Είναι γεγονός ότι όλες οι εκπομπές της τηλεόρασης που ασχολούνται με κοινωνικά ζητήματα, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, ασχολούνται με το θέμα των ναρκωτικών περισσότερο για να δημιουργήσουν στερεότυπα, πανικό και φόβο, παρά για να αναδείξουν το πρόβλημα και τις όποιες λύσεις του.
Πάρκα με πεταμένες σύριγγες, εξαϋλωμένες φιγούρες παιδιών με κρυμμένα πρόσωπα να απολογούνται για την «κατρακύλα» τους, πανικόβλητους περαστικούς να περνούν δίπλα από μισοπεθαμένα παιδιά κ.λπ. Ολη η προσπάθεια αρχίζει και τελειώνει συνήθως στην ανάγκη να κρύβεται το πρόβλημα, μαζί και οι άνθρωποι που υπομένουν τον αργό θάνατο, αλλά και οι οικογένειές τους. Να φύγουν οι σύριγγες από την κοινή θέα, να φύγουν οι εξαρτημένοι από το διάβα των περαστικών, να φύγει ο ΟΚΑΝΑ, να καθαρίσουν οι δρόμοι και οι πλατείες, να κρυφτούν δηλαδή όλα στο αμέριμνο σκοτάδι της καθημερινής ζωής των «υγιών» πολιτών. Ολοι στις φυλακές ή στα ψυχιατρεία και να μην τους συναντάμε ποτέ.
Με την πρωτοβουλία των συντελεστών της πρωινής εκπομπής της ΝΕΤ και με τη βοήθεια των εργαζομένων εκεί την Κυριακή το βράδυ, για πρώτη φορά εδώ και πολύ καιρό παρουσιάστηκε ζωντανά, ανοιχτά και χωρίς μεσημεριάτικα μελό το αληθινό πρόβλημα και οι δυνατότητες ένταξης των εξαρτημένων σε θεραπείες. Αν και η εκπομπή παρουσίασε αποκλειστικά τη δουλειά που γίνεται στις κοινότητες του ΚΕΘΕΑ και που σίγουρα αποτελεί μόνο ένα από τους σημαντικούς πόλους θεραπείας, εντούτοις επιτέλους φάνηκαν τα πρόσωπα και οι πρωταγωνιστές καθαρά απέναντι στο φακό της τηλεόρασης. Τα πρόσωπα αυτών που τα έχουν καταφέρει, τα πρόσωπα των γονιών που στέκονται δίπλα στα παιδιά τους και τους κρατάνε λίγο καθυστερημένα ίσως, αλλά πάντως γερά τα χέρια. Η λατρεία της μεγάλης τηλεθέασης του άρρωστου, του αδύναμου και του δυστυχισμένου μέσα από την κλειδαρότρυπα αντικαταστάθηκε με τη δυνατή ματιά στην πραγματικότητα, που δημιουργεί βάσιμη ελπίδα για όλα τα παιδιά εκείνα που αποφασίζουν να ζητήσουν βοήθεια και να κόψουν την πορεία της καταστροφής τους. Μίλησαν οι πρώην χρήστες, μίλησαν όσοι προσπαθούν ακόμα και μέσα στις φυλακές, μίλησαν οι σκληρά εργαζόμενοι των μονάδων, μίλησαν και άνθρωποι που στέκονται δίπλα σε αυτές τις προσπάθειες.
Αυτοί που δεν μίλησαν είναι οι αρμόδιοι που συρρικνώνουν το κοινωνικό κράτος στο όνομα της μείωσης των ελλειμμάτων, τρομάρα τους, αυτοί που μοιράζουν χρόνια καθείρξεων σε 20χρονους, αυτοί που στερούν συνειδητά μια δεύτερη ευκαιρία στους εξαρτημένους, αυτοί που αντιμετωπίζουν με καταστολή τούς «παραβάτες» και κυρίως αυτοί που δεν βρίσκουν το χρόνο να αλλάξουν τα αναχρονιστικά και καταστροφικά πλαίσια των νόμων που ισχύουν για τα ναρκωτικά. Αυτοί περιμένουν ίσως τις εκλογές για να αποφασίσουν για νομοσχέδια περί ναρκωτικών και αλλαγών στο σωφρονιστικό σύστημα. Πόσους νεκρούς όμως θα μετρήσουμε ακόμα μέχρι να ολοκληρωθεί το PSI και να οδηγηθεί η χώρα σε εκλογές;
Εκτός κι αν η σημερινή κυβέρνηση φοβάται τις αντιδράσεις τού ενός τουλάχιστον από τους κομματικούς συντελεστές της και προτιμάει να μην αγγίξει το ζήτημα, κρίνοντάς το ως μη... ιδιαιτέρως επείγον.
Η δημόσια τηλεόραση την Κυριακή το βράδυ, όπως χαρακτηριστικά είπε η Δήμητρα Γαλάνη, πήρε μια πρωτοβουλία που άξιζε το ποσό που πληρώνει γι' αυτήν ο κάθε πολίτης αυτής της χώρας.
Της ΑΝΤΑΣ ΨΑΡΡΑ www.enet.gr
