Στη δημιουργία μιας ζωγραφικής ιστορίας η Εύα αφηγείται...
ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΣΤΑ ΣΗΜΑΔΙΑ ΤΟΥ
Μια φορά και έναν καιρό, ήταν ένα πουλάκι, ήταν αδύναμο πολύ και δεν μπορούσε να ακολουθήσει τους όμοιούς του στις βόλτες ψηλά στον ουρανό. Για αυτό, το μικρό πουλάκι καθόταν συνεχώς μόνο του στη φωλιά, έχοντας την παρέα του ήλιου, του φεγγαριού και του δέντρου που ήταν πάνω η φωλίτσα τους. Η υπόλοιπη οικογένεια βέβαια, οι γονείς του και τα αδέρφια του, έλειπαν ολημερίς από την φωλιά και όταν επέστρεφαν πίεζαν το μικρό πουλάκι να πετάξει, ώστε να πηγαίνουν στον ουρανό βόλτες όλοι μαζί. Το μικρό πουλάκι δεν κελαηδούσε πια, ήταν πολύ στεναχωρημένο και ένιωθε διαφορετικό και μόνο του, αφού δεν μπορούσε να ακολουθήσει την οικογένειά του και τα υπόλοιπα πουλιά.
Ένα πρωινό λοιπόν, που το μικρό πουλάκι ήταν μόνο του στη φωλίτσα, προσπάθησε ολομόναχο να πετάξει. Έσπρωξε με τα λεπτά του ποδαράκια τη φωλιά όσο πιο δυνατά μπορούσε και πετάχτηκε στο κενό, άνοιξε τα αδύναμα φτερά του γρήγορα-γρήγορα, αλλά δεν μπορούσε να βρει ισορροπία. Έπεφτε σιγά-σιγά στο έδαφος. Ένας ήχος πόνου βγήκε από μέσα του όταν τελικά σωριάστηκε στο χώμα. Με αυτή την άγρια πτώση το μικρό πουλάκι τραυματίστηκε σοβαρά στο φτερό του. Σιγά-σιγά όμως σκοτείνιαζε και το μικρό πουλάκι πονούσε πολύ για να σηκωθεί και να ακολουθήσει το δρόμο του γυρισμού προς τη φωλιά του. Είχε πλέον βγει το φεγγάρι στον ουρανό και το μικρό πουλάκι βρισκόταν τραυματισμένο κάτω στο έδαφος να κοιτάζει το ολόγιομο φεγγάρι στεναχωρημένο. Μετά από αρκετή ώρα που χάζευε το φεγγάρι, παρατήρησε ότι το φωτεινό φεγγάρι του χαμογελούσε. Αυτό του έδωσε δύναμη να σηκωθεί, να πατήσει στα πόδια του και να πάει πίσω στη φωλιά του χωρίς να σκέφτεται τον πόνο από τις βαθιές πληγές του. Και έτσι το μικρό πουλάκι ξεκουραζόταν την ημέρα και όταν η νύχτα έπεφτε, έπαιρνε δύναμη από το χαμόγελο του φεγγαριού και βάδιζε προς τη φωλίτσα του. Νύχτες πολλές περπάταγε το μικρό πουλάκι με τα μικρά και αδύναμα ποδαράκια του προς τη φωλιά του.
Μετά από αρκετές ημέρες, το μικρό πουλάκι έφτασε επιτέλους στο δέντρο που βρισκόταν η φωλιά του. Μα δεν μπορούσε να δει τη φωλιά του, γιατί ήταν πολύ ψηλά χτισμένη για προστασία από άλλα άγρια ζώα και έτσι δεν ήξερε αν θα τον περίμενε εκεί η οικογένειά του ή αν είχε μεταναστεύσει σε άλλα μέρη. Έτσι το μικρό πουλάκι, περίμενε τη νύχτα να πέσει ώστε να του χαμογελάσει το φεγγάρι και να του δώσει δύναμη να σκαρφαλώσει στο δέντρο. Αυτή τη νύχτα όμως, το φεγγάρι δεν εμφανίστηκε. Το μικρό πουλάκι μπορεί να απογοητεύτηκε, αλλά σκέφτηκε ότι το φεγγάρι παρά την απουσία του θα χαμογελάει όπου κι αν βρίσκεται. Έτσι, με τη χαμογελαστή φιγούρα του φεγγαριού αποτυπωμένη στο μυαλό του άρχισε να σκαρφαλώνει .
Λίγο πριν φτάσει τη φωλιά του, ο ουρανός ξημέρωνε και όταν πλέον το μικρό πουλάκι κούρνιασε στη φωλίτσα του, ο ήλιος ήδη έλαμπε και του χαμογελούσε κρυφά όσο εκείνο είχε κλειστά τα μάτια του και κοιμότανε. Όταν και η οικογένειά του έφτασε στη φωλιά, τον αγκάλιασαν όλοι μαζί ζεστά, χωρίς όμως να το ξυπνήσουν, καθώς ήταν βαριά τραυματισμένο και χρειαζόταν ξεκούραση. Το μικρό πουλάκι, κάθε πρωί που ξύπναγε δεν έβλεπε την οικογένειά του, γιατί έφευγαν για τις βόλτες στον ουρανό, αλλά εκείνο ένιωθε την αγάπη και την ζεστασιά τους ακόμα και στην απουσία τους.
Πέρασαν αρκετές μέρες μέχρι το μικρό πουλάκι να αναρρώσει και να επουλωθούν μερικώς οι πληγές του. Ώσπου μια μέρα, έφτασε η στιγμή που θα προσπαθούσε να πετάξει ξανά. Μα αυτή τη φορά, όλα τα πουλάκια, αλλά και η οικογένειά του περίμεναν να κάνει το μεγάλο βήμα προς τον ουρανό, χωρίς όμως να το πιέζουν, αλλά αντιθέτως το ενθάρρυναν να ανοίξει τα φτερά του.
Το μικρό πουλάκι δεν ήταν πια μικρό, είχε μεγαλώσει και ήταν το πιο δυνατό από όλους, πέταγε πάνω από τα σύννεφα, πιο ψηλά από όλους, και όταν έπεφτε η νύχτα, το πουλάκι πέταγε πάνω από τα αστέρια πλάι στο φεγγάρι, έχοντας στα πόδια του όλο τον κόσμο και τα μαγευτικά τοπία του. Έτσι, το μικρό πουλάκι έγινε το πιο όμορφο και το πιο δυνατό πουλάκι και καθόταν κουρνιασμένο πάνω στο πιο ψηλό αστέρι και παρά τα σημάδια που έμειναν χαραγμένα στα φτερά του, εκείνο κάθε βράδυ χαμογελούσε στο φεγγάρι και το φεγγάρι σε εκείνο!!!
Εύα, μέλος του Κέντρου Συμβουλευτικής Εφήβων
