουν προκαταλήψεις απέναντι μου επειδή έχω βγει από talent show, τις οποίες αντιμετωπίζω με ψυχραιμία».

ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΤΥΧΙΑ:

«Είμαι άνθρωπος που θέλω να συμμετέχω σε κοινές προσπάθειες. Αν είχα λύσει το βιοποριστικό μου πρόβλημα και δεν είχα ανάγκη να δουλεύω, θα μου άρεσε πολύ να πηγαίνω ταξίδια και να βοηθώ σε διάφορες αποστολές, όπως στην action aid, στην οποία είμαι μέλος. Ξέρω ότι ακούγεται λίγο εξωγήινο, αλλά όσο μεγαλώνω καταλαβαίνω τι είναι αυτό που με κάνει να νιώθω ευτυχία. Είναι η προσφορά στον συνάνθρωπο, χωρίς να ναι απαραίτητα μέλος της οικογένεια σου».

ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΞΑΡΤΗΣΕΙΣ:

«Έχω έρθει πολύ κοντά με ανθρώπους από διάφορες εξαρτήσεις και έχω καταλάβει πως είναι πολύ εύκολο να πέσεις σε αυτή την παγίδα. Εξαρτήσεις δεν είναι μόνο τα ναρκωτικά, αλλά και το φαγητό, το αλκοόλ, το κάπνισμα. Καπνίζω, αλλά προσπαθώ να μην το κάνω νευρικά. Νομίζω ότι έχει να κάνει με τη δύναμη του μυαλού. Έχω μεγάλο πρόβλημα με την οποιαδήποτε μορφή εξουσίας από άνθρωπο σε άνθρωπο. Το ίδιο πρόβλημα έχω και με την οποιαδήποτε εξάρτηση μπορείς να δημιουργήσεις εσύ στον εαυτό σου. Θέλω πολύ κάθε άνθρωπος να είναι ελεύθερος, από κάθε τι που μπορεί να τον κάνει να νιώθει άσχημα. Η ελευθερία είναι κάτι που πραγματικά μπορεί να σε κάνει να νιώσεις ευτυχία».

ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ:

«Οι δισκογραφικές δεν έχουν πλέον τη δυνατότητα να σε στηρίξουν, να προωθήσουν τη δουλειά σου και να την χρηματοδοτήσουν όπως μπορούσαν πριν κάποια χρόνια. Προφανώς παίζει ρόλο η κρίση, η οποία δεν είναι μόνο οικονομική αλλά και κοινωνικοπολιτική, γιατί υπάρχει μέσα στην κοινωνία, στις ανθρώπινες σχέσεις και στην επικοινωνία. Υπάρχει έλλειψη ιδανικών και σωστών προτύπων. Λείπουν πια από τη ζωή μας ιδανικά όπως είναι η αλληλεγγύη. Να μην σκέφτεται, δηλαδή, ο καθένας μόνο την πάρτη του, αλλά και τον διπλανό του. Και ο Έλληνας το έχει δυστυχώς αυτό».

ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΡΑΛΛΙΑΣ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΟΥ ΚΕΘΕΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ ΤΟΥΣ:

«Να δείξετε μεγάλη δύναμη στον αγώνα που ξέρω ότι είναι πάρα πολύ δύσκολος. Να μην χάνετε την ελπίδα σας! Μην κολλάτε στο τι έφταιξε. Μην κοιτάτε πίσω, άλλα μπροστά! Να δείτε τι μπορείτε να κάνετε από εδώ και πέρα. Να ενώσετε τις δυνάμεις σας, γιατί πάντα η οικογένεια παίζει καθοριστικό ρόλο και δίνει τρομερή δύναμη! Και οικογένεια δεν είναι μόνο συγγενείς, αλλά οι φίλοι, οι γνωστοί και οι συναγωνιστές που μπορεί να έχετε μέσα στην κοινότητα. Και αυτοί οικογένεια είναι. Χρειάζεται πολύ μεγάλη δύναμη και προσπάθεια. Με αυτό τον τρόπο σίγουρα μπορείτε να προχωρήσετε μπροστά»!

«Η γνωριμία μας με τη Ραλλία ήταν από τις καλύτερες. Είναι φοβερή προσωπικότητα, χαμογελαστή και με πάθος για ζωή. Μας έδωσε θετική ενέργεια και δύναμη! Είναι νέα κοπέλα με τσαγανό! Τις στιγμές που τραγουδήσαμε όλοι μαζί ένιωσα ζεστασιά. Χάρηκα πολύ που τη γνώρισα»! Χριστίνα, μέλος της ομάδας ραδιοφώνου.