«Σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου για την όμορφη κουβέντα που είχαμε! Αρκετά όμως έγραψα (χα χα χα). Πολλά φιλιά και καλή συνέχεια!!! Με αγάπη»!

Ορφέας Αυγουστίδης

ΤΟ ΜΕΡΑΚΙ ΓΙΑ ΤΗ ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ ΚΑΙ Η ΔΡΑΜΑΤΙΚΗ ΣΧΟΛΗ

«Όταν με ρωτούν αν το γεγονός πως και οι δυο μου γονείς είναι ηθοποιοί συντέλεσε στο να γίνω και εγώ ηθοποιός, απαντώ αρνητικά. Νομίζω, βέβαια, ότι αυτά τα πράγματα λειτουργούν ασυνείδητα με ένα τρόπο που δεν μπορείς να ελέγξεις. Από μικρός ήθελα να ασχοληθώ με τον κινηματογράφο. Σαν σκηνοθέτης. Όχι σαν ηθοποιός. Αυτό που με είχε μαγέψει περισσότερο από τις δουλειές που έκαναν οι γονείς μου, ήταν ένας θερινός κινηματογράφος που είχαν, στον οποίο μεγάλωσα και πέρασα τα περισσότερα μου καλοκαίρια βλέποντας ταινίες. Το σινέ «Αμόρε», πάνω από το παλιό θέατρο και νυν σούπερ μάρκετ «Αμόρε». Αυτό ήταν το όνειρο μου. Αυτό ήθελα να κάνω. Τελειώνοντας το σχολείο γράφτηκα σε μια σχολή σκηνοθεσίας. Είχα κάνει και μια ταινία μικρού μήκους σαν σκηνοθέτης, στο σχολείο στα 16 και είχα πάει στη Δράμα. Το υποκριτικό κομμάτι προέκυψε για να συμπληρώσω τις σπουδές σκηνοθεσίας με το να ξέρω και την πλευρά του ηθοποιού. Έτσι πήγα σε μια δραματική σχολή και αυτό άρχισε σιγά σιγά να με απελευθερώνει. Να νιώθω πιο ωραία. Να με εκφράζει. Πολύ γρήγορα έκατσε η πρώτη δουλειά. Τελειώνοντας το πρώτο έτος της δραματικής έκανα το «Λούφα και παραλλαγή, σειρήνες στο Αιγαίο», οπότε μπήκα στα βαθειά γρήγορα. Αποφάσισα ότι μου αρέσει η υποκριτική και ότι ήθελα να ασχοληθώ με αυτό αργότερα, δουλεύοντας στο θέατρο. Δηλαδή δύο χρόνια μετά».

Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΟΥ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΔΥΟ ΓΟΝΕΙΣ ΗΘΟΠΟΙΟΥΣ 

«Για το παιδί ο κόσμος είναι αυτός που του συστήνει ο γονιός του. Δεν ξέρεις κάποιον άλλο κόσμο. Ό, τι του δείξει ο μπαμπάς και η μαμά. Μέσα από τα μάτια τους βλέπει τον κόσμο. Τουλάχιστον τα 10 πρώτα χρόνια της ζωής του. Θέλει, δεν θέλει. Δεν έχει φίλτρο και κρίση για να κρίνει μόνο του. Εγώ μεγάλωσα σε ένα σπίτι με δύο γονείς των οποίων η πραγματικότητα ήταν η ηθοποιία. Δεν ήξερα κάτι άλλο για να μου φαίνεται περίεργο. Για μένα η ηθοποιία ήταν απλώς η δουλειά του μπαμπά και της μαμάς.

ΤΟ ΟΝΕΙΡΟ ΤΟΥ ΝΑ ΓΥΡΙΣΕΙ ΜΙΑ ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΤΑΙΝΙΑ 

«Δεν θέλω να λέω μεγάλες κουβέντες. Αφήνω τις πράξεις να μιλάνε από μόνες τους και τα λόγια τα κρύβω λίγο, για να μην επαναπαύομαι σε αυτά. Αν είναι να συμβεί να γυρίσω μια δικιά μου ταινία, θα συμβεί. Και αν συνέβαινε θα ήταν με κάτι δικό μου. Που βγαίνει από μέσα μου. Θα είχε να κάνει με τον τρόπο που βλέπω εγώ τα πράγματα. Δεν θα έμπαινα σε μια διαδικασία να εμπλακώ με το σινεμά με έναν τρόπο που δεν με εκφράζει και δεν είμαι εγώ». 

ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΗΝ ΗΘΟΠΟΙΙΑ

«Επειδή εξελισσόμαστε σαν άνθρωποι, αλλά και σαν ηθοποιοί, αυτό που εισπράττω αυτή τη στιγμή από τη δουλειά μου είναι κάτι το οποίο μπορεί να έχει αλλάξει σε δύο χρόνια. Δηλώνω αυτό για να μπορέσω να σας πω απενοχοποιημένα το τι πιστεύω ότι κερδίζω από τη δουλειά μου. Αρχικά αυτό που προσπαθώ να κάνω είναι να μάθω να κάνω ένα βήμα τη φορά και κάθε μέρα ένα βήμα παραπέρα. Κάθε μέρα μία εξέλιξη βάζοντας μικρούς στόχους για να κατακτώ κάποια πράγματα. Πάνω στη σκηνή. Μέσα από το ρόλο μου. Το ίδιο πράγμα σε λυτρώνει και σου δίνει νόημα στην ίδια τη ζωή. Οι μικροί και ουσιαστικοί στόχοι που σε αφορούν. Αυτό είναι το πρώτο πράγμα που παίρνω από τη δουλειά μου. Όσον αφορά το κοινό, όταν η δουλειά μου ευχαριστεί κάποιον που έχει έρθει να με δει και να περάσει καλά, νιώθω ικανοποιημένος. Γιατί αυτή στην ουσία είναι η δουλειά μας. Να διασκεδάζουμε και να ψυχαγωγούμε τον κόσμο. Όταν νιώθεις ότι αυτός ο στόχος έχει επιτευχθεί είναι αρκετός να κοιμηθείς ήσυχος το βράδυ». 

Η ΠΡΟΚΛΗΣΗ ΤΩΝ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΩΝ ΡΟΛΩΝ

«Όλα αυτά που λέμε ήδη και θα πούμε, αποτελούν μικροδικαιολογίες για να δικαιολογήσει κάποιος το κομμάτι της ματαιοδοξίας που μπορεί να κρύβεται πίσω από ένα καλλιτεχνικό επάγγελμα. Οι διαφορετικοί ρόλοι είναι αυτό που βρίσκω εγώ ενδιαφέρον στη δουλειά. Στο θέατρο δίνεις το ελεύθερο στον εαυτό σου για μια στιγμή να γίνεις όποιος θέλεις. Αυτό είναι πολύ γοητευτικό. Άλλοι συνάδελφοι μπορεί να βρίσκουν ενδιαφέρον κάπου αλλού. Για μένα αν δεν υπάρχει πρόκληση δεν υπάρχει εξέλιξη δεν υπάρχει και ενδιαφέρον. Αν κάνω κάτι που νιώθω ότι το χω κάνει εκατοντάδες φορές, έχω την αίσθηση ότι κοροϊδεύω και αυτόν που το βλέπει, αλλά και τον ίδιο μου τον εαυτό. Τουλάχιστον τώρα που βρίσκομαι στο ξεκίνημα και πιστεύω ότι σηκώνω πολλή δουλειά και πολλή εξέλιξη ακόμα.

Προσπαθώ να προστατεύω τον εαυτό μου γενικότερα και να είμαι ο εαυτός μου. Δεν χρειάζεται να ξέρει και ο οποιοσδήποτε ποιος είμαι. Δεν τον αφορά πιστεύω βαθειά μέσα του. Για μια μεγάλη περίοδο η τηλεόραση είχε βάλει σκοπό να εκπαιδεύσει μια μερίδα κοινού να της αρέσει και να διψάει για προσωπική ζωή. Στο τέλος αυτό που μένει και μετράει είναι η δουλειά σου και όχι με ποιους έχεις υπάρξει, ποιον έβαλες στο κρεβάτι σου, πού βγήκες να πιεις τα ποτά σου». 

Η ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΤΟΥ

«Με την μητέρα μου δυστυχώς δεν έχω συνεργαστεί επαγγελματικά, αλλά με τον πατέρα μου το έχω κάνει. Έχουμε παίξει παλιότερα μαζί σε μια σειρά, τη «Λούφα και παραλλαγή», που είχε κάνει ο Νίκος Περράκης για τη ΝΕΤ. Εκεί έπαιζε τον συνταγματάρχη μου. Και έχουμε βρεθεί άλλη μια φορά στο «Κακό 2» που κάναμε τους αρχαίους Έλληνες που έσφαζαν ζόμπι. Τον εκτιμώ τον πατέρα μου, παρόλο που δεν δουλεύει πλέον. Είναι περίεργο να δουλεύεις με τους γονείς σου, αλλά είναι πολύ ευχάριστο ταυτόχρονα. Τώρα δέχομαι πολύ περισσότερο τη γνώμη και τις συμβουλές τους από ότι τα πρώτα χρόνια. Με την πάροδο του χρόνου δέχεσαι τις συμβουλές διαφορετικά και έχεις την ωριμότητα να καταλάβεις τι σου λέει ο άλλος μέσα από 30 χρόνια εμπειρίας. Στην αρχή νομίζεις ότι πάει να σου υποδείξει κάτι. Και εσύ αντιδράς «παράτα με, θα κάνω ότι θέλω, κτλ.». Μεγαλώνοντας μαλακώνεις περισσότερο για να δεχτείς κάποια πράγματα. Δεν θα ρωτήσω κάτι άμεσα, αλλά όταν συζητάω για τις δουλειές μου, μπορούν να με συμβουλεύσουν και εγώ ξέρω αν θα χρησιμοποιήσω τη συμβουλή τους. Στο χέρι σου είναι να χρησιμοποιήσεις τη συμβουλή ή όχι. Δεν χρειάζεται να περιορίσεις τον άλλο στο τι θα σου πει. Ο γονιός έχει δικαίωμα να λέει ό, τι θέλει. Όπως και το παιδί από την άλλη μπορεί να το ακούσει ή όχι.

Η ΠΡΟΤΑΣΗ ΤΟΥ ΣΤΟΥΣ ΧΡΗΣΤΕΣ

«Να τολμήσουν να ονειρευτούν. Να τολμήσουν να δουν τη ζωή τους από απέναντι. Να το κάνουν. Να βάλουν στόχους. Να χαμογελούν. Να εκτιμούν τα χαμόγελα που δέχονται. Να μάθουν να αγαπάνε και το κυριότερο να μάθουν να αγαπιούνται. Αυτές είναι αξίες που αναφέρονται σε όλους και όχι μόνο σε άτομα που έχουν θέμα με εξαρτήσεις. Δεν είναι αυτονόητες και αναφέρονται και σε μένα τον ίδιο».       

«Πολύ καλός άνθρωπος ο Ορφέας Αυγουστίδης. Έδωσε πολύ θετικά μηνύματα σε όλους μας! Νέο παιδί με ωραίες απόψεις. Τον περιμένουμε να έρθει και στην κοινότητα. Κινητοποιημένος. Ενεργός. Με θετική αύρα»! (Χριστίνα, μέλος της ραδιοφωνικής ομάδας του ΚΕΘΕΑ ΣΤΡΟΦΗ.