Παρόλο ότι έχει περάσει αρκετός καιρός από τότε, η συνάντησή μου και η γνωριμία με τις τέσσερις σπουδάστριες από το Βέλγιο που επισκέφτηκαν την Κοινότητά μας, μου άφησε πολύ θετικές εντυπώσεις. Και οι τέσσερις σπούδαζαν ψυχολογία με ειδικότητα στην εγκληματολογία στο Karel de Grote-Hogeschool, στο Antwerp - Belgium). Μαζί τους ήμασταν μόνο η Κυρατσώ κι εγώ.
Στην αρχή τους παρουσιάσαμε σε powerpoint την Κοινότητα και τις δράσεις της, συμπληρώνοντας και εξηγώντας τους τις φωτογραφίες, ενώ παράλληλα παρουσιάζαμε και κάποιες άλλες λεπτομέρειες σε σχέση με το πρόγραμμα. Παρόλο ότι φαίνονταν προσηλωμένες στην παρουσίαση μας, εγώ αναρωτιόμουν αν όντως το ενδιαφέρον τους ήταν αληθινό.
Μόλις τελείωσε η παρουσίαση του powerpoint, μου έδωσε τον λόγο η Κυρατσώ για να εξιστορήσω την προσωπική μου εμπειρία στο πρόγραμμα και για το πώς είναι να βιώνεις κάτι τέτοιο σε αυτή την ηλικία και να αλλάζεις μέσα από αυτήν. Τους μίλησα για εμένα και τους είπα όσο καλύτερα μπορούσα πως αισθάνομαι πολύ τυχερός που έχω βρεθεί σε αυτή την Κοινότητα και μαθαίνω να αγαπάω και να αγαπιέμαι ύστερα από μια εξουθενωτική προσωπική οδύσσεια στην πιάτσα των ναρκωτικών, έχοντας πια πειστεί πως τώρα είμαι καλά και δε μου λείπει τίποτα.
Έδειχναν να ενδιαφέρονται πραγματικά για αυτά που τους έλεγα και να εκτιμούν την προσπάθεια που γίνεται στο πρόγραμμα, πράγμα που δυστυχώς, όπως έμαθα αργότερα από τις ίδιες, δεν συμβαίνει και στην χώρα τους το Βέλγιο, όπου οι έφηβοι δεν έχουν την ευκαιρία να απεξαρτηθούν σε μια ανοιχτή θεραπευτική κοινότητα όπως η δικιά μας, αλλά στην φυλακή ή στην καλύτερη περίπτωση σε ένα πρόγραμμα που τους παραπέμπει το κράτος αναγκαστικά, και στην ουσία έχει πάρα πολύ μικρή αποτελεσματικότητα, αφού και οι δύο πλευρές συμφωνήσαμε ότι η θεραπεία προϋποθέτει κίνητρο, προσωπική απόφαση και σε καμία περίπτωση εξαναγκασμό.
Η συνάντηση μας τέλειωσε με θετικό πρόσημο γιατί και οι δύο πλευρές έμειναν ικανοποιημένες.
Οι ίδιες μας εξέφρασαν τις ευχαριστίες τους προσφέροντάς μας, τι άλλο από βελγικά σοκολατάκια και λέγοντάς μας ότι το ταξίδι από το Βέλγιο που δυστυχώς πλήρωσαν μόνες τους γιατί το Πανεπιστήμιο δεν τους χρηματοδοτεί τέτοιου είδους αποστολές και εργασίες, άξιζε τον κόπο και ότι θα μας θυμούνται πάντα με αγάπη.. όπως κι εμείς άλλωστε.
Αurevoir ! Eις το επανιδείν κορίτσια !
