«Μαζί»,

Νίκος Ζούδιαρης

«Δεν έχω επαγγελματικές σχέσεις. Δεν ξέρω τι πάει να πει επαγγελματική σχέση. Ούτε εδώ ήρθα σαν επαγγελματίας». Μπορεί αυτές οι φράσεις του Νίκου Ζούδιαρη να μην ήταν οι πρώτες της συνέντευξης του στην ΕΠΙ ΤΟΠΟΥ ΣΤΡΟΦΗ, ωστόσο από την πρώτη του λέξη έγινε κατανοητό ότι ήρθε να πει τις δικές του αλήθειες και να προσπαθήσει να «χτίσει σχέσεις ζωής» με τα παιδιά της ραδιοφωνικής ομάδας του ΚΕΘΕΑ ΣΤΡΟΦΗ και τους ακροατές του β΄ προγράμματος της ΕΡΤ. Διαβάστε στη συνέντευξη που ακολουθεί άγνωστες πτυχές της ζωής του μεγάλου τραγουδοποιού, τις απόψεις του για τις ανθρώπινες σχέσεις και λίγα λόγια για τη μεγάλη συναυλία που θα γίνει στις 29/1 για τα παιδιά των ειδικών σχολείων του Ιλίου.

ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ 

"Η μουσική για μένα δεν προέκυψε ως επαγγελματικός στόχος, αλλά ως μια προσπάθεια αυτοεξομολόγησης. Έγραφα τραγούδια προκειμένου να πω σε ένα μαγνητόφωνο πράγμα που σκεφτόμουν και αισθανόμουν. Κρυφά από το στενό μου περιβάλλον. Πράγματα της πολύ βαθειάς ψυχικής μου ζωής, τα άκουγε ένα κασετοφωνάκι. Αυτό με γύμναζε να φτιάχνω τραγούδια και ιστορίες. Έφτιαχνα ιστορίες για να περιγράφω τη ζωή μου και τη ζωή άλλων ανθρώπων που ένιωθα ότι με αφορούσε. Έχω γεμίσει τέτοιες κασέτες με γύρω στα 400 τραγούδια τις οποίες δεν έχω πειράξει ποτέ. Δεν με ενδιέφερε η βιομηχανία και το στήσιμο τους. Δεν με ενδιέφερε να είναι ολοκληρωμένα, να έχουν ένα ρεφρέν και δύο κουπλέ, μία γέφυρα, κτλ. Με ενδιέφερε να καταγράφω αυτό που αισθανόμουν. Αυτό ξεκίνησε από τα 14-15 μου. Σιωπηλά. Σε απόλυτη άγνοια του περιβάλλοντος μου, οι γονείς μου μεγάλωναν έναν άλλο Νίκο χωρίς να το καταλαβαίνουν, αλλά χωρίς να το καταλαβαίνω και εγώ.

Με αυτά τα τραγούδια, που δεν έχουν δημοσιοποιηθεί ποτέ, γυμνάστηκα να επικοινωνώ με ένα φανταστικό κοινό. Η ίδια η ζωή με πήγε προς τα εκεί. Έμαθα να την ακούω. Η ζωή μιλάει από μόνη της. Λέει να κάνεις κάτι, γιατί σου πάει ή να αποφύγεις κάτι, γιατί το κάνεις χάλια. Υπάρχουν καταστάσεις που μιλάνε. Το θέμα είναι πόσο είμαστε εμείς έτοιμοι να τις ακούσουμε και να ξεβολευτούμε.

Την αγαπώ τη γλώσσα και όσο τη μάθαινα και τη μαθαίνω καταλαβαίνω τον πλούτο των εννοιών που μπορεί κάποιος να υπαινιχθεί με τις σωστές λέξεις. Πάντα οι σωστές λέξεις σε ένα στίχο με παιδεύουν πάρα πολύ. Οι νότες δεν με παιδεύουν".

Η ΔΟΥΛΕΙΑ ΣΤΟ ΤΕΛΩΝΕΙΟ

"Όταν ήμουν έφηβος δεν υπήρχε η έννοια του επαγγελματικού προσανατολισμού. Έπρεπε να γίνεις 2-3 πράγματα. Ό, τι ήθελε η γειτονιά ή ο πατέρας και η μάνα. Είχα, λοιπόν, περάσει σε μια ανωτάτη σχολή, στην οποία δυσανασχετούσα και μεταξύ πρώτου και δεύτερου έτους την παράτησα. Αυτό δεν έγινε αποδεκτό από το σπίτι, με αποτέλεσμα να φύγω από αυτό. Ο πατέρας μου ήταν αστυνομικός και η μητέρα μου δασκάλα, άρα προερχόμουν από ένα ασφυκτικά πειθαρχημένο περιβάλλον. Έκανα και εγώ λοιπόν την επανάσταση μου. Βρέθηκα να περιφέρομαι «στις γειτονιές της ασφάλειας μου», αλλά δεν μπορούσα για πολύ καιρό. Χρωστούσα 50-100 δραχμές σε κάτι συμμαθητές μου και είχα αρχίσει να νιώθω άβολα. Άρχισα επομένως να ψάχνω για δουλειά. Πήγα, λοιπόν, σε ένα τύπο που τον έλεγαν Μελέτη και είχε κάτι μπιλιάρδα στην πλατεία της γειτονιάς. Αυτός τα ήξερε όλα... Ήταν λίγο ψευτάκος. Μέσα στα πράγματα. Τον ρωτάω, λοιπόν, αν ήξερε καμιά πονηρή δουλειά για να βγάλω λεφτά γρήγορα, γιατί χρωστούσα. Μόνο 100 δρχ. χρωστούσα, αλλά μου φαινόντουσαν πολλά γιατί δεν είχα να τα δώσω.

Μου λέει τότε ο Μελέτης: «Στο τελωνείο θα πας -εγώ δεν ήξερα καν τι είναι- Θα πας κάτω στον Πειραιά, θα μπεις μέσα και θα ζητήσεις δουλειά. Εκεί είναι τα πολλά λεφτά. Εδώ είναι σαχλαμάρες». Ξεκινάω και εγώ για τον Πειραιά. Ήμουν 18-19 ετών και ήταν η δεύτερη φορά που κατέβαινα στο λιμάνι. Μπαίνω στο κτίριο του τελωνείου λίγο ντροπαλός και άρχισα να ρωτάω αν ήθελε κανείς κάποιον βοηθό για δουλειά. Εν τω μεταξύ, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι είχα πάει σε μια δημόσια υπηρεσία. Οι υπάλληλοι άρχισαν να με παίζουν. Όταν είδαν ότι απηύδησα, με πλησίαζει ένας εκτελωνιστής και μου λέει ότι εδώ δεν μπορείς να πιάσεις δουλειά, γιατί είναι δημόσια υπηρεσία και ότι για να πιάσεις δουλειά μέσα στο τελωνείο χρειάζεται μέσον. Εγώ μέσον δεν είχα. Βρήκα τελικά δουλειά έξω. Απέκτησα πτυχίο εκτελωνιστή. Άδεια ασκήσεως επαγγέλματος. Έφτιαξα μια κατάσταση δική μου. Δυστυχώς μέσω αυτής της δουλειάς συνέβαλα και εγώ στο να οδηγηθούμε στο κρίσιμο σημείο που έχουμε φτάσει σήμερα".

ΟΙ ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΕΣ ΕΝΟΧΕΣ

"Έχω καταλάβει ότι οι άνθρωποι πάσχουν κυρίως από φανταστικές ενοχές. Χωρίς να έχουμε κάνει ακόμα κάτι, μόνο που το έχουμε σκεφτεί ή νιώθουμε ότι έχουμε τη δυνατότητα να το κάνουμε, νιώθουμε ενοχές. Παίρνοντας λοιπόν την κιθάρα στα χέρια μου και το λόγο για να φτιάξω μια ιστορία, για να απαλλάξω τον εαυτό μου από αυτές τις φανταστικές ενοχές, στην πραγματικότητα με βοηθούσα ώστε ποτέ να μην τις πραγματοποιήσω. Τις εξέφραζα. Τις έβγαζα στο φως και εκείνες μίκραιναν. Μέσα μας παίρνουν τεράστιες διαστάσεις και σκιές. Όποιο πρόβλημα και να είχα μίκραινε, εφόσον το περιέγραφα. Το κατέγραφα. Το άκουγα. Έβγαινε από μέσα μου και μίκραινε. Κάποια τραγούδια μου αν κρίνω από το πόσο αγαπήθηκαν, κατάλαβα ότι είχαν την ίδια λειτουργία και σε ψυχές άλλων ανθρώπων.

Είχα δεχθεί απορρίψεις από δισκογραφικές και ο δίσκος που βγήκε με τον Αλκίνοο Ιωαννίδη ήρθε μετά και από την επιμονή και στήριξη της Δήμητρας Γαλάνη. Ακόμα όμως και αν δεν είχαμε καταφέρει να βγάλουμε τότε το δίσκο, εγώ δεν θα σταματούσα. Για μένα τα τραγούδια και η μουσική είναι ένας τρόπος να ενδοσκοπώ, να σκέφτομαι, να αισθάνομαι, να μοιράζομαι πράγματα. Ένας τρόπος ζωής".

ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ

"Δεν έχω επαγγελματικές σχέσεις. Δεν ξέρω τι πάει να πει επαγγελματική σχέση. Ούτε εδώ ήρθα σαν επαγγελματίας. Εγώ χτίζω κάθε μέρα, αν είναι εφικτό, σχέσεις ζωής. Δεσμούς ζωής με ανθρώπους που μπορώ να αντιλαμβάνομαι και μπορούν και εκείνοι το ίδιο. Για να μπορούμε να πηγαίνουμε καθημερινά χέρι χέρι σε ένα θαύμα. Το θαύμα είναι να επιβιώσουμε. Έχει πολύ μεγάλη σημασία να επιβιώσουμε.

Οι μεγάλες σχολές ζωής, όπως η ΣΤΡΟΦΗ, με τον τρόπο που αναδείχθηκαν από το κράτος εμφανίστηκαν σαν κάτι διπλανό, όχι σαν κάτι κύριο του βασικού σαλονιού της ζωής. Αν ομολογήσουμε όλη της ζωή μας θα δούμε ότι όλοι έχουμε σχέση με τη ΣΤΡΟΦΗ, γιατί είναι σχολή ζωής. Αν δεν το παραδεχτούμε, λέμε απλά ψέματα".

Η ΣΥΝΑΥΛΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΩΝ ΕΙΔΙΚΩΝ ΣΧΟΛΕΙΩΝ ΣΤΟ ΙΛΙΟΝ

"Στις 29 Ιανουαρίου θα γίνει μια συναυλία που θα μεταδοθεί από την ελληνική ραδιοφωνία και είναι αφιερωμένη στα παιδιά των ειδικών σχολείων στο Ίλιον. Είχα τη χαρά να επισκεφθώ με τη Γιάννα Τριανταφύλλη το ίδρυμα αποκατάστασης αναπήρων και το ειδικό σχολείο που υπάρχει εκεί μέσα. Πραγματικά εντυπωσιάστηκα από το επίπεδο, το ψυχικό βάθος και το ανάστημα του προσωπικού. Το προσωπικό αμέσως μπήκε απέναντι στην αναλγησία του κράτους που αυτό τον καιρό αφήνει να καταρρέουν οι άνθρωποι λες και είναι εχθροί μας. Εκεί είδα πόσο πολύ στηρίζει η ίδια η κοινωνία την κοινωνία σε αντιπαράθεση προς το κράτος, την κυβερνητική δηλαδή σκέψη με αυτή τη βουλιμική σχέση για εξουσία που αγνοεί τον άνθρωπο.

Τόσο στο ίδρυμα αποκατάστασης αναπήρων όσο και εδώ, βλέπω ανθρώπους να πετάνε, να υπερίπτανται. Ένα μέτρο από τη γη πετάτε όλοι και πραγματικά απορώ πως ακόμα κάνουμε το χατίρι στις εκάστοτε κυβερνήσεις να μας εξουσιάζουν. Η συναυλία έχει στηθεί από την κυρία Τριανταφύλλη και την ευχαριστώ πάρα πολύ που μου έκανε την τιμή να με εντάξει σε αυτή τη βραδιά αγάπης. Η φιλία και η αγάπη δεν είναι αφηρημένες έννοιες. Πρέπει να πιάνονται κάποια στιγμή. Στη συναυλία θα συμμετέχουν σπουδαίοι τραγουδιστές που είχα την χαρά και την τιμή να ερμηνεύσουν τραγούδια μου, όπως ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, η Ελένη Τσαλιγοπούλου, η Ελευθερία Αρβανιτάκη, ο Λάκης Χαλκιάς, ο Απόστολος Ρίζος και άλλοι που θα προκύψουν στην πορεία. Μαζί τους θα έρθουν και μουσικοί που θα παίξουν δωρεάν και θα τραγουδήσουν για τη ζωή. Για όσους από εμάς τη ζούμε".

Ο ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΧΡΟΝΟΣ

"Γράφω αραιά και που τραγούδια. Μην φανταστείς έναν άνθρωπο που γράφει από το πρωί μέχρι το βράδυ τραγούδια. Στον ελεύθερο μου χρόνο κάνω το ρεπορτάζ της ζωής μου. Ζω μέσα στις αδυναμίες, στα όνειρα και τα σχέδια μου. Είμαι έτοιμος για όποιον αγώνα με κάνει να νιώθω ότι υπάρχω. Να είμαι χρηστικά επαρκής. Έχω τον άνθρωπο στο επίκεντρο της ζωής μου. Με τους φίλους μου αισθανόμαστε και κάνουμε τα ίδια πράγματα που αισθάνεστε και κάνετε και εσείς. Πίνουμε κανένα ποτάκι., το καφεδάκι μας.

Όλο ανασυντάσσω το μυαλό μου να φανταστώ ένα κόσμο να επιβιώνει από αυτό που περνάμε σήμερα. Είμαι σε βαθειά περισυλλογή με ό, τι συμβαίνει. Έχω ένα πένθος μέσα μου. Γιατί ό, τι συμβαίνει είναι ενάντια στη φορά της εξέλιξης της ζωής του ανθρώπου. Παρόλα αυτά είμαι βαθειά αισιόδοξος".

ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗ ΣΤΡΟΦΗ

"Δεν με έχουν βάλει να μιλήσω ξανά για τέτοια πράγματα. Έπρεπε να περάσουν 20 χρόνια για να έρθω απέναντι σε «δημοσιογράφους» όπως εσείς, να με ρωτήσουν για πρώτη φορά αυτά τα πράγματα και να νιώσω την ανάγκη να απαντήσω. Η ανάγκη αυτή καθρεφτίζεται στα πρόσωπα σας. Δεν μπορώ να λέω ψέματα απέναντι στο αύριο. Εσείς είστε το αύριο και σας έχουμε γεμίσει ήδη με αρκετά ψέματα. Θα πω την αλήθεια μου σε όποιον μου τη ζητήσει και όχι στον οποιοδήποτε. Και εσείς μου την ζητήσατε.

Υπάρχει μία στροφή για την ΣΤΡΟΦΗ από τον Αργύρη Χιόνη, ποιητή ο οποίος «έφυγε» πέρυσι τα Χριστούγεννα:

«Από τα νύχια μέχρι την κορυφή

μετριέται το ύψος.

Από την κορυφή και πάνω το ανάστημα».

Κοντοί, ψηλοί, φαρδιοί, στενοί με το ανάστημα μας θα ζήσουμε. Και σε αυτό απευθυνόμαστε κάθε μέρα. Εγώ εκεί στο ίδρυμα αλλά και εδώ βλέπω κάτι ανθρώπους πανύψηλους. Να έχετε πολύ καλή τύχη! Φτιάξτε τα όλα όπως θέλετε!

Δεν είχα σκοπό ούτε να υπερασπιστώ ένα προφίλ μου μέσα από αυτή τη συνέντευξη ούτε να παρουσιάσω έναν άνθρωπο που βρήκε τις αξίες της ΣΤΡΟΦΗΣ. Αλλά δεν είχα άλλο κοστούμι να έρθω πέρα από την αλήθεια μου, να αντιμετωπίσω ανθρώπους ήρωες σαν και εσάς. Οτιδήποτε διαφορετικό και αν έκανα θα φαινόμουν γελοίος".

«Εξαιρετικός καλλιτέχνης. Πρώτη συνέντευξη του χρόνου, το καλύτερο ποδαρικό! Χαίρομαι που γνώρισα ένα τόσο ποιοτικό άνθρωπο», Χριστίνα, μέλος της ραδιοφωνικής ομάδας του ΚΕΘΕΑ ΣΤΡΟΦΗ