Ήμουν ένα παιδί δραστήριο, καλή μαθήτρια με χόμπι και πάνω απ’ όλα όνειρα. Είχα δίπλα μου την οικογένειά μου και την στήριξή της. Ώσπου γύρω στα δεκαπέντε μου χρόνια είδα την οικογένειά μου να διαλύεται. Ο πατέρας μου χανόταν τα βράδια κι όλο πιο σπάνια είχαμε επικοινωνία. Η μητέρα μου είχε προσκολληθεί στα παιδιά της τα οποία ασφυκτιούσαν από την υπερπροστασία. Εγώ ένιωθα μόνη μες τους καβγάδες και τους τσακωμούς. Είχα μπουχτίσει από τη βία που υπήρχε στο μεταξύ μας κι είχα συνεχώς ένα αίσθημα φυγής. Την περίοδο που χώρισαν οι δικοί μου έχασα κι ένα σημαντικό πρόσωπο για μένα. Τον θείο μου. Και από τι; Από τα ναρκωτικά. Μου έπεσαν πολλά. Χάνοντας τον πατέρα μου βίωνα χωρισμό, χάνω και τον θείο μου με ένα θάνατο. Ήθελα να δείξω δυνατή, σημαντική, με παρέα … ήμουν σε μια αναζήτηση. Το θέμα είναι ότι όλα τα έκανα με λάθος τρόπο χωρίς να ζητώ βοήθεια αλλά με το να δείχνω ότι όλα τα μπορώ. Για μένα, ο τρόπος να «ντυθώ» σημαντική, ήταν να είμαι σε παρέα που τα άτομα δεν έχουν όρια δεν σέβονται, και κάνουν ότι θέλουν (κάνουν τρέλες) και σε παρέα που τα άτομα κάνουν χρήση. Η χρήση με έκανε να μη φοβάμαι να νιώθω δυνατή και με έκανε να νιώθω μέλος μιας ομάδας. Όσο περνούσε ο καιρός τόσο χανόμουν…. Όλα όσα ένιωθα στην αρχή έσβηναν. Ένιωθα έρμαιο εκμετάλλευσης, ένιωθα μόνη, δεν είχα αξίες αλλά ούτε και αξία σαν άνθρωπος. Δεν είχα έναν άνθρωπο για να πω τι νιώθω. Στα δύσκολα έπινα. Στα όμορφα «όσα υπήρχαν» έπινα. Όλα αυτά συν ένα βίαιο περιστατικό με μια σχέση μου και η ανάγκη μου να έχω οικογένεια και φίλους με έφερε στη ΣΤΡΟΦΗ. Και ναι. Είμαι μέλος μιας ομάδας με στόχους και όνειρα. Έχω οικογένεια, έχω φίλους. Έχω βοήθεια. Έχω το σεβασμό. Νιώθω ότι βρίσκομαι στο στάδιο πραγματοποίησης των ονείρων μου.

Χριστίνα, 21 χρονών