Τα πρόσωπα των παιδιών του ΚΕΘΕΑ ΣΤΡΟΦΗ φωτίζονται μόλις βλέπουν τον Χρήστο Δημόπουλο, τον Χρήστο του Ουράνιου Τόξου, της μακροβιότερης παιδικής εκπομπής της ελληνικής τηλεόρασης, να μπαίνει στην μεγάλη αίθουσα της Κοινότητας.

 

Οι ερωτήσεις, οι απορίες απανωτές, αλυσιδωτές, ανακατεμένες με τις παιδικές τους αναμνήσεις· τότε που μικρά παιδιά έτρεχαν μετά το σχολείο σπίτι να παρακολουθήσουν την αγαπημένη τους εκπομπή παρέα με την γιαγιά τρώγοντας κεφτεδάκια ή προσπαθώντας να φτιάξουν χάρτινα αεροπλανάκια με συνδετήρες.

 

Και μετά έρχεται η σειρά του Χρήστου. Τί να πρωτοθυμηθώ από τα όσα μας διηγήθηκε ! Για το μικρό κοριτσάκι που αφήνοντας ελεύθερη την φαντασία του στην εκπομπή ζωγράφισε ένα πουλί που το λέγανε...αγέρι, ή τις εξωπραγματικές απαντήσεις δυο μικρών κοριτσιών που το ένα στο ερώτημά του τί θέλει να γίνει όταν μεγαλώσει απάντησε ...άλογο και το άλλο δεσμοφύλακας!

 

Τα μικρά παιδιά, μας είπε ο Χρήστος πριν πάνε σχολείο έχουν μια καθαρή σκέψη, ένα μυαλό που φτερουγίζει και δεν έχει ακόμη διαβρωθεί από τα μη και τα πρέπει. Μόλις όμως πάνε σχολείο η φαντασία τους συρρικνώνεται, περιορίζεται γιατί πρέπει να σκέφτονται μ' ένα συγκεκριμένο τρόπο, να αυτολογοκρίνονται όπως οι μεγάλοι.

 

Ύστερα μας μίλησε για τον πατέρα του τον Ντίνο Δημόπουλο σκηνοθέτη των πιο γνωστών ταινιών της χρυσής εποχής του ελληνικού κινηματογράφου, για τις πρόβες και τις παραστάσεις που παρακολουθούσε με τα ιερά τέρατα του ελληνικού θεάτρου στην Επίδαυρο, τα κινηματογραφικά γυρίσματα με τους πιο γνωστούς ηθοποιούς, για την μακαρονάδα με την οποία αντάλλαξε την.... πρόταση γάμου που έκανε σε ηλικία 5 ετών στην Αλίκη Βουγιουκλάκη(!) στα γυρίσματα της Μανταλένας στην Αντίπαρο.

Θυμήθηκε το πιο αγαπημένο του παιχνίδι, ένα ξεχασμένο κουτί υδραυλικού κάτω απ' τον νεροχύτη του σπιτιού του στου Ζωγράφου όπου ανακατεύοντας νερό κι αλεύρι παρίστανε τον χτίστη.

 

Τα παιχνίδια, μας είπε ο Χρήστος, όπως και τα βιβλία, ερεθίζουν το μυαλό, διεγείρουν την φαντασία σου πλάθοντας με το μυαλό σου, ήρωες, φτιάχνοντας σκηνικά, σκηνοθετώντας.

 

Πέρα απ' τον κόσμο τον ψηφιακό υπάρχει η επιστροφή στα βασικά. Στην πρώτη ύλη, το χαρτί, το μολύβι, το χώμα, την λάσπη.

Άλλωστε, συνέχισε, τα πιο ωραία πράγματα στη ζωή είναι δωρεάν και τυχαία, ένα ηλιοβασίλεμα, ένα τραγούδι, ένα χαμόγελο. Θα πρέπει λοιπόν ο καθένας μας έστω και για δύο λεπτά την ημέρα να κάνει την δική του υπέρβαση, ένα διάλειμμα που θα του χαρίσει δύναμη για να συνεχίσει ακόμα κι αν όπως είπε η Χριστίνα είναι φορές που το άγχος σε παραλύει.

 

Στο τέλος της κουβέντας μας είναι η σειρά των παιδιών να πουν τις εντυπώσεις τους. Οι λέξεις που καθρεφτίζουν τα συναισθήματά τους είναι χαρά, γαλήνη, ικανοποίηση, ηρεμία, αισιοδοξία, συγκίνηση που γνώρισαν από κοντά το ίνδαλμα των παιδικών τους χρόνων.

Όμως η ατάκα αυτής της συνάντησης ανήκει και πάλι στον Πάρη που μας λέει ότι “μπερδεύεται στην ηρεμία του...”

 

Η συνάντηση μας αυτή, που κράτησε πολύ περισσότερο απ' όσο είχε προγραμματιστεί, έκλεισε με την υπόσχεση του Χρήστου πως θα μας ξανάρθει.

Και αλήθεια, παράξενο πράγμα, καθώς ο Χρήστος έφευγε μας φάνηκε πως απ' το παράθυρο ένα μικρό ουράνιο τόξο γλίστρησε μαλακά μέσα πλημμυρίζοντας χρώματα και χαμόγελα τις καρδιές και τις ψυχές μας....